Δοκιμάζουμε την Ducati Panigale 1299! Είμαστε στην Πορτογαλία!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

30/1/2015

Στα νότια της Πορτογαλίας και συγκεκριμένα στην πίστα του Portimao, συναντηθήκαμε με την κορυφαία των Ιταλίδων μοτοσυκλετών. Κορυφαία, μέχρι στιγμής δηλαδή, μέχρι Aprilia και MV Agusta να παρουσιάσουν τα μοντέλα που έχουν υποσχεθεί και μέχρι να γίνει το απαραίτητο συγκριτικό….

Προς το παρόν δεν χορταίνουμε να την περιεργαζόμαστε, πριν ο καιρός μας κάνει την χάρη να βρεθούμε στην σέλα της. Η Panigale αύξησε τον κυβισμό της, με τα υπερμεγέθη πιστόνια που βλέπετε στις φωτογραφίες, βελτίωσε πλαίσιο και θέση οδήγησης και έτσι μεταλλάχθηκε πολύ από την 1199. Καταρχήν η απόκριση του κινητήρα δεν έχει την εκρηκτικότητα που είχε πιο πριν, αλλά περισσότερη δύναμη απλωμένη σε μεγαλύτερη διάρκεια. Υπέροχα σταθερή μοτοσυκλέτα, ακόμα και στην αρχή της μεγάλης ευθείας, που καθώς βγαίνεις με χιλιόμετρα από την παρατεταμένη δεξιά συναντάς το μικρό υψομετρικό σπάσιμο, ελαφραίνοντας αναγκαστικά τον εμπρός τροχό. Εκεί πλαίσιο και ημι-ενεργητικές αναρτήσεις κρατούν προσγειωμένη την μοτοσυκλέτα όσο εσύ κρατάς το γκάζι στο τέρμα, έχοντας αλλάξει ήδη σε έκτη.

Το θέμα των ημι-ενεργητικών αναρτήσεων, θα το αναλύσουμε στο περιοδικό στην έκταση που του αρμόζει, όπως και τα φρένα άλλωστε, καθώς και για το ABS χωρά κουβέντα. Η Ducati μιλά για "cornering ABS" που το προσφέρει η νέα μονάδα της Bosch και έχει συνδυασμένη λειτουργία, εκτός από την στιγμή που μπαίνεις στην πίστα. Αλλάζοντας κατάσταση λειτουργίας, για χρήση σε πίστα, το ABS παύει να λειτουργεί συνδυασμένα και δεν ενεργεί στον πίσω τροχό, μονάχα μπροστά. Σε άλλα modes η λειτουργία του είναι συνδυασμένη και βασίζεται σε όσα έχουμε ήδη δει από την Bosch στην πρώτη τέτοια μονάδα που έβγαλε, την 9ME. Οι αναγνώστες του MOTO θα θυμούνται την δοκιμή εκείνης της μονάδας στο τεύχος 528 και σύμφωνα με τους τεχνικούς της Ducati ισχύουν όσα γράφαμε τότε, σχετικά με τον αισθητήρα κλίσης και τα υπόλοιπα συστήματα, βάση των οποίων λειτουργεί και η νέα μονάδα που έχει η Panigale 1299. Παραμένει επίσης αυτό που είχαμε πει στο τεύχος 528, πως συνδυασμένη λειτουργία στην πίστα και cornerning ABS δεν υφίσταται, και δεν γίνεται να δούμε για σχεδόν μια πενταετία ακόμα. Θα πρέπει κάποια ομάδα να επενδύσει πρώτα σε αυτό, σε συνεργασία με την Bosch, και μετά από τα πρώτα αποτελέσματα στους αγώνες να το δούμε και στην παραγωγή. Προς το παρόν θα πάει κανείς χειρότερα με αυτό στην πίστα, παρά χωρίς. Σε όλες όμως τις άλλες περιπτώσεις, όταν το ABS είναι ενεργοποιημένο, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις την στιγμή που ενεργοποιείται, τόσο καλή είναι η λειτουργία του.

Πλαίσιο και θέση οδήγησης έχουν αλλαγές που θα ευνοήσουν τους ψηλότερους αναβάτες, την στιγμή που και η ευελιξία και η σταθερότητα της μοτοσυκλέτας, έχουν βελτιωθεί. Δεν χαίρεσαι απλά να την οδηγείς στην πίστα, η λέξη χαρά είναι λίγο να περιγράψει όσα ζήσαμε στο Portimao. Περισσότερα με την επιστροφή μας! 

 

 

 

Ετικέτες

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin