Harley Livewire – Ηλεκτρικό και... ξένοιαστο;

Από τον

Βασίλη Καραχάλιο

19/6/2014

Αλλά γιατί; Πως και αποφάσισε να βγάλει ηλεκτρική μοτοσυκλέτα η τόσο παραδοσιακή Harley, ενώ για δεκαετίες τώρα επικεντρώνεται σε μοτοσυκλέτες κινούμενης νοσταλγίας; Κατ’ αρχήν, δεν "έβγαλε" τίποτα. Το Livewire είναι ένα λειτουργικό πρωτότυπο που ο ρόλος του θα είναι να γυρίσει στους dealer, να το δουν οι πελάτες, κάποιοι να το οδηγήσουν, κι έτσι να μαζευτούν γνώμες για το αν αξίζει να συνεχιστεί η εξέλιξή του ή αν θα πρέπει να βγει σε παραγωγή. Από τα λίγα τεχνικά χαρακτηριστικά που έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής, φαίνεται να έχει 74 ίππους, περισσότερους δηλαδή από των Brammo ή Zero που διατίθενται ήδη στην Αμερικανική αγορά. Αμφιβολίες υπάρχουν για την χωρητικότητα των μπαταριών του, οπότε είναι και άγνωστη η αυτονομία του. Από σχεδίαση πάντως, πάει καλά, ειδικά το πάνω μισό του! Το πλαίσιο είναι ασυνήθιστο για μοτοσυκλέτα, αν και όλα αυτά τα ηλεκτρικά μοιάζουν παράξενα λόγω χωροταξίας και εντελώς διαφορετικού κινητήρα και "ρεζερβουάρ" σε σχέση με τις συμβατικές μοτοσυκλέτες. Για να είναι ανταγωνιστικό στις ΗΠΑ, θα πρέπει να κοστίζει κάτω από 20.000 δολάρια και να έχει αυτονομία πάνω από 100 μίλια. Κι εδώ αρχίζουν οι δικές μας ενστάσεις στο θέμα ηλεκτρική μοτοσυκλέτα. Θα σκεφτόταν ποτέ κανείς να αγοράσει μια μοτοσυκλέτα που θα κοστίζει 20.000 ευρώ, θα έχει μόλις 74 ίππους και δεν θα μπορεί να πάει μακρύτερα από Αθήνα – Άγιο Κωνσταντίνο; Και μετά να πρέπει να μείνει κάποιες ώρες στην μπρίζα για να μπορέσει να συνεχίσει; Και για όλα αυτά τα υπέροχα να πρέπει ο κάθε υποψήφιος ιδιοκτήτης να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό έναντι του κόστους εξέλιξης μελλοντικών μοντέλων; Να βάλει δηλαδή τα χεράκια του (και τα λεφτάκια του) ώστε η κάθε εταιρία ηλεκτρικών να μπορέσει να εξελίξει την επόμενη γενιά, που θα κάνει την δική του αρχαία μέσα σ’ ένα χρόνο; Γιατί ο ρυθμός εξέλιξης των μπαταριών και μόνο, είναι τέτοιος που σε ελάχιστα χρόνια θα έχει πολλαπλασιαστεί η χωρητικότητα και θα έχει μειωθεί κατά πολύ το βάρος. Φυσικά, οι γκούρου-γκούρου του marketing θα έχουν ήδη σκεφτεί να πουλάνε παρωχημένη τεχνολογία με το σταγονόμετρο, αντί για την καλύτερη που υπάρχει διαθέσιμη την συγκεκριμένη στιγμή, όπως κάνουν και με τα PC.

Μόνο το επιχείρημα πως δεν ρυπαίνει όταν κινείται, αλλά η ρύπανση έχει γίνει κάπου αλλού για να αγοραστεί το ρεύμα, δεν αρκεί για να πείσει πως οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες αποτελούν μια κάποια εναλλακτική λύση, αφού οι αναβάτες τους πρέπει να κάνουν μεγάλες υποχωρήσεις σε σχέση με αυτά που έχουν συνηθίσει.

Τι θα λέγατε όμως κύριοι της Harley, να βγάζατε μια μοτοσυκλέτα με αυτό το design; Kανονική μοτοσυκλέτα εννοούμε.      

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: