Όπως και χθες, έτσι και σήμερα, οι θεατές που ξύπνησαν νωρίς και ήρθαν στην πίστα για να δουν την κατηγορία των Νέων ήταν οι κερδισμένοι της ημέρας. Ο Θωμάς Σκούρτας και ο Γιώργος Γερακιανάκης χάρισαν ποιοτικό θέαμα και έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη αξία στα πρωταθλήματα που κέρδισαν, αφού πλέον ο Θωμάς Σκούρτας είναι πρωταθλητής Νέων για το 2019 και ο Γιώργος Γερακιανάκης είναι πρωταθλητής στην κατηγορία SS300. Ουσιαστικά τον τίτλο τον είχαν ήδη στο τσεπάκι τους από εχθές, αφού το μόνο που χρειαζόντουσαν βαθμολογικά (λόγω των ελάχιστων συμμετοχών…) ήταν απλώς να μπουν στην πίστα σήμερα και να γυρνάνε γύρο-γύρο. Όμως  έκαναν ακριβώς το αντίθετο και οδήγησαν για άλλη μια φορά με εντυπωσιακή αγωνιστική ωριμότητα. Έτσι ο Θωμάς Σκούρτας, όχι μόνο δεν έκατσε πίσω από τον Γερακιανάκη για να πάρει ξεκούραστα τον τίτλο, αλλά με επιμονή και υπομονή έως τον τελευταίο γύρο, προσπέρασε στην τελευταία στροφή και πήρε την καρό σημαία, αντί να περιμένει να του την δώσουν εκ του ασφαλούς.

Χίλια μπράβο σε αυτά τα δύο παιδιά, που ευχόμαστε να ανέβουν αμέσως στην κατηγορία Supersport (την μοναδική διεθνή κατηγορία που έχει το ελληνικό πρωτάθλημα!) η οποία φέτος βρέθηκε στην απόλυτη παρακμή της, έχοντας σε αυτόν το τελευταίο αγώνα μόλις έξι αγωνιζόμενους στην εκκίνηση, που τελικά έγιναν πέντε λόγω της πτώσης του Βασίλη Ευθυμίου αμέσως μόλις έσβησαν τα φώτα. Κανονικά θα ήταν μόλις τέσσερεις, αλλά χάρη στον ηρωισμό (ή την τρέλα…) του Γιάννη Τζορτζόπουλου να τρέξει με τρία σπασμένα δάκτυλα, περίσσεψε μόνο ένα μετάλλιο στην απονομή. Η κατηγορία αυτή είναι η πιο σημαντική και ευελπιστούμε πως ΑΜΟΤΟΕ, ΣΟΑΜ, Αντιπροσωπείες και χορηγοί (όσοι από αυτούς απέμειναν) και αν όλα πάνε καλά μαζί με την Iron Team, θα δώσουν όλο το βάρος τους εδώ τα επόμενα χρόνια. Σε όλες τις μορφές μηχανοκίνητου αθλητισμού, οι μεταβατικές κατηγορίες Junior είναι το αγωνιστικό σταυροδρόμι κάθε εθνικού πρωταθλήματος.

Γυρίζοντας πίσω στα αγωνιστικά δρώμενα, η κατηγορία OPEN που ακολούθησε μετά τους Νέους, έμοιαζε σαν να ήταν συνέχεια του χθεσινού αγώνα, με τον Κυπελλούχο του 2019 Στέφανο Δέσκα να οδηγεί ανενόχλητος τον αγώνα, τον Αντρέα Παπαντριανταφύλλου σε σταθερή απόσταση πίσω του και τον Νίκο Γεωργόπουλο με το CBR 600 RR να προσπαθεί να προσπεράσει στις στροφές τον Μάρκο Αγγελόπουλο με το CBR 1000 RR που εξαφανιζόταν στις ευθείες. Τελικά ο Γεωργόπουλος τα κατάφερε στα φρένα της Κ1 και έτσι ανέβηκε για δεύτερη ημέρα στην σειρά, στο τρίτο σκαλί του βάθρου.

Στην μικτή κατηγορία Racing-SS300 ο αγώνας δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ο Λέανδρος Ντότσικας είχε πάρει εχθές το πρωτάθλημα στη Racing και δεν μπήκε στον κόπο να παλέψει για τη νίκη με τον Χρήστο Παπανικολάου που ήταν και ο νικητής σήμερα.

Περίπου το ίδιο έκανε και ο Θωμάς Σκούρτας στα SS 300, που έχοντας ήδη πάρει τον τίτλο στους Νέους και γνωρίζοντας πως ο Γερακιανάκης είναι αδύνατον να χάσει τον τίτλο, απέφυγε την μάχη. Έτσι ο Γερακιανάκης έκανε στην πραγματικότητα μια καλή προπόνηση για το Red Bull Cup που θα πάει μαζί με τον Γιάννη Περιστερά την επόμενη εβδομάδα και πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή SS300 για το 2019 χωρίς να ρισκάρει.

Κάπως έτσι ήρθε η ώρα των Supersport, όπου η εικόνα στη γραμμή της εκκίνησης ήταν αποκαρδιωτική. Στους λόγους που είπαμε ήδη στην αρχή του κειμένου, προσθέστε και την “βαθμολογική αδιαφορία” των αναβατών και το γλυκό έδεσε. Σήμερα ο Καρακώστας έβαλε από την αρχή το κεφάλι κάτω και προσπάθησε να αποφύγει την χθεσινή αφόρητη πίεση του Τριντή.  Όμως ο Τριντής ήταν φανερά άκεφος, σε αντίθεση βέβαια με τον Άλεξ Παπαγεωργίου που είχε τα περισσότερα αγωνιστικά κέφια απ’ όλους. Έτσι το κυνηγητό μεταξύ Τριντή-Παπαγεωργίου και οι τρεις προσπεράσεις που αντάλλαξαν, επαρκούν για να πούμε ότι είδαμε αγώνα και όχι prive trackday μεταξύ φίλων και συγγενών.

Το ίδιο ακριβώς σενάριο είχαν στα χέρια τους και οι αναβάτες της κατηγορίας Superbike με τις μόλις οκτώ συμμετοχές. Για καλή μας τύχη όμως, ο Τσαλίκης την είδε… “Πίππος του Σαββάτου” και όπως έκανε ο Λευτέρης εχθές, έτσι κι ο Τσαλίκης σήμερα, ήπιε μαγικό ζωμό στην εκκίνηση και… εξαφανίστηκε! Στον δεύτερο γύρο είχε κάνει σχεδόν μισό δευτερόλεπτο διαφορά από τον Συνιώρη που τον ακολουθούσε. Ο Συνιώρης από την μεριά του παραλίγο να μην λάβει μέρος στον σημερινό αγώνα, διότι μετά τον τερματισμό εχθές, είχε αφόρητους πόνους από την εγχειρισμένη κλείδα του. Έτσι ήταν αναμενόμενο πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει πίσω του για πολύ ώρα ακόμα τον Παπαγγέλου και τον Μπεγνή. Πράγματι, λίγους γύρους αργότερα ο Μπεγνής ήταν σε απόσταση βολής από τον Τσαλίκη και ο Παπαγγέλου έδειχνε πως είναι η μοναδική απειλή του Μπεγνή για την καρό σημαία σήμερα.

Ο Μπεγνής όμως δεν έχασε πολύ χρόνο πίσω από τον Τσαλίκη και προσπερνώντας τον στη σωστή χρονική στιγμή του αγώνα έγινε πάλι ο μαέστρος του ρυθμού. Ο Παπαγγέλου ροκάνιζε δεκατάκια από τον Μπεγνή και 8 γύρους πριν το τέλος είχε πλησιάσει “τόσο-όσο” θα έπρεπε για να έχει ελπίδες για την καρό σημαία. Όμως τότε άρχισαν τα ντουμπλαρίσματα, που όπως γίνεται πάντα μπορεί να σε βοηθήσουν ή να σου χαλάσουν τον αγώνα. Για τον Παπαγγέλου έγινε το δεύτερο σενάριο, αυξάνοντας πάλι μερικά μέτρα τη διαφορά του από τον Μπεγνή. Οι λιγοστοί γύροι που απέμεναν δεν επαρκούσαν για να μαζέψει τη νέα διαφορά και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, με τον Μπεγνή νικητή, τον Παπαγγέλου δεύτερο και τον Τσαλίκη τρίτο. Πίσω τους είχαμε μια κλασσική μάχη μεταξύ Πίππου και Συνιώρη, με τελικό νικητή τον Πίππο, που στους δύο τελευταίους γύρους εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την σωματική αδυναμία του Συνιώρη.

Με αυτόν τον τρόπο έπεσε η αυλαία του Πανελλήνιου πρωταθλήματος Ταχύτητας για το έτος 2019. Η αγωνιστική αυλαία, διότι όπως σας έχουμε πει, η ΑΜΟΤΟΕ και η Iron Team τώρα ξεκινούν τον δικό τους αγώνα, ώστε να σταματήσει η δικαιολογία: “Για Ελλάδα καλά είναι..”. Θα μας πείτε, αν είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι να φέρουν αυτή τη φορά διαφορετικά αποτελέσματα. Ναι είναι δυνατόν, διότι το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι μόνο, αλλά η νοοτροπία και κυρίως η θέληση-ανάγκη επιβίωσης. Άμα σε κυνηγάει καρχαρίας θα κολυμπήσεις γρήγορα είτε το θέλεις, είτε όχι. Με 6 συμμετοχές στα supersport και 8 στα superbike, ο καρχαρίας ήδη μας έχει δαγκώσει το πόδι… Κι αν δεν υπήρχε η OPEN, οι κερκίδες θα ήταν εντελώς άδειες… Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που καμία λέσχη δεν θέλει να αναλάβει αγώνες, διότι το εύκολο χρήμα του παράβολου συμμετοχής δεν υπάρχει πια. Οπότε, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, εύκολη και φτηνή λύση δεν υπάρχει. Περιμένουμε λοιπόν έως το τέλος Νοεμβρίου, να δούμε πως θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια της Iron Team να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και το φίδι δεν είναι άλλο από την ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ που θα έχει η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος για τους αγωνιζόμενους και τον εμπορικό κόσμο που θα βάλουν τον ιδρώτα, τα σπασμένα κόκκαλα και τα λεφτά τους στο επόμενο πρωτάθλημα.

Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τον αγώνα, στο Gallery που συνοδεύει το άρθρο!

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ