MotoGP: FIM προδιαγραφές στα κράνη φέρνουν το χάσμα. Πρόβλημα στα εθνικά πρωταθλήματα

Δεν θα φοράμε τα ίδια με τους…Θεούς της μοτοσυκλέτας
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/11/2018

Η επιτροπή ασφαλείας των MotoGP αποφάσισε πως από εδώ και πέρα τα κράνη του πρωταθλήματος θα πρέπει να έχουν την έγκριση της FIM κι αυτό δημιουργεί μία χιονοστιβάδα εξελίξεων που ούτε την φαντάζεται κανείς αυτή την στιγμή. Η απόφαση δεν έρχεται ξαφνικά κι απότομα, καθώς πρόκειται για μία ιστορία που ανακυκλώνεται χρόνο με το χρόνο, έχοντας λάβει μία μικρή παράταση έως τώρα, κι αυτό γιατί δεν βρίσκει σύμφωνους όλους τους κατασκευαστές, ούτε επίσης τους αναβάτες. Ήταν Ιούλιος του 2016, όπως βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω, που η FIM παρουσίασε σε όλους τους εμπλεκόμενους κατασκευαστές, την πρόθεσή της για αλλαγές προδιαγραφών.

φωτό κάτω - Sachsenring Γερμανία, Σάββατο 16 Ιουλίου 2016: Για πρώτη φορά η FIM παρουσιάζει στους εκπροσώπους των εταιριών με α.σ: Arai, AGV, HJC, LS2, Nolan Group, Schuberth, Shark, Shoei, Suomy/Kyt το πλάνο της για νέους κανονισμούς στα αγωνιστικά κράνη 

Οι προδιαγραφές που θέτει η FIM είναι αυστηρότερες από όσες απαιτούνται τώρα για τα κράνη που πωλούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν κι αυτό είναι ορθό μονάχα υπό πολύ συγκεκριμένο πρίσμα. Το σημαντικότερο που φέρνουν οι FIM είναι η ενσωμάτωση όλων των διαφορετικών προδιαγραφών, Αμερικής, Ευρώπης και Ιαπωνίας, ECE – Snell – JIS κάτω από μία ομπρέλα. Τουλάχιστον έτσι θα διαβάσετε αλλού, ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ένα κράνος που έχει μόνο έγκριση FIM δεν περνά τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές κι άρα δεν μπορεί να εισαχθεί στις Ευρωπαϊκές χώρες, τουλάχιστον νόμιμα, ούτε να χρησιμοποιηθεί στο δρόμο φυσικά. Η χρήση του λοιπόν είναι αναγκαστικά αγωνιστική και μόνο, κι εδώ αρχίζει να διαγράφεται ένα πρόβλημα που θα μας απασχολήσει στο σύντομο μέλλον.

Καταρχήν πρόκειται όπως είπαμε για μία αναμενόμενη εδώ και πολύ καιρό κίνηση, που μετρά πάνω από ένα χρόνο ως επίσημη ανακοίνωση, όπως διαβάζετε εδώ. Στην πράξη το χρονικό διάστημα που δόθηκε ήταν μεγαλύτερο -όπως δείχνουμε- καθώς χρειαζόταν χρόνος στις εταιρίες να προσαρμοστούν, από την στιγμή που η SHOEI και η ARAI -για παράδειγμα- προμηθεύουν τους αναβάτες των MotoGP με το ίδιο ακριβώς κέλυφος που αγοράζει και ο τελικός καταναλωτής, απλά τοποθετώντας ειδικά σχεδιασμένα εσωτερικά. Αυτές είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις κατασκευαστών που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα από την υιοθέτηση των προδιαγραφών FIM, από την στιγμή που έχουν επενδύσει την εξέλιξή τους προσφέροντας στην αγορά ένα κράνος ίδιο με του αναβάτη που σπονσοράρουν στα MotoGP. Το πλήγμα στο μάρκετινγκ και την επικοινωνία τους είναι εξίσου σημαντικό, αλλά ας το προσπεράσουμε ωσότου κατασταλάξει πλήρως το ζήτημα και δούμε ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο η FIM θα αντιμετωπίσει τις νέες προδιαγραφές…

Από εκεί που υπήρχαν λοιπόν μάρκες που σου έδιναν την ευκαιρία να έχεις ένα κράνος που ήταν ολότελα ίδιο με του αναβάτη που αγωνίζεται στα MotoGP, τώρα δεν θα υπάρχουν ούτε κι αυτά, τα ελάχιστα παραδείγματα. Από εδώ και πέρα κάθε ομοιότητα θα είναι οπτική και μόνο.

Τα κίνητρα της FIM δεν είναι ολότελα συνυφασμένα με την ασφάλεια, αλλά αποτελούν κι ένα πρόσθετο εισπρακτικό μέτρο, στον δρόμο που από καιρό χάραξε η FIA. Η τεράστια διαφορά εδώ, είναι πως τα κράνη μοτοσυκλετών αποτελούν αντικείμενο που συνδέεται με την καθημερινότητα αλλά και τους δημόσιους δρόμους, καθώς πολλοί αναβάτες αγοράζουν ένα racing κράνος για όλες τις ώρες και όχι μονάχα για track days ή συμμετοχή σε αγώνες.

Κράνη με έγκριση της FIM
Για τα λεφτά ή την ασφάλεια;

Κι έτσι η FIM φτιάχνει τώρα ένα σκαλοπάτι ανάμεσα στα αμιγώς αγωνιστικά κράνη κι εκείνα που μπορούσες να αποκτήσεις έως τώρα, που πριν δεν υπήρχε. Είναι ακόμη νωρίς για να ξέρουμε πώς θα επηρεάσει το σκαλοπάτι αυτό την εξέλιξη των κρανών, όμως η αρχικές πληροφορίες από τους ανθρώπους των εταιριών, κάνουν λόγο για ένα νέο πρόβλημα και πολύ θα ήθελαν να μην γίνει ποτέ αυτός ο διαχωρισμός, ιδιαίτερα αν επεκταθεί εκτός MotoGP, σε όλα τα πρωταθλήματα αναγνωρισμένα από την FIM, όπως υπάρχει η περίπτωση. Αυτό όμως δημιουργεί πρόβλημα, από την στιγμή που τα κράνη FIM ξεφεύγουν από τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές κι άρα δεν μπορούν να εισαχθούν, ή να βγουν στο γενικό εμπόριο! Ωστόσο υπάρχουν ξεκάθαροι κανονισμοί αυτή την στιγμή που λύνουν το πρόβλημα και για να τους δούμε, ας πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας.

Στην Ελληνική Ταχύτητα, όπως και σε κάθε εθνικό πρωτάθλημα στην Ευρώπη, η ομοσπονδία είναι εκείνη που καθορίζει τις προδιαγραφές που θα ακολουθήσουν τα κράνη που επιτρέπονται στο πρωτάθλημα. Με άλλα λόγια δεν υποχρεώνει κανένας την ελληνική ομοσπονδία να επιβάλλει την χρήση κρανών FIM. Κι όμως το πρόβλημα μπορεί να δημιουργηθεί: Η πιθανότητα κάποιος γονέας να κινηθεί νομικά απέναντι στην ομοσπονδία αν το παιδί του τραυματιστεί ενώ συμμετείχε σε αγώνα, γιατί το κράνος που χρησιμοποιούσε δεν ήταν FIM, δεν ήταν δηλαδή απόλυτα αγωνιστικό τώρα που θα υπάρχει αυτή η νέα κατηγορία, δεν γίνεται να αποκλειστεί. Παρόλο που δεν θα έχει καμία περεταίρω εξέλιξη, το νομικό μπλέξιμο δεν γίνεται να αποκλεισθεί από τις πιθανότητες.

Υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα βέβαια, απόλυτα πρακτικό. Οι πρώτες πληροφορίες για τις προδιαγραφές FIM κάνουν λόγο για σκληρότερο κέλυφος που ακυρώνει τον βαθμό παραμόρφωσης που απαιτείται από τις ECE προδιαγραφές. Ενώ η δύναμη πρόσκρουσης κατά το τεστ διάτρησης δεν διαφέρει σημαντικά, στην περίπτωση των FIM συγκεντρώνεται σε πολύ μικρότερη επιφάνεια πάνω στο κράνος. Κι αυτό γιατί ο στόχος είναι η αντοχή σε πρόσκρουση με πολλά χιλιόμετρα, απέναντι σε μοτοσυκλέτες που προσγειώνονται σε κεφάλια και απότομες προσγειώσεις από highside πάνω σε χαλίκια, για παράδειγμα.

Ωστόσο το απόλυτα σκληρό κέλυφος ενισχύει τον τραυματισμό του εγκεφάλου από την βίαιη επιβράδυνση. Αντίστοιχα οι ECE προδιαγραφές επιβάλλουν έναν βαθμό παραμόρφωσης του ίδιου του κελύφους, κι όχι μόνο του εσωτερικού αφρώδες, ώστε η επιβράδυνση για το κεφάλι του αναβάτη να είναι ομαλότερη, κι έτσι ο αναπόφευκτος τραυματισμός του εγκεφάλου μέσα στο κρανίο να είναι ηπιότερος. Αυτή η διαφορά είναι μία από τις βασικές που ένα κράνος δεν θα μπορεί να περάσει τόσο τις προδιαγραφές FIM, όσο και τις υπόλοιπες. Από εκεί και πέρα ο ίδιος ο σχεδιασμός αναμένεται διαφορετικός, από τους αεραγωγούς, έως τα και τα λουράκια ασφάλισης.

Συνομιλώντας με τους ανθρώπους της SHOEI που τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια, βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με την FIM για αυτό ακριβώς το ζήτημα, πήραμε την απάντηση πως σύντομα θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο για τον τρόπο που θα διαχειριστούν όλες οι εταιρίες το νέο σκαλοπάτι ανάμεσα στα κράνη αποκλειστικά για αγωνιστική χρήση, και σε όλα όσα ξέραμε ως τώρα, ώστε να επανέλθουμε ξεκαθαρίζοντας το ζήτημα.

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”