Το όνομα που διάλεξε η Auto Fabrica για το concept TYPE 18 είναι κάπως παραπλανητικό. Κι ο λόγος είναι πως η BMW αυτή την περίοδο προωθεί το γιγαντιαίο R18 με τον αερόψυκτο boxer κινητήρα των 1800 κυβικών, ενώ αντιθέτως το TYPE 18 βασίζεται στο R9T Racer των 1200 κυβικών. Όπως κι αν έχει, η μοτοσυκλέτα είναι άλλο ένα συγχρηματοδοτούμενο project της BMW και της Auto Fabrica και εντάσσεται στο πρόγραμμα προώθησης των R9T στην custom σκηνή. Ουσιαστικά οι Γερμανοί έδωσαν μια R9T Racer στην Auto Fabrica και τους άφησαν ελεύθερους να ξεσαλώσουν δημιουργικά! Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό κοιτώντας τη μοτοσυκλέτα από κάποιες γωνίες, κυρίως λόγω των αλουμινένιων φύλλων που καλύπτουν τους κυλίνδρους.
Το ίδιο εντυπωσιακό είναι και το επίπεδο φινιρίσματος, κάνοντας το TYPE 18 να μοιάζει περισσότερο με εργοστασιακό concept bike, παρά με custom μοτοσυκλέτα. Το βασικό υλικό κατασκευής είναι το αλουμίνιο, όμως χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικές μέθοδοι διαμόρφωσής του. Για παράδειγμα ο προβολέας και η βάση στήριξής του είναι 3D Printing, ενώ το χειροποίητο ρεζερβουάρ-σέλα-ουρά είναι από φύλλα αλουμινίου. Οι αναρτήσεις είναι της Maxton εμπρός και πίσω, αλλά το setup είναι βάσει των προδιαγραφών που ζήτησε η Auto Fabrica. Το κυρίως πλαίσιο και οι ζάντες έρχονται αυτούσια από το R9T Racer, όπως φυσικά και ο κινητήρας, όπου απλώς έχει βαφθεί σε μαύρο-ματ για να κάνει μια μικρή αντίθεση με το μαύρο γυαλιστερό του ρεζερβουάρ από πάνω του.
Ο Wayne Rainey συγκέντρωσε 142.000 δολάρια για την ασφάλεια στις πίστες
Ο θρύλος του MotoGP συνεχίζει να εμπνέει και να συμβάλλει στην ασφάλεια όλων των αναβατών
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
25/9/2025
Η φιλανθρωπική εκδήλωση στη Laguna Seca στηρίζει την τοποθέτηση αεροφραχτών και μαλακών προστατευτικών που συμβάλουν τα μέγιστα, στην προστασία της ζωή, σε περίπτωση ατυχήματος
Ο τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 500cc Wayne Rainey δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι ένας από τους αναβάτες που έγραψαν ιστορία στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90, μονομαχώντας με ονόματα όπως οι Eddie Lawson και Kevin Schwantz σε μια εποχή που οι αγώνες Grand Prix ήταν αρκετά πιο ωμοί και πολύ πιο επικίνδυνοι.
Η καριέρα του, όμως, τερματίστηκε απότομα το 1993, όταν ένα βίαιο highside στο Misano τον άφησε παράλυτο από το στήθος και κάτω. Για τους περισσότερους, εκεί θα τελείωνε η ιστορία. Όχι όμως για τον Rainey, που συνέχισε να στηρίζει το άθλημα από άλλη θέση, βοηθώντας στη δημιουργία του MotoAmerica, καθοδηγώντας νέους αναβάτες και προωθώντας την ασφάλεια στις πίστες. Αυτή η ανθεκτικότητα είναι που τον καθιστά κάτι παραπάνω από θρύλο, κάνοντας τον πηγή έμπνευσης για όλους, μέσα κι έξω από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας.
Αυτή η φιλοσοφία βρίσκεται στην καρδιά του “Rainey’s Ride To The Races”, της φιλανθρωπικής βόλτας που πραγματοποιείται για πέμπτη χρονιά και συνδυάζει μια ομαδική διαδρομή μέσα από τις ακτογραμμές της California με το αγωνιστικό τριήμερο του MotoAmerica στη θρυλική πίστα Laguna Seca. Οι αναβάτες ξεκινούν από το Baja Cantina στο Carmel, με συνοδεία της τροχαίας της California, και τερματίζουν στην πίστα, γιορτάζοντας τους αγώνες και παράλληλα ενισχύοντας έναν σκοπό που αφορά όλους, την ασφάλεια.
Η φετινή διοργάνωση συγκέντρωσε 142.000 δολάρια για το Roadracing World Action Fund, ανεβάζοντας τη συνολική προσφορά του event σε πάνω από 650.000 δολάρια. Τα χρήματα επενδύονται σε αεροφράχτες και μαλακά προστατευτικά για τις μπαριέρες, τα φουσκωτά προστατευτικά που βλέπουμε στις γρήγορες στροφές και στις ζώνες φρεναρίσματος των πιστών. Και δεν προστατεύουν μόνο τους επαγγελματίες, παραμένουν εκεί για όσους συμμετέχουν σε track days, σχολές αγώνων ή ερασιτεχνικούς θεσμούς.
Φέτος, η στιγμή έγινε ακόμα πιο προσωπική για τον ίδιο τον Rainey. Για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια, γύρισε ξανά γύρους στη Laguna Seca, καβαλώντας μια Yamaha XSR900GP με ειδικά διαμορφωμένα χειριστήρια. Μαζί του βρέθηκαν στην πίστα οι Kenny Roberts, Freddie Spencer, Bubba Shobert, Rick Johnson, Doug Chandler και Ben Spies, μετατρέποντας τη βόλτα σε μια μοναδική επανένωση πρωταθλητών και ζωντανή γιορτή της ιστορίας των αγώνων.
Ο ίδιος το είπε απλά “Αυτό που ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόμουν. Η βόλτα έχει αποκτήσει δική της ζωή, κι αυτό οφείλεται σε όλους όσους τη στηρίζουν κάθε χρόνο”.
Οι μοτοσυκλέτες θα έχουν πάντα ρίσκο, κι αυτό είναι κομμάτι της μαγείας τους. Όμως η κοινότητα μπορεί να κάνει βήματα ώστε το άθλημα να είναι πιο ασφαλές χωρίς να χάσει την έντασή του. Ένα απλό προστατευτικό ίσως να μην ακούγεται σπουδαίο, αλλά αν σώσει έστω κι έναν αναβάτη, τότε αξίζει κάθε δολάριο.
To “Rainey’s Ride” μας θυμίζει ότι οι θρύλοι δείχνουν τον δρόμο με το παράδειγμά τους. Και ότι η ασφάλεια δεν είναι υπόθεση μόνο των επαγγελματιών, αλλά όλων μας. Γιατί στο τέλος, αυτό που όλοι θέλουμε είναι το ίδιο, να μπορούμε να ξανακαβαλήσουμε και να συνεχίσουμε να οδηγούμε για όσο περισσότερο γίνεται.
