Ηλεκτρική όπισθεν για όλες τις μοτοσυκλέτες από την Michelin

Όταν δεν τολμούν οι κατασκευαστές
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

25/1/2021

Κάποιος στη Michelin μάλλον αγανάκτησε να σπρώχνει προς τα πίσω τις νέες υπέρβαρες mega on-off που έχουν για να δοκιμάζουν τα ελαστικά και σκέφτηκε να δώσει τη λύση, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν φροντίσει οι ίδιοι οι κατασκευαστές μοτοσυκλετών για αυτή. Μπορεί βέβαια να μην έχουν έτσι τα πράγματα, όμως η ουσία παραμένει ίδια αφού η Michelin κατέθεσε μια πατέντα για έναν bolt-on μηχανισμό που προσφέρει τη δυνατότητα (σχεδόν…) σε κάθε μοτοσυκλέτα να έχει όπισθεν. Η ιδέα δεν είναι από μόνης της κάτι πρωτοποριακό, αφού όπισθεν είχαν αρκετές προπολεμικές μοτοσυκλέτες που είχαν σχεδιαστεί για sidecar. Στις μέρες μας, ηλεκτρική όπισθεν θα βρεις στα hi-end τουριστικά θηρία που προορίζονται για την αμερικάνικη αγορά, όπως τα Goldwing της Honda, τα Κ1600 της BMW και σε ορισμένα “βαρυκόκκαλα” Harley Davidson.

Τα περισσότερα από αυτά χρησιμοποιούν τη μίζα για να τραβήξουν τη μοτοσυκλέτα προς τα πίσω. Η πατέντα της Michelin διαφέρει αρκετά ως κατασκευή, καθώς πρόκειται για έναν ανεξάρτητο μηχανισμό με ροδάκια που ακουμπούν πάνω στο πίσω ελαστικό και αυτόνομο ηλεκτροκινητήρα και δική του μπαταρία λιθίου. Το βασικό πλεονέκτημα είναι πως δουλεύει σε δύο κατευθύνσεις, δηλαδή προς τα πίσω και προς τα εμπρός, με δυνατότητα να σπρώξει τη μοτοσυκλέτα σε ανηφόρα έως 10% και με μέγιστη ταχύτητα 0,6km/h. Βέβαια τα στοιχεία αυτά δεν αναφέρουν σε τι είδους μοτοσυκλέτα αφορούν, δηλαδή πόσα κιλά ήταν. Το θέμα είναι πως μπορεί να τοποθετηθεί σχετικά εύκολα σε οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα έχει συμβατικό ψαλίδι και να παίξει ταυτόχρονα το ρόλο βάσης για την πινακίδα και λασπωτήρα. Υποτίθεται πως όταν δεν το έχεις ενεργοποιημένο, δεν ακουμπά τον τροχό και δεν υπερθερμαίνει το ελαστικό.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιοι πρακτικοί περιορισμοί στην εφαρμογή του ως after market αξεσουάρ, όμως θα μπορούσε να δώσει λύση ως εργοστασιακός εξοπλισμός, δηλαδή αν η μοτοσυκλέτα το είχε ενσωματωμένο στην αρχική της σχεδίαση. Είτε το δούμε στην παραγωγή, είτε όχι, η Michelin έχει κάνει ήδη το χρέος της να θυμίσει στους κατασκευαστές πως το υπερβολικό βάρος στις μοτοσυκλέτες είναι πρόβλημα.  

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: