Στάνταρ Panigale V4R κόντρα σε δύο υπεραυτοκίνητα με εύλογο αποτέλεσμα

Ducati V4R vs BMW M5 vs Nissan GT-R
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/10/2020

Οι αγώνες dragster έχουν απήχηση και με 2,5 εκατ. θεάσεις σε πέντε ημέρες, το συγκεκριμένο video δείχνει πως έχουν ακόμη μεγαλύτερη απήχηση οι κόντρες ανάμεσα σε μοτοσυκλέτα και αυτοκίνητο. Ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι άκρως αναμενόμενο…

Από την μία λοιπόν έχουμε την Ducati V4R που να σας θυμίσουμε πως είναι μία έκδοση περιορισμένης παραγωγής με λιγότερα κυβικά αλλά περισσότερα άλογα από την κανονική V4. Βγαίνει σε λίγα κομμάτια κάθε χρόνο γιατί ομολογκάροντας την αγωνιστική έκδοση στο MOTUL WSBK. Μάλιστα όλα τα ηλεκτρονικά που τώρα είδαμε στην πλήρως ανανεωμένη Panigale V4 2020 που οδηγήσαμε στις Σέρρες, προέρχονται από την V4R η οποία έχει και τα Evo2 που στην δική μας έκδοση είναι έξτρα… Αποδίδει 221 ίππους και 11,42Kg.m ροπής ζυγίζοντας 193 κιλά. Μιας και το MOTO ζυγίζει τις μοτοσυκλέτες που παίρνει για δοκιμή, μπορούμε να σας πούμε πως στατιστικά η Ducati λέει την αλήθεια για το βάρος, ιδιαίτερα στις superbike μοτοσυκλέτες της. Υποθέτουμε λοιπόν, χωρίς να έχουμε ζυγίζει την V4R, πως τα κιλά που λέει η Ducati είναι σωστά, μιας και η Panigale V4 που οδηγήσαμε εμείς ζυγίζει 200,5 κιλά - πραγματικά. Ο αναβάτης δηλώνει 70kg, και δεν θα κάνουμε εδώ κάποια υπόθεση για τον Άγγλο αναβάτη, μόνο πως δεν έχει σημασία καθώς η διαφορά είναι έτσι κι αλλιώς υπέρ της Ducati.

Η BMW M5 αποδίδει 800 ίππους με 96,87Kg.m ροπής και το Nissan GT-R 1.600 ίππους και 152,95Kg.m ροπής.

Η Ducati με το launch control και τα πολύ λιγότερα κιλά, μπορεί να κάνει το ίδιο πράγμα όλη ημέρα, αν και είναι φτιαγμένη για να γυρνά στην πίστα και όχι για να κάνει κόντρες στην ευθεία. Ως η μοναδική stock στην υπόθεση όμως, χαρίζει πολύ πιο απλόχερα και εύκολα την χαρά της επιτάχυνσης συγκριτικά με τις ακριβές μετατροπές των αυτοκινήτων…

 

Wayne Rainey: Με ειδικά διασκευασμένη Yamaha XSR900 GP στη Laguna Seca

Σε έναν τιμητικό γύρο παρέλασης, ενόψει του 5ου γύρου πρωταθλήματος MotoAmerica 2025
RAINEY
Από τον

Παύλο Καρατζά

17/7/2025

Ο Wayne Rainey ηγήθηκε του γύρου παρέλασης στην πίστα Laguna Seca, ενόψει του 5ου γύρου του πρωταθλήματος MotoAmerica Superbike. Μία ειδικά διαμορφωμένη Yamaha XSR900 GP ήταν προετοιμασμένη για τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή MotoGP, ενώ αυτή ήταν η τρίτη φορά που ο Rainey οδήγησε μοτοσυκλέτα 32 χρόνια μετά το δυστύχημα στην πίστα του Misano.

Για να τιμήσει τον Αμερικανό θρύλο των αγώνων, ο οποίος έχει κερδίσει και δύο πρωταθλήματα AMA, η Yamaha Motor Europe ετοίμασε ένα μοναδικό XSR900 GP για τον Wayne Rainey, σε στενή συνεργασία με τη Yamaha ΗΠΑ. Εκτός από την εφαρμογή του κιβωτίου Y-AMT, η XSR900 GP είχε επίσης εξοπλιστεί με ένα μεγάλο "μαξιλάρι" που σταθεροποιούσε τον Αμερικανό στη θέση οδήγησης μαζί με άλλες τροποποιήσεις, αφού το δυστύχημα στο Misano τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω. Η μοτοσυκλέτα παρουσιάστηκε επίσημα στον Rainey κατά τη διάρκεια τιμητικής εκδήλωσης που διοργανώθηκε στην πίστα Laguna Seca στις 11-13 Ιουλίου, όπου και φιλοξενήθηκε ο 5ος γύρος του πρωταθλήματος MotoAmerica 2025.

Εκτός του Rainey το "παρών" στην πίστα έδωσαν και άλλοι μεγάλοι Αμερικανοί αναβάτες με τους Kenny Roberts, Eddie Lawson, Freddie Spencer, Kenny Roberts Jr και Ben Spies να συνοδεύουν τιμητικά τον Rainey στο γύρο παρέλασης στη Laguna Seca. Τελευταία φορά που ο Rainey βρέθηκε να οδηγεί στην αμερικάνικη πίστα ήταν το 1991 όταν είχε πάρει την pole position και είχε κερδίσει τον αγώνα. 

Η σχεδίαση της XSR900 GP, παραπέμπει σε αγώνες GP των 80s και 90s, στην εποχή δηλαδή που πρωταγωνιστούσε ο Wayne Rainey και έχει άλλωστε και τα χρώματα που είχαν και οι πρωτότυπες δίχρονες 500άρες με τις οποίες αγωνιζόταν.. Η XSR900 GP φέρει τον γνωστό κινητήρα CP3 με απόδοση 119 ίππους στις 10.000 στροφές και 9,5 kg.m στις 7.000 στροφές. Οι αναρτήσεις της είναι πλήρως ρυθμιζόμενες και προέρχονται από την KYB. Μπροστά βρίσκουμε ένα ανεστραμμένο πιρούνι με διαδρομή 130 χιλιοστά και πίσω ένα monoshock αμορτισέρ 131 χιλιοστών.

Ο Rainey συμμετείχε στην μεγάλη κατηγορία των 500 κυβικών του MotoGP από το 1988 έως το 1993, όταν και είχε το ατύχημα στην πίστα του Misano, με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος από την μέση και κάτω. Ο Αμερικανός κέρδισε τρία σερί πρωταθλήματα (1990-1992) και θεωρείται ως ένας εκ των κορυφαίων αναβατών στην ιστορία του MotoGP, χωρίς κανένας να μπορεί να φανταστεί πού θα είχε φτάσει αν δεν είχε το ατύχημα. Παρά τον πολύ σοβαρό του τραυματισμό δεν εγκατέλειψε το πάθος του και ήταν επικεφαλής για κάποια χρόνια της αγωνιστικής ομάδας της Yamaha. Μάλιστα από το 2015 εκτέλεσε χρέη προέδρου του οργανισμού MotoAmerica.