Kawasaki: Ξανά στην παραγωγή η κυλινδροκεφαλή του 1972

Για την αγάπη της τετρακύλινδρης ιστορίας της
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

26/8/2020

Όσοι προσπαθούν να κρατήσουν σε λειτουργική κατάσταση μια μοτοσυκλέτα με ηλικία άνω των 20 ετών ή ακόμα χειρότερα να την ανακατασκευάσουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως η εύρεση γνήσιων ανταλλακτικών είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος. Και δεν μιλάμε μόνο για εξωτικές μοτοσυκλέτες που κατασκευάστηκαν σε ελάχιστα αντίτυπα, αλλά κυρίως για μοτοσυκλέτες ευρείας παραγωγής που αγόραζε κατά χιλιάδες ο κόσμος και φυσικά τις οδηγούσε μέχρι να φύγει και η τελευταία βίδα από πάνω τους. Η νομοθεσία στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. επιβάλει στους κατασκευαστές να διατηρούν πλήρες στοκ ανταλλακτικών τουλάχιστον για μια δεκαετία στα μοντέλα που πουλάνε στις χώρες τους, όμως μετά το πέρας αυτού του χρονικού περιθωρίου, η εύρεση καινούριων γνήσιων ανταλλακτικών εξαρτάται από το απόθεμα των αποθηκών.

Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να βρεις καινούρια ανταλλακτικά από τους προμηθευτές των εργοστασίων (καμία εταιρεία δεν φτιάχνει δικές της αναρτήσεις, ούτε φρένα κ.τ.λ. αλλά τα προμηθεύεται από τις εξειδικευμένες εταιρείες του κλάδου) όμως αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο περνάνε τα χρόνια. Έτσι η απόφαση της Kawasaki να φτιάξει από την αρχή καλούπια χύτευσης και να δημιουργήσει μια μικρή γραμμή παραγωγής της αερόψυκτης κεφαλής του τετρακύλνδρου κινητήρα του 1972, σίγουρα αξίζει επαίνους. Η κεφαλή αυτή θα πωλείται κανονικά σε όλο τον κόσμο κατόπιν παραγγελίας και θα είναι διαθέσιμη σε μαύρο ή ασημί χρώμα καθώς μπορεί να μπει σε όλες τις εκδόσεις των 750 ή 900 κυβικών που είχε ο πρώτος τετρακύλινδρος εν σειρά της Kawasaki στα Ζ2 και Ζ1 (Ζ1 για τους Ιάπωνες είναι το “δικό μας” Z 900).

Η τιμή της δεν έχει ανακοινωθεί και φυσικά η παραγωγή της είναι αποσπασματική ανάλογα με τις παραγγελίες. Αυτό σημαίνει πως δεν θα είναι τσάμπα και πιθανότητα δεν θα την έχει στο ράφι του ο τοπικός ανταλλακτικατζής του χωριού σου για να την πάρεις επί τόπου. Παρ’ όλα αυτά, ούτε η Kawasaki βγάζει λεφτά από αυτή την απόφασή της και ξεκάθαρος στόχος της ιαπωνικής εταιρείας είναι να βοηθήσει τους ιδιοκτήτες τέτοιων μοτοσυκλετών να τις κρατήσουν πάνω στο δρόμο και όχι μέσα στα μουσεία. Άλλωστε γι΄αυτό διάλεξε να κατασκευάσει ξανά την κεφαλή, που συνήθως είναι δύσκολο έως αδύνατον να επισκευαστεί, ενώ για τα υπόλοιπα μέρη του κινητήρα μπορείς να βρεις κι άλλες αξιόπιστες λύσεις. Τώρα αν δεν έχεις μια παλιά τετρακύλινδρη Kawasaki αλλά είσαι φανατικός φίλος της “πράσινης” εταιρείας ή θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθειά της για την διατήρηση των κλασσικών μοτοσυκλετών, μπορείς απλώς να παραγγείλεις ένα συλλεκτικό κομμάτι της κεφαλής πάνω σε ξύλινη βάση και να το έχεις το γραφείο σου, το οποίο θα παραχθεί σε μόλις 50 αριθμημένα αντίτυπα.

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin