BMW GS Trophy 2020: Πρωταθλήτρια η ομάδα της Νότιας Αφρικής!

Ολοκληρώθηκε μετά από 2.500km γεμάτα δράση και διασκέδαση
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

17/2/2020

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε και μετά από οκτώ ημέρες ατελείωτης οδήγησης και προκλήσεων, ολοκληρώθηκε με επιτυχία το φετινό  BMW GS Trophy – ένας θεσμός που έχει δημιουργήσει και πραγματοποιεί εδώ και αρκετά χρόνια ο γερμανικός κολοσσός. Από τις 22 ομάδες που συμμετείχαν νικήτρια στέφθηκε η ομάδα της Νότιας Αφρικής, που τόσο το 2016 στη Ταϊλάνδη όσο και το 2018 στη Μογγολία είχε κερδίσει το τρόπαιο. Ήταν μια νίκη που κρίθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή, καθώς η ομάδα της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστική καταφέρνοντας τελικά να σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση την όγδοη μέρα.

Την έβδομη μέρα οι αναβάτες θα έπρεπε να διασχίσουν μια διαδρομή μήκους 375 χιλιομέτρων με αφετηρία τη λίμνη Tekapo και τερματισμό τη λίμνη Wakana που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Aspiring. Οι συμμετέχοντες παράλληλα είχαν να λάβουν μέρος σε δυο προκλήσεις.

Μέχρι να φτάσουν στο όρος Aspiring το καραβάνι έπρεπε να διασχίσει πολλά δύσβατα μονοπάτια, ποτάμια και χωματόδρομους. Η περιοχή είναι γνωστή επειδή εκεί πραγματοποιήθηκαν πολλά απ’ τα γυρίσματα της τριλογίας του “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”, ενώ στις αρχές του 19ου αιώνα οι Μαορί έσκαβαν για χρόνια δημιουργώντας πολλά ορυχεία, με στόχο την εξόρυξη πολύτιμων πετραδιών και χρυσού. Η πρώτη δοκιμασία, το Akrapovic Challenge”, περίμενε τους αναβάτες μόλις 30 χιλιόμετρα μετά την αφετηρία και δεν είχε να κάνει με την εξάτμιση των F850GS, αλλά ήταν ένας δύσκολος και τεχνικός αγώνας. Η γεμάτη χαλίκια και πέτρες διαδρομή που έπρεπε να ολοκληρώσουν όλοι οι αναβάτες ήταν στην όχθη της λίμνης Wakana, με μεγάλη κλίση, με αποτέλεσμα πολλοί απ’ τους συμμετέχοντες να πέσουν. Εκεί αναμετρήθηκαν οι ομάδες της Νότιας Αφρικής και της Γαλλίας και το οποιοδήποτε λάθος μετρούσε διπλά, με τόσο μικρή διαφορά που τους χώριζε.

Έπειτα το καραβάνι συνέχισε την πορεία του μέσα προς τη δύση με κατεύθυνση της νοτιότερες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, όπου σε αυτές περιλαμβάνεται και το ψηλότερο βουνό της χώρας, το Cook, με την υψηλότερη κορυφή του να φτάνει τις 3.724μ. Οι ομάδες πέρασαν από πολλές πεδιάδες, μονοπάτια και χαμηλότερες κορφές, καθώς και μέσα από μικρές πόλεις όπως το Naseby και το Wadderburn που φημίζονται για τους μεταλλωρύχους τους. Το απόγευμα πλέον οι μοτοσυκλέτες και αναβάτες έφτασαν στο φαράγγι Thompson, εκεί όπου τους περίμενε το Gate clutch Start”.

Η δεύτερη πρόκληση της ημέρας ήθελε τους αναβάτες να βάζουν μπροστά του κινητήρες των μοτοσυκλετών τους χωρίς τη χρήση της μίζας, αλλά σπρώχνοντάς τες και αφήνοντας απότομα το συμπλέκτη την ώρα που τις καβαλούσαν. Νικητής θα ήταν αυτός που θα έβαζε μπροστά τη μοτοσυκλέτα του και θα την ακινητοποιούσε διανύοντας τη μικρότερη δυνατή απόσταση. Η ομάδα της Ρωσίας στέφθηκε νικήτρια ολοκληρώνοντας την πρόκληση σε απόσταση μικρότερη από πέντε μέτρα – φαίνεται πως οι σχεδόν πολικές θερμοκρασίες της Ρωσίας έχει κάνει τους Ρώσους master στο να βάζουν μπροστά τις μοτοσυκλέτες τους χωρίς τη μίζα.

Η τελευταία μέρα ήταν και η καλύτερη με τους αναβάτες να ξεκινούν απ’ τη Wakana με προορισμό τη κορυφή του βουνού Coronet, όπου φημίζεται για το χιονοδρομικό του κέντρο. Η διαδρομή αποτέλεσε από μόνη της πρόκληση, καθώς διέσχισαν πάνω από 24 ποταμούς και πολλά τεχνικά και δύσκολα μονοπάτια, μέχρι να φτάσουν στον τερματισμό. Πολλοί απ’ τους συμμετέχοντες είδαν τις μοτοσυκλέτες τους να βυθίζονται και να γίνονται μούσκεμα στην προσπάθειά τους να περάσουν απ’ τη μια όχθη στην άλλη του ποταμού Arrow, που έφτανε σε βάθος μέχρι και το ένα μέτρο.

Η πρώτη πρόκληση που αντιμετώπισαν ήταν το Jerrycan Challenge”. Σε αυτή τη δοκιμασία ο ένας απ’ τα τρία μέλη της ομάδας καθόταν στη θέση του συνεπιβάτη, έχοντας στα χέρια του δύο άδεια μεγάλα δοχεία για νερό. Ο αναβάτης έπρεπε με ασφάλεια να διασχίσει ένα τεχνικό μονοπάτι δίπλα από ένα ρυάκι και μόλις έφταναν στο τέρμα του θα συναντούσαν το τρίτο μέλος της ομάδας. Εκεί, ο συνεπιβάτης με τον τρίτο έπρεπε να γεμίσουν τα δοχεία με νερό όσο ο αναβάτης ξεκουραζόταν για να ξανακάνει την ίδια διαδρομή – αυτή τη φορά με περισσότερο βάρος απ’ τα γεμάτα δοχεία με νερό- και να τερματίσει σημειώνοντας το ταχύτερο χρόνο.

Η τελευταία δοκιμασία, το Final parcour”, πραγματοποιήθηκε στην κορυφή του Coronet, χαρίζοντας στο καραβάνι μια καθηλωτική θέα απ’ τη πεδιάδα που ξεδιπλωνόταν μπροστά τους, ενώ φαινόταν και η λίμνη Wakatipu. Οι άνθρωποι της διοργάνωσης είχαν σχεδιάσει μια διαδρομή με κώνους και διάφορα εμπόδια, την οποία οι αναβάτες θα έπρεπε να την ολοκληρώσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, χωρίς να σβήσει η μοτοσυκλέτα τους και χωρίς να πέσουν. Ακόμη, η δοκιμασία έδινε διπλούς βαθμούς και με τις ομάδες να έχουν μικρή βαθμολογική διαφορά μεταξύ τους, η ένταση κορυφώθηκε. Ωστόσο, η εμπειρία των αναβατών της Νότιας Αφρικής απ’ τις προηγούμενες επιτυχίες τους, τους βοήθησε στο να ξαναστεφθούν νικητές για άλλη μια φορά.

“Στο ξεκίνημα της ημέρας μας χώριζαν μόλις πέντε βαθμοί απ’ τη δεύτερη ομάδα και ήμασταν πολύ στρεσαρισμένοι και νευρικοί. Υπεραναλύαμε τα πάντα! Για αυτό και αντιμετωπίσαμε μερικά προβλήματα στο Jerrycan αλλά δεν πτοηθήκαμε. Ο Brandon Grimsted της ομάδας της Νότιας Αφρικής συνέχισε λέγοντας: “Το Final parcour ήταν μια απ’ τις πιο τρομακτικές προκλήσεις που έχω λάβει μέρος ποτέ. Αλλά ήταν υπέροχη και καταφέραμε να σημειώσουμε τον ταχύτερο χρόνο χωρίς λάθη. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που κερδίσαμε το τρίτο BMW GS Trophy!”

Τελική κατάταξη:

1 South Africa 394

2 France 382

3 Italy 380

4 Netherlands 375

5 South Korea 361

6 Latin America 355

7 Brazil 335

8 Russia 316

9 Mexico 295

10 Argentina 278

11 Middle East 268

12 Australia 264

13 USA 254

14 Nordic 246

15 UK 238

16 Thailand 222

17 Japan 218

18 Malaysia 208

19 India 200

20 Int. Female Team I 169

21 North Africa 146

22 Int. Female Team II 118

 

Ετικέτες

Durabio: Πλαστικό από σιτάρι και καλαμπόκι! - Επεκτείνεται η χρήση του στις μοτοσυκλέτες της Honda

Ένα προϊόν της Mitsubishi Chemical - Η χρήση του μειώνει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα
Honda Durabio
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

1/12/2025

Οι Ιάπωνες εφαρμόζουν ήδη εναλλακτικούς τρόπους για να μειώσουν τον περιβαλλοντικό τους αντίκτυπο και ένας από αυτούς είναι και η δημιουργία εξαρτημάτων και μερών στις μοτοσυκλέτες τους από Durabio.

Τα εναλλακτικά υλικά που βασίζονται σε βιολογική μηχανική και ανακύκλωση μπαίνουν σιγά-σιγά και στις μοτοσυκλέτες παραγωγής έχοντας περάσει το στάδιο εξέλιξης που απαιτείται. 

Οι κατασκευαστές, σε συνεργασία με άλλες εταιρείες του κλάδου, δείχνουν ότι μπορούν να μειώσουν τους ρύπους που παράγουν και να το κάνουν αυτό τόσο σε επίπεδο εργοστασίου -π.χ. με τη χρήση φωτοβολταϊκών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας -όσο και με τα ίδια τα μοντέλα τους που χρησιμοποιούν ανακυκλωμένα μέρη και ανακυκλώσιμα υλικά.

Η Honda έχει βάλει σαν στόχο την ανθρακική ουδετερότητα έως το 2050 με τον ιαπωνικό κολοσσό να κάνει βήματα προς όλες τις σχετικές κατευθύνσεις για να το πετύχει αυτό, ενισχύοντας το μοντέλο της κυκλικής οικονομίας αλλά και τις συνεργασίες με άλλες εταιρείες που εργάζονται επίσης προς αυτόν τον στόχο στον κλάδο της βιομηχανίας με την εξέλιξη νέων υλικών.

Durabio

Από τα υλικά που χρησιμοποιεί η Honda στις μοτοσυκλέτες παραγωγής το Durabio είναι και εκείνο που χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο και η χρήση του θα συνεχίζει να εξαπλώνεται στην κατασκευή ακόμη περισσότερων μερών για τα μοντέλα των Ιαπώνων. To Durabio είναι ένα βιο-βασισμένο τεχνικό πλαστικό το οποίο και εξελίχθηκε από την Mitsubishi Chemical, με το CB1000GT να είναι μέχρι στιγμής η νεότερη μοτοσυκλέτα στην γκάμα της Honda που το χρησιμοποιεί για τη ζελατίνα του, όχι όμως και η μοναδική.

Το μη βιοδιασπώμενο Durabio προέρχεται από ισοσορβίτη, ένα φυτικής προέλευσης υλικό που προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές όπως είναι το μη βρώσιμο καλαμπόκι και σιτάρι. Μέσω της διαδικασίας καθαρισμού, τα φυσικά άμυλα του καλαμποκιού μετατρέπονται σε γλυκόζη, κατόπιν σε σορβιτόλη και τελικά σε ισοσορβίτη — μια υψηλής απόδοσης χημική ένωση που μπορεί να αντικαταστήσει παραδοσιακές πετρελαιοχημικές ουσίες.

Το Durabio έχει ως ιδιότητες την υψηλή οπτική καθαρότητα και την αυξημένη αντοχή και επιφανειακή ανθεκτικότητα έναντι άλλων τεχνικών πλαστικών και για αυτό χρησιμοποιείται κυρίως για την κατασκευή ζελατινών, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την κατασκευή άλλων πάνελ αφού μπορεί να χρωματιστεί με την επιφάνειά του να παραμένει λεία. Για έναν κατασκευαστή αυτό σημαίνει λιγότερα μέρη που χρειάζεται να βαφτούν, άρα και μείωση του κόστους παραγωγής αλλά και μείωση και τους περιβαλλοντικού αποτυπώματος της παραγωγής αφού τα λιγότερα μέρη που χρειάζονται βάψιμο φέρνουν μαζί τους και χαμηλότερους εκπεμπόμενους ρύπους.

Durabio
Τα δυνατά και αδύνατα σημεία του Durabio έναντι του πλέξιγκλας (PMMA) και του πολυαρβονικού (PC)

Το Durabio παρουσιάζει επίσης υψηλή αντοχή στις γρατζουνιές, αντοχή στην κρούση και μακροχρόνια σταθερότητα στην υπεριώδη ακτινοβολία, σύμφωνα με τη Honda και αυτό το κάνει ιδανικό για την κατασκευή μερών για μοτοσυκλέτες, όπως και η αντοχή που παρουσιάζει στις υψηλές θερμοκρασίες. 

Πρώτη φορά που το Durabio έκανε την εμφάνισή του σε μοτοσυκλέτα της Honda ήταν το 2025 στη ζελατίνα της CRF1100L Africa Twin, ενώ από τότε έχει χρησιμοποιηθεί στα NT1100 (σε μέρη του φαίρινγκ του), NC750X (πλαϊνά του φαίρινγκ, ουρά και ζελατίνα), X-ADV (στην ποδιά του), Forza 750 - στο κάλυμμα του τιμονιού και την καρίνα -  και στο CB1000GT. Το NC750X ήταν μάλιστα η πρώτη μοτοσυκλέτα παγκοσμίως που χρησιμοποίησε χρωματισμένο Durabio για το φαίρινγκ του. 

Η Honda χρησιμοποιεί επίσης πλαστικά στις μοτοσυκλέτες της που προέρχονται από ανακυκλωμένους προφυλακτήρες αυτοκινήτων, κάτι που έγινε εφικτό με την πρόοδο της τεχνολογίας γιατί το πλαστικό που προκύπτει από αυτούς ήταν μέχρι πρότινος δύσκολο να διαμορφωθεί σε κάτι πιο “περίπλοκο” και να χρησιμοποιηθεί ως εξάρτημα σε μοτοσυκλέτα. To Durabio χρησιμοποιείται και στα αυτοκίνητα, τόσο σε εξωτερικά μέρη τους όσο και σε μέρη της καμπίνας τους.

Ετικέτες