Κωνσταντίνος Μητσάκης, KOVE 800X Pro, Silk Road - Ο απολογισμός

Η άποψη του γνωστού ταξιδιώτη για τη νέα Adventure μοτοσυκλέτα της KOVE μετά από 9.139 χιλιομέτρα στο Δρόμο του Μεταξιού
Κωνσταντίνος Μητσάκης και Kove 800X Pro
Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

23/5/2024

Μετά από ένα ταξίδι 18 ημερών και 9.000+ χιλιομέτρων στη σέλα της KOVE 800X PRO, μιας πολυαναμενόμενης μοτοσυκλέτας που έκανε τις πρώτες της ταξινομήσεις στην Ελλάδα τον Απρίλιο το 2024, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης κάνει τον απολογισμό του ταξιδιού όσον αφορά στη συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας που τον συνόδευσε στον "δρόμο του μεταξιού".

Αμέσως μετά το Πάσχα, η μαύρη KOVE 800X PRO ξεκίνησε από την Ελλάδα για ένα ταξίδι πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού, συνολικής διάρκειας 18 ημερών, όπου θα έπρεπε να καλύψει περισσότερα από 9.000 χιλιόμετρα. Έχοντας ήδη κάνει τα πρώτα 1000 χιλιόμετρα στα πάτρια εδάφη και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά στη διάρκεια των Test Rides της Έκθεσης Μοτοσυκλέτας, ο Κωνσταντήνος Μητσάκης με την KOVE 800X PRO βρέθηκαν στη βορειοδυτική Τουρκία και από εκεί πήραν το δρόμο προς την Άπω Ανατολή. Στο επικών διαστάσεων ταξίδι τους, πέρασαν από χιονισμένα βουνά και ατελείωτους μοναχικούς δρόμους μέσα στην αφιλόξενη έρημο. Ταυτόχρονα όμως αποτύπωσαν μοναδικές εικόνες και μας υπενθύμισαν την ιστορία χιλιάδων ετών και χαμένων αυτοκρατοριών. Χρειάστηκε να καλύπτει έως και 800 χιλιόμετρα την ημέρα σε αυτούς τους δύσκολους δρόμους, που ελάχιστα έχουν αλλάξει από τα χρόνια της αρχαιότητας και ο κινητήρας της KOVE να δουλεύει ασταμάτητα μέχρι και δέκα ώρες κάθε ημέρα, χωρίς καμία φροντίδα, καθώς ο “σύγχρονος πολιτισμός” ήταν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, η μαύρη KOVE 800X PRO είχε πλέον ξεπεράσει κατά πολύ τα 10.000 χιλιόμετρα στον ολικό χιλιομετρητή της, παραμένοντας όμως απροβλημάτιστη μέχρι τέλους. Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να τον κάνει είναι φυσικά εκείνος που ήταν πάνω στη σέλα της σε αυτό το μακρινό ταξίδι:

Kove 800x pro

“KOVE 800X PRO - ΜΙΑ ΑΝΕΤΗ & ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ…
Έχοντας αποβιβαστεί στη Χίο, ξεκίνησα να καταγράψω εντυπώσεις και συμπεράσματα από την ταξιδιωτική συμβίωση μου με την πρωτοεμφανιζόμενη KOVE 800X PRO. Πίνοντας χαλαρά ένα φραπέ γλυκό με γάλα, τα πλήκτρα του laptop πήραν φωτιά, προκειμένου να απαντήσω στις εύλογες απορίες και στα επίμονα ερωτήματα που λάμβανα καθοδόν όλες τις προηγούμενες μέρες… 

Kove 800x pro

Ταξιδεύοντας απροβλημάτιστα στη σέλα της KOVE 800X PRO για 9.139 χλμ. -και μάλιστα σε μόλις 18 ημέρες- διαπίστωσα πως η σωματική κόπωση στα πολύωρα ταξίδια πάνω σε απαιτητικές διαδρομές είναι μικρότερη αν έχεις μια μοτοσυκλέτα που είναι εύκολη και άνετη στην οδήγηση -άνετη μοτοσυκλέτα δεν είναι μόνο εκείνη που έχει μεγάλη, αφράτη σέλα και τεράστιο φαίρινγκ. Χάρη στο πολύ μικρότερο βάρος της (σε σχέση με κάθε άλλη μοτοσυκλέτα στην κατηγορία της), η KOVE 800X PRO, αν και φορτωμένη με όλα όσα χρειάζονταν για ένα τέτοιο ταξίδι, δεν ζύγιζε περισσότερο από μια On-Off αντίστοιχου κυβισμού που είναι εντελώς άδεια από καύσιμο και χωρίς μπαγκάζια! Μιλάμε για ένα μεγάλο πλεονέκτημα, που σε συνδυασμό με το λογικό ύψος της σέλας, με βοηθούσε να πατώ με σιγουριά στο έδαφος, ειδικά στις χωμάτινες περιηγήσεις...

Kove 800x pro

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο δικύλινδρος κινητήρας της μοτοσυκλέτας με ενθουσίασε με την άφθονη δύναμη και ροπή του. Αλλαγή λαδιών δεν έγινε (και δεν συμπλήρωσα σταγόνα λάδι), ενώ και μετά από 10-12 ώρες συνεχούς οδήγησης (800–850 χλμ. ημερησίως) ο κινητήρας έδειχνε πάντα ξεκούραστος και πρόθυμος να ανταποκριθεί στα όποια “βίτσια” μου… 

Kove 800x pro

Στα θετικά οι ρυθμιζόμενες αναρτήσεις, τα δυνατά φρένα και η λογική κατανάλωση (5,5lt–6,0lt /100 km, με ταχύτητες 110–130 km/h), ενώ η οθόνη TFT που δεν έχει αντανακλάσεις και διάβαζα τις ενδείξεις της σε όλες τις συνθήκες. Εν κατακλείδι, η KOVE 800X PRO ανταποκρίθηκε απόλυτα στις τρεις βασικές απαιτήσεις που έχω από μια μοτοσυκλέτα: αξιοπιστία, άνεση, λειτουργικότητα…”

Ετικέτες

Ταξίδι – Iraq

Στα πεδία των μαχών
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

2/5/2017

Μετά την Erbil, το δίτροχο οδοιπορικό στο "λαβωμένο" Ιράκ συνεχίστηκε με προορισμό την πόλη Sulaymaniyah (180 χλμ. νοτιοανατολικά). Οι τροχοί της ΚΤΜ 1050 Adventure κυλούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα πάνω στην ημιορεινή διαδρομή Erbil-Shaqlawa-Dokan-Sulaymaniyah, όμως, η ενέργειά μου να απαθανατίσω φωτογραφικά την λίμνη Dokan στάθηκε η αιτία να συλληφθώ και να οδηγηθώ στην κεντρική στρατιωτική διοίκηση της κοντινής πόλης Dokan. Εκεί, μετά την εξακρίβωση των στοιχείων μου και την διαπίστωση πως δεν είχα φωτογραφίσει το υδροηλεκτρικό φράγμα της λίμνης, αφέθηκα ελεύθερος να συνεχίσω την πορεία μου…

Πριν καταλύσω σε κάποιο ξενοδοχείο, παρκάρισα την μοτοσυκλέτα στο κέντρο της Sulaymaniyah και ξεκίνησα πεζός να τριγυρνώ ανάμεσα στο ετερόκλιτο πλήθος της υπαίθριας αγοράς. Αυτό που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν πως σε κάθε φωτογραφικό κλικ, κέρδιζα όχι μόνο το χαμόγελο, αλλά και την θερμή "αγκαλιά" των ντόπιων. Από τις πάμπολλες προσκλήσεις για φιλοξενία που δέχτηκα, με "κέρδισε" τελικά ο συμπαθέστατος Χασάν.

Για δυο μέρες, ο Ιρακινός οικοδεσπότης μου με ξενάγησε στα πιο δυνατά αξιοθέατα της γενέτειράς του (στο Μεγάλο Τζαμί, στο Μουσείο του Απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων "Amna Suraka", στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Μουσείο "Slemani"), καθώς και στο μνημείο της κοντινής πόλης Halabja (80 χλμ. νότια), το οποίο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των 6.800 θυμάτων που έχασαν την ζωή τους, όταν στις 16/3/1988 ο Σαντάμ Χουσεΐν εξαπέλυσε επίθεση με χημικά εναντίον των Κούρδων της περιοχής.

 

Έχοντας ανεφοδιαστεί σε καύσιμα (0,60 ευρώ/λίτρο), αποχαιρέτησα νωρίς εκείνο το πρωινό τον Χασάν, την Sulaymaniyah και ξεκίνησα με προορισμό το Kirkuk (110 χλμ. δυτικά). Προσεγγίζοντας απροβλημάτιστα το κέντρο της πόλης, το θέαμα που αντίκρισα ήταν δυστυχώς αποκαρδιωτικό, καθώς παντού υπήρχαν τα σημάδια της πρόσφατης βομβιστικής επίθεσης των τζιχαντιστών, που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Φεβρουαρίου 2017 και προκάλεσε μεγάλες υλικές καταστροφές και δεκάδες θύματα.

Στις δυο μέρες που παρέμεινα στο Kirkuk, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν δύο πράγματα: η έντονη παρουσία της αστυνομίας και του στρατού στους κεντρικούς δρόμους της πόλης (όλοι ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη), όπως και το γεγονός ότι η καθημερινότητα των κατοίκων κυλούσε σε φυσιολογικούς ρυθμούς και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν το ευχάριστο διάλλειμα – μέχρι την επόμενη ίσως επίθεση…

Οι τίτλοι τέλους του δίτροχου οδοιπορικού μου στο Ιράκ έπεσαν τρεις μέρες αργότερα στην ιρακινό-τουρκική μεθόριο, όταν με το διαβατήριο στην τσέπη διέσχιζα την συνοριακή γέφυρα (νεκρή ζώνη) των δυο χωρών. Όμως, στην μέση περίπου της γέφυρας, σταμάτησα για λίγο την μαύρη ΚΤΜ. Κοντοστάθηκα, κοίταξα πίσω μου και αντίκρισα μελαγχολικός –αλλά ταυτόχρονα και αισιόδοξος– το "δικό μου" Ιράκ, που εγκάρδια με αποχαιρετούσε και προσδοκούσε σύντομα να με ξαναδεί...

Ετικέτες