Η Indian κέρδισε το King of the Baggers του 2021 [VIDEO]

Αν έχει ρόδες, τότε τρέχει σε αγώνες
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

30/10/2020

Γιατί γίνονται αγώνες μοτοσυκλετών; Μήπως είναι η κατάκτηση των πρωταθλημάτων, η εξέλιξη της τεχνολογίας, η προβολή των χορηγών, τα τηλεοπτικά συμβόλαια, η δόξα και το χρήμα; Μπορεί να είναι όλα αυτά αν μιλάμε για τα MotoGP, τα WSBK, το MX, το Enduro και γενικά κάθε είδους παγκόσμιο και εθνικό θεσμό, όμως όταν μιλάμε για το King of the Baggers που έγινε στην πίστα της Laguna Seca και μάλιστα υπό την επίβλεψη της AMA στο πλαίσιο των αγώνων του Moto America, τότε ο βασικός σκοπός είναι η διασκέδαση και ο χαβαλές και τίποτε άλλο. Τουλάχιστον αυτή την προσέγγιση είχαν οι ένα εκατομμύριο τηλεθεατές και οι 30.000 επισκέπτες του facebook που παρακολούθησαν ζωντανά τα 13 αμερικάνικα bagger της Indian και την Harley Davidson να ξύνουν τις βαλίτσες τους στη διάσημη Crockscrew. Οι συμμετέχοντες όμως φαίνεται πως είχαν πάρει πολύ σοβαρά την αποστολή τους, με τα εργοστάσια της Indian και την Harley Davidson να παρουσιάζουν στη γραμμή της εκκίνησης μοτοσυκλέτες, που μόνο οι μετατροπές και τα “φτιαξίματα” ξεπερνούσαν σε κόστος τα 80.000 δολάρια η κάθε μία! Το ίδιο εντυπωσιακά είναι και τα ονόματα των αναβατών που είχαν “προσλάβει” για να πάρουν τη νίκη, με τον πρώην αναβάτη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος WSBK Ben Bostrom να καβαλά μια Harley Street Glide και τους  Tyler O’Hara και Frankie Garcia να είναι πάνω σε δύο Indian Challenger. Τις Indian τις είχε προετοιμάσει για τον αγώνα ο γνωστός μας Roland Sands με την S&S, ενώ και τα Harley είχαν πολλές μετατροπές στον κινητήρα τους, με εξαρτήματα από τον κόσμο των Dregster, όπως μηχανικούς υπερσυμπιεστές, εκκεντροφόρους, κεφαλές έμβολα, κιβώτια ταχυτήτων κ.τ.λ. Τελικός νικητής του αγώνα που είχε συνολικό μήκος 28 χιλιομέτρων ήταν ο O’Hara με την Indian, ενώ και στην τρίτη θέση συναντάμε άλλη μια Indian Challenger.

Φυσικά σε έναν αγώνα με μοτοσυκλέτες των 300 κιλών (τα Indian είχαν καταφέρει να τα κατεβάσουν στα 272 κιλά για τον αγώνα)  που έχουν σχεδιαστεί για βόλτες στην παραλιακή δεν έλειψαν τα παρατράγουδα. Ο Ben Bostrom εγκατέλειψε και ο νικητής του αγώνα ξεκίνησε με την μοτοσυκλέτα να έχει διαρροή στο πίσω φρένο! Σημασία όμως είχε η διασκέδαση και ο χαβαλές βλέποντας αυτά τα θηρία να φοράνε αθλητική ενδυμασία και να μπαίνουν στον αγωνιστικό στίβο. Στις ΗΠΑ βέβαια που υπάρχει η αιώνια κόντρα μεταξύ των οπαδών της Harley και της Indian, το αποτέλεσμα του αγώνα χαροποίησε ιδιαίτερα τους “Ινδιάνους” που ήδη έχουν ανοίξει λογαριασμό στο πρωτάθλημα Flat Track με την FTR 1200 και τώρα πήραν την πρώτη τους νίκη από την Harley και στους αγώνες ταχύτητας. 

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”