MOTO Test Ride Event 2018

Το μεγαλύτερο της Ευρώπης!
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

15/5/2018

Φανταστείτε να σας έλεγαν ότι θα είχατε στην διάθεσή σας, για δύο ολόκληρες ημέρες, 87 νέα μοντέλα (για μοτοσυκλέτες μιλάμε… μην μπερδεύεστε) και μια πίστα για να οδηγείτε όσο αντέχετε! Κάποιοι θα έλεγαν ότι πέθαναν και βρέθηκαν στον παράδεισο, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς ήρθαν στο MOTO Test Ride Event

Οι ερωτήσεις για το πότε θα γίνει το φετινό Test Ride Event, είχαν ξεκινήσει ήδη από την τελευταία μέρα του περσινού… Ήταν ένα ραντεβού που δεν υπήρχε καμία δύναμη στο κόσμο να το εμποδίσει να γίνει. Είναι ένας θεσμός που για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά αποτελεί το μεγαλύτερο event του είδους του στην Ευρώπη –και ίσως παγκοσμίως.

Στις 5 και 6 Μαΐου, στο Αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων ήταν μαζεμένες 87 μοτοσυκλέτες και σκούτερ. Αυτό το πρώτο Σαββατοκύριακο του Μαΐου, το MOTO Test Ride Event 2018 αποτελούσε την καρδιά της μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα. Η σχεδόν καθολική συμμετοχή των αντιπροσωπειών άλλωστε, μαρτυρά το ειδικό βάρος που έχει ο θεσμός στα μοτοσυκλετιστικά δρώμενα της χώρας, καθώς πλέον θεωρείται ένας αναπόσπαστος προγραμματισμός στο ετήσιο πλάνο των εταιρειών. Για όλους εμάς είναι μια γιορτή, που την απολαμβάνουμε μαζί με τους φίλους και αναγνώστες μας, χωρίς να είναι ικανά ούτε η κούραση ούτε οι αστάθμητοι παράγοντες (που στην φετινή περίπτωση ήταν ο καιρός) να μας χαλάσουν το πάρτι.
Αυτό συμβαίνει γιατί όλο το event δημιουργεί έναν παλμό που μας παρασύρει κι εμάς μαζί. Όταν βλέπεις ολόκληρες παρέες να περιμένουν ανυπόμονα από τις οκτώ το πρωί –παρότι το πρόγραμμα ξεκινούσε στις εννιά- όταν βλέπεις γύρω σου πρόσωπα χαμογελαστά και γεμάτα ενθουσιασμό, δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από το τσουνάμι των συναισθημάτων.

Όταν βλέπεις οικογένειες ολόκληρες που συνδύασαν την βόλτα τους για το μεράκι του μπαμπά –ή και της μαμάς καμιά φορά- να οδηγήσει όσες περισσότερες μοτοσυκλέτες μπορεί, δεν γίνεται να μην περνάει σε δεύτερη μοίρα η κούραση από το στήσιμο όλης της διοργάνωσης και η αγωνία για το αν θα πάνε όλα καλά. Και τελικά όλα πήγαν καλά, χάρη και στους ίδιους τους συμμετέχοντες. Το MOTO Test Ride Event, πέρα απ' όλα τα άλλα, εμπλουτίζει την μοτοσυκλετιστική κουλτούρα όλων μας. Κάθε χρονιά, οι συμμετέχοντες, οι επισκέπτες, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, είμαστε πιο εκπαιδευμένοι, πιο συνειδητοποιημένοι και πιο ουσιαστικοί. Όλοι πλέον συνειδητοποιούν ότι είναι ένα event όπου οι μοτοσυκλέτες διαλέγουν τους αναβάτες τους κι όχι το αντίστροφο. Το αποτέλεσμα είναι να απολαμβάνουμε όλοι τα δρώμενα πολύ περισσότερο. Αυτή είναι τουλάχιστον και η αίσθηση που μας άφησε η άμεση επαφή με όλους εσάς, η μεγαλύτερη και η πιο ανεκτίμητη αξία του event. Γιατί αυτή η επαφή είναι που μας δίνει την κατεύθυνση για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν τα τελευταία 33 χρόνια.

Το MOTO Test Ride Event, πέρα απ' όλα τα άλλα, εμπλουτίζει την μοτοσυκλετιστική κουλτούρα όλων μας

Σε πείσμα του καιρού
Η αλήθεια είναι πως το φετινό event ξεκίνησε με ένα άγχος, το οποίο μας το είχαν δημιουργήσει οι δυσμενείς προβλέψεις του καιρού. Τα δελτία έκαναν λόγο για μπόρες, καταιγίδες, χαλάζι, ακρίδες, λοιμούς και καταποντισμούς. Παρόλα αυτά και με τον ουρανό να έχει απλώς μια ελαφριά συννεφιά, μία ώρα πριν την προγραμματισμένη έναρξη των Test Rides είχαν αρχίσει να έρχονται οι πρώτοι. Οι λίγοι πολύ σύντομα έγιναν πολλοί και οι πολλοί αμέτρητοι, πριν καν συμπληρωθεί η πρώτη ώρα. Ήταν η πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια του θεσμού, που η ουρά της αναμονής έφτανε μέχρι το τέρμα της πίστας, στην είσοδο που οδηγούσε στην πίστα των καρτ. Απίστευτος κόσμος και με απίστευτο επίσης πνεύμα συνεργασίας, γεγονός που συνέβαλλε στο να κινείται η ροή εξαιρετικά γρήγορα.


Αντίστοιχα, στην πίστα των καρτ, εκεί όπου περίμεναν τα σκούτερ και οι μικρές μοτοσυκλέτες, η προσέλευση ήταν τόση μεγάλη ώστε υπήρχαν διαστήματα που δεν υπήρχε ελεύθερο μηχανάκι, ενώ άρχιζε να σχηματίζεται και μια μικρή αναμονή. Το ενθαρρυντικό όμως δεν ήταν αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά η αιτία πίσω απ' αυτό. Πλέον, όπως διαπιστώσαμε κουβεντιάζοντας με τους επισκέπτες του event, ο κόσμος έρχεται απόλυτα συνειδητοποιημένος για το πού συμμετέχει και ποιος είναι ο σκοπός. Έρχονται για να ευχαριστηθούν οδήγηση και να διευρύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο την οπτική τους για τις μοτοσυκλέτες. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που σνόμπαραν μηχανάκια και σκούτερ, ενώ σχεδόν όλοι ήθελαν να οδηγήσουν τα πάντα! Η ποιοτική αναβάθμιση ήταν εμφανής και από το γεγονός ότι φέτος δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην έχει τον κατάλληλο εξοπλισμό, χωρίς να παρατηρηθούν φαινόμενα "βερμούδα-σκαρπίνι" των προηγούμενων ετών, έστω και σε λίγες εξαιρέσεις. Ακόμη και σε αυτούς που δεν είχαν γάντια ή κατάλληλο μπουφάν, η αλληλεγγύη μεταξύ των μοτοσυκλετιστών δούλεψε περίφημα και η… δανειστική γκαρνταρόμπα έδωσε τη λύση. Εξαιρετική όμως ήταν και η συμπεριφορά των αναβατών μέσα στις πίστες –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- και πολύ πιο οξυμένη η αντίληψή τους, καθώς αμέσως μετά από κάποια δοκιμή τα σχόλια που εισπράτταμε ήταν ιδιαίτερα στοχευμένα και επί της ουσίας, γεγονός που μαρτυρά ότι o κόσμος εκπαιδεύεται και η άποψη αποκτά μεγαλύτερο βάρος. Ιδιαίτερα βαρύς όμως έγινε και ο ουρανός των Μεγάρων, με αποτέλεσμα δύο ώρες πριν την λήξη του προγράμματος να αρχίσουν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής και μισή ώρα περίπου μετά δόθηκε αναγκαστικά η λήξη λόγω της έντονης βροχόπτωσης.


Η επόμενη και τελευταία μέρα του event ξεκίνησε με τον καιρό να είναι πιο φιλικός μαζί μας, παρά το γεγονός ότι στην Αθήνα είχε ήδη ξεκινήσει… ο κατακλυσμός του Νώε. Αυτός ήταν και ένας ανασταλτικός παράγοντας για κάποιον που ήθελε να ξεκινήσει γνωρίζοντας ότι στην πίστα των Μεγάρων οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Παρόλα αυτά, και σε συνδυασμό με το ότι ήταν μία από τις Κυριακές που τα εμπορικά καταστήματα έμειναν ανοιχτά, η προσέλευση ήταν μεγάλη και η τέντα δίπλα στις μοτοσυκλέτες που απάρτιζαν τα γκρουπ που έμπαιναν μέσα στην πίστα γέμιζε με γοργούς ρυθμούς. Οι πλοηγοί του California Superbike School δούλευαν ασταμάτητα, ενώ όσοι ήταν ανυπόμονοι και δεν ήθελαν να χάσουν ούτε ένα λεπτό στην αναμονή, μετέβαιναν στην πίστα των καρτ όπου τα test rides των σκούτερ και των μικρών μοτοσυκλετών πρόσφεραν ατέλειωτη διασκέδαση και πολύ πιο γρήγορη ροή στα γκρουπ.


Όσο περνούσε η ώρα ο καιρός έδειχνε το καλύτερο πρόσωπό του, ενώ το προγραμματισμένο διάλλειμα έγινε μια ώρα αργότερα σε σχέση με την προηγούμενη μέρα, για έναν ιδιαίτερα σημαντικό λόγο. Προγραμματίστηκε έτσι ώστε να συμπέσει με την προβολή του αγώνα των MotoGP στη Jerez, τον οποίο παρακολουθήσαμε όλοι μαζί στον χώρο της γραμματείας μετατρέποντας την αίθουσα σε ένα διευρυμένο… man cave! Από την πίστα της Jerez επιστροφή στην πίστα των Μεγάρων, όπου συνεχίστηκαν τα test rides απρόσκοπτα μέχρι το τέλος του προγράμματος. Σε ένα απίστευτο timing ο καιρός άλλαξε εντελώς και λίγο μετά την έξοδο και της τελευταίας μοτοσυκλέτας από την πίστα, άνοιξαν οι ουρανοί κι άρχισε να ρίχνει σαλονοτραπεζαρίες! Το MOTO Test Ride Event όμως είχε τελειώσει μέσα σε ένα απόλυτα επιτυχημένο πλαίσιο, με όλους τους συμμετέχοντες ικανοποιημένους και γεμάτους εμπειρίες, χωρίς κανένα απρόοπτο ή πτώση, καθώς η ασφάλεια όλων είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά μας όπως κάθε χρονιά.
Με τη σειρά μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλες τις εταιρείες και τις αντιπροσωπείες που στήριξαν και βοήθησαν στην πραγματοποίηση των test rides, τους χορηγούς της εκδήλωσης, το California Superbike School που συνέβαλε με την πολύτιμη εμπειρία του και φυσικά όλους εσάς που μας επιβεβαιώσατε για άλλη μια φορά ότι οι προσπάθειές μας πιάνουν τόπο. Ραντεβού λοιπόν στο επόμενο MOTO Test Ride Event.

 

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”