"2 generations' ride"

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

2/4/2018

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης είναι ένας από τους πλέον γνωστούς αρθρογράφους ταξιδιωτικών με μοτοσυκλέτα, και κάθε τάξίδι του είναι και μία πρόκληση για το αδύνατο. Μακριά από συμβατικούς προορισμούς που τους συνδυάζει με… αντισυμβατικές μοτοσυκλέτες, τα ταξίδια του Μητσάκη έχουν πάντα κάτι ιδιαίτερο να μεταφέρουν. Τώρα, το νέο του project δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει την συγκεκριμένη φιλοσοφία, με ένα concept που δεν έχει να κάνει τόσο με τον προορισμό ή με το τι μοτοσυκλέτα θα επιλέξει για να το κάνει, αλλά με τη σύνθεση του ταξιδιού. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω στην παρουσίαση του ταξιδιού αυτού από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Μητσάκη, πρόκειται για ένα "βάπτισμα του πυρός" και τη μεταλαμπάδευση της εμπειρίας στην επόμενη γενιά:

"Την συναρπαστική ιστορία δρόμου "2 generations' ride" ετοιμάζονται να ζήσουν πατέρας και γιός, ταξιδεύοντας μαζί για 20 μέρες στην σέλα μιας Honda CRF 1000 Africa Twin. Ο γνωστός ταξιδευτής Κωνσταντίνος Μητσάκης ξεκινά στις 2/4/2018 ένα ιδιαίτερο οδοιπορικό 5.400 χιλιομέτρων σε τέσσερεις ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία), με συνεπιβάτη την καλύτερη παρέα, τον 11χρονο γιο του Γιώργο.
Οι δύο δίτροχοι περιηγητές της Γηραιάς ηπείρου θα επιδιώξουν να μοιραστούν μοναδικές ταξιδιωτικές εμπειρίες, αναζητώντας την περιπέτεια στο όνειρο, στο απρόβλεπτο, στην ίδια την ζωή. Οδοιπόροι-αναζητητές στην ίδια σέλα, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης κι ο μικρός Γιώργος σκοπεύουν να περιπλανηθούν σε ευρωπαϊκές γειτονιέςς, να επισκεφθούν διάσημα ιστορικά-μνημειακά αξιοθέατα της ηπείρου μας και να γνωρίσουν τις φυσικές ομορφιές του κάθε τόπου.

“Ταξιδέψτε πάνω στην σέλα μιας μοτοσυκλέτας και όχι μέσα από την εικονική πραγματικότητα μιας οθόνης. Αναζητήστε βιώματα ρεαλιστικά και συναισθήματα αληθινά…”. Αυτό το μήνυμα θέλει να στείλει ο μικρός μοτοσυκλετιστής μέσα από το οδοιπορικό "2 generations' ride". Αποδέκτες του η νέα γενιά, και όχι μόνο…
ο ταξίδι "2 generations' ride" τυγχάνει της ευγενικής χορηγίας των εταιριών “Honda – Αφοι Σαρακάκη Α.E.B.M.E”, “Superfast Ferries” / “ANEK Lines”, “Daqinese” / “AGV” και “photoagora.gr”.

Ετικέτες

Honda CRF1000L

https://bit.ly/MOTO_670

4/10/2021

Του Κωνσταντίνου Μητσάκη

Η αποστειρωμένη Brazilia σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε βραζιλιάνικο αστικό κέντρο! Τριγυρνώντας με την μαύρη Honda XRE 300 RALLY στους δρόμους της διοικητικής πρωτεύουσας της Βραζιλίας αντίκρισα με σκεπτικισμό μια πόλη τετραγωνισμένη, βγαλμένη κυριολεκτικά από αρχιτεκτονική μακέτα.

Ήταν μια αναμενόμενη άλλωστε εικόνα, αφού η Brazilia σχεδιάστηκε και ανεγέρθηκε από τους αρχιτέκτονες Lucio Costa και Oscar Niemeyer μέσα σε μόλις 41 μήνες (1956–1960). Έκτοτε, η κυβερνητική “καρδιά” της χώρας κτυπά δυνατά στην Brazilia, η οποία μού συστήθηκε μέσα από τα κυριότερα αξιοθέατα–μνημεία της: την προεδρική κατοικία Planalto Palace, τον Καθεδρικό ναό, το Εθνικό Κοινοβούλιο, το Υπουργείο Εξωτερικών και το ναό Dom Bosco Sanctuary.

Η Brazilia ήταν το τελευταίο μεγάλο αστικό κέντρο της διαδρομής. Στα επόμενα 2.450 χλμ. που χώριζαν την βραζιλιάνικη πρωτεύουσα από την παραποτάμια Santarem (πόλη κτισμένη στις όχθες του Αμαζονίου ποταμού), θα συναντούσα μόνο μικρές πολιτείες και αναρίθμητους γραφικούς οικισμούς. Χρειάστηκα πέντε ημέρες πολύωρης οδήγησης μέχρι να φτάσω στην Santarem και να ανταμώσω τον υδάτινο γίγαντα της Νότιας Αμερικής, ενώ το ταλαίπωρο κορμί μου ανέλαβαν να “κοιμίσουν” οι πόλεις Gurupi, Araguaina, Maraba, Altamira και Ruropolis.

Περίπου 1.000 χλμ. βόρεια της Brazilia, η τροπική βλάστηση ξεκίνησε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο τοπικό οικοσύστημα, η ζέστη και η υγρασία σκαρφάλωναν όλο και πιο ψηλά, η κατάσταση του οδικού άξονα άρχισε να προβληματίζει σοβαρά τις αναρτήσεις της Honda XRE 300 RALLY και οι χωματόδρομοι εμφανίζονται όλο και συχνότερα κάτω από τις ρόδες της μοτοσυκλέτας. Βρισκόμουν πλέον στα γεωγραφικά όρια της Αμαζονίας.

Δυο πράγματα με προβλημάτισαν καθοδόν για την Santarem. Το πρώτο σχετιζόταν με την εκτεταμένη αποψίλωση των τροπικών δασών που αντίκριζα σε όλο το μήκος της διαδρομής. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα που αποτελούσε την αδιάψευστη απόδειξη της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που επιχειρείται –χρόνια τώρα– στην ευρύτερη περιοχή της Αμαζονίας.

Το δεύτερο είχε να κάνει με τους δυσκολοδιάβατους χωματόδρομους και τα πυκνά σύννεφα σκόνης που κλήθηκα να αντιμετωπίσω, οδηγώντας πάνω στον οδικό άξονα BR 230 /Transamazonica. Ειδικά στην χωμάτινη διαδρομή Altamira – Ruropolis, ήταν σαν να ταξίδευα σ’ ένα απέραντο βασίλειο κόκκινης σκόνης. Κάθε βράδυ, κάτω από τη ντουζιέρα του ξενοδοχείου, ξέπλενα από πάνω μου όλη την σκόνη της Αμαζονίας!

Ήταν το 1661 όταν οι αποικιοκράτες Πορτογάλοι έβαλαν το θεμέλιο λίθο της Santarem. Τριάμισι αιώνες μετά, η παραποτάμια πολιτεία της Αμαζονίας στεγάζει περίπου 300.000 κατοίκους κι έχει εξελιχθεί σ’ ένα από τα σημαντικότερα αστικά κέντρα του Αμαζονίου ποταμού.

Στην ατμοσφαιρική Santarem, αφού ξαπόστασα για λίγο δίπλα στις καταπράσινες όχθες του Αμαζονίου, συνέχισα κατόπιν το δίτροχο ταξίδι μου μέσω της πλωτής οδού. Με οδικό άξονα τον Αμαζόνιο ποταμό και μέσον μεταφοράς ένα ταχύπλοο σκάφος, έβαλα πλώρη για την παραποτάμια Manaus, την πρωτεύουσα της Αμαζονίας.