Ανάκληση Yamaha για τα πίσω ανακλαστικά σώματα

Για ένα μεγάλο αριθμό μοντέλων
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

5/1/2021

Η Yamaha ανακοίνωσε μία ανάκληση την τελευταία εβδομάδα του 2020, που αφορά τα εξής μοντέλα: NMAX125, X-MAX125, X-MAX300, X-MAX400, YZF-R3, MT-03, XSR700, Tracer 700 και Ténéré 700, κατασκευής μεταξύ 2013 μέχρι και 2020. Το θέμα της ανάκλησης που κατατέθηκε στην Γερμανία και αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της FEMA με αριθμό A12/01866/20, είναι η μη σωστή τοποθέτηση των πίσω ανακλαστικών σωμάτων, με αποτέλεσμα να μην αντανακλάται σωστά το φως από οχήματα που ακολουθούν και να μην είναι ορατή η μοτοσυκλέτα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ατυχήματος. Όπως αναφέρει το κείμενο της ανάκλησης, μοτοσυκλέτες και σκούτερ που υπάγονται στην συγκεκριμένη ανάκληση, υπάρχουν και στην Ελλάδα.

Αυτή η ανάκληση πάντως, είναι και μια καλή ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα που δημιουργείται συχνά τώρα τελευταία με τις ανακοινώσεις ανακλήσεων. Κατ' αρχήν, υπάρχουν πολλά είδη ανακλήσεων που αφορούν ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και διαφορετικής βαρύτητας. Όπως για παράδειγμα υπάρχουν ανακλήσεις για προβληματικές μπιέλες (βλέπε CBR1000RR-R) και ανακλήσεις για ανακλαστήρες όπως η παραπάνω ή για αυτοκόλλητα που ξεκολλούν. Το θέμα είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, τα εργοστάσια είναι υποχρεωμένα από το νόμο να κάνουν τις ανακλήσεις και να τις ανακοινώσουν δημόσια.

Μέχρι εδώ καλά. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν εμπλέκεται το περίφημο "καφενείο των social media". Είναι πάρα πολύ εύκολο -και το έχουμε δει να συμβαίνει άπειρες φορές- να γραφτούν αμέτρητες αράδες σχολίων κάτω από μία ανάκληση, με ειρωνικές μάλιστα αρκετές φορές εκφράσεις, δημιουργώντας την εικόνα ότι "οι τάδε μοτοσυκλέτες χαλάνε", "είναι μονίμως προβληματικά τα τάδε μηχανάκια" και πάει λέγοντας.

Με άλλα λόγια, σ' αυτές τις καφενειακού επιπέδου συζητήσεις (χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε καθόλου τα καφενεία) μπαίνουν όλα "στο ίδιο καζάνι", χωρίς καμία διάκριση και με μια ισοπεδωτική τάση, απέναντι σε όλες τις εταιρείες. Καλό λοιπόν θα είναι να εκλείψουν από την δική μας μοτοσυκλετιστική κουλτούρα τέτοια φαινόμενα, γιατί πραγματικά σε ένα τέτοιο "ψαγμένο" κοινό όπως εμείς οι μοτοσυκλετιστές, δεν ταιριάζει μια τέτοια νοοτροπία.

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin