Η θέση της Triumph για το Brexit

Ανεπηρέαστη η εταιρία σε κάθε ενδεχόμενο
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

21/12/2018

Ένα από τα αστεία που λέγονται αυτή την στιγμή στην Μ. Βρετανία είναι πως θα ήθελαν για πρωθυπουργό τον Τσίπρα, ώστε να αλλάξει το δεδομένο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, μάλιστα η συνέχεια του αστείου είναι πως η ενασχόληση του φανταστικού αυτού «Άγγλου Αλέξη Τσίπρα» θα ήταν καλό να σταματά αμέσως μετά την αναστροφή του δημοψηφίσματος. Τέτοιου είδους αστεία, όχι με τον Τσίπρα απαραίτητα, είναι γενικευμένα δίνοντας μία αρκετά διαφορετική εικόνα σχετικά με την επιθυμία να φύγουν οι Άγγλοι, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έναντι εκείνης που ίσχυε έως τώρα. Βέβαια σύσσωμος ο εμπορικός και επιχειρηματικός κόσμος ήταν εξ αρχής αντίθετος με κάτι τέτοιο, ακόμη και με την ίδια την δημιουργία του δημοψηφίσματος.

Στην Triumph έθεσαν εξαιρετικά όμορφα τον ίδιο προβληματισμό, σε αντίστοιχη ερώτησή μου πριν λίγες ημέρες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως κάποιοι άνθρωποι πληρώνονται για να «τρέξουν την χώρα». Οι πολιτικοί είναι εκεί για να δουλέψουν έχοντας επιλεχτεί με βάση την ικανότητά τους να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις, κι αν είναι να μετακυλήσουν τις σοβαρότερες εξ αυτών στον λαό, τότε για να συγκρατηθούν οι όροι της δημοκρατίας θα πρέπει πολύ απλά να δοθούν οι ίδιες ευκαιρίες σε όλους, να έχουν όλοι την ίδια πληροφόρηση και αντίστοιχη παιδεία. Διαφορετικά οι δημαγωγοί έχουν εύκολη δουλειά, η ρητορική του συναισθήματος επιβάλλεται της λογικής κι αυτό έχει προγραφτεί από τα αρχαία χρόνια ως κατάλυση της δημοκρατίας. Πράγματι με τον τρόπο αυτό αναφέρθηκαν στην Ελλάδα ως την χώρα που εκτός από το να γεννήσει την δημοκρατία, ταυτόχρονα περιέγραψε και τους κινδύνους απέναντί της αλλά και τους εχθρούς της, με την δημαγωγία να είναι από τους πρώτους και τους αρχαίους να την κατακρίνουν και να την κυνηγούν. Εμείς, (οι σύγχρονοι λαοί δηλαδή) δεν κάνουμε κάτι τέτοιο με τον τρόπο που θα έπρεπε, και τα γεγονότα που οδήγησαν στο Brexit είναι ένα παράδειγμα. Η τεχνολογία έχει επιφέρει μία έξαρση της δημαγωγίας τελευταία, μέσα από τον τρόπο που λειτουργούν πλέον τα κοινωνικά δίκτυα, πράγμα που διαφαίνεται κι από τις πολιτικές αναταράξεις ανά τον κόσμο συνολικά. Κανείς λοιπόν από την Triumph δεν επιθυμεί την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλο που ως εταιρία και ως λειτουργία εταιρικής δομής, θα επηρεαστούν ελάχιστα από οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

όταν δραστηριοποιείσαι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία μόνο περιοχή παραγωγής

Συνομιλώντας με τους ανθρώπους της Triumph αυτές τις ημέρες στην Πορτογαλία, κατά την αποκλειστική παρουσίαση των νέων Scrambler 1200, ανέπτυξαν τους παραπάνω προβληματισμούς και θέσεις, λέγοντας παράλληλα πως είναι μία παγκόσμια εταιρία. Δραστηριοποιούνται σε τόσες χώρες και τόσες αγορές, που το Brexit είναι μονάχα μία από τις πολιτικές αναταράξεις που παρακολουθούν αυτή την στιγμή! Προφανώς η σημαντικότερη, από την στιγμή που επηρεάζει άμεσα την χώρα που διαμένουν και ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως εταιρική δομή αναμένεται να τους προξενήσει από τα μικρότερα προβλήματα.

«Ξέρεις ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργούν τα πράγματα, γιατί αναγκάζεται να τα απλοποιεί έτσι σύνθετα που έχουν γίνει όλα. Διατηρούμε εργοστάσια παραγωγής στην Ταϊλάνδη και την Βραζιλία και μάλιστα σε διαφορετικές τοποθεσίες και σίγουρα ένας λόγος είναι το κόστος, αλλά δεν είναι μονάχα αυτός! Οι περισσότεροι μένουν σε αυτό και μόνο, θεωρώντας πως μπορείς να είσαι σε ένα σημείο και να παράγεις εκατοντάδες χιλιάδες μοτοσυκλέτες. Υπάρχει όριο στον βαθμό παραγωγής πριν το περιβάλλον μίας περιοχής αρχίσει να επιβαρύνεται δυσανάλογα! Για παράδειγμα οι Κινέζοι κάτι τέτοια τα προσπερνούν και οφείλουν –και εκεί- την ανάπτυξη τους, αν και με τεράστιο κόστος.»

«Από εκεί και πέρα όταν δραστηριοποιείσαι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία μόνο περιοχή παραγωγής, είναι θέμα ασφάλειας πλέον. Από μία φυσική καταστροφή, έως μία πολιτική αναταραχή, θα πρέπει να μπορείς να εξυπηρετήσεις τις αγορές που έχεις παρουσία ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στις υπόλοιπες. Το Brexit είναι ένα καλό παράδειγμα, δεν τον νοιάζει τον Αμερικανό –για παράδειγμα- τι θα κάνουν οι Άγγλοι, εκείνος θα πρέπει να έχει το ανταλλακτικό του αν το ζητήσει»

«Κι όμως, ενώ κανείς δεν ασχολείται με το που φτιάχνονται τα αυτοκίνητα, ο ίδιος κόσμος έχει μεγαλύτερη ευαισθησία με τις μοτοσυκλέτες και την καταγωγή τους. Σε εμάς τους Έλληνες αυτό είναι ακόμη πιο έντονο, αλλά βρίσκουμε και αιτίες για να το κάνουμε. Να το πούμε κι αυτό. Από την άλλη ο τομέας της ασφάλειας είναι πολύ σημαντικός, κι εσείς το ξέρετε αυτό καλά, πριν από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια δεν πήρε φωτιά το εργοστάσιο στην Αγγλία;»

«Ναι έτσι είναι με τις χώρες καταγωγής, αν θέλουμε να βάλλουμε αυτόν τον ορισμό, απλά πάντα ενέχει ο κίνδυνος να γενικεύουμε προς χάρη ευκολίας. Για παράδειγμα υπάρχει λόγος που δεν πήγαμε στην Κίνα, παρόλο που βλέπουμε πως εκεί μπορείς αν θέλεις και το κυνηγήσεις - να κατασκευάσεις με την καλύτερη ποιότητα. Εμείς δεν είμασταν ευχαριστημένοι με αυτό, αλλά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίσει αυτή μας η απόρριψη το σύνολο των Κινέζικων μοτοσυκλετών. Είναι όμως γεγονός πως η πλειοψηφία αυτό κάνει και δεν εξετάζει κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Εμείς πάντως ξεκινήσαμε πριν χρόνια ένα νέο εργοστάσιο στην Ταϊλάνδη και σταδιακά προσθέσαμε κι άλλα. Ήταν τότε κατά την μεγάλη φωτιά που πήρε το εργοστάσιο στην Αγγλία σταματώντας για κάποιους μήνες την παραγωγή. Σε μία παγκόσμια εταιρία αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Αν κοπεί το νερό στο Λος Άντζελες για παράδειγμα, δεν περιμένεις να ακούσεις πως δεν υπάρχει πλέον Coca Cola στην Ελλάδα. Αυτή θα πρέπει να συνεχίσει να παράγεται».

«Αν και σε εμάς το εργοστάσιο εμφιάλωσης που είχαν το έκλεισαν, ωστόσο ναι, σε κάθε περίπτωση μία εταιρία με παγκόσμια παρουσία πρέπει να εξ απλώνεται, και μόνο για λόγους μεταφοράς και αποθήκευσης να το δει κανείς. Αν όμως αύριο δεν είσαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τι γίνεται στην πραγματικότητα; Ετοιμάζεστε με κάποιο τρόπο;»

«Κανείς αυτή την στιγμή στην Αγγλία, ούτε και οι καλύτερα πληροφορημένοι, δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί στην πραγματικότητα. Ούτε και κάνουμε κάποιες κινήσεις από τώρα ως εταιρία, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζει κανείς τους όρους με τους οποίους θα φύγουμε, αν φύγουμε. Τότε μπορεί να χρειαστεί να εξετάσουμε κάθε χώρα διαφορετικά, αυτό δεν γίνεται σε αυτό το στάδιο της συζήτησης. Είναι μάταιο να σπαταλάς χρόνο για να κάνεις εικασίες. Ελπίζουμε να μην έρθει εκείνη η ώρα, αν όμως έρθει, τότε και το πιο δύσκολο σενάριο το θεωρούμε πρακτικά μία εύκολη υπόθεση, δίχως ανυπέρβλητα εμπόδια ή χρονοτριβές. Έχουμε ήδη τόσους πολλούς διαφορετικούς προμηθευτές στην λίστα με τους ελεγμένους για την ποιότητά τους, που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να προσαρμοστούμε για την οποιαδήποτε δυναμική που θα επικρατήσει».

«Ο πρώτος καιρός θα είναι σίγουρα δύσκολος αλλά μονάχα ως προς ένα μέρος, καθώς τα υπόλοιπα θα συνεχίσουν με την ίδια ταχύτητα ανεπηρέαστα. Έχουμε ένα πολύ ισχυρό πλάνο για τα επόμενα χρόνια και θα μείνουμε προσηλωμένοι σε αυτό».

Η καλύτερη μοτοσυκλετιστική ιστορία των ημερών: Η μοίρα και το K75!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/12/2015

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου 2015 (τ.553), πιστεύουμε όμως ότι αποτελεί μία από τις καλύτερες μοτοσυκλετιστικές ιστορίες και μάλιστα αρμόζει με το πνεύμα των ημερών, οπότε αξίζει να αναδημοσιευτεί και να δοθεί η συνέχεια… Ακολουθεί η ιστορία, όπως δημοσιεύτηκε:

Στης μοίρας το σταυροδρόμι

κείμενο: Γιάννης Σπετσιάρης  
φωτό: του ιδίου
 

 

Ένα μόνιμο άγχος που έχουμε οι ιδιοκτήτες μοτοσυκλέτας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε είναι η κλοπή, καθώς είναι κάτι σχετικά πολύ πιθανό να συμβεί. Χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό, ακόμα και σε ώρες αιχμής σε πολυσύχναστους δρόμους, πόσο μάλλον τις νυχτερινές ώρες. Την εποχή της κρίσης το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις με αποτέλεσμα να είναι αρκετοί εκείνοι που έχουν απωλέσει τις μοτοσυκλέτες τους και πλέον το μόνο που έχουν για να τις θυμούνται είναι μερικά MB στην μνήμη των φωτογραφικών μηχανών τους

 

 Ένας από αυτούς τους άτυχους πρώην ιδιοκτήτες είμαι και εγώ. Κάτι το οποίο διαπίστωσα με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο βγαίνοντας από το σπίτι ένα πρωινό. Ανυποψίαστος για το τι μου έχει συμβεί είχα ήδη κανονίσει καφέ με φίλους, είχα φορέσει μπουφάν και κράνος, βγήκα από το σπίτι με το κλειδί στο χέρι και συνειδητοποιώ ότι κάτι λείπει! Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, σκεφτόμουν τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, μήπως την είχα αφήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο ή σε κάποιο άλλο σημείο κοντά στο σπίτι! Τελικά είχε συμβεί το χειρότερο, η μηχανή μου είχε βγάλει φτερά και είχε πετάξει! Τώρα θα πείτε ότι παρόμοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές. Το αξιοσημείωτο λοιπόν δεν είναι το θλιβερό αυτό γεγονός, αλλά ό,τι συνέβη λίγους μήνες αργότερα!

Όταν λοιπόν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο μου επέτρεψε να αποδεχθώ το γεγονός ότι η μηχανή που είχα αγοράσει με τόσους κόπους και είχα ξοδέψει τόση αγάπη, φροντίδα και ατελείωτες ώρες πάνω της για να μάθω ό,τι μπορούσα περισσότερο και να την κάνω όσο ομορφότερη μπορούσα, απλά χάθηκε σε λίγες ώρες. Όπως επίσης ότι δεν θα απολαύσω ξανά τον απογευματινό μου καφέ καθισμένος στο πεζούλι της αυλής μου χαζεύοντάς την με τις ώρες, κάνοντας τους γείτονες να σχολιάζουν με ένα ύφος κουτσομπολίστικης αδιαφορίας και τη μάνα μου να με παρατηρεί πολλές φορές αμίλητη και μάλλον ανήσυχη, θεωρώντας ότι η μηχανή μου είχε γίνει εμμονή... Αφού λοιπόν όλα αυτά ξεπεράστηκαν, έκανα ένα γρήγορο απολογισμό στα οικονομικά και ψυχολογικά μου αποθέματα, διαπιστώνοντας ότι είναι αρκετά περιορισμένα! Εκείνη την περίοδο συμπωματικά είχε αρχίσει το ΜΟΤΟ τα άρθρα περί customizing. Ήταν μία καλή λύση σκέφτηκα, έτσι ώστε να έχω μηχανή στα δικά μου γούστα με την δικιά μου πινελιά -εν μέρει από το δικό μου χέρι- και με μικρό κόστος. Καθώς είχα εργαλεία, χώρο και διάθεση, άρχισα να ψάχνω για κάτι ανάλογο. Όμως οι σκέψεις αυτές δεν υλοποιήθηκαν ή τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς κι αυτό γιατί τις αμέσως επόμενες ημέρες εμφανίστηκε από το πουθενά (κυριολεκτικά) και μου χαρίσθηκε η μηχανή που έχω, κυκλοφορώ και ταξιδεύω τους τελευταίους εφτά μήνες.

Το timing

Και κάπου εδώ χρονικά ξεκινάει η ιστορία του καινούργιου αποκτήματός μου, της δικιάς μου πλέον BMW K75. Μίας ιστορίας όπου παρόμοιές της συνοδεύονται συνήθως από τη φράση "αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται". Όλα ξεκίνησαν σε μια πρωινή υπηρεσία όπου με αφορμή κάποια μικροβλάβη της μοτοσυκλέτας που χρησιμοποιούσα, πετάχτηκα σε ένα συνεργείο του κέντρου για επισκευή. Λίγη ώρα αργότερα και αφού βγήκα από το συνεργείο με σκοπό να συνεχίσω κανονικά την περιπολία μου, σταματάει ακριβώς μπροστά μου ένας κύριος με τη μηχανή του. Κατάλαβα ότι κάτι θέλει και τον πλησίασα να του μιλήσω. Εκεί ήταν μεγάλη μου έκπληξη, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήθελε να με ρωτήσει για το αν θα μπορούσε να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο ή αν γνωρίζω κάποια οδό που τυχόν να έψαχνε, όπως υνήθως γίνεται. Αυτό που με ρώτησε ήταν αν ήξερα κάποιο συνάδελφο (αστυνομικό δηλαδή) που να ήθελε τη μηχανή που οδηγούσε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, δεν κατάλαβα αρχικά τι εννοούσε, τον ξαναρώτησα και μου επιβεβαίωσε τα πρώτα του λόγια, ότι σκεφτόταν δηλαδή να την χαρίσει σε έναν αστυνομικό της ΔΙ.ΑΣ. Κάνοντας μία σύντομη κουβέντα μαζί του, μου είπε εμφανώς συγκινημένος ότι την επόμενη ημέρα θα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο για μία σοβαρή εγχείρηση. Του έδωσα τις θερμότερες ευχές μου για καλή ανάρρωση (ανεξάρτητα από την έκβαση των σκέψεών του για να μας χαρίσει την μηχανή του, μόνο ή πρόθεση του με είχε συνεπάρει και με είχε γεμίσει πολλές ευχάριστες σκέψεις για την κίνηση του αυτή) ανταλλάξαμε τηλέφωνα χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Ενάμιση μήνα περίπου αργότερα μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου ότι πήγαν όλα καλά τελικά και όποτε ήθελα να βρισκόμασταν για την BMW. Έτσι και έγινε, δώσαμε ραντεβού και πήγα από το σπίτι του και την πήρα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι με είχε τουλάχιστον μια ώρα και μου εξηγούσε τα πάντα, από το πως δουλεύει μέχρι και την τελευταία βίδα που άλλαξε, ενώ μου έδωσε επίσης service bοok από το έτος αγοράς της στην Γερμανία μέχρι την ημέρα που μου το παραχώρησε. Γιατί όλα αυτά; Στο κάτω-κάτω, δεν την πουλούσε ώστε να θέλει να κάνει καλή εντύπωση. Σκεφτόμουν ότι το κάνει ίσως, με τον τρόπο του, για να μου δείξει πόσο πολύ την φρόντιζε και να μην την παρατήσω σε κάποια αποθήκη. Ίσως πάλι γιατί δεν μπορούσε να την αποχωριστεί….

Ένα μήνα περίπου μετά από την ημέρα που μου την έδωσε, τηλεφωνηθήκαμε και βρεθήκαμε για να του δείξω την μηχανή του. Μέσα σε αυτόν τον μήνα είχα δουλέψει αρκετά με την BMW και την είχα πλήρως ανανεωμένη, καθαρή, βαμμένη και γυαλισμένη. Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα και την χαρά του όταν την είδε παρκαρισμένη έξω από το καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού... Την περιεργαζόταν λεπτομερώς, με ρωτούσε τι έκανα στο κάθε κομμάτι που έβλεπε διαφορετικό ,την φωτογράφιζε και το πρόσωπό του είχε μια ικανοποίηση, μία ανακούφιση και ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρύψει, το οποίο το εξέλαβα ως παρηγοριά για τη σωστή -εκ του αποτελέσματος- επιλογή στο πρόσωπό μου και ας ήμουν γι' αυτόν ένας άγνωστος με στολή εκείνο το πρωινό στο κέντρο. Και την ικανοποίησή του ότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης πλέον, σέβεται την κυρία του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο την απέκτησε. Και έτσι ο κύριος Αντώνης έφυγε από το καφέ ήσυχος για την μοίρα της BMW του με την οποία πέρασε 22 χρόνια της ζωής του και τώρα λόγω υγείας η "σχέση" τους αναγκάστηκε να τερματίσει, αλλά κι εγώ γιατί φάνηκα αντάξιος της γενναιόδωρης κίνησής του!

Μαθήματα ζωής

Ο καθένας μπορεί να το δει διαφορετικά, ίσως ως σημάδι από το Θεό ή από το σύμπαν ή κάρμα... Προσωπικά δεν μπήκα στην διαδικασία να το χαρακτηρίσω, απλώς αναλογιζόμενος όλη αυτή την εμπειρία της ζωής μου, από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυο είναι τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα.

Όσον αφορά την μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί στις σελίδες του ΜΟΤΟ, ότι δηλαδή σημασία δεν έχει πόσα κυβικά και αλόγα διαθέτεις αλλά πόση τρέλα και διάθεση γι' αυτό που λέγεται μοτοσυκλέτα. Και αυτό το κατάλαβα από τότε που το κινέζικο παπί, εκτός από εργαλείο, είχε πάρει και την θέση του μεταφορικού μέσου της βόλτας μου. Διαπίστωσα ότι μπορεί να μην έτρεχα και η αδρεναλίνη να μην χτύπαγε κόκκινο κάθε φορά που έβγαινα βόλτα και άνοιγα το γκάζι, μπορεί να πήγαινα πιο αργά, αλλά πλέον θέλοντας και μη χάζευα πράγματα που πριν δεν είχα προσέξει ποτέ. Παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και συνειδητοποιούσα ότι τους δρόμους που πέρναγα συνέχεια, απλά δεν τους ήξερα γιατί ποτέ δεν τους είχα παρατηρήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την καλοκαιρινή ετήσια βόλτα μου, τον γύρο της Εύβοιας , που εκείνη τη χρονιά δεν την έκανα με 1000 κυβικά και βαλίτσες, αλλά με 125 κυβικά με μια τσάντα στην πλάτη και άλλη μια δεμένη στο πίσω μέρος της σέλας. Σαν άλλος μικρός... πολύ μικρός, Μητσάκης! Και όμως, αυτή την φορά είχα να διηγηθώ πολύ περισσότερα πράγματα και ταλαιπωρίες από κάθε άλλη. Αυτό το καλοκαίρι θα θυμάμαι περισσότερο γιατί τότε ήταν αληθινή μοτοσυκλετιστική βόλτα. Γιατί αν πραγματικά θέλεις να νιώσεις περιπέτεια με μηχανή δεν χρειάζεσαι πολλά περισσότερα πράγματα από δυο ρόδες και ένα μοτέρ και ας είναι και 125... Ίσως να αναγκάστηκα να το καταλάβω με το δύσκολο τρόπο, αλλά έστω και έτσι το έκανα. Γι' αυτό δεν με πειράζει ούτε που τώρα με την BMW του κ. Αντώνη φορτωμένη πάω με 120 χιλιόμετρα και στην δεξιά λωρίδα, ούτε που θα φτάσω λίγο αργότερα στον προορισμό μου. Γιατί με μια μοτοσυκλέτα σχεδόν εικοσιπενταετίας που έχω τους τελευταίους εφτά μήνες, έχω διανύσει πολλά περισσότερα ταξιδιωτικά χιλιόμετρα, απ' ότι με την μηχανή των 150 ίππων που κατείχα τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο –και σημαντικότερο- μάθημα που πήρα είναι η καλοσύνη που υπάρχει ακόμα σε μερικούς ανθρώπους και πως τελικά ακόμη και στις μέρες μας γίνονται θαύματα…

 

---------------

Το K75 συνεχίζει την νέα του ζωή με τον Γιάννη, γράφοντας χιλιόμετρα όπως ακριβώς θα ήθελε και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Ο μοτοσυκλετισμός σε αυτή τη χώρα έχει στηθεί σε πολύ γερά θεμέλια και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό...