Siberia – Road of bones (B' ανταπόκριση)

25/8/2019

Στην πόλη Blagoveshchensk παρέμεινα δυο μέρες. Επειδή το πόδι που είχα χτυπήσει συνέχιζε να με πονά, επισκέφθηκα το τοπικό νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Σύμφωνα με την ορθοπεδικό που με εξέτασε, το φάρμακο που χρειαζόμουν ήταν ξεκούραση. Εντάξει γιατρέ μου, μια μέρα είναι αρκετή…

Σημείο αναφοράς της Blagoveshchensk αποτελούσε ο ποταμός Amur, στις όχθες του οποίου "ξεκουράζεται" από το 1856 η παραποτάμια σιβηρική πολιτεία του Far East. Ακριβώς απέναντί της απλωνόταν το αστικό ίχνος της κινέζικης πόλης Heihe, που ήταν αδελφοποιημένη πόλη με την Blagoveshchensk. Η εικόνα της Heihe που αντίκριζα από τις όχθες της Blagoveshchensk ήταν αναμφίβολα "όλα τα λεφτά". Ήμουν με το πόδι στην Ρωσία και το βλέμμα στην Κίνα…
Αν εξαιρέσω πάντως τον απογευματινό περίπατο στον παραποτάμιο πεζόδρομο της Blagoveshchensk (όπου βολτάριζα παρέα με τους κατοίκους της πόλης), δεν μπορώ να ισχυριστώ πως η Blagoveshchensk με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Ελάχιστα ήταν τα αξιοθέατα που διέθετε, ενώ κυρίαρχη ήταν η άχρωμη σοβιετική αρχιτεκτονική στην πολεοδομική "προσωπικότητα" της πόλης.

Όμως, εκτός από το πόδι μου, στην Blagoveshchensk δεν παρέλειψα να "εξετάσω" και την γαλανόλευκη BMW F650, που είχε ήδη συμπληρώσει 4.670 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων βγήκαν εντέλει θετικά και η μοτοσυκλέτα μπορούσε να συνεχίσει απροβλημάτιστα το οδοιπορικό της στο Far East της Σιβηρίας…
Ο δρόμος της επιστροφής για το Vladivostok περνούσε φυσικά (ξανά) από την Khabarovsk. Στην διαδρομή Blagoveshchensk – Khabarovsk (702 χλμ.) δεν αποχωρίστηκα διόλου τα αδιάβροχα, αφού οι καιρικές συνθήκες ήταν αρκετά άστατες, ενώ η ορατότητα σε πολλά σημεία ήταν αρκετά περιορισμένη, λόγω ομίχλης.

Το οδοιπορικό "ADV 2 Siberia" ολοκληρώθηκε και τυπικά με την άφιξή μου στο παραθαλάσσιο Vladivostok, όπου επέστρεψα μετά από 6.240 συναρπαστικά χιλιόμετρα στην απέραντη σιβηρική γη. Μπορεί για δύο μέρες η πόλη του Ειρηνικού να αποτελούσε τοπίο στην ομίχλη, αλλά αυτό δεν μ’ εμπόδισε να μεριμνήσω για την ατμοπλοϊκή επιστροφή της BMW F650 στα πάτρια εδάφη.

Και όσον αφορά την δική μου απόδραση από το Vladivostok, είχα αποφασίσει να μην επιστρέψω αμέσως στην Ελλάδα. Μετά από δυο συνεχόμενα δίτροχα οδοιπορικά στην κίτρινη ήπειρο (“Κεντρική Ασία – Στα ίχνη του Ποταγού” & “ADV 2 Siberia”), επιτακτική ήταν η ανάγκη για καλοκαιρινές διακοπές και ξεκούραση. Ναι, για λίγες μέρες ήθελα να μην καθίσω στην σέλα μιας μοτοσυκλέτας, αλλά σε μια ξαπλώστρα παραλίας. Γι’ αυτό το λόγο έκλεισα το κινητό, έβγαλα την μπαταρία από το notebook και πέταξα μακριά στην εξωτική Ινδονησία…

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό υψηλής ανάλυσης

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

5/9/2022

Μετά το ιστορικό «προσκύνημα» στην πόλη των ηρώων (Βόλγογκραντ), η πράσινη BMW F 850 GS συνέχισε την προκαθορισμένη πορεία της κατά μήκος του Βόλγα. Μέσα στις δύο επόμενες μέρες, περίπου 950 χλμ. προστέθηκαν στα υδάτινα χιλιόμετρα του “VOLGA ROUTE”, ενώ οι πόλεις Saratov, Syzran και Samara δέχτηκαν την επίσκεψή μου, διευρύνοντας έτσι τον κύκλο γνωριμίας μου με τα παραποτάμια αστικά κέντρα του μεγάλου ρώσικου ποταμού.

Όμως, η οδήγηση στους επαρχιακούς οδικούς άξονες που ένωναν τις παραπάνω πόλεις αποδείχθηκε ένας εφιάλτης, αφού ήταν κυκλοφοριακά κορεσμένοι και σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκα να βγω εκτός δρόμου για να αποφύγω την μετωπική σύγκρουση! Ρώσος στο τιμόνι, ο Χάρος σε ζυγώνει!

Οι πόλεις Σαράτοφ και Σαμάρα που μού πρόσφεραν στέγη, είχαν θεμελιωθεί με μόλις 4 χρόνια διαφορά: η Σαμάρα ξεκίνησε την ζωή της το 1586 και η Σαράτοφ το 1590. Αποδείχθηκαν ωστόσο δυο πόλεις με αδιάφορη «προσωπικότητα», χωρίς κάποιο σημαντικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο -μοιραία λοιπόν δεν με συγκίνησαν διόλου.

Σημείο αναφοράς των δυο παραποτάμιων αστικών κέντρων αποτελούσαν οι πεζοδρομημένες περιοχές δίπλα στον Βόλγα. Τις απογευματινές και πρώτες βραδυνές ώρες, οι παρόχθιοι πεζόδρομοι «πλημμύριζαν» από ντόπιους που αποζητούσαν την χαλάρωση και την ηρεμία σουλατσάροντας δίπλα στα ασάλευτα νερά του Βόλγα -μαζί τους κι εγώ! Ήταν μια ζωντανή εικόνα-φιέστα της ρώσικης καθημερινότητας που τόσο μου άρεσε. Απ’ όλα είχε το πανηγύρι: καφέ, μπύρα, φαγητό στο πόδι, πολύχρωμα παιχνίδια για τα παιδιά, υπαίθριους πωλητές, εμπνευσμένους μουσικούς…

Και στον αντίποδα η αρχοντική Καζάν. Πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Ταταρστάν, με καρτερούσε 520 χλμ. βορειότερα και μου έκλεψε την καρδιά! Γεμάτη από μοναδικά μνημεία Ιστορίας και πολιτισμού, η Καζάν αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού των Τατάρων και περιλαμβάνεται στην λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Η πολύχρωμη Καζάν μετρά πάνω από μια χιλιετία ζωής και ανέκαθεν ήταν ένα πρότυπο ειρηνικής συμβίωσης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Απόδειξη αποτελεί άλλωστε το γεγονός πως στην Καζάν (στο χώρο του συγκροτήματος Kazan Kremlin) ορθώνεται το γαλανόλευκο τζαμί Kul-Sharif, το μεγαλύτερο τζαμί της Γηραιάς ηπείρου -ανεγέρθηκε το 2005.

Κτισμένος σ’ ένα λόφο με πανοραμική θέα τον Βόλγα, ο εκτεταμένος χώρος του Kazan Kremlin φιλοξενεί επίσης πίσω από τα τείχη του μερικά από τα σημαντικότερα θρησκευτικά, ιστορικά και κυβερνητικά αρχιτεκτονήματα της πολιτείας του Βόλγα. Το Kazan Kremlin αποτελεί την ιδανική αφετηρία για να ξεκινήσει κάποιος την επίσκεψή του εδώ στην κοιτίδα του ταταρικού πολιτισμού.

Στην Καζάν παρέμεινα δυο ολόκληρες μέρες, χρονικό διάστημα που αποδείχθηκε αρκετά λίγο για να γνωρίσω σε βάθος τα καλαίσθητα μνημεία και την τοπική αρχιτεκτονική παράδοση της πόλης. Με επίκεντρο τον κεντρικό εμπορικό πεζοδρομο Ulitsa Profsoyuznaya και την αστική λίμνη Kaban Lake, ολοκλήρωσα εντέλει την επιδερμική γνωριμία μου με την Καζάν, αποτυπώνοντας στα μύχια του μυαλού μου μοναδικές εικόνες και εμπειρίες της ομορφότερης πολιτείας του “VOLGA ROUTE”.