2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Αποστολή εξετελέσθη!

Χτίζοντας δεσμούς
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

13/5/2019

Ένα ιδιαίτερο ταξίδι με ένα πολύ όμορφο μήνυμα έφτασε στο τέλος του. Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης μαζί με τον γιο του Γιώργο, όχι μόνο ένωσαν δύο από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά ακρωτήρια πάνω σε ένα Honda Africa Twin 1000, αλλά ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο το δέσιμο μεταξύ πατέρα και γιου με μια μοναδική συλλογή κοινών εμπειριών:

"Βάζοντας ρόδα στο Nordkapp, πατέρας και γιος είχαμε ολοκληρώσει με επιτυχία την ζεύξη των δυο ευρωπαϊκών χερσαίων ακρωτηρίων (“Cape 2 Cape”), ενώνοντας –με όχημα την μοτοσυκλέτα μας– τον ελληνικό νότο με το νορβηγικό βορρά. Το λόγο είχε τώρα η επιστροφή ή αλλιώς η μεγάλη κατηφόρα, όπως χαριτολογώντας "βαπτίσαμε" το ταξίδι πίσω στα πάτρια εδάφη.


Το δρομολόγιο της επιστροφής ήταν σαφώς διαφοροποιημένο, μόνο όμως στο κομμάτι της Σκανδιναβίας. Η Σουηδία θα φιλοξενούσε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής (Nordkapp – Alta – Hapamanda – Stockholm – Malmo), ενώ η διαδρομή Travemunde – Venice θα παρέμενε σχεδόν η ίδια.
Ξεκινήσαμε ευδιάθετοι να κατηφορίζουμε, αλλά με πολύ κρύο και χιόνι. Από το Nordkapp ως την Stockholm (1.800 χλμ.) τα "είδαμε όλα"! Ένα κύμα κακοκαιρίας με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (από 3 C έως –6 C ) συνταξίδευε μαζί μας για τέσσερεις μέρες. Λευκά τοπία, παγωμένες ανάσες, κρύες αναμνήσεις


Για δεύτερη φορά στο ταξίδι μας πατήσαμε τον Αρκτικό κύκλο – αυτήν την φορά στην κωμόπολη Juokseng της Σουηδίας. Φτάνοντας στην Στοκχόλμη, ο Γιώργος με αποχαιρέτησε και επέστρεψε αεροπορικώς στην Αθήνα. Όχι λόγω ψύχους, αλλά τα σχολεία άνοιγαν την επόμενη μέρα και θα έπρεπε να επιστρέψει στα θρανία μετά τις πασχαλινές διακοπές. Εγώ, αντίθετα, με συνεπιβάτη πλέον την μοναξιά, συνέχισα το ανιαρό μεροκάματο του δρόμου, οδηγώντας την Honda Africa Twin 1000 ADV πίσω στην Ελλάδα.
Νυχτερινό ατμοπλοϊκό ταξίδι Malmo – Travemunde και αυθημερόν πορεία κατόπιν για Μόναχο (830 χλμ.). Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας πήρα μια διήμερη ανάσα ξεκούρασης, με ημερήσια ξενάγηση στα ιστορικά-πολιτιστικά μνημεία της πόλης και νυχτερινή κραιπάλη στις θορυβώδεις μπυραρίες της…


Αποχαιρετώντας αξημέρωτα το Μόναχο, κατευθύνθηκα τάχιστα στο κοντινό Salzburg, την γενέτειρα του Μότσαρτ. Ολιγόωρη παραμονή για cafe viennua και χαλαρό σουλάτσο στα πλακόστρωτα σοκάκια της μελωδικότερης αυστριακής πόλης. Και το τελείωμα της ημέρας με βρήκε να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα στα υδάτινα μονοπάτια της Βενετίας των Δόγηδων. Ήταν ομολογουμένως μια ωραία τρέλα: το πρωί Γερμανία, το μεσημέρι Αυστρία, το απόγευμα Ιταλία!!


Με την επιβίβασή μου στο πλοίο «ΑSTERION ΙΙ» της ANEK LINES, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση του “2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape ” . Στο ατμοπλοϊκό ταξίδι Βενετία – Πάτρα, οι άνθρωποι της ANEK LINES φρόντισαν –για ακόμα μια φορά– να μου προσφέρουν μια ποιοτική και ευχάριστη εμπειρία εν πλω, ενώ η διαδρομή Πάτρα – Αθήνα αποτέλεσε τον επίλογο ενός πολύ ιδιαίτερου όσο και συναισθηματικού ταξιδιού. Άντε Γιώργο, και του χρόνου…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery!

Trans – Asian 2017

Τουρκία - Ιράν
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

27/6/2017

Όπως είχαμε γράψει εδώ, μετά από αποκλειστική πληροφόρηση που είχαμε μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας μαζί του, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βρισκόταν ήδη στο Ιράν και είχε να αντιμετωπίσει δύο από τα δυσκολότερα προβλήματα του επικού ταξιδιού του: την γραφειοκρατία και τον αφόρητο καύσωνα. Μόλις πριν από λίγο κατάφερε να ξεπεράσει και το πρόβλημα με την απαγόρευση του internet και των scial media στο Ιράν και μας έστειλε την πρώτη του ανταπόκριση από το ταξίδι:

"To ταξίδι ξεκίνησε από τις αιγαιοπελαγίτικες ακτές της Μικρασίας. Από το κοσμοπολίτικο Cesme όπου αποβιβάστηκα, μέχρι τους πρόποδες του χιονισμένου Αραράτ στα σύνορα με το Ιράν, η Africa Twin κατέγραψε στο κοντέρ της περί τα 1.900 km. Οι πόλεις Afyon, Ankara, Sivas και Erzerum είδαν την λευκή Honda να περνά από τις γειτονιές τους, ενώ τίποτα το ανησυχητικό ή απρόβλεπτο δεν συνέβη στα πρώτα αυτά χιλιόμετρα του ταξιδιού.

Ωστόσο, ένα πρόβλημα στο Carnet Ata (πολύπτυχο της ΕΛΠΑ) καθυστέρησε την είσοδό μου στο Ιράν για πέντε ολόκληρες ημέρες. Οι ιρανικές τελωνειακές αρχές, διαπιστώνοντας μια παρατυπία στο έγγραφο της μοτοσυκλέτας, αρνήθηκαν την είσοδό της στην χώρα και έτσι υποχρεώθηκα να επικοινωνήσω με την ΕΛΠΑ στην Αθήνα, προκειμένου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, όπως και τελικά έγινε.

Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το Ιράν ήταν το 2016, όταν ταξίδευα με μια ΚΤΜ 1050 Adventure για το Ντουμπάι. Να λοιπόν που βρέθηκα να διατρέχω ξανά –αυτήν την φορά με μια Honda CRF1000L Africa Twin– την μυθική χώρα του Δαρείου, καθοδόν όμως για την Ινδονησία. Με αφετηρία την συνοριακή πόλη Maku, η διαδρομή που είχα χαράξει μέσα στο Ιράν θα με περνούσε από τις πόλεις Tabris, Esfahan, Kerman και Zahedan, ενώ φτάνοντας στα σύνορα του Πακιστάν, ακόμα 2.450 km θα είχαν προστεθεί στο κοντέρ της λευκής μοτοσυκλέτας.

Για πολλοστή φορά, το Ιράν αποτέλεσε έναν "διάδρομο" στην πορεία μου προς την μακρινή Ανατολή. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να κάνω τις απαραίτητες στάσεις στα διάφορα αξιοθέατα που βρίσκονταν πάνω στην ρότα του "Trans – Asian 2017". Και φυσικά επέλεξα –για ακόμη μια φορά– την ονειρική Esfahan, την γοητευτικότερη πόλη του Ιράν. Χάρη στα υποβλητικά μνημεία της, που αποτελούν τα πιο αριστουργηματικά οικοδομήματα του ισλαμικού κόσμου, τούτη η πόλη του Κεντρικού Ιράν έμοιαζε να ξεπηδά μέσα από το φανταστικό κόσμο ενός ανατολίτικου παραμυθιού…

Μετά την Esfahan με περίμενε η έρημος της ακραίας σιωπής! Η έρημος Βελουχιστάν (η Γεδρωσία του Μεγαλέξανδρου), που το επίπεδο βασίλειό της φτάνει μέχρι το Ανατολικό Πακιστάν. Για τις επόμενες τρεις μέρες βρέθηκα να οδοιπορώ μέσα στη μοναξιά μου, διασχίζοντας ένα περιβάλλον εχθρικό και αφιλόξενο για την ανθρώπινη παρουσία. Και παρόλο που ο υδράργυρος φλερτάριζε καθημερινά τους 50°C, θέτοντας σε δοκιμασία τα σωματικά και ψυχολογικά μου όρια, εντέλει κατάφερα και προσέγγισα σώος τα πακιστανικά σύνορα…"

Κωνσταντίνος Μητσάκης

Ετικέτες