MotoGP Αυστρία: Ψύχραιμος Vinales, έξαλλος Rossi, καυστικός Morbidelli απολογητικός ο Zarco – Όλες οι δηλώσεις για το ατύχημα

Παρασκήνιο με συναντήσεις
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

17/8/2020

Εξαιρετικά ψύχραιμος ήταν ο Vinales για το δραματικό ατύχημα στον πρώτο από τους δύο διαδοχικούς αγώνες της Αυστρίας, καθώς δεν είχε δει ποτέ την μοτοσυκλέτα να περνά ξυστά από το κεφάλι του! Σήκωσε τα χέρια για να μην τον χτυπήσουν τα θραύσματα και άνοιξε αμέσως το γκάζι να φύγει, για να μην τον περάσει ο Rossi. Εκείνη την στιγμή δεν είχε καταλάβει τίποτα. Όπως και ο περισσότερος κόσμος για την δική του περίπτωςη!

Είχαμε γράψει από την περιγραφή του αγώνα πως η Yamaha είναι πολύ τυχερή που δεν έχει ΔΥΟ αναβάτες σοβαρά τραυματίες. Ωστόσο το βάρος των αντιδράσεων του κοινού αμέσως μετά έπεσε κυρίως στον Rossi, καθώς οι κάμερες του Rossi είναι εκείνες που έδειχναν τι συνέβη και μόνο μία κάμερα ασφαλείας είχε πιάσει την μοτοσυκλέτα του Zarco να περνά πάνω και ξυστά από το κεφάλι του Vinales. Αυτές οι εικόνες όμως θα κυκλοφορούσαν πολύ αργότερα, το γενικό πλάνο στην αρχή έδειχνε πως η μοτοσυκλέτα του Zarco πέρασε ανάμεσα στους δύο και κινδύνεψαν και οι δύο, το πόσο κοντά πέρασε από το κεφάλι του Vinales φάνηκε αργότερα. Τότε είδε και ο ίδιος ο Vinales πόσο κοντά στο ατύχημα είχε φτάσει. Τότε μπόρεσαν να μιλήσουν και οι μαχητές του πληκτρολογίου για τον Vinales, αργά το βράδυ που άρχισαν να κυκλοφορούν τα πλάνα από την κάμερα ασφαλείας και να αναρωτούνται γιατί οι περισσότεροι μιλάνε μόνο για τον Rossi. Η αντίδραση του κόσμου όμως ήταν φυσιολογική με βάση τις εικόνες που διακινούνταν, και οι εικόνες του Rossi ήταν άμεσα διαθέσιμες καθώς τόσο η πίσω κάμερα του Vinales όσο και η εμπρός κάμερα του Rossi μαζί με την κάμερα του σκηνοθέτη, είχαν αποθανατίσει καλύτερα την δική του οπτική.

Η δύναμη της εικόνας οδήγησε σε αντιδράσεις και πάντα με βάση το γεγονός πως κανείς δεν είχε τραυματιστεί, άρα όλοι μπορούσαν να δείχνουν αυτές τις εικόνες εκ του ασφαλούς. Ο ίδιος ο Rossi αντέδρασε πολύ περισσότερο από τον Vinales κι αυτό γιατί είχε καλύτερη εικόνα του τι συνέβη με την μοτοσυκλέτα του Morbidelli να περνά εκατοστά από μπροστά του και του Zarco ελάχιστα μέτρα.

Ο Vinales δεν κατάλαβε πως ήταν εξαιρετικά τυχερός παρά μόνο αρκετά αργότερα κι ενώ κουβαλούσε την απογοήτευση της απόδοσης για την δεύτερη εκκίνηση. Το γεγονός της καθυστέρησης της εικόνας, όπως και των προβλημάτων που τον άφησαν να οδηγεί τελευταίος, έκαμψαν τις αντιδράσεις του. Αυτό που τον έκαιγε ήταν η απόδοση της Yamaha: «Μόνο στις επαναλήψεις είδα πόσο κοντά πέρασε η μοτοσυκλέτα, σήκωσα απλά τα χέρια για να αποφύγω τα κομμάτια που είδα να έρχονται επάνω μου αλλά κατευθείαν άρχισα να πιέζω για να μην με περάσει ο Rossi. Ξέρουμε όλοι πόσο μεγάλα ρίσκα έχουμε δεν χρειάζεται να το μεγεθυνθούμε και δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο για το συγκεκριμένο σκηνικό. (ψύχραιμος πολύ). Υπάρχουν άλλα προβλήματα καθώς για δύο συνεχόμενους αγώνες αντιμετωπίζω θέματα με την μοτοσυκλέτα. Έχω τον ρυθμό να παλέψω με το βάθρο αλλά δεν μπορώ να αγωνιστώ για τον τίτλο με αυτές τις συνθήκες. Δίνω τον καλύτερο εαυτό μου αλλά δεν μπορώ να ανταγωνιστώ τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες. Είναι εκνευριστικό, στις ευθείες απλά δεν μπορούμε να πάμε όπως οι άλλοι. Είναι συνέχεια η ίδια ιστορία, μόνο για ένα γύρο στις δοκιμές κατάταξης είδα τις δυνατότητες μου!».

Ο Vinales εξήγησε επίσης πως το πρόβλημα τελικά ήταν αυτό που αναφέραμε, με τον συμπλέκτη, και ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει, αλλά βελτιώθηκε η κατάσταση και συνέχισε. Έχει πάψει να σκέφτεται το πρωτάθλημα γιατί σε κάθε αγώνα κάτι θα του συμβεί, όπως λέει...

Ο Rossi από την άλλη ήταν επικεντρωμένος σε αυτά που έγιναν στο ατύχημα. Ιδιαίτερα από την στιγμή που είχε άμεση επίγνωση από το τι γλίτωσε! Η μοτοσυκλέτα του Morbidelli έξυσε την ζελατίνα του και γέμισε λάδια την μοτοσυκλέτα του. Μίλησε πολλές φορές στις κάμερες και πρώτα στους Ιταλούς που είπε και τα χειρότερα για τον Zarco. Εν συντομία πως αυτό που έκανε ο Γάλλος ήταν εσκεμμένο, γιατί η Yamaha είναι καλύτερη στα φρένα και δεν ήθελε να τον περάσει, για αυτό φρέναρε μπροστά στον Morbidelli. Πως στον προηγούμενο αγώνα κατέστρεψε την προσπάθεια του Pol ενώ μπορούσε να το αποφύγει δίνοντας ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Κάλεσε μάλιστα την Dorna να πάρει μέτρα για να τον περιορίσει.

Ταυτόχρονα ο Morbidelli έκανε δηλώσεις χαρακτηρίζοντας «σχεδόν δολοφονική» την οδήγηση του Zarco και απέδωσε σκοπιμότητα στο άνοιγμα γραμμής με στόχο να τον κόψει στα φρένα. Όταν ο προπορευόμενος σου κόβει τον αέρα και ταυτόχρονα πατά φρένο, οι δυνατότητες που έχεις να αντιδράσεις είναι πολύ μικρές. Κι αν αυτά τα κάνει ακριβώς μπροστά σου, ενώ σας χωρίζουν μερικά μέτρα τότε πρακτικά κανείς δεν μπορεί να αντιδράσει. Και χωρίς φρένα, μόνο από το slipstreaming είναι δύσκολο να αποφύγεις κάποιον που αφήνει το γκάζι τόσο κοντά μπροστά σου, πόσο μάλλον όταν πατά και φρένο στα 300 χιλιόμετρα. Όταν τα κάνει όλα αυτά εσκεμμένα όμως είναι «σχεδόν δολοφόνος».

Μετά από αυτές τις πρώτες δηλώσεις, ο Zarco ανέβαλλε κάθε δική του δήλωση και προσπάθησε να συναντηθεί και με τους δύο. Κατάφερε να έχει δέκα λεπτά με τον Rossi όπου του εξήγησε πως δεν είχε κανένα στόχο όταν άνοιγε γραμμή, ακριβώς γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από κάτι τέτοιο και θα καταστρεφόταν και ο δικός του αγώνας, όπως και έγινε. Ζήτησε συγνώμη για το αγωνιστικό αυτό συμβάν και να μην γίνονται τέτοιες δηλώσεις. Δήλωσε ευχαριστημένος από την συνάντηση με τον Rossi, είπε πως του ζήτησε να είναι προσεκτικός και του επανέλαβε πως το ίδιο θέλει κι εκείνος και πώς δεν κόβει γραμμές άλλων με δόλο. Θεωρεί πως έγινε μία ειλικρινή, ιδιωτική συζήτηση. Με τον Morbidelli δεν κατάφερε να συναντηθεί, οι μόνες στιγμές ήταν στο εξεταστήριο που του ευχήθηκε καλή ανάρρωση. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει…

Στον επόμενο κύκλο δηλώσεων στην βρετανική τηλεόραση, ο Rossi τόνισε πως ήταν η τρομακτικότερη στιγμή της καριέρας του, και η καριέρα του είναι πολύ μεγάλη οπότε καταλαβαίνουμε όλοι την βαρύτητα αυτής της δήλωσης. Η εικόνα μίας μοτοσυκλέτας που εκτοξεύεται με τριακόσια χιλιόμετρα πάνω του, δεν είναι κάτι που θα το ξεπεράσει εύκολα.

Είπε πως οι μοτοσυκλέτες είναι κανονικές οβίδες σε αυτά τα χιλιόμετρα και πως τα πράγματα στα GP έχουν αλλάξει και είναι όλοι πολύ επιθετικοί ξεκινώντας από την Moto3. Επιβεβαίωσε την συνάντηση με τον Zarco και όλα όσα ειπώθηκαν λέγοντας πως ακόμη κι αν δεν υπήρχε δόλος, εκείνο που θα έπρεπε να υπάρχει είναι η σκέψη για την συνέπεια μίας τέτοιας πράξης. Τρόμαξε πάρα πολύ και αισθάνθηκε την ανάγκη να προσευχηθεί σε όποια δύναμη ορίζει τις τύχες του κόσμου, και πρέπει αυτό να είναι ένα παράδειγμα για να αλλάξουν πράγματα στο μέλλον. Ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθεί ξανά στον αγώνα για την δεύτερη εκκίνηση. Μίλησε με τους δικούς του ανθρώπους που έβλεπαν ζωντανά όλα όσα συνέβησαν και έπρεπε να καλμάρει και εκείνους…

Τόνισε πως υπάρχει πολύ πίεση στους αναβάτες γιατί είναι μία ζορισμένη σεζόν με κοντινούς αγώνες, -δεν το είπε αλλά το εννόησε σε άλλο σημείο- πως λείπει και κάποιος παραδοσιακός πρωταγωνιστής και όλοι αισθάνονται πως πρέπει να υπερβάλλουν σε αυτή την χρονική συγκυρία, αλλά πρέπει να θυμούνται πως το ίδιο το άθλημα είναι επικίνδυνο. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε περισσότερο με το να είμαστε απερίσκεπτοι.

Ερωτώμενος αν περιμένει μέτρα κατά του Zarco είπε πως δεν μπορεί να είναι σίγουρος αλλά σε αυτό το σημείο έδειξε πως πιστεύει την εξήγηση του Γάλλου, διότι τόνισε πως του ορκίστηκε πως δεν υπήρχε σκοπιμότητα. Το γεγονός παραμένει όμως, συνέχισε, πως αιτία για όλα όσα έγιναν, είναι η αλλαγή στην γραμμή που έκανε.

Ο Rossi τόνισε στο τέλος πως είναι μία δύσκολη πίστα για την Yamaha γιατί της λείπει η τελική ταχύτητα και τα πράγματα έχουν χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Ωστόσο εξακολουθεί να είναι εκείνος που έχει την καλύτερη επίδοση με την εργοστασιακή μοτοσυκλέτα για αυτό και τον ρώτησαν αν υπάρχει περίπτωση να παραμείνει και να μην πάει στην Petronas. Αυτό που είπε έχει την δική του αξία: «Στεναχωριέμαι που φεύγω, θα ήταν ευκολότερα τα πράγματα αν έμενα αλλά προσπαθώ να φτιάξω μία κορυφαία τεχνική ομάδα, σαν εργοστασιακή. Ωστόσο πιστεύω πως όλα έχουν δρομολογηθεί και είναι δύσκολο να αλλάξουν. Ποιος ξέρει, ίσως αν κερδίσω την επόμενη Κυριακή…!».

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”