Carbon ψαλίδι από την BMW

Για μαζική παραγωγή!
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

11/4/2018

Η BMW Motorrad βραβεύτηκε πρόσφατα από το JEC Group για την κατασκευή ενός carbon ψαλιδιού μοτοσυκλέτας, με χαμηλό κόστος και κατά συνέπεια με προοπτικές για μαζική παραγωγή. Το JEC Group είναι ένας οργανισμός που ιδρύθηκε το 1996 και αποτελεί την ελίτ σε ό,τι αφορά την εξέλιξη, την κατασκευή και την κατεργασία συνθετικών υλικών. Το βραβείο JEC Innovation απονέμεται μετά από την απόφαση μιας επιτροπής που αποτελείται από ειδικούς πάνω στο θέμα απ' όλο τον κόσμο, σε τριάντα εταιρείες που διαγωνίζονται σε δέκα κατηγορίες.
Η BMW είναι μια εταιρεία που ήδη χρησιμοποιεί το ανθρακόνημα σε κατασκευές, τόσο στον τομέα των αυτοκινήτων (με το carbon σασί του i3)όσο και των μοτοσυκλετών, σε συγκεκριμένα εξαρτήματα και πάντα σε περιορισμένη παραγωγή. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το HP4 Race, το οποίο διαθέτει carbon πλαίσιο και τροχούς και παρουσιάστηκε στην EICMA το 2016 ως μια μοτοσυκλέτα περιορισμένης έκδοσης. Την ίδια περίοδο παρουσιάστηκε και η Ducati 1299 Superleggera, η οποία μάλιστα διέθετε και ανθρακονημάτινο ψαλίδι, σε αντίθεση με το αλουμινένιο του superbike της BMW.


Το ψαλίδι που κατασκεύασαν τώρα οι Γερμανοί, δημιουργήθηκε πάνω στην φιλοσοφία του χαμηλού κόστους και της μαζικής παραγωγής, ανοίγοντας τον δρόμο για μοτοσυκλέτες που θα εμπεριέχουν υψηλή τεχνολογία και ταυτόχρονα θα είναι προσιτές οικονομικά. "Εστιάσαμε σε εξαρτήματα του πλαισίου που βρίσκονται διαρκώς υπό φορτίο, καθώς οι απαιτήσεις εκεί είναι πολύ υψηλές", δήλωσε ο Dr. Joackim Starke, ο οποίος είναι υπεύθυνος σχεδιασμού ελαφρών συνθετικών εξαρτημάτων στην BMW. "Το ψαλίδι μιας μοτοσυκλέτας που είναι ορατό πάντα –σε αντίθεση με τα μέρη του πλαισίου ενός αυτοκινήτου- ήταν ιδανικό για το project μας, καθώς είναι άμεσα ορατή και η επίδραση των δυνάμεων που ασκούνται πάνω του. Η τεχνική που εξελίξαμε χρησιμοποιεί ανθρακονήματα υψηλής αντοχής εκεί που ασκούνται μεγάλες δυνάμεις, ενώ στα σημεία που οι δυνάμεις είναι μικρότερες χρησιμοποιούμε χυτά μέρη από καλούπια ενισχυμένα με ανακυκλωμένα ανθρακονήματα. Είναι μια διαδικασία χαμηλού κόστους που διαθέτει την ευελιξία για ενίσχυση των ανθρακονημάτων ανάλογα με τις διαφορετικές απαιτήσεις της κάθε περίπτωσης, δίχως να χρειάζεται κάτι ξεχωριστό στην διαδικασία παραγωγής."
Σ' αυτό το project (το οποίο ονομάζεται MAI hiras+handle) η BMW δεν ήταν εντελώς μόνη της, καθώς συμμετείχαν εφτά εταιρείες από το χώρο της βιομηχανίας, ενώ χρηματοδοτήθηκε και από το γερμανικό Υπουργείο Έρευνας και Εκπαίδευσης. Ενδεικτικό της σημασίας του project είναι ότι ο κόστος του ψαλιδιού που παρουσίασε η BMW και το οποίο αφορά το πρώτο στάδιο κατασκευής χωρίς επιπλέον ενισχύσεις, κοστολογείται στα 25 ευρώ ανά μονάδα και μπορεί να εξελιχθεί σε τρία επιπλέον στάδια με το κόστος να φτάνει τα 80 ευρώ ανά μονάδα, με περισσότερες ενισχύσεις που κολλιούνται με θερμοπλαστική μέθοδο.
Για την ιστορία, οι αντίπαλοι του ψαλιδιού της BMW ήταν μια σανίδα του surf με carbon πτερύγια και ένα συνθετικό μπαστούνι του hockey από carbon και πολυαιθυλενιμίνη. Είναι πασιφανές, πως με αυτή την τεχνολογία η BMW δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες και ίσως πολύ σύντομα να δούμε μια αναβαθμισμένη έκδοση παραγωγής για το δρόμο του HP4 Race.
 

Ετικέτες

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: