Ταξίδι – "Arabian Tour": B' ανταπόκριση

Στα σίδερα της φυλακής!
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

26/4/2022

Ποτέ δεν φανταζόμουν πως εξαιτίας μιας φωτογραφίας θα κατέληγα κρατούμενος στην κεντρική στρατιωτική διεύθυνση της Δαμασκού. Κι όμως, η απερισκεψία μου να φωτογραφίσω ένα πορτραίτο του Σύριου προέδρου Άσαντ στις συριακές συνοριακές εγκαταστάσεις, ήταν η αρχή ενός Γολγοθά που έληξε δυο μέρες αργότερα με την καθοριστική παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη κ. Ν. Πρωτονοτάριου.

Κατά τ’ άλλα, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που κατάφερα να ξαναεπισκεφθώ την Συρία, μετά από 12 χρόνια καταστροφικού πολέμου. Δυστυχώς, αυτά που άκουσα και είδα στην Δαμασκό, αναφορικά με τα χρόνια του πολέμου, ήταν τραγικά και μοιραία η ψυχολογία μου δεν ήταν στην καλύτερη φάση.

Η περιπλάνηση στα δαιδαλώδη σοκάκια της παλιάς Δαμασκού και η γνωριμία με τα ξεχωριστά μνημεία της αποδείχτηκε μια συναρπαστική συνάντηση με την Ιστορία. Περπάτησα την γεμάτη ιστορικές μνήμες πρωτεύουσα της Συρίας, που μετρά τον χρόνο, όχι σε δεκαετίες ή αιώνες, αλλά σε χιλιετίες! Περιηγήθηκα στους δρόμους μιας θρυλικής πόλης ηλικίας 5.000 χρόνων, που έζησε την άνοδο και την πτώση ξακουστών κοσμοκρατοριών και υπήρξε σημείο συνάντησης ετερόκλιτων πολιτισμών και θρησκειών.

Στα σύνορα Συρίας-Ιορδανίας η ατυχία μου ξανακτύπησε "κόκκινα". Έχοντας ολοκληρώσει τις συνοριακές διαδικασίες ετοιμάστηκα να αναχωρήσω για την Ιορδανία. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδοχείο, αφού τα ιορδανικά σύνορα είχαν κλείσει στις 18:00 και δεν μπορούσα να περάσω την νεκρή ζώνη! Την λύση έδωσαν τελικά οι Σύριοι συνοριοφύλακες, που μου επέτρεψαν να διανυκτερεύσω στις συνοριακές εγκαταστάσεις και να αναχωρήσω το επόμενο πρωί, μόλις θα άνοιγαν και πάλι τα σύνορα. Έτσι και έγινε.

Η Ιορδανία, η τέταρτη χώρα του “Arabian Tour”, με φιλοξένησε αρχικά στο Αμμάν. Εκτός από την καθιερωμένη βόλτα γνωριμίας με την ιορδανική πρωτεύουσα των 3.000.000 κατοίκων, έκανα μια κοντινή εξόρμηση στον αρχαιολογικό χώρο της Jerash (Γέρασα ή Αντιόχεια επί Χρυσορρόη). Πρόκειται για την ελληνιστική πολιτεία Γέρασα που ανοικοδομήθηκε το πρώτο μισό του 2ου π. Χ. αιώνα από τον βασιλιά Αντίοχο Γ' και ήταν μια από τις 30 Αντιόχειες που κτίστηκαν στα εδάφη του βασιλείου των Σελευκιδών.

Κι από το Αμμάν, η BMW F850 GS χάραξε κατόπιν πορεία για την ροδοκόκκινη πόλη της Πέτρας (245 χλμ. νότια). Η πρωτεύουσα των αρχαίων Ναβαταίων δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού πρόκειται για ένα αριστούργημα γλυπτικής που σμιλεύτηκε πριν 2.300 χρόνια από τους αρχαίους Ναβαταίους πάνω στα πορφυρά βράχια της νότιας Ιορδανίας. Η UNESCO συμπεριέλαβε τη Πέτρα στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς το 1985, όμως ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της Ιορδανίας έγινε ευρέως γνωστός τέσσερα χρόνια αργότερα, χάρη στην κινηματογραφική υπερπαραγωγή "Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η τελευταία Σταυροφορία", με πρωταγωνιστή τον Harrison Ford. Το 2007, η Πέτρα εξελέγη ως ένα από "Τα 7 νέα θαύματα του κόσμου".

Κι αφού έκλεισα μέσα στα εσώψυχά μου το ροδοκόκκινο όνειρο της Πέτρας, ξεκίνησα νωρίς τα ξημερώματα για τα κοντινά σύνορα της Σαουδικής Αραβίας…

2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Στη γη των ταράνδων

Η ώρα της επιστροφής
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.


Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…


Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.


Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.


Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery