Ο Rossi ανταποδίδει την υποστήριξη στο κοινό του!

Μιλά για την πανδημία, το μέλλον και τον αδερφό του!
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

23/3/2020

Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στην Ιταλία είναι τραγική με τα κρούσματα να φτάνουν τις 60.000 και τις πόλεις να έχουν ερημώσει, ενώ η εικόνα των στρατιωτικών οχημάτων να μεταφέρουν όσους έχασαν τη μάχη με τον κορωνοϊό (ανέρχονται του 5.476) είναι αρκετή για να σε καταρρακώσει ψυχολογικά. Όλοι κάνουν αυτό που πρέπει, μένοντας σπίτι και περιμένοντας να εξομαλυνθεί η κατάσταση.

Το ίδιο κάνουν όλοι οι αναβάτες των MotoGP. Ο Rossi μέσω της ομάδας του VR46 έχει ήδη ξεκινήσει να συγκεντρώνει χρήματα μέσα από έναν έρανο και το ποσό θα διατεθεί για την αγορά μηχανημάτων αναπνευστικής υποστήριξης για τους ασθενείς. Ο εξοπλισμός θα δοθεί στο νοσοκομείο Azienda Ospedaliera Marche Nord. Όσοι θέλουν να κάνουν κάποια δωρεά μπορούν μέσα από εδώ να βρουν τα στοιχεία.

Επίσης για να απαλύνει λίγο το κλίμα, ο Rossi έδωσε μια συνέντευξη στο Sky Italia με βιντεοκλήση πάντα, καθώς τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες ακολουθεί τις οδηγίες της ιταλικής κυβέρνησης και μένει σπίτι. “Η κατάσταση στην Tavullia όπως και στο Pesaro είναι πολύ δύσκολη και δυστυχώς πολλοί άνθρωποι έχουν προσβληθεί απ’ τον ιό. Συμπαραστεκόμαστε στους ανθρώπους που μένουν στο Bergamo και την Brescia. Οι εικόνες από αυτές τις πόλεις είναι πολύ άσχημες, θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη,” ανέφερε ο Ιταλός πολυπρωταθλητής. “Έχω πολλούς φίλους και αυτή τη φορά τους ανταποδίδω τη χάρη υποστηρίζοντάς τους, όπως κάνουν και αυτοί όταν αγωνίζομαι.”

Όπως είχαμε αναφέρει και στο παρελθόν, ο Rossi σκόπευε να αποφασίσει για το αν θα αποσυρθεί ή όχι το 2021, αφότου λάβει μέρος σε αρκετούς αγώνες της φετινής σεζόν. Η Yamaha απ’ την πλευρά της, έχει ήδη έτοιμη μια εργοστασιακή Μ1, καθώς και την εργοστασιακή υποστήριξη σε περίπτωση που αποφασίσει να συνεχίσει, με τα χρώματα της Petronas, αφού το 2021 οι εργοστασιακοί της αναβάτες θα είναι οι Vinales και Quartararo.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, τέθηκε και η ερώτηση σχετικά με το μέλλον του και ο Ιταλός αναβάτης σχολίασε: “Τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ, ακυρώθηκε μέχρι και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Η κατάσταση επηρεάζει τα σχέδιά μου και όσο για το μέλλον μου, ήλπιζα να κατασταλάξω κάπου μετά το πρώτο μισό της σεζόν. Θα ήθελα να πάρω μέρος σε μερικούς αγώνες για να δω πόσο ανταγωνιστικός είμαι, καθώς αυτό θα παίξει σημαντικό ρόλο στην τελική μου απόφαση.”

Παρά την αναβολή των αγώνων, ο Rossi – όπως και όλοι οι αναβάτες – δεν παραστρατούν απ’ το πρόγραμμά τους, παρότι μένουν περιορισμένοι στο σπίτι. “Προπονούμαι κι προσπαθώ να διατηρήσω τη φυσική μου κατάσταση, αφού το σπίτι έχει γυμναστήριο. Περνάω το χρόνο μου όσο πιο διασκεδαστικά και εποικοδομητικά γίνεται. Βλέπω σειρές με τον Francesca (σ.σ. η αρραβωνιαστικιά του Rossi, η οποία μαζί με τη μητέρα του μένουν στο σπίτι του αυτό το διάστημα) και παίζουμε videogames όπως το GT.”

Σχετικά με το σενάριο των διπλών αγώνων, που υπήρχε στο τραπέζι όπως είχε αναφέρει ο CEO της Dorna, Carmelo Ezpeleta, ο Rossi είπε: “Ο στόχος της φετινής σεζόν είναι να πραγματοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι αγώνες. Οι διπλοί αγώνες όπως στα Supebikes είναι μια λύση, αλλά αυτό σημαίνει ότι το πρωτάθλημα των MotoGP θα μειωθεί στους 13 διπλούς αγώνες και θα χάσει επτά; Εξάλλου δεν είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν και οι 20 αγώνες.” Πράγματι για να ανακηρυχθεί ο πρωταθλητής του 2020, χρειάζεται να πραγματοποιηθούν μόνο οι 13 απ’ τους 20 αγώνες του πρωταθλήματος.

Μια απ’ τις πολλές ερωτήσεις που απάντησε ήταν και η άποψή του για τον ετεροθαλή αδερφό του, Luca Marini. Ο Rossi τον φωνάζει Marinovic επειδή ο Marini είναι πάντοτε απίστευτα ψύχραιμος όταν οδηγεί, όπως ήταν και ο Ρώσσος αναβάτης. “Τον συμβουλεύω να πιστεύει στα όνειρά του, να προπονείται και να δίνει πάντα το 100% επειδή έχει τη δυνατότητα να πετύχει σημαντικά πράγματα. Είμαι και εγώ ήρεμος και ψύχραιμος όταν αγωνίζομαι αλλά όχι τόσο όσο ο Luca και είναι κάτι που πραγματικά ζηλεύω σε αυτόν. Ακόμη και πριν από 20 χρόνια που δεν έτρεχα στα GP, αλλά είχα πάρει μέρος σε αρκετούς αγώνες, συνέχιζα να είμαι αγχωμένος, αυτός όμως τίποτα, είναι ήρεμος σαν ψυχρός δολοφόνος.”

Στη συνέντευξη ο Rossi ανέφερε πως μόλις ξεπεραστεί η όλη κατάσταση, σχεδιάζει να ανοίξει και ένα μουσείο, που θα εκτίθενται οι καλύτερες στιγμές της καριέρας του. “Η Tavullia αποτελεί τη Μέκκα των φιλάθλων μου, καθώς κάθε χρόνο την επισκέπτονται χιλιάδες, θα ήταν ωραίο να έχουμε ένα μουσείο. Επισκεφτήκαμε διάφορα μουσεία όπως της Ferrari για να πάρουμε ιδέες για το project, επειδή θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα αντάξιο μουσείο συγκριτικά με τα υπόλοιπα και προσπαθούμε να οργανωθούμε. Θέλουμε περισσότερο χρόνο αλλά μου αρέσει πάρα πολύ σαν ιδέα.”

Η Dorna πέρα απ’ τη διοργάνωση του πραγματικού Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Grand Prix, διοργανώνει και το αντίστοιχο στο Playstation με τους αναβάτες να ανταγωνίζονται και εκεί. Παρότι ο Rossi ανήκει στη γενιά των παιδιών που αγόρασαν το πρώτο Playstasion – όπως εξομολογήθηκε ήταν 12-13 όταν η μητέρα του τον πήγε να το αγοράσουν και η χαρά του ήταν απίστευτη όταν το άνοιξε σπίτι- δεν είναι απ’ τους καλύτερους gamers… “Γνωρίζω πολλούς καλούς παίκτες όπως τον Bagnaiα και τον αδερφό μου Luca αλλά εγώ δεν είμαι τόσο καλός, πολύ φοβάμαι πως θα με κατατροπώσουν..!”

Επίσης, ο Rossi αποκάλυψε και ένα απ’ τα όνειρά του! “Θα ήθελα να αναμετρηθώ με τον Kevin Schwantz: ήταν ο αγαπημένος μου αναβάτης όταν ήμουν παιδί και παρακολουθούσα τη χρυσή εποχή της Ιστορίας των αγώνων μοτοσυκλέτας με τους Αμερικανούς και Αυστραλούς αναβάτες. Θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να βρεθούμε στην ίδια πίστα, αυτό με την Suzuki του και εγώ με μια Yamaha 500.”

Άλλο ένα απ’ τα θέματα που σχολιάστηκε, φυσικά, ήταν και τα τελετουργικά που κάνει πριν από κάθε αγώνα. Οι παλαιότεροι αναγνώστες και φίλαθλοι τα γνωρίζουν ήδη, όμως θα τα αναφέρουμε και για τους νεότερους που μπορεί να μην τα ξέρουν. Ο Rossi είναι απ’ τους αναβάτες που πριν καβαλήσουν τη μοτοσυκλέτα τους, την προσεγγίζουν, σκύβουν δίπλα της και της μιλάνε. Μοιράζονται τις σκέψεις τους, ζητούν την βοήθειά της και της λένε ότι απ’ τη στιγμή που θα την καβαλήσουν θα είναι οι δύο τους και μαζί θα προσπαθήσουν για τη νίκη.

 

“Ποτέ δεν μου έχει απαντήσει αλλά πιστεύω σε αυτήν και αν μια μέρα μου μιλήσει δεν θα εκπλαγώ,” ανέφερε αστειευόμενος ο Rossi, ενώ εξομολογήθηκε πως όταν θα αποσυρθεί αυτές οι στιγμές είναι που θα του λείψουν περισσότερο απ’ όλες, αυτές πριν την εκκίνηση. “Η αδρεναλίνη σου βρίσκεται στα ύψη, η επιθυμία να τα πας τέλεια αναμειγνύεται με το φόβο μην κάνεις κάποιο λάθος και όλα μαζί σου δημιουργούν ένα αξέχαστο συναίσθημα!” Όπως έχει πει και στο παρελθόν, η χειρότερη στιγμή του Rossi είναι όταν ακούει την εκκίνηση της Moto2, τότε ξεκινάει ο φόβος πως σύντομα θα έρθει η σειρά του να αγωνιστεί. “Με το που σβήσουν τα φώτα, απλά δίνεις το 100% και είναι σαν να περνάς σε άλλη διάσταση.”

 

Παράλληλα, την ώρα που απαντούσε στο τι χρειάζεται για ξεκινήσει κάποιος την αγωνιστική καριέρα του και κάποια μέρα να φτάσει στα MotoGP, αποκάλυψε πως το να κάνει παιδιά δεν βρίσκεται στα άμεσα πλάνα του. “Οικογένεια και παιδιά; Ο Enzo Ferrari το είχε πει, όσοι κάνουν παιδιά χάνουν ένα δευτερόλεπτο κάθε γύρο, εγώ δεν μπορώ να το αντέξω αυτό!”

Ο Rossi έχοντας οδηγήσει στο παρελθόν μερικά αγωνιστικά αυτοκίνητα της F1, πιο πρόσφατα την F1 του Lewis Hamilton, όταν του ζητήθηκε να τα συγκρίνει είπε: “Η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι πολύ πιο δύσκολη, θέλει περισσότερη μαεστρία επειδή οι κινήσεις που κάνεις είναι που κάνουν τη διαφορά. Στα αυτοκίνητα τα πράγματα είναι παρόμοια αλλά όχι το ίδιο, ωστόσο το να οδηγήσεις γρήγορα μια F1 δεν είναι καθόλου εύκολο, οπότε το επίπεδο της δυσκολίας είναι μεγάλο.”

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”