Η Indian κέρδισε το King of the Baggers του 2021 [VIDEO]

Αν έχει ρόδες, τότε τρέχει σε αγώνες
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

30/10/2020

Γιατί γίνονται αγώνες μοτοσυκλετών; Μήπως είναι η κατάκτηση των πρωταθλημάτων, η εξέλιξη της τεχνολογίας, η προβολή των χορηγών, τα τηλεοπτικά συμβόλαια, η δόξα και το χρήμα; Μπορεί να είναι όλα αυτά αν μιλάμε για τα MotoGP, τα WSBK, το MX, το Enduro και γενικά κάθε είδους παγκόσμιο και εθνικό θεσμό, όμως όταν μιλάμε για το King of the Baggers που έγινε στην πίστα της Laguna Seca και μάλιστα υπό την επίβλεψη της AMA στο πλαίσιο των αγώνων του Moto America, τότε ο βασικός σκοπός είναι η διασκέδαση και ο χαβαλές και τίποτε άλλο. Τουλάχιστον αυτή την προσέγγιση είχαν οι ένα εκατομμύριο τηλεθεατές και οι 30.000 επισκέπτες του facebook που παρακολούθησαν ζωντανά τα 13 αμερικάνικα bagger της Indian και την Harley Davidson να ξύνουν τις βαλίτσες τους στη διάσημη Crockscrew. Οι συμμετέχοντες όμως φαίνεται πως είχαν πάρει πολύ σοβαρά την αποστολή τους, με τα εργοστάσια της Indian και την Harley Davidson να παρουσιάζουν στη γραμμή της εκκίνησης μοτοσυκλέτες, που μόνο οι μετατροπές και τα “φτιαξίματα” ξεπερνούσαν σε κόστος τα 80.000 δολάρια η κάθε μία! Το ίδιο εντυπωσιακά είναι και τα ονόματα των αναβατών που είχαν “προσλάβει” για να πάρουν τη νίκη, με τον πρώην αναβάτη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος WSBK Ben Bostrom να καβαλά μια Harley Street Glide και τους  Tyler O’Hara και Frankie Garcia να είναι πάνω σε δύο Indian Challenger. Τις Indian τις είχε προετοιμάσει για τον αγώνα ο γνωστός μας Roland Sands με την S&S, ενώ και τα Harley είχαν πολλές μετατροπές στον κινητήρα τους, με εξαρτήματα από τον κόσμο των Dregster, όπως μηχανικούς υπερσυμπιεστές, εκκεντροφόρους, κεφαλές έμβολα, κιβώτια ταχυτήτων κ.τ.λ. Τελικός νικητής του αγώνα που είχε συνολικό μήκος 28 χιλιομέτρων ήταν ο O’Hara με την Indian, ενώ και στην τρίτη θέση συναντάμε άλλη μια Indian Challenger.

Φυσικά σε έναν αγώνα με μοτοσυκλέτες των 300 κιλών (τα Indian είχαν καταφέρει να τα κατεβάσουν στα 272 κιλά για τον αγώνα)  που έχουν σχεδιαστεί για βόλτες στην παραλιακή δεν έλειψαν τα παρατράγουδα. Ο Ben Bostrom εγκατέλειψε και ο νικητής του αγώνα ξεκίνησε με την μοτοσυκλέτα να έχει διαρροή στο πίσω φρένο! Σημασία όμως είχε η διασκέδαση και ο χαβαλές βλέποντας αυτά τα θηρία να φοράνε αθλητική ενδυμασία και να μπαίνουν στον αγωνιστικό στίβο. Στις ΗΠΑ βέβαια που υπάρχει η αιώνια κόντρα μεταξύ των οπαδών της Harley και της Indian, το αποτέλεσμα του αγώνα χαροποίησε ιδιαίτερα τους “Ινδιάνους” που ήδη έχουν ανοίξει λογαριασμό στο πρωτάθλημα Flat Track με την FTR 1200 και τώρα πήραν την πρώτη τους νίκη από την Harley και στους αγώνες ταχύτητας. 

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: