Αποκάλυψη MOTO: Σκέψη για ακύρωση της EICMA 2020 – Επιμένει να γίνει η ANCMA

Δύο στρατόπεδα για την EICMA
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/4/2020

Δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί επίσημα, όπως συνέβη με την KTM και την BMW, αλλά τόσο η Ducati όσο και η Triumph ετοιμάζουν σενάρια για παρουσίαση των νέων τους μοντέλων χωρίς να χρειαστεί να παραστούν στην EICMA τον επόμενο Νοέμβριο. Αυτό θα σημαίνει πως οι βασικοί Ευρωπαίοι κατασκευαστές θα απουσιάζουν από την μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή και ταυτόχρονα την μεγαλύτερη Έκθεση μοτοσυκλέτας παγκοσμίως. Παραδοσιακά, η μεγαλύτερη Έκθεση μοτοσυκλέτας του κόσμου που συγκεντρώνει εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες πραγματοποιείται στις αρχές Νοεμβρίου και εκεί αποκαλύπτονται όλα τα νέα μοντέλα για την επόμενη σεζόν.

Δεν είναι όμως αυτό, το σημαντικότερο πράγμα που κάνει η EICMA. Αυτός είναι απλά ο λόγος που έχει τεράστια επισκεψιμότητα και ταξιδεύουν τόσοι πολλοί για να βρεθούν στα αχανή περίπτερά της. Προφανώς δεν είναι ασήμαντος λόγος ύπαρξης, και η πληθώρα Ελλήνων επισκεπτών το αποδεικνύει.

Η EICMA είναι σημαντική γιατί φέρνει κοντά όλο τον εμπορικό κόσμο της μοτοσυκλέτας, σε ένα σημείο τις ίδιες ημέρες. Διαφορετικά ο CEO της Yamaha δεν θα συναντήσει για δύο ώρες τον CEO της KTM, όπως ο ίδιος έχει πει στο MOTO! Θα μιλήσουν προφανώς, παρότι ανταγωνιστές, αλλά να βρεθούν από κοντά και για τόσο πολύ θα είναι δύσκολο. Κι αν αυτό ισχύει την κορυφή του εμπορικού κόσμου, τότε φανταστείτε τί ισχύει για τους εμπόρους λιανικής που θέλουν να δουν από κοντά τους ανθρώπους των εταιρειών, να δουν τα νέα προϊόντα και να κλείσουν νέες εμπορικές συμφωνίες. Σε τρίτο επίπεδο υπάρχει η ανάγκη να δεις νέα προϊόντα από την Ασία και από άλλους κατασκευαστές που είναι αδύνατο να το κάνεις από το ίντερνετ. Διότι αν πάρουμε για λίγο το μυαλό μας από το κράνος, το μπουφάν και το παντελόνι, που κανονικά κι αυτά δεν γίνεται να αρχίσεις να τα πουλάς, αν πρώτα δεν τα πιάσεις στα χέρια σου, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι προμηθευτές, τα προϊόντα των οποίων θα τα επιλέξεις μονάχα αν τα δεις από κοντά. Από ανταλλακτικά, μέχρι και πλαίσια ολόκληρα, νέες ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες ή και νέες μάρκες μοτοσυκλετών ακόμη, οι συμφωνίες αυτές γίνονται μονάχα στην EICMA.

Ως εμπορική λοιπόν έκθεση, η EICMA είναι όχι απλά σημαντική αλλά απολύτως απαραίτητη. Προφανώς κι αυτό ισχύει για όλες τις εμπορικές Εκθέσεις, απλά το ευρύ κοινό ξεχνά πως η EICMA έχει κι αυτό τον ρόλο. Θεωρεί πως είναι ένας χώρος που απλά βλέπεις τα καινούρια μοντέλα, όπως συμβαίνει στις Εκθέσεις στην Ελλάδα για παράδειγμα.

Δεν υπάρχει όμως άλλο σημείο στον χώρο και τον χρόνο για κάθε ένα έτος ξεχωριστά, που να υπάρχει περίπτωση να δεις όλα τα μεγάλα στελέχη της μοτοσυκλέτας μαζεμένα σε ένα σημείο. Από δημοσιογραφική πλευρά, αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το MOTO επενδύει σε δυνάμεις και κόστος, ώστε όχι απλά να είμαστε στην EICMA αλλά να είμαστε παντού μέσα στην EICMA. Εκτός από το να ακούσουμε, έχουμε την ευκαιρία να μεταφέρουμε και τις θέσεις της Ελλάδας απευθείας στην υψηλότερη βαθμίδα αποφάσεων, κι αυτό είναι εξίσου σημαντικό για όλους μας.

Το επόμενο είναι να δούμε τα νέα μοντέλα από κοντά. Το από κοντά είναι η μεγάλη διαφορά που ξεχωρίζει τις παρουσιάσεις των νέων μοντέλων στο περιοδικό και το motomag, πριν τις οδηγήσουμε για πρώτη φορά. Διότι αλλιώς μιλάς για κάτι που το έχεις πιάσει και έχεις καθίσει στην σέλα του, ιδιαίτερα όταν το Δελτίο Τύπου μιλά για αλλαγή στην εργονομία – Να ένα παράδειγμα. Δεν είναι τυχαίο που πέρσι, ένας από τους πρώτους που έσπευσε να δει από κοντά τα νέα μοντέλα των υπολοίπων, ξεκινώντας από την KTM και το 1290 Super Duke R, ήταν ο κ. Domenicali CEO της Ducati. Δεν ήξερε λέτε όλες τις λεπτομέρειες για τον ανταγωνιστή του Streetfighter που ο ίδιος ετοίμαζε; Τις ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά ήθελε να το δει κι από κοντά, για μία πληθώρα αυτονόητων λόγων. Και η πρώτη ευκαιρία που έχει κανείς για αυτό, είναι στην EICMA.

Ξεχωριστά σαν εταιρείες, η BMW και η KTM μπορούν να δώσουν λύσεις για όλα τα παραπάνω. Το δίκτυό τους είναι ήδη ανεπτυγμένο σε όλο τον κόσμο, δεν θα βρουν νέους αντιπροσώπους στην EICMA για όσες ελάχιστες χώρες δεν έχουν ήδη κάποια εμπορική συμφωνία. Τα μοντέλα τους θα μπορούσαν να τα έχουν παντού για να τα δει κάποιος από κοντά και να διοργανώσουν μία online παρουσίαση, όπως αναγκάστηκε για παράδειγμα η Ducati να κάνει για το Streetfighter, όταν ακυρώθηκε η οδηγική παρουσίαση στο Ascari που ήταν προγραμματισμένο να πάμε. Το ίδιο και με την BMW μόλις τις προηγούμενες ημέρες με το R18.

Έτσι κι αλλιώς, πολύ καιρό πριν την πανδημία, η BMW είχε ήδη πάρει αντίστοιχες αποφάσεις, όπως αποκαλύψαμε πρώτοι στον κόσμο εδώ, για το S1000R

Τα παραπάνω όμως δεν μπορούν να γίνουν από όλους ανεξαιρέτως. Η EICMA κρύβει ένα τεράστιο αριθμό προϊόντων, τα νέα μπουφάν, τα κράνη, τα χιλιάδες αξεσουάρ, είναι μία μόνο από τις πολλές παραμέτρους που την κάνουν τόσο πλούσια και που κάθε βήμα στους τεράστιους διαδρόμους δεν μπορεί να σβήσει ούτε με μία ώρα σερφαρίσματος.

Οι μέχρι τώρα on-line παρουσιάσεις μοντέλων που προέκυψαν από ακυρωμένες παρουσιάσεις με φυσική παρουσία, κρίθηκαν επιτυχημένες και από τους δύο, που τις δοκίμασαν. Δεν είχαν όμως τον ίδιο αντίκτυπο, όπως προφανώς και δεν είχαν το ίδιο έξοδο. Ενώ έγιναν και σε μία περίοδο που είναι όλοι κλεισμένοι στο σπίτι… Ζυγίζοντάς τα όλα μαζί, το πρόσημο καταλήγει να είναι θετικό και να οδηγεί τους συγκεκριμένους να σκέπτονται να αποφύγουν φέτος την EICMA.

Ξεκάθαρα για λόγους υγείας αυτή είναι μία απόφαση προς την σωστή κατεύθυνση. Ο συνωστισμός στην EICMA είναι από μόνος του μία ξεχωριστή εμπειρία. Από εμπορική και επικοινωνιακή πλευρά, είναι λάθος. Μόνο τις φωτογραφίες που βγάζει κάθε ένας από τους 700.000 επισκέπτες στην σέλα των νέων μοντέλων να υπολογίσει κανείς και το μέτρο των ημερών που διανύουμε, «η αλληλεπίδραση στα κοινωνικά δίκτυα» δηλαδή, είναι ένα τεράστιο πρόσθετο, που δεν μπορείς να μαζέψεις με καμία καμπάνια.

Για αυτό και η απόφαση των BMW και KTM είναι προς την σωστή κατεύθυνση, διότι βασίστηκε μονάχα σε λόγους υγείας και όχι ως μία μόνιμη λύση, απέναντι στις Εκθέσεις.

Μαζί τους τάσσονται και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κατασκευαστές, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, απλά δεν προέχει αυτή την στιγμή μία σχετική ανακοίνωση.

Όμως ο νέος Πρόεδρος της EICMA, κ.Paolo Magri, θεωρεί πως η απόφαση των δύο είναι εσπευσμένη και τονίζει πως η EICMA παραμένει προγραμματισμένη στις ημερομηνίες της. Ούτε και ο ίδιος όμως στρέφεται απέναντί τους, αντιθέτως την χαρακτηρίζει απόλυτα δικαιολογημένη. Ταυτόχρονα και βιαστική.

«Περνάμε μία πολύ κρίσιμη στιγμή, ιδιαίτερα σύνθετη και με δυναμικές ξαφνικές αλλαγές, μία στιγμή που απαιτεί συνοχή και μεγάλη προσοχή προς τους μακρινούς στόχους της μοτοσυκλετιστικής βιομηχανίας και της αλυσίδας που την εφοδιάζει. Για αυτό τον λόγο, ήδη έχουμε ξεκινήσει τον συνεχή διάλογο με όλους, τόσο τους μεγάλους κατασκευαστές, όσο και τους μικρότερους εμπορικούς εκθέτες, για να δούμε την δυναμική κάθε σεναρίου και κάθε πιθανής λύσης. Προς το παρόν η EICMA δεν αναβάλλεται και παραμένει στο πρόγραμμα τόσο για φέτος, όσο και το επόμενο έτος, στις ίδιες ημερομηνίες στις αρχές Νοεμβρίου».

Ο κ. Paolo Magri αφήνει πρακτικά κάθε σενάριο ανοικτό, και το ενδεχόμενο να υπάρχει μία πολύ πιο «μαζεμένη» Έκθεση, αποκλειστικά για εμπορικούς σκοπούς, κλειστή για το κοινό, είναι αυτή την στιγμή το επικρατέστερο. Το πρόβλημα βέβαια, και μιλάμε εκ πείρας, είναι πως στην EICMA δεν κρατάς εύκολα τις πόρτες κλειστές στο κοινό, όχι γιατί δεν υπάρχει επιτήρηση, αλλά γιατί με 1.800 Εκθέτες - δέκα προσκλήσεις να μοιράσει ο καθένας, έχεις ήδη δημιουργήσει συνωστισμό…

Καθόλου τυχαίο επίσης, το γεγονός πως στο ξέσπασμα ακριβώς της κρίσης, είχαμε την διάλυση του διοικητικού συμβουλίου της EICMA, παρόλο που η προηγούμενη διοργάνωση ήταν η πιο πετυχημένη που υπήρξε. Ο κ. Dell ‘Orto που ήταν ο προηγούμενος πρόεδρος της Έκθεσης, της γνωστής εταιρείας και όχι συνωνυμία, είναι ταυτόχρονα και ικανότατος στην πολιτική. Διέγνωσε πολύ νωρίς αυτό το οποίο ερχόταν και θέλοντας να στοχεύσει στην εταιρεία του, έφυγε στο απόγειο της EICMA έχοντας κάνει ρεκόρ κέρδους στην τεράστια ιστορία της.

Το πρόβλημα για την Intermot είναι ακόμη μεγαλύτερο. Η Intermot είναι μία Έκθεση στην Γερμανία που διεξάγεται κάθε δύο χρόνια και εναλλάσσεται με την Έκθεση του Τόκυο. Όποτε γίνεται του Τόκυο δεν γίνεται της Γερμανίας, σε μια ισορροπία που δεν επιβλήθηκε αλλά προέκυψε. Μία ακύρωση θα ήταν διπλό κακό για την Intermot που πολλές φορές υπάρχουν νέα μοντέλα που παρουσιάζονται πρώτα εκεί και μετά στην EICMA. Φέτος θα γινόταν το ίδιο, γιατί το 2021 εξαιτίας των νέων περιορισμών και των αναγκαστικών ανανεώσεων θα υπάρχουν πολλά νέα μοντέλα μοτοσυκλέτων και η σκέψη των κατασκευαστών ήταν να δείξουν κάποια από αυτά στην Intermot και τα υπόλοιπα στην EICMA. Προς το παρόν δεν υπάρχει αντίστοιχο σχόλιο από την Intermot, όπως αυτό του κ.Magri από την EICMA, πέρα από την ανακοίνωση πως παραμένει σταθερά στην ημερομηνία της.

Ορισμένοι κατασκευαστές θα ήθελαν να κρατήσουν τα νέα μοντέλα που ετοιμάζουν για το 2021 και να τα βγάλουν πολύ αργότερα, ακόμη και το 2022, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση άλλαζε την ημερομηνία επιβολής των Euro5 κανονισμών. Αν αυτό δεν γίνει και ταυτόχρονα δεν αλλάξει και η EICMA της ημερομηνία της για τους πρώτους μήνες του 2021, τότε τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον παίξει η Intermot μεταφερόμενη στις αρχές του 2021. Ήδη η KTM ασκεί πιέσεις για αλλαγή ημερομηνίας στην EICMA, αν αυτό δεν περάσει θα κάνει το ίδιο για την Intermot.

Όσο για το πόσο νωρίς είναι όλα αυτά για να συζητιούνται, όπως είπε ο κ.Magri, οι εμπορικοί αντιπρόσωποι και οι Εκθέτες θα διαφωνήσουν μαζί του. Ο προγραμματισμός, η κατασκευή των περιπτέρων που ανανεώνονται κάθε χρόνο και πάνω από όλα ο προϋπολογισμός, απαιτούν κινήσεις πάνω σε αμετάκλητες αποφάσεις που καλό είναι να παρθούν το δυνατόν νωρίτερα…

Ένα επίσης είναι σίγουρο, πως αυτή την στιγμή όλοι εύχονται να περάσει η πανδημία με το κακό που έγινε τώρα, χωρίς να μεγαλώσει περισσότερο. Πράγμα προφανώς σημαντικότερο.

...και δεν είναι μόνο τα μοντέλα που μαζεύονται όλα σε ένα σημείο, αλλά και οι παγκόσμιοι όπως ο Herlings με τον οποίο έχεις την ευκαιρία να μιλήσεις αν είσαι εκεί!

Να ένα ακόμη παράδειγμα από αυτά που μόνο αν τα δεις από κοντά, έχεις κάτι να πεις...

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”