Ο Γιάννης Περιστεράς στο CIV

Από τη ελληνική "λίμνη" στον διεθνή "ωκεανό"
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

4/7/2019

Πολλές φορές μιλάμε και συζητάμε για το επίπεδο των ελληνικών αγώνων ταχύτητας και το επίπεδο των Ελλήνων αναβατών σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και γενικά με τις χώρες του εξωτερικού, όμως σπάνια έχουμε μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει εκεί. Η συμμετοχή του Γιάννη Περιστερά στο CIV φέτος, παράλληλα με τη συμμετοχή του για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δούμε ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην ελληνική πραγματικότητα και όσα γίνονται στην Ευρώπη.

Μετά από δύο εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Τρίπολη και στις Σέρρες (διπλός αγώνας), όπου έτρεξε σε δύο κατηγορίες (SS300 και Racing) ο μόλις 14 ετών Γιάννης Περιστεράς είναι επισήμως ο μικρότερος σε ηλικία έλληνας αναβάτης που πήρε την καρό σημαία σπίτι του και είναι αήττητος στην SS300 με τρεις νίκες σε τρεις αγώνες. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ταχύτητα ή το ταλέντο του, ούτε καν την αγωνιστική ωριμότητα του, αφού οι νίκες αυτές ήρθαν αντιμετωπίζοντας πολύ έμπειρους αναβάτες με πρωταθλήματα στο ενεργητικό τους. Απόλυτα φορμαρισμένος αγωνιστικά και με την  θετική ψυχολογία στα ύψη, βρέθηκε στην πίστα της Imola για να συμμετέχει στο θεσμό του CIV, με την δική του Yamaha R3 που προετοιμάζει η ομάδα Tsokos Racing. Δίπλα του σε ρόλο προπονητή ο 11 φορές πρωταθλητής Σάκης Συνιώρης και φυσικά ο πατέρας του Νίκος Περιστεράς που έχει το περίπλοκο καθήκον να λύνει όλα τα προβλήματα που υπάρχουν έξω από την πίστα. Κι από αυτό το τελευταίο θα ξεκινήσουμε, διότι ακόμα και όσοι έχουν συμμετάσχει σε κάποιον αγώνα δυσκολεύονται να καταλάβουν πως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός σε επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι μόνο η γρήγορη οδήγηση μέσα στην πίστα. Το κόστος είναι τεράστιο και σε πολύ μεγάλο βαθμό επηρεάζει και τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Διότι ο αγώνας είναι απλώς το αποτέλεσμα της προετοιμασίας και των προπονήσεων που έχεις κάνει. Οι προπονήσεις όμως δεν είναι τσάμπα. Πέρα από τα λάστιχα, τις βενζίνες και τη φθορά του εξοπλισμού, έχουν και δεκάδες κρυφά κόστη.

Εδώ είναι που γεννάται η ανάγκη της υποστήριξης από τους χορηγούς και είναι η τεράστια διαφορά που έχουμε με τις χώρες της Ευρώπης. Οι χορηγοί δεν σου δίνουν χρήματα για να κάνουν μια καλή πράξη και να σώσουν την ψυχή τους. Χρήματα δίνουν για να προβάλουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους και αποσκοπούν στην αύξηση των πωλήσεων στη συγκεκριμένη αγορά που δραστηριοποιούνται. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η ελληνική αγορά δεν έχει το μέγεθος και την οικονομική ισχύ της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και σε καμία περίπτωση δεν έχει την κουλτούρα των αγώνων τέτοιων χωρών, που έχουν δικές τους βιομηχανίες κατασκευής μοτοσυκλετών από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα.  Καθώς εδώ δεν μιλάμε για πενταροδεκάρες αλλά για αρκετές χιλιάδες ευρώ, οι εταιρείες που χορηγούν αναβάτες μετράνε κάθε λεπτομέρεια και όχι μόνο τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Η σοβαρότητα της οργάνωσης και της προβολής του πρωταθλήματος που συμμετέχει ένας αναβάτης παίζει καθοριστικό ρόλο. Καμία σοβαρή εταιρεία δεν κρατάει 20.000-30.000€ στην άκρη περιμένοντας πότε θα ανακοινωθεί το πρόγραμμα των αγώνων που σκοπεύει να προβάλει τα προϊόντα της. Σε όλη την Ευρώπη το αγωνιστικό πρόγραμμα του πρωταθλήματος της επόμενης χρονιάς έχει ανακοινωθεί σε όλους πριν καν λήξει το τρέχον πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα είναι ο Νίκος Περιστεράς (όπως και όλοι οι έλληνες ιδιοκτήτες ομάδων/αναβάτες που αναζητούν χορηγούς) να βρίσκονται μονίμως στη δυσάρεστη θέση να μιλάνε με τις εταιρείες χωρίς να μπορούν να τους πουν με σιγουριά πότε και πού θα προβληθούν τα προϊόντας τους! Τα αυτονόητα δηλαδή…

Έτσι η πλειοψηφία των ελλήνων αναβατών στηρίζονται στην δική τους τσέπη και όσες χορηγίες υπάρχουν, βασίζονται στην προσωπική σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων της ομάδας και εκείνων της εταιρείας που τους χορηγεί. Αυτό δεν σημαίνει πως στο εξωτερικό σου χαρίζουν μηχανάκια και σου πληρώνουν νταλίκες. Οι γονείς του Stoner πούλησαν το σπίτι τους για να πάνε στην Αγγλία ώστε ο μικρός να βρεθεί σε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα από εκείνο της Αυστραλίας. Ουσιαστικά αυτό είναι και το σκεπτικό πίσω από τη συμμετοχή του Γιάννη Περιστερά στο CIV, με απώτερο στόχο τον θεσμό του Red Bull Juniors Cup, όπου οι δύο αυστριακές εταιρείες (ΚΤΜ και Red Bull) προσπαθούν να αναδείξουν το οδηγικό ταλέντο των αναβατών, περιορίζοντας όσο είναι δυνατόν τον παράγοντα της οικονομικής ισχύος των συμμετεχόντων, που πάντα θα υπάρχει και θα παίζει το ρόλο του σε αυτό το άθλημα.

Με αυτά τα δεδομένα η ελληνική ομάδα αποτελούμενη από τους Λάμπρο Τσώκο, Σάκη Συνιώρη, Νίκο Περιστερά και φυσικά τον μικρό Γιάννη, βρέθηκε στην πύλη εισόδου της θρυλικής πίστας της Imola στην Ιταλία. Από τον πρώτο κιόλας γύρο φάνηκε το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα των ελλήνων αναβατών. Μιλάμε φυσικά για τις πίστες μας ή για να είμαστε πιο ακριβείς για την απουσία τους. Ναι, έχουμε τις Σέρρες που είναι πιστάρα. Έχουμε τα Μέγαρα που φτιάχνουν φυσική κατάσταση και έχουμε συγκυριακά το αεροδρόμιο της Τρίπολης που ακονίζει το μυαλό και είναι… σκέτη αλητεία. Όμως πίστες μήκους 4 και 5 χιλιομέτρων, με έντονες υψομετρικές διαφορές δεν έχουμε. Εδώ στην Ελλάδα όποιος θέλει ή έχει πει πως θα φτιάξει πίστα, ψάχνει για ένα επίπεδο λιβάδι. Όμως οι πιο διάσημες πίστες των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων πρωταθλημάτων είναι πάνω σε λόφους. Το ίδιο και η Imola, η οποία επιπλέον έχει και μια δύσκολη χάραξη που το κάθε λάθος το πληρώνεις δύο ή και τρεις στροφές μετά!

Οπότε ναι μεν ο Γιάννης Περιστεράς ήταν άτυχος που μια βίδα του τρύπησε το λάστιχο στον πρώτο γύρο και έχασε το πολύτιμο δεκάλεπτο των ελεύθερων δοκιμαστικών, όμως ακόμα κι αν πήγαιναν όλα καλά, την Imola δεν την μαθαίνεις σε δέκα λεπτά αν μέχρι εκείνη τη στιγμή έχεις κάνει αγώνες μόνο σε επίπεδες πίστες. Το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η απουσία αγωνιστικής εμπειρίας σε τέτοιου είδους συνθήκες, φάνηκε από την αλματώδη πρόοδο με την οποία ο Γιάννης Περιστεράς βελτίωνε τους χρόνους του κάθε φορά που έμπαινε στην πίστα. Διότι να οδηγήσει γρήγορα ξέρει και μάλιστα πολύ καλά. Πού είναι η επόμενη στροφή δεν ήξερε, διότι δεν την έβλεπε πίσω από τον λόφο.  Κάθε μικρό κομμάτι που μάθαινε, είχε ως αποτέλεσμα να ρίχνει ολόκληρα δευτερόλεπτα.

Με άλλα λόγια, όποιος νομίζει πως αν κάνει 1:14 στις Σέρρες θα πάει στην Imola και θα τους πάρει τα σώβρακα στα Superbike είναι γελασμένος. Μιλήσαμε με τον Σάκη Συνιώρη που είναι δίπλα στον Γιάννη Περιστερά τα τελευταία χρόνια ως προπονητής, πριν γράψουμε αυτό το άρθρο. Ο Σάκης δεν είναι μόνο 11 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά είναι κι αυτός ένας από τους Έλληνες ταλαντούχους αναβάτες που δοκίμασαν την τύχη τους σε διεθνείς ευρωπαϊκούς αγώνες, μαζί με τον αδερφό του (και συνάδελφό μας…), τον αείμνηστο Άλκη Συνιώρη. Όπως ο Γιάννης Περιστεράς σήμερα, έτσι και ο Σάκης με τον Άλκη γύρισαν πίσω από τον πρώτο τους αγώνα σε πίστα του εξωτερικού, έχοντας βιώσει για πρώτη φορά στην ζωή τους την εμπειρία να στρίβεις, να προσπερνάς και να αλλάζεις πορεία με το γόνατο και τα μαρσπιέ κάτω και 200km/h στο κοντέρ. Σε ποια ελληνική πίστα το κάνεις αυτό;

Γι΄αυτό η παρουσία του Σάκη δίπλα στον Γιάννη στην πίστα της Imola ήταν τόσο σημαντική. Διότι όλοι οι άλλοι βλέπουν απλώς μια άσφαλτο και ένα χρονόμετρο, όταν την ίδια στιγμή μπροστά στα μάτια του Γιάννη βρίσκεται ένας εντελώς νέος… πλανήτης! Όχι διαφορετική πίστα ή διαφορετική χώρα. Διαφορετικός πλανήτης. Ο επόμενος σταθμός για τον Γιάννη Περιστερά είναι η σαφώς πιο βατή για τα ελληνικά δεδομένα επίπεδη πίστα του Misano. Όχι πως θα είναι εύκολα τα πράγματα εκεί. Η αριστερόστροφη φορά σε σχέση με τον αρχικό δεξιόστροφο σχεδιασμό της πίστας, έχει κάνει δύσκολες τις τελευταίες στροφές που ήταν κάποτε επιταχυνόμενες και τώρα μπαίνεις φρενάροντας. Σοφά η ελληνική ομάδα αποφάσισε να βρεθεί εκεί το επόμενο Σαββατοκύριακο για προπόνηση, ώστε ο Γιάννης Περιστεράς να έχει αυτή τη φορά μικρότερο μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων του στον αγώνα του CIV που ακολουθεί.   

Στο τέλος αυτού του κειμένου, μπορείτε να διαβάσετε όλα όσα έγιναν από καθαρά αγωνιστικής πλευράς και τις πραγματικά πολλές ατυχείς στιγμές που είχε ο Γιάννης Περιστεράς στην Imola, στο Δελτίο Τύπου που μας έστειλε η ομάδα του.   

 

Δελτίο Τύπου

 

Θετικό ξεκίνημα του Γιάννη Περιστερά στο CIV

Τρομερή βελτίωση στην άγνωστη Imola

 

Ο 14χρονος Γιάννης #John41 Περιστεράς αγωνίστηκε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου στο Ιταλικό Πρωτάθλημα CIV στην κατηγορία Supersport 300 με Yamaha R3 και ελαστικά Pirelli Supercorsa V3, στη φημισμένη πίστα της Ίμολα. Η θρυλική αυτή πίστα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, με 22 στροφές στα 4,936μ. της διαδρομής της και ο νεαρός Έλληνας οδηγός δεν είχε την ευκαιρία στο παρελθόν να κάνει δοκιμές εκεί, περιμένοντας τις Ελεύθερες Δοκιμές του επίσημου Αγώνα για να μάθει την πίστα! 

Ένα σκασμένο λάστιχο από βίδα συναθλητή του μέσα στην πίστα ήταν η πρώτη ατυχία που δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την εκμάθηση, έτσι ρίχτηκε κατευθείαν στις Κατατακτήριες 1, όπου είχε μια πτώση στην 22η στροφή της διαδρομής. Ήδη από το 2'18.862 των Ελεύθερων και τη διαφορά των 9.4'' από τον πρώτο από τους 34 συμμετέχοντες, είχε πριν την πτώση “κατεβάσει” 3.1'' ενώ στις Κατατακτήριες 2 κατέβασε ακόμη 2.2'' σε μόλις 4 γύρους, αφού έμεινε από αντλία βενζίνης και δεν ολοκλήρωσε ούτε τις ΚΑΤ2! 

Στον 1ο από τους δύο Αγώνες του προγράμματος, το Σάββατο, τερμάτισε στην 21η θέση με καλύτερο χρόνο κατά 0.7 του δευτερολέπτου σε σχέση με τις Κατατακτήριες, αλλά με καλύτερη γνώση της πίστας.

Η τελευταία ατυχία ήρθε στο Ζέσταμα του Αγώνα της Κυριακής όταν έκανε μόνο ένα γύρο, καθώς έμεινε και πάλι από αντλία βενζίνης. Η ομάδα επιδιόρθωσε τη βλάβη και στον Αγώνα ο #John41 έδωσε ωραία μάχη με ένα γκρουπ δέκα οδηγών, για μια θέση στη βαθμολογούμενη 15αδα. Ο τερματισμός του στην 20η θέση είναι ένα καλό αποτέλεσμα, με χρόνο ταχύτερου γύρου 2'11.655 (βελτίωση 7.2'') και διαφορά 3.7'' από τον ταχύτερο γύρο του νικητή Manuel Gonzalez που οδηγούσε Kawasaki. Ο Έλληνας οδηγός ήταν με διαφορά ο μικρότερος σε ηλικία συμμετέχων, με την πλειοψηφία να είναι μεταξύ 16 και 20 χρόνων, ενώ συμμετείχαν και κάποιοι 24χρονοι! Μάλιστα ανάμεσα στους 15 οδηγούς που συμμετείχαν με Yamaha R3 πήρε την 7η θέση! 

Πέρα από τα νούμερα που λένε τη μισή αλήθεια, το οδηγικό του στυλ και το πείσμα του, εντυπωσίασε τους Ιταλούς οργανωτές και ήδη μια Ιταλική ομάδα τον προσκάλεσε σε δοκιμές ενόψει του επόμενου αγώνα του CIV που θα γίνει στο Misano! Θετική λοιπόν η πρώτη εμπειρία του Γιάννη Περιστερά στο δύσκολο Ιταλικό Πρωτάθλημα και η ελληνική ομάδα, με μηχανικό τον Λάμπρο Τσώκο, κόουτς τον Σάκη Συνιώρη και Διευθυντή τον Νίκο Περιστερά γύρισε με πολύτιμες εμπειρίες στις βαλίτσες της.

 

ΓΙΑΝΝΗΣ #John41 ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΣ - Οδηγός

“Η συμμετοχή στο CIV ήταν κάτι που περίμενα από το ξεκίνημα της χρονιάς. Η πτώση και τα μηχανικά προβλήματα δεν μου έδωσαν το χρόνο που θα ήθελα για να μάθω την πίστα, αλλά την Κυριακή ένιωσα καλά πάνω στην Yamaha R3 και οδήγησα χωρίς άγχος. Έμαθα πολλά και είμαι στο ίδιο δευτερόλεπτο με τους οδηγούς που δίνουν τη μάχη της δεκάδας. Στο Μιζάνο σίγουρα θα είναι καλύτερα, αφού θα κάνω δοκιμές πριν τον Αγώνα. Ευχαριστώ την ομάδα και όλους τους χορηγούς μας για την υποστήριξη.”


 

Η ομάδα θέλει να ευχαριστήσει τους χορηγούς που στηρίζουν την προσπάθεια: 

ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ, Motodirect, ΜΟΤΟΔΙΚΤΥΟ, Aplinestars, TZORTZOPOULOS – SHOEI, ANEK – SUPERFAST, Zen1one Racing, RACE TECH Exhaust System, Yamaha TSOKOS Racing, Georgopoulos – ERMAX, EXTRA Products TASSOULIS, Extreme Track Days, RISE, mouratis gp spare parts, TECNO MOTO performance, clever media, P+P Papageorgiou Peristeras, PIRELLI Intramoto, PAPASTAVROU Shops, AM ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, MGP motograndprix.gr, S1 Sinioris Racing, BIZZARE STICKERS, SUPERBMOTO, ΒΑΦΕΣ ΜΑΝΟΣ, ANDELI MOTOTOURING, TENG TOOLS, FABRI, RiderGraphics, DUNLOP, PERISTERAS TYRES.

 

 

Peristeras Moto Tyres

OFFICIAL SUPPLIER  GREECE:

Dunlop Moto Racing Tyres

Dunlop Kart Racing Tyres

Chicken Hawk moto & kart Warmers 

Gerbing Heated Clothes

Gruppo Pritelli official Racing Apparel

 

Κεντρικό Μιχαλακοπούλου 125 Αθήνα,

Υπ/μα :  Κωνσταντινουπόλεως 44, Περιστέρι

Office: 210 777 5380 & 2105770877

Fax:    210 7798116  & 2105770876

Mob:   6978483747

Mail: [email protected], [email protected]

www.peristeras-tyres.gr

https://www.facebook.com/profile.php?id=100009036700180

https://www.instagram.com/peristeras/?hl=el

Καταγγελία αναβάτη Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας στην Γεν. Γραμ. Αθλητισμού αναφορικά με αγωνιστικό ατύχημα

Ο Βασίλης Στάμου καταγγέλλει τις συνθήκες του ατυχήματός του
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

3/1/2022

Στον 3ο και 4ο αγώνα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας στην σεζόν που μόλις πέρασε, ο αναβάτης της κατηγορίας Racing Βασίλης Στάμου είχε ένα τρομακτικό highside από το οποίο έμεινε τραυματισμένος στο έδαφος της πίστας χωρίς να μπορεί να σηκωθεί άμεσα.

Το στιγμιότυπο του ατυχήματος είναι αυτό που είχαμε αναρτήσει μετά τον αγώνα από υλικό που μας έστειλε ο ίδιος ο αθλητής:

Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκινά η περιπέτεια του αγωνιζόμενου καθώς μεταφέρθηκε με σκούτερ εκτός αγωνιστικού χώρου ενώ, όπως εκ των υστέρων επιβεβαιώθηκε, υπέφερε εκείνη την στιγμή από διάτρηση πνευμόνων και σπασμένα πλευρά. Το ασθενοφόρο που υπήρχε στον χώρο και που έσπευσε στο σημείο όσο ήταν στο έδαφος, δεν τον παρέλαβε και ο αγώνας δεν διακόπηκε. Η πίστα στα Μέγαρα δεν διαθέτει περιμετρική πρόσβαση σε όλα τα σημεία της οπότε κάθε μετακίνηση του ασθενοφόρου και του αναβάτη, γινόταν όσο ο αγώνας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη διασχίζοντας κάθετα την πίστα ενώ και η αρχική εξέταση του αναβάτη πριν την μεταφορά του εκτός πίστας έγινε με τον αγώνα σε εξέλιξη, ενώ το σημείο εκεί δεν προσέφερε κάλυψη από ενδεχόμενη νέα πτώση.

 

Παραθέτουμε την καταγγελία του Βασίλη Στάμου με το πλήρες ιστορικό όσων έγιναν, όπως τα καταγράφει και στην διάθεσή μας είναι όλα τα συνοδευτικά έγγραφα που συνοδεύουν την καταγγελία του στην Γεν. Γραμ. Αθλητισμού και μεταξύ άλλων αποδεικνύουν πως χρειάστηκε να νοσηλευτεί, συνέπεια του τραυματισμού του:

Είμαι αθλητής με αριθμό δελτίου αθλητή ********* του αθλητικού σωματείου με την επωνυμία «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ - ΑΘΛΗΤΙΚΟ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ» (Α.Μ.ΛΕ.Χ.Α.Σ.), το οποίο έχει την ειδική αθλητική αναγνώριση για τα αγωνίσματα του αθλήματος της μοτοσυκλέτας με κωδικό ΓΓΑ ΦΥ56 και είναι μέλος της «Αθλητικής Μοτοσυκλετιστικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Α.ΜΟΤ.Ο.Ε.)».

Στις 02.10.2021 συμμετείχα στον 3ο/4ο Αγώνα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών που πραγματοποιήθηκε στην πίστα των Μεγάρων, τον οποίο διοργάνωνε η Α.ΜΟΤ.Ο.Ε. (η Προκήρυξη – Ειδικός Κανονισμός Αγώνα επισυνάπτεται ως σχετικό 1), στην

κατηγορία racing250, η εκκίνηση για την οποία ήταν προγραμματισμένη για τις 12.00 το μεσημέρι.

Στον πρώτο γύρο του αγώνα και συγκεκριμένα στην στροφή Κ6 της πίστας είχα μια σφοδρή πτώση χάνοντας τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας μου και βρέθηκα στην αμμοπαγίδα που υπάρχει για αυτόν τον σκοπό, η οποία δυστυχώς διακόπτεται από δρόμο (άσφαλτο) που ενώνει την πίστα καρτ με την πίστα του αγώνα, έτσι ώστε η πτώση μου να ολοκληρωθεί στο ασφάλτινο κομμάτι του δρόμου αυτού και όχι στην αμμοπαγίδα (που υποτίθεται υπάρχει εκεί για αυτόν το σκοπό).

Μετά την πτώση έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα αναίσθητος λόγω του σοκ και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι όταν επανήλθα είναι ότι βρίσκομαι ακριβώς στην άκρη της πίστας, σε πολύ επικίνδυνο σημείο, καθώς λόγω της στροφής οι αγωνιζόμενοι που περνούν δεν έχουν ορατότητα για το τι συμβαίνει μέχρι να φτάσουν σε πολύ κοντινή απόσταση, και καταλαβαίνω (ακούω) ότι ο αγώνας συνεχίζεται χωρίς διακοπή, ενώ βλέπω από πάνω μου δύο κριτές (φορούν γιλέκα και κρατούν σημαίες) οι οποίοι έντρομοι φωνάζουν στον ασύρματο ότι είμαι τραυματισμένος και καλούν το ασθενοφόρο της πίστας. Λίγα λεπτά αργότερα, και ενώ ο αγώνας είναι ακόμη σε εξέλιξη, ένα ασθενοφόρο της εταιρείας ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ φτάνει στο σημείο της πίστας όπου βρίσκομαι εγώ, διασχίζοντας προφανώς κάθετα την πίστα, καθώς εγώ ευρισκόμενος στο έδαφος το είδα να έρχεται από απέναντι, και χωρίς ο αγώνας να έχει διακοπεί.

Ο γιατρός που ήρθε με το ασθενοφόρο μου έκανε διάφορες ερωτήσεις (πώς με λένε) και πώς αισθάνομαι. Εγώ του απάντησα ότι νιώθω μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή (το οποίο ήταν εμφανές) και πόνο στο στήθος. Με ρώτησε εάν μπορώ να σηκωθώ, του απάντησα ότι δεν ξέρω αν μπορώ και αν πρέπει λόγω του πόνου στο στήθος και τότε μου είπε: «Είσαι καλά, είναι το σοκ από την πτώση, προσπάθησε να σηκωθείς». Εγώ τότε, αφού κατέβαλα προσπάθεια να σηκωθώ, αντιλαμβάνομαι ότι η αναπνοή μου γίνεται κοφτή και γρήγορη, σε βαθμό που να έχω δυσκολία ακόμα και να μιλήσω. Σημειώνω ότι έως εκείνη τη στιγμή έχουν περάσει ήδη 5-6 λεπτά από την πτώση, με τον αγώνα σε εξέλιξη και χωρίς καμία προστασία για την περίπτωση που πέσει πάνω μας άλλος αγωνιζόμενος!

Με τη βοήθεια του γιατρού και κάποιου άλλου που εν συνεχεία έμαθα ότι είναι ο βοηθός αλυτάρχης του αγώνα και έχει έρθει με μία βέσπα στο σημείο της πίστας όπου βρίσκομαι, καταφέρνω τελικά να σηκωθώ όρθιος, αφού ο γιατρός έχει προσπαθήσει να μου βγάλει το κράνος χωρίς να αφαιρέσει τα μαξιλαράκια της ασφάλειας, ασκώντας έτσι ιδιαίτερο φορτίο στον αυχένα μου, το οποίο τελικά καταφέρνει να βγάλει, αφού μάλλον του δείξει κάποιος τον τρόπο, και τις μπότες, και χωρίς να μου τοποθετήσουν προστατευτικό κολάρο στον αυχένα (το οποίο, σημειωτέον, μπορεί να τοποθετηθεί χωρίς να αφαιρεθεί το κράνος). Αφού σηκώνομαι και μπορώ μόλις και μετά βίας να σταθώ στα πόδια μου, αν και δεν ζαλίζομαι, εξακολουθώ να νιώθω ακόμα πιο έντονη δυσκολία στην αναπνοή και στην ομιλία και λέω στο γιατρό ότι πονάω αφόρητα. Εκείνος μου επαναλαμβάνει να μην φοβάμαι και είναι μόνο από το βρόντο της πτώσης και ότι πρέπει να με πάνε στην τέντα της ομάδας μου να καθίσω και να ηρεμήσω λίγη ώρα και θα ερχόταν να με δει ξανά. Ενώ, λοιπόν, έχω σηκωθεί όρθιος και έχουν προηγηθεί όλα τα παραπάνω, με ρωτάνε (γιατρός και βοηθός αλυτάρχη μαζί) εάν μπορώ να ανέβω στη βέσπα για να με πάει ο βοηθός αλυτάρχη στην τέντα της ομάδας μου! Εγώ τους είπα «δεν ξέρω αν μπορώ να ανέβω, με το ζόρι στέκομαι» και η απάντησή τους ήταν «μην φοβάσαι, μια χαρά είσαι».

Με τον τρόπο αυτό, και παρά τις αντιρρήσεις και την κατάστασή μου, και παρά το ότι το ασθενοφόρο που είχε έρθει βρισκόταν ήδη έτοιμο στο σημείο της πτώσης μου και με την προτροπή του ίδιου του γιατρού και του βοηθού αλυτάρχη, έφυγα από το σημείο για να μεταβώ στην τέντα της ομάδας μου (σε απόσταση περίπου 600 μέτρων αν διασχίσει κανείς διαγώνια την πίστα), καθισμένος στη βέσπα πίσω από τον βοηθό αλυτάρχη που την οδηγούσε, χωρίς να φοράει κράνος κανείς από εμάς, διασχίζοντας την πίστα κάθετα σε δύο σημεία (και ενώ ο αγώνας ήταν σε πλήρη εξέλιξη) και έχοντας, όπως έμαθα μετά από καθυστέρηση ωρών, πάνω από 10 σπασμένα πλευρά, με αιχμηρά κομμάτια να ακουμπάνε στους πνεύμονές μου, και με δύο τρύπες στον ένα από αυτούς, κατάσταση η οποία, πάνω στη βέσπα και στο χώμα/λακκούβες/σαμαράκια της διαδρομής είναι θαύμα που δεν επέφεραν το μοιραίο!!

Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Όταν ο βοηθός αλυτάρχης με τη βέσπα θα με αφήσει στην τέντα της ομάδας, παρά τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες μου, αλλά και την απορία όλων των παρευρισκόμενων, γιατί δεν με πηγαίνουν στο νοσοκομείο για εξετάσεις ενώ εγώ δεν έδειχνα και δεν ένιωθα καθόλου καλά, εκείνος επιμένει για το αντίθετο. Όχι μόνο αυτό, αλλά κανείς από τους διοργανωτές (αλυτάρχης αγώνα, γιατρός, εκπρόσωπος της Α.ΜΟΤ.Ο.Ε.) δεν εμφανίστηκε για να δει πώς είμαι και ποια είναι η κατάστασή μου.

 

Στα λίγα λεπτά που ακολούθησαν και για καλή μου τύχη (γιατί μόνο αυτό ήταν που με έσωσε από αυτή την κατάσταση) ήρθε να με δει ο Χάρης Βραζόπουλος, ο οποίος δεν είχε κάποια ιδιότητα εκείνη την ημέρα αλλά βρισκόταν στην πίστα ως θεατής των αγώνων, ο οποίος ανησύχησε βλέποντας την πτώση και τον τρόπο που έπεσα και μόνο, και μου είπε όταν με είδε και με άκουσε να μιλάω αυτά που όλοι οι αθλητές του χώρου γνωρίζουμε λίγο πολύ – και που ο γιατρός και ο βοηθός αλυτάρχης του αγώνα αγνόησαν – ότι δηλαδή βραχνή φωνή και πολύ κοφτές ανάσες δεν είναι καλά σημάδια και πρέπει οπωσδήποτε άμεσα να πάω προληπτικά σε νοσοκομείο για εξετάσεις. Εγώ συμφώνησα μαζί του και τότε εκείνος έφυγε μαζί με μέλος της ομάδας μου (το Γιάννη Μιχάλη) να πάει στην γραμματεία να ζητήσουν το αυτονόητο – δηλαδή το ασθενοφόρο της ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ (που σημειώνω ήταν διαθέσιμο την ώρα εκείνη και είχε έρθει μέχρι το σημείο της πτώσης) να με μεταφέρει στο νοσοκομείο. Η απάντηση που τους δόθηκε ήταν ότι επειδή ένα δεύτερο ασθενοφόρο που βρισκόταν στο χώρο της πίστας είχε μεταφέρει προηγουμένως άλλο αθλητή τραυματία από προηγούμενη πτώση σε άλλο αγώνα νωρίτερα εκείνη την ημέρα, και δεν είχε ακόμη επιστρέψει, εάν το ασθενοφόρο της ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ έφευγε και αυτό με εμένα, τότε θα έπρεπε να διακοπούν οι αγώνες, γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει διαθέσιμο ασθενοφόρο στην πίστα! Οπότε θα έπρεπε να περιμένουμε να επιστρέψει το πρώτο ασθενοφόρο από το άλλο περιστατικό πρώτα, ώστε μετά να μπορέσω να μεταφερθώ εγώ, για να μην αναγκαστούν να διακόψουν τους αγώνες! Ο Χάρης Βραζοπουλος και ο Γιάννης Μιχάλης τότε επέμεναν ότι είναι επείγουσα η μεταφορά μου στο νοσοκομείο λόγω της κατάστασής μου και ότι πρέπει οπωσδήποτε να μου γίνουν άμεσα προληπτικές εξετάσεις, όπως οφείλουν να γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Η απάντηση της διοργανώτριας ομοσπονδίας ήταν να απειλήσουν να φέρουν την αστυνομία για να πετάξει έξω από την πίστα τον Χάρη Βραζόπουλο και να έρθει στην τέντα της ομάδας μου η κυρία Μαρία Τσεσμελή (πρόεδρος της Α.ΜΟΤ.Ο.Ε. και επικεφαλής της διοργάνωσης του συγκεκριμένου αγώνα) και να με απειλήσει ότι η ομοσπονδία θα με τιμωρήσει επειδή μέλη της ομάδας μου ενοχλούσαν συνέχεια την γραμματεία!!

 

Εκείνη τη στιγμή ήρθε και ο Γενικός Γραμματέας της Α.ΜΟΤ.Ο.Ε., κύριος Αντρέας Λεφέβρ, και ο κύριος Σταύρος Τριντής, από την Επιτροπή Ταχύτητας, που είδε τον αστράγαλό μου και, επειδή η κατάσταση με την αναπνοή μου χειροτέρευε, ζήτησα από την ομάδα μου να με πάει κάποιος με το Ι.Χ. μου σε κοντινό νοσοκομείο. Τότε ο κύριος Λεφέβρ ήταν κάθετος και έλεγε ότι μόνο με ασθενοφόρο μπορώ να φύγω, οπότε έπρεπε να περιμένω όσο χρειαστεί (για να με μεταφέρει το διαθέσιμο (!)

 

ασθενοφόρο ούτε λόγος βέβαια). Μάλιστα, τότε η κυρία Τσεσμελή δεν έχασε την ευκαιρία αλλά αστειεύτηκε λέγοντας με εμφανή ειρωνεία: «Κύριε Στάμου, αν βιάζεστε τόσο πολύ να σας πάω εγώ με το δικό μου αυτοκίνητο!!!!». Το σχόλιο αυτό δεν μπορώ να το εκλάβω παρά ως ειρωνικό, όταν την ίδια στιγμή, αν δεν έπαιζε με την υγεία μου, δεν θα έπαιρνε ιατρικές αποφάσεις για εμένα εκείνη μαζί με τον Γενικό Γραμματέα της ομοσπονδίας (επικαλούμενοι τον κίνδυνο να διακοπεί – για λίγη ώρα

  • ο αγώνας) και μάλιστα μπροστά στη γυναίκα μου και τα 2 παιδιά μου που ήρθαν στο χώρο και ενώ εγώ είχα πολλαπλά σπασίματα και – όπως ανακάλυψαν οι γιατροί αργότερα – δύο τρύπες στον πνεύμονα, αλλά θα βρισκόμουν στο ασθενοφόρο στο δρόμο για το νοσοκομείο.

Τελικά, σχεδόν δύο ώρες (!) μετά το συμβάν, και ενώ ο γιατρός του αγώνα δεν με εξέτασε εκ νέου ούτε ασχολήθηκε με οποιοδήποτε τρόπο με την περίπτωσή μου μετά τη μεταφορά μου, ήρθε ένα ασθενοφόρο του Δήμου Μεγάρων (και όχι το ασθενοφόρο που είχε μεταφέρει τον πρώτο τραυματία από τον προηγούμενο αγώνα στην πίστα, αλλά ούτε και το ασθενοφόρο της ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ), το οποίο δεν γνωρίζω ποιος κάλεσε, έχοντας μόνο οδηγό και χωρίς νοσηλευτή, και με πήρε μόνο μου (επιβαίνοντας δηλαδή σε αυτό εγώ και ο οδηγός) για να με μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας Μεγάρων, το οποίο δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα διενέργειας διαγνωστικών εξετάσεων για την περίπτωσή μου (π.χ. ακτινογραφίες). Ο γιατρός του Κέντρου Υγείας απόρησε και ο ίδιος για ποιο λόγο με μετέφεραν εκεί, μου έβαλε κολάρο ως ενδείκνυται να γίνει άμεσα – και όχι με καθυστέρηση δύο ωρών – σε τέτοιες περιπτώσεις και κάλεσε την ίδια στιγμή το ΕΚΑΒ προκειμένου να με μεταφέρει ασθενοφόρο στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά.

Εκεί, μετά τις απαραίτητες εξετάσεις, ενημερώνομαι από τους γιατρούς ότι έχω σπασμένα 10 πλευρά και δύο τρύπες στον πνεύμονα με μεγάλη αναπνευστική δυσλειτουργία και μεταφέρομαι επειγόντως τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας στο Γενικό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά Μεταξά όπου και νοσηλεύτηκα μέχρι τις 08.10.2021. Μετά το εξιτήριο μου συστήθηκε ξεκούραση και ιατρική παρακολούθηση, καθώς και φαρμακευτική αγωγή με ισχυρή αντιβίωση.

Χάρτης της πίστας με σημειωμένα τα επίμαχα σημεία της πτώσης και της μεταφοράς μου, καθώς και σχετικό φωτογραφικό υλικό επισυνάπτεται ως σχετικό 2.

Επίσης, όπως διαπίστωσα τις επόμενες ημέρες, η αμμοπαγίδα (εάν υπήρχε αυτή ποτέ) δεν έχει συντηρηθεί για χρόνια και αντί για μαλακή άμμο, η οποία προσφέρει

προστασία στους αναβάτες σε περίπτωση πτώσης, έχει ξερό χώμα στο οποίο έχουν φυτρώσει ακόμα και χόρτα.

Οι γνωματεύσεις του Ιατρικού Κέντρου Μεγάρων και του Νοσοκομείου Μεταξά που εκδόθηκαν μετά την ολοκλήρωση της νοσηλείας μου σε αυτά επισυνάπτονται ως σχετικά 3, 4.

Σημειώνω, τέλος, ότι σε όλο αυτό το διάστημα και μέχρι και σήμερα δεν επικοινώνησε κανείς απολύτως από τους υπεύθυνους της διοργάνωσης ή της ομοσπονδίας μαζί μου για να πληροφορηθούν για την κατάστασή μου ή, έστω, από ανθρώπινο ενδιαφέρον. Η μόνη επικοινωνία ήταν το βράδυ της ίδιας ημέρας (02.10.2021) από τον Γενικό Γραμματέα της Ομοσπονδίας, κύριο Λεφέβρ, ο οποίος μου ζήτησε την μοτοσυκλέτα μου για να τρέξει εκείνος στον αγώνα την επόμενη ημέρα (!), ενώ στις 07.10.2021, με δική μου πρωτοβουλία, επικοινώνησα με την Πρόεδρο της Α.ΜΟΤ.Ο.Ε., κυρία Τσεσμελή, προκειμένου να μου δώσει αντίγραφο του ασφαλιστικού συμβολαίου για να δω αν υπάρχει κάποια παροχή την οποία δικαιούμαι, δεδομένου του ότι αντιλήφθηκα πλέον ότι η ανάρρωσή μου θα απαιτήσει χρόνο, εξετάσεις, φάρμακα και εξειδικευμένη ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα, η οποία δεν γνώριζε καν ότι νοσηλευόμουν – μία εβδομάδα μετά το περιστατικό – και φυσικά δεν απάντησε ποτέ στο αίτημά μου.

Σε σχέση με τα παραπάνω περιστατικά, είναι σε γνώση μου ότι συντάχθηκε και κατατέθηκε στην Α.ΜΟΤ.Ο.Ε. η από 02.10.2021 καταγγελία των συναθλητών μου Βελή Ειπόγλου, Αντώνη Λάσαρη και Δήμητρας Λαδά, η οποία κατ’ ουσία επιβεβαιώνει την αλήθεια των παραπάνω, επισημαίνει σειρά παραλείψεων από τους διοργανωτές του αγώνα και αποδεικνύει την εν δυνάμει επικινδυνότητα αυτών για εμένα και για το σύνολο των συμμετεχόντων στον αγώνα (επισυνάπτεται στην παρούσα ως σχετικό 5).

Προσκομίζω τέλος και πληθώρα δημοσιευμάτων από τον ηλεκτρονικό τύπο στα οποία αναφέρεται το παραπάνω περιστατικό (σχετικό 6).