Ο γιος του Mackenzie έγινε “youtuber” για να μαζέψει λεφτά

Η πραγματική πλευρά του μηχανοκίνητου αθλητισμού
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

2/12/2020

Χορός εκατομμύριων και μάνατζερ να διαπραγματεύονται σκληρά αστρονομικούς μισθούς και ποσοστά, με τους αναβάτες να μένουν σε βίλες και να κυκλοφορούν με κότερα και supercar. Αυτή είναι η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω τα παγκόσμια πρωταθλήματα των MotoGP και των Superbike, μόνο που η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και αφορά το πολύ 30-40 αναβάτες σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και αυτοί, οι μετρημένοι στα δάκτυλα superstar των αγώνων μοτοσυκλέτας, δεν έφτασαν εκεί τυχαία και κυρίως δεν έφτασαν εκεί… τσάμπα.

Το πόσο δύσκολο είναι να βρεις λεφτά για να συμμετέχεις σε ένα πρωτάθλημα, ακόμα κι αν είναι το βρετανικό BSB, το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ο Taylor Mackenzie, γιος του πασίγνωστου βρετανού αναβάτη Niall Mackenzie. Παρά το ισχυρό οικογενειακό όνομα, ο Taylor Mackenzie δεν κατάφερε να βρει χορηγούς για την επόμενη χρονιά, οπότε δεν έχει και τα απαιτούμενα χρήματα για να βρει μια θέση σε κάποια ομάδα του BSB στην κατηγορία των Superbike. Ένας λόγος είναι η πολύ κακή αγωνιστική χρονιά που είχε φέτος λόγω του τραυματισμού του στο πόδι, αλλά και η οικονομική δυσπραγία που δημιούργησε η πανδημία, με αποτέλεσμα πολλοί χορηγοί να μειώσουν τους πόρους ή να φύγουν από τους αγώνες.

Έτσι αντί να κάθεται και να κλαίει την μοίρα του και την “άτιμη κενωνία”, που “άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει”, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κανάλι στο You Tube παρουσιάζοντας όλη την πορεία και την προσπάθειά του να βρει οικονομικούς πόρους αλλά και να προετοιμαστεί σωματικά για το επόμενο πρωτάθλημα. Ουσιαστικά σκέφτηκε να δημοσιοποιήσει την καθημερινότητα ενός αναβάτη αγώνων και μέσα από τα views, τις διαφημίσεις και τα παράπλευρα έσοδα του You Tube, να μπορέσει να μαζέψει τα χρήματα που απαιτούνται για την συμμετοχή του στην κατηγορία Supersport του BSB. Στο πρώτο video που ανέβασε στο You Tube εξηγεί αναλυτικά γιατί και πως το σκέφτηκε, αλλά ταυτόχρονα μας δίνει μια πολύ καλή εικόνα της πραγματικότητας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”