Δοκιμές ηλεκτρικών μοτοποδηλάτων για στρατιωτική χρήση [VIDEO]

Ελκυστικά πλεονεκτήματα και μεγάλα μειονεκτήματα
Από το

motomag

28/12/2021

Βρεττανοί, Αμερικανοί και Αυστραλοί πραγματοποιούν τους τελευταίους μήνες ένα νέο κύκλο δοκιμών για χρήση ηλεκτρικών μοτοποδηλάτων στο πεδίο της μάχης. Κάτι τέτοιο δεν είναι καινούριο και υπάρχει συνεχής αξιολόγηση για στρατιωτική χρήση σε κάθε βήμα που κάνει η τεχνολογία, ή ακόμη καλύτερα εξελίσσοντας την τεχνολογία αποκλειστικά για αυτή την χρήση πριν γίνει διαθέσιμη στο ευρύτερο κοινό.

Η διαφορά αυτών των δοκιμών είναι πως πρόκειται για οχήματα που βρίσκονται ήδη διαθέσιμα στην παγκόσμια αγορά και εξετάζεται αν θα μπορούσαν να αναλάβουν κι αυτό τον ρόλο. Πέρα από την εξέλιξη των ηλεκτρικών, υπάρχουν νέες ανάγκες και στα στρατεύματα ανά τον κόσμο όπου τρέχουν διαφοροποιημένα σενάρια στρατιωτικών επεμβάσεων. Σε πολλά από αυτά η αυτονομία δεν είναι το πρώτο μέλημα αλλά βρίσκεται χαμηλότερα στην λίστα προτεραιοτήτων, όταν ταυτόχρονα είναι το πρώτο μειονέκτημα των ηλεκτρικών. Υπό προϋποθέσεις λοιπόν η χρονική συγκυρία είναι καλή και οι αναδυόμενοι κατασκευαστές ηλεκτρικών αναζητούν διακαώς ένα τέτοιο συμβόλαιο. Διότι ο εξοπλισμός μίας στρατιωτικής δύναμης, έστω και μικρής, ή εθνοφυλακής, συνοριοφυλακής κτλ, είναι αυτή την στιγμή η καλύτερη ευκαιρία που έχουν να δουν μαζικές πωλήσεις. Παρά την μικρή ανάπτυξη του δικτύου πλην περιοχών του πλανήτη που έχουν κάνει άλματα, ζήτηση για ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες υπάρχει παντού, ανεξαρτήτως κατάστασης δικτύου φόρτισης. Απέχει όμως από την μαζικότητα που μπορεί να δώσει ένα εξοπλιστικό συμβόλαιο το οποίο μπορεί να φτάσει να απαιτήσει και τον διπλασιασμό της παραγωγής για τα μικρά εργοστάσια που διατηρούν αρκετοί από τους κατασκευαστές που καλοβλέπουν σε μία τέτοια πώληση.

Σπανίως οι μοτοσυκλέτες που χρησιμοποιούνται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται από την ιπποδύναμή τους, κατ’ επέκταση και τα στρατιωτικά οχήματα γενικότερα. Τα κριτήρια είναι διαφορετικά και πλέον τα ηλεκτρικά προβάλουν ορισμένα δυνατά πλεονεκτήματα, με πρώτο και καλύτερο την αθόρυβη λειτουργία και την μικρότερη εκπομπή θερμότητας. Με τον ηλεκτρικό κινητήρα τα όρια μεταξύ ποδηλάτου και μικρού enduro γκριζάρουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και σε αυτό ακριβώς επένδυσε και η Sur-Ron με το μοντέλο Ligh Bee που μάλιστα είναι εδώ και καιρό διαθέσιμο και την ελληνική αγορά. Καθώς ετοιμάζονται να βγάλουν σε παραγωγή μία ηλεκτρική Motocross μοτοσυκλέτα, συνεχίζουν την προβολή του σπορ μοτοποδηλάτου ως ελαφριά μοτοσυκλέτα που είναι ικανή και για στρατιωτική χρήση. Δεν είναι οι μόνοι, η Zero για παράδειγμα έχει αναπτύξει πολλές εφαρμογές με σώματα ασφαλείας και είναι πρωτοπόρος σε μαζικότητα πωλήσεων με ολοκληρωμένα μοντέλα μοτοσυκλετών για στρατιωτική χρήση όπως το παρακάτω.

Ωστόσο η χρήση ενός ηλεκτρικού μοτοποδηλάτου, έναντι μίας κανονικού μεγέθους ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας, προσδίδει ευελιξία ιδιαίτερα όταν δεν χρειάζεται να ακολουθεί τους περιορισμούς απόδοσης για πολιτική χρήση, που έχει η συγκεκριμένη κατηγορία. Η Sur-Ron που έφτιαξε το παρακάτω video σε συνεργασία με τον Αυστραλιανό στρατό, ποντάρει σε μία σειρά από προτερήματα για αποστολές που δεν βασίζονται στην αυτονομία, ενώ ρίχνει εσκεμμένα πολύ λίγο φως στις δυνατότητες φόρτισης που προτείνει, ιδιαίτερα με την χρήση ηλιακής ενέργειας που είναι απλά ουτοπικό τόσο στο σήμερα, όσο και στο ορατό μέλλον.

Ένα όμως άκρως ρεαλιστικό σενάριο βασισμένο στα σημερινά δεδομένα, είναι η συγκρότηση ομάδας με βαρύτερα οχήματα και δυνατότητες φόρτισης πρόσθετων μπαταριών, που χρησιμοποιεί ένα ζεύγος ή μία μικρή ομάδα ηλεκτρικών μοτοποδηλάτων ως προπομπούς ή προκεχωρημένους ανιχνευτές καλύπτοντας μεγαλύτερη απόσταση από κάποιο drone κι έχοντας άμεση αναγνώριση του εδάφους καθώς και δυνατότητα επέμβασης.

Υπάρχουν λοιπόν σενάρια που τα ηλεκτρικά μοτοποδήλατα είναι καλύτερη λύση από μία enduro με θερμικό κινητήρα, και τα περισσότερα από αυτά έχουν να κάνουν με την αθόρυβη λειτουργία, το μικρότερο αποτύπωμα θερμότητας σε διάφορα όργανα εποπτείας αλλά και την ευκολία μεταφοράς, καθώς η ηλεκτρική μοτοσυκλέτα δεν έχει βενζίνη και λάδια που μπορεί να χυθούν ενώ στην συγκεκριμένη περίπτωση μία μπαταρία έχει το ίδιο μέγεθος με ένα δεκάλιτρο μπιτόνι βενζίνης, αλλά δίνει και την μισή σχεδόν αυτονομία. Επίσης δεν κινδυνεύουν από βραχυκύκλωμα, ακόμη κι αν βυθιστούν πλήρως στο νερό, όταν αντίθετα μία μοτοσυκλέτα με θερμικό κινητήρα δεν μπορεί να κάνει το υποβρύχιο χωρίς να χρειαστεί μετά να αδειάζεις το νερό που έχει εισχωρήσει μέσα στον κινητήρα.

Σε κάθε περίπτωση η χρήση ηλεκτρικών μοτοποδηλάτων σε στρατιωτικές ασκήσεις μπορεί να επιταχύνει την εξέλιξή τους καθώς θα κληθούν να αναπτύξουν λύσεις για ανάγκες που θα φανούν στην πορεία, κι αυτές να γίνουν αργότερα διαθέσιμες και εμπορικά. Μία enduro μοτοσυκλέτα με δεδομένα που γκριζάρει τα όρια με τα ηλεκτρικά ποδήλατα ανοίγει νέες δυνατότητες σπορ χρήσης.

 

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”