Harley Livewire – Ηλεκτρικό και... ξένοιαστο;

Από τον

Βασίλη Καραχάλιο

19/6/2014

Αλλά γιατί; Πως και αποφάσισε να βγάλει ηλεκτρική μοτοσυκλέτα η τόσο παραδοσιακή Harley, ενώ για δεκαετίες τώρα επικεντρώνεται σε μοτοσυκλέτες κινούμενης νοσταλγίας; Κατ’ αρχήν, δεν "έβγαλε" τίποτα. Το Livewire είναι ένα λειτουργικό πρωτότυπο που ο ρόλος του θα είναι να γυρίσει στους dealer, να το δουν οι πελάτες, κάποιοι να το οδηγήσουν, κι έτσι να μαζευτούν γνώμες για το αν αξίζει να συνεχιστεί η εξέλιξή του ή αν θα πρέπει να βγει σε παραγωγή. Από τα λίγα τεχνικά χαρακτηριστικά που έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής, φαίνεται να έχει 74 ίππους, περισσότερους δηλαδή από των Brammo ή Zero που διατίθενται ήδη στην Αμερικανική αγορά. Αμφιβολίες υπάρχουν για την χωρητικότητα των μπαταριών του, οπότε είναι και άγνωστη η αυτονομία του. Από σχεδίαση πάντως, πάει καλά, ειδικά το πάνω μισό του! Το πλαίσιο είναι ασυνήθιστο για μοτοσυκλέτα, αν και όλα αυτά τα ηλεκτρικά μοιάζουν παράξενα λόγω χωροταξίας και εντελώς διαφορετικού κινητήρα και "ρεζερβουάρ" σε σχέση με τις συμβατικές μοτοσυκλέτες. Για να είναι ανταγωνιστικό στις ΗΠΑ, θα πρέπει να κοστίζει κάτω από 20.000 δολάρια και να έχει αυτονομία πάνω από 100 μίλια. Κι εδώ αρχίζουν οι δικές μας ενστάσεις στο θέμα ηλεκτρική μοτοσυκλέτα. Θα σκεφτόταν ποτέ κανείς να αγοράσει μια μοτοσυκλέτα που θα κοστίζει 20.000 ευρώ, θα έχει μόλις 74 ίππους και δεν θα μπορεί να πάει μακρύτερα από Αθήνα – Άγιο Κωνσταντίνο; Και μετά να πρέπει να μείνει κάποιες ώρες στην μπρίζα για να μπορέσει να συνεχίσει; Και για όλα αυτά τα υπέροχα να πρέπει ο κάθε υποψήφιος ιδιοκτήτης να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό έναντι του κόστους εξέλιξης μελλοντικών μοντέλων; Να βάλει δηλαδή τα χεράκια του (και τα λεφτάκια του) ώστε η κάθε εταιρία ηλεκτρικών να μπορέσει να εξελίξει την επόμενη γενιά, που θα κάνει την δική του αρχαία μέσα σ’ ένα χρόνο; Γιατί ο ρυθμός εξέλιξης των μπαταριών και μόνο, είναι τέτοιος που σε ελάχιστα χρόνια θα έχει πολλαπλασιαστεί η χωρητικότητα και θα έχει μειωθεί κατά πολύ το βάρος. Φυσικά, οι γκούρου-γκούρου του marketing θα έχουν ήδη σκεφτεί να πουλάνε παρωχημένη τεχνολογία με το σταγονόμετρο, αντί για την καλύτερη που υπάρχει διαθέσιμη την συγκεκριμένη στιγμή, όπως κάνουν και με τα PC.

Μόνο το επιχείρημα πως δεν ρυπαίνει όταν κινείται, αλλά η ρύπανση έχει γίνει κάπου αλλού για να αγοραστεί το ρεύμα, δεν αρκεί για να πείσει πως οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες αποτελούν μια κάποια εναλλακτική λύση, αφού οι αναβάτες τους πρέπει να κάνουν μεγάλες υποχωρήσεις σε σχέση με αυτά που έχουν συνηθίσει.

Τι θα λέγατε όμως κύριοι της Harley, να βγάζατε μια μοτοσυκλέτα με αυτό το design; Kανονική μοτοσυκλέτα εννοούμε.      

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”