Joe Bar Team: Το μοτοσυκλετιστικό κόμικ με την παγκόσμια απήχηση που ήρθε στην Ελλάδα από το ΜΟΤΟ

Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν σε κάθε τεύχος και ξεχωριστά σε τόμους

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

29/12/2021

Πριν από τριάντα χρόνια, και πιο συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του 1991, ο Jean-Raul (aka Ζανό ο Σαμουράι), ο Guido (aka Ο Παππούς), o Eduard (aka Εντ ο Τσίτας) και o Jean (aka Τζο ο Πλακατζής) μπήκαν στην παρέα του ΜΟΤΟ κι έκαναν τους ίδιους και τις μοτοσυκλέτες τους (ένα Kawasaki 750 H2, ένα Ducati 9000SS, ένα Honda CB750 κι ένα Norton 850 Commando ΜΚ1 αντίστοιχα) μέρος της Ιστορίας του περιοδικού.

Αυτά ήταν τα ονόματα των χαρακτήρων όπως για πρώτη φορά αποδόθηκαν στα ελληνικά από τον αείμνηστο συνεργάτη μας, τον Γκουίντο Τσιόφφι, που εκείνη την λιγότερο καλωδιωμένη, λιγότερο ταξιδεμένη από τις μάζες εποχή και με σαφώς βραδύτερη επικοινωνία από αυτή που τώρα απολαμβάνουμε, μας δίδαξε πως ο μοτοσυκλετισμός έχει την ίδια γλώσσα σε όλες τις χώρες.

Το κόμικ “Joe Bar Team” δημιουργήθηκε από τον Christian Debarre που υπέγραφε ως Bar2 με στόχο να αποδώσει την μοτοσυκλετιστική κουλτούρα της δεκαετίας του ’70 που εξελισσόταν μπροστά στα προ-εφηβικά του μάτια. Γεννημένος στις 18 Απριλίου του 1960, ο Bar2 βλέπει στους δρόμους τους πρώτους ανένταχτους της ζωής του, τους μοτοσυκλετιστές, όσο διαβάζει τα κόμικ του André Franquin. Αυτά τα δύο παντρεύτηκαν δημιουργώντας την συντροφιά του «Joe Bar» που στα γαλλικά δημιουργεί ένα έξυπνο λογοπαίγνιο με τον «τρελάρα» και όχι τον τρελό, κι αμυδρά παραπέμπει στο απόβαλμα, το έκτρωμα, σύμφωνα με παλαιότερη δήλωση του ίδιου. Η σχολή ενός από τους σημαντικότερους Βέλγους καλλιτέχνες, του André Franquin δημιουργού των «Gaston» και «Marsupilami», παραγωγού του «Spirou et Fantasio», επηρέασε πολλούς κομίστες και τον Debarre επίσης. Με το Joe Bar Team ήθελε να αποτυπώσει την εικόνα που ονειρευόταν να ζήσει μεγαλώνοντας, όσο έβλεπε τους μοτοσυκλετιστές με τον ίδιο τρόπο που ένα μικρό παιδί αντιμετώπιζε κάποτε και σε εμάς εδώ τον μοτοσυκλετισμό της «Αύρας» ομαλοποιώντας και στρογγυλεύοντας τις εικόνες. Για αυτό και το “Joe Bar Team” είναι μία αποτύπωση ενός παλαιότερου Παρισιού με σύγχρονες για την εποχή του Bar2 μοτοσυκλέτες.

Το “Joe Bar Team” κυκλοφορεί στις σελίδες του Moto Journal στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και δένεται σε τόμο το 1990. Με την έκδοση του τόμου, η ανάγκη αυτή για έκφραση μίας συγκεκριμένης πτυχής στην ζωή του Bar2 καλύπτεται και σταματά να σκιτσάρει για το συγκεκριμένο μεταπηδώντας σε ένα άλλο είδος.

Συμβαίνει όμως κάτι παράδοξο και κάπως ελληνικό συν τοις άλλοις, γιατί στο μεσοδιάστημα το Joe Bar Team υιοθετείται από μοτοσυκλετιστικά περιοδικά ανά τον κόσμο και αρχίζει έτσι να αγαπιέται ακόμη περισσότερο και από τους Γάλλους! Η φήμη του στο εξωτερικό επιστρέφει και σε εθνικό επίπεδο τρέφοντας το αίσθημα των αναγνωστών, που ζητάνε την συνέχισή του. Κατά μία έννοια η ευρεία αποδοχή του σε αγγλικά και σε άλλες γλώσσες του δίνει ώθηση και στις γαλλόφωνες χώρες που κυκλοφορούσε.

Για το ελληνικό κοινό συμβαίνει το ίδιο επίσης, η αποδοχή του κόμικ είναι τεράστια και οι Γάλλοι λαμβάνουν και από την Ελλάδα, το μήνυμα πως πρέπει να συνεχίσουν. Ωστόσο ο Bar2 έχει προχωρήσει σε νέο είδος παρόλο που το ενδιαφέρον για περισσότερες Joe Bar ιστορίες συνεχίζεται αμείωτο. Εκείνη την περίοδο έρχεται πιο κοντά με έναν οκτώ χρόνια νεαρότερο δημιουργό που έχει μόλις αποφοιτήσει από την σχολή καλών τεχνών, τον Stéphane Deteindre με τον οποίο συνεργάζονται στην ίδια διαφημιστική εταιρεία. Ο Deteindre ανακαλύπτει πως οι κομίστες είναι απλοί άνθρωποι και όχι ημίθεοι και πως θα μπορούσε και ο ίδιος να κάνει αυτό που αγαπούσε τόσο να διαβάζει. Υπογράφοντας με όνομα «Fane» αναλαμβάνει να συνεχίσει το Joe Bar κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα και ξελαφρώνοντας τον Bar2 από την πίεση. Αρχικά γράφει ο ίδιος και τους διαλόγους μαζί με τα σκίτσα, που μένουν πιστά στην παράδοση του André Franquin και βάζει σε αυτά όλη την απίστευτη ενέργεια που έχει ένας νεαρός όταν το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα.

Ο Fane κρατά όλους τους χαρακτήρες και εισάγει και νέους ενώ αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής κάνοντας δική του την παρέα του Joe Bar. Στην Ελλάδα οι ιστορίες γνωρίζουν απίστευτη αγάπη, δένονται σε πολυτελή τεύχη σε δική μας έκδοση και βρίσκουν τον δρόμο τους στα βιβλιοπωλεία. Οι χαρακτήρες μπαίνουν σε μπλούζες, αυτοκόλλητα και γίνονται φιγούρες με το Joe Bar Team να αποκτά φανατικούς αναγνώστες και εκτός μοτοσυκλετιστικού κόσμου. Το κοινό ταυτίζεται και για έναν ακόμη λόγο, καθώς το Joe Bar Team έχει συγχρονιστεί πλήρως με πτυχές του ελληνικού μοτοσυκλετισμού που εκείνη την εποχή δεν απέχει πολύ από τα σκίτσα και το κόμικ δεν φαίνεται ξένο. Ο Fane γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και κάνει το επόμενο βήμα συμβαδίζοντας με εκδοτική εταιρεία στον χώρο τον κόμικ, ξεφεύγοντας από τα περιοδικά μοτοσυκλέτας. Το κοινό των κόμικ είναι διαφορετικό από το αμιγώς μοτοσυκλετιστικό, το ίδιο και οι εκδοτικοί οίκοι που στην Γαλλία μάλιστα έχουν μάθει να επενδύουν σε τίτλους που γίνονται παγκόσμιες επιτυχίες με αντίστοιχα μεγάλα μεγέθη, όπως για παράδειγμα ο Αστερίξ. Εκείνη την εποχή το Joe Bar Team χάνεται από πολλά περιοδικά μοτοσυκλέτας ανά τον κόσμο και θα περάσουν χρόνια και στην Ελλάδα μέχρι τα νέα άλμπουμ να κυκλοφορήσουν από διαφορετικές εκδόσεις και σε άλλη μετάφραση.

Ο αρχικός δημιουργός, Christian Debarre, δεν εγκατέλειψε ωστόσο ποτέ το κόμικ του, επέστρεψε αναλαμβάνοντας μόνος του τον 5^ο τόμο και συνεργάστηκε με τον Fane στους υπόλοιπους, ενώ στο σενάριο για τα συνολικά 8 άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει έχουν εμπλακεί και γνωστοί Γάλλοι σεναριογράφοι.

Το ΜΟΤΟ κυκλοφόρησε τις ιστορίες για τα πρώτα τρία άλμπουμ, ταυτόχρονα με την έκδοσή τους έξω κι έκανε το Joe Bar Team ευρύτατα γνωστό στο ελληνικό κοινό.

Ο Fane θα συνεργαστεί αργότερα με έναν από τους μεγαλύτερους γαλλικούς οίκους για κόμικ μεταπηδώντας στο είδος επιστημονικής φαντασίας που πάντα ήθελε να εξερευνήσει, με τον ίδιο πόθο που οι μοτοσυκλέτες είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον του Bar2 στην προ-εφηβική ηλικία. Στον ίδιο οίκο θα βρεθεί και ο Bar2 μαζί και τα δικαιώματα του Joe Bar Team. Το 5ο άλμπουμ θα βγει σε σχέδια και σκίτσα αποκλειστικά του Bar2 και οι δύο τους θα συνεργαστούν ξανά στο 6^ο άλμπουμ. Ακολουθεί η εγκυκλοπαίδεια «L'Encyclopédie imbécile de la moto» που στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως Σαλταρισμένη εγκυκλοπαίδεια μοτοσυκλέτας, και με αρχικούς δημιουργούς τους Bar2 και Michel Bidault.

Το 7^ο άλμπουμ είναι μία συνεργασία των Bar2, Fades, Patrice Perna και Henri Jenfèvre και τέλος το 2014 εκδίδουν το τελευταίο της σειράς, το 8^ο άλμπουμ πάλι από το δίδυμο Bar2 και Fades. Το 2007, ανάμεσα στα άλμπουμ 7 και 8, θα κυκλοφορήσουν και το «Manuel de conduite à l'usage du motocycliste débutant» ένα εγχειρίδιο για νέους αναβάτες που ακόμη και έμπειροι όμως, θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους.

Λίγο αργότερα από το 8^ο άλμπουμ θα κυκλοφορήσει και ένα αλμανάκ κάλτ μοτοσυκλετών για την περίοδο 1955-1985 βασισμένο όλο σε γραφή, σκίτσο και χαρακτήρες Joe Bar Team που υπογράφουν οι Bar2, Pierre Vedel, Fades και Juan με πληροφορίες για μοτοσυκλέτες που άφησαν εποχή, όπως οι Norton 500 Manx 1960, Triumph 650 Bonneville (61), Honda CB 450 (66), CB 750, Kawasaki 500 H1 (69), Honda 900 Bol d'Or (79), Yamaha 350 RDLC (80), Suzuki 1100 Katana (82), Kawasaki 900 Ninja (84), MV Agusta 750 S, Ducati 900 SS 1976 και πολλές ακόμη σε 128 χορταστικές σελίδες. Η εγκυκλοπαίδεια αυτή είναι και η τελευταία στην οικογένεια του Joe Bar Team.

Η ευρεία αποδοχή του παρελθόντος δεν έχει μειωθεί ούτε στην σύγχρονη εποχή, αλλά στον καιρό του διαδικτύου το κόμικ έχει δεχτεί κριτική γιατί αποτυπώνει ενέργειες που παραβαίνουν τον ΚΟΚ και αντικοινωνική συμπεριφορά που επιβραβεύεται από τους χαρακτήρες. Αυτό βέβαια είναι κάτι που περισσότερο χαρακτηρίζει την εποχή μας ως σύνολο και λιγότερο κάθε ξεχωριστή δημιουργία φανταστικών χαρακτήρων και καταστάσεων, με τα κοινωνικά δίκτυα να μεγεθύνουν το αρνητικό και όχι το θετικό σχόλιο που ξεκάθαρα και αδιαμφισβήτητα υπερισχύει για κάθε ένα από τα άλμπουμ.

Στο ΜΟΤΟ στηρίξαμε τους Γάλλους δημιουργούς από την πρώτη στιγμή και πριν μεταπηδήσουν εκτός αμιγούς μοτοσυκλετιστικού χώρου. Το κάναμε αναγνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή πως ένα κόμικ για μοτοσυκλέτες μπορεί να δημιουργηθεί μονάχα αν συντονιστούν πολλά απόμακρα μεταξύ τους πράγματα καθώς, όπως έχει πει και ο Fane, είναι πιο εύκολο να γράψεις ιστορίες για το διάστημα και το φανταστικό, παρά φανταστικές ιστορίες για μία πραγματική κι ακραία επικριτική κοινότητα, όπως οι μοτοσυκλετιστές. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας που χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να δούμε να ξεπηδά κάτι τελείως νέο και 100% ελληνικό, που ουδεμία σχέση έχει με την σχολή του André Franquin, αλλά ακολουθεί την σχολή ενός άλλου «Γαλάτη, κοντόξανθου με έναν χοντρό φίλο και τον σκύλο του που ποτέ δεν πρέπει να αποκαλείς έτσι. Τον φίλο, όχι τον σκύλο». Αυτή όμως είναι μία ολότελα διαφορετική ιστορία, που μόλις τώρα έχει αρχίσει να γράφεται.

https://bit.ly/MOTO_674

Απόψεις

Αφιερώματα

Επικαιρότητα

Η SHOEI, ο Βαρουφάκης, και οι "δημοσιογράφοι"

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/7/2015

Σήμερα το πρωί ο Γιάννης Βαρουφάκης παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών, αλλά πριν αποχωρήσει, έδωσε άθελά του μια είδηση στον μικρόκοσμο της μοτοσυκλέτας. Mε αφορμή αυτή την "είδηση", φάνηκε για ακόμα μια φορά ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα πάσχει οικτρά, τόσο στα γενικού περιεχομένου site και blogs, όσο και στα αντίστοιχα μοτοσυκλετιστικά. Αναπαρήγαγαν μια λάθος μετάφραση του άρθρου της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, φέρνοντας την "είδηση" ότι η SHOEI θεωρεί δυσφήμιση την χρήση κράνους της από τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, κι επιπλέον, οι ενότητες "αυτοκίνητο και λίγο μοτοσυκλέτα" που διατηρούν τα ειδησεογραφικά site άρχισαν να μιλούν για «Δυσαρέσκεια των Ιαπώνων» και άλλα τέτοια ανυπόστατα, όπως θα δείτε παρακάτω. Το ίδιο ακριβώς λάθος έκαναν και πλήθος άλλα, μοτοσυκλετιστικά site, forum και blog.

To MOTO επικοινώνησε τηλεφωνικά και γραπτά με τον συντάκτη του κειμένου στην Die Welt, τον Gerhard Hegmann (που αρχικά μας δήλωσε "Δεν επιθυμώ να κάνω κάποιο σχόλιο") αλλά και με τον Oliver Wieden (Διευθυντή Πωλήσεων της SHOEI για τις Γερμανόφωνες χώρες και την Ανατολική Ευρώπη) που είναι ο άνθρωπος από την πλευρά της SHOEI που μίλησε με τον Γερμανό αρθρογράφο. Κανείς από όλους αυτούς που γράφουν για "δυσαρέσκεια των Ιαπώνων" δεν το είχε κάνει αυτό, και φυσικά αγνοούν πλήρως ποιος ακριβώς είπε τι, και γιατί. Αλλά γράφουν.

Ας δούμε λίγο το ιστορικό: το Πρώτο Θέμα, η Ζούγκλα, το theTOC, το Ποντίκι και ένα σωρό άλλα ειδησεογραφικά site, έγραψαν: ""Δεν είναι διαφήμιση να φορά προϊόντα μας κάποιος που μιλά για οικονομική καταστροφή και περικοπές στις συντάξεις", δηλώνει στη Die Welt εκπρόσωπος της εταιρίας SHOEI".

Τέτοια δήλωση όμως δεν έγινε ποτέ από εκπρόσωπο της SHOEI, καθώς ο Oliver Wieden με τον οποίο μίλησε ο δημοσιογράφος του αρχικού κειμένου στα Γερμανικά, δεν είπε ποτέ αυτή τη φράση! Επιπλέον, ο Wieden δεν είναι υπεύθυνος Τύπου ή Δημοσίων Σχέσεων της SHOEI Europe, αλλά πωλητής, και σε καμία περίπτωση δεν μετέφερε δηλώσεις της SHOEI Ιαπωνίας, που έχει παντελή άγνοια όλων αυτών.

Είναι απίστευτη η φαντασία μερικών, όπως για παράδειγμα του newsauto που είναι μάλιστα και σίγουρο για την δυσαρέσκεια της SHOEI, κάνοντας λόγο για «πιθανή μήνυση» (!) κατά του Βαρουφάκη. Κι όλα αυτά σε ανυπόγραφο κείμενο που δημοσιεύουν! Θα ήταν ενδιαφέρον να προστεθεί το όνομα του αρθρογράφου, αλλά και του στελέχους της SHOEI που υποτίθεται πως έκανε αυτή την δήλωση. Αν μπορούν, ας βγουν να μας πουν που βρήκαν αυτή την είδηση.

Από την προηγούμενη εβδομάδα μας έκανε μεγάλη εντύπωση μια τέτοια τοποθέτηση, ιδιαίτερα όταν φέρεται να προέρχεται από Ιαπωνική εταιρία, καθώς είναι εντελώς ξένη με την κουλτούρα και την νοοτροπία τους, και ποτέ δεν θα εκφράζονταν μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν είδαμε ότι το αρχικό κείμενο στα Γερμανικά δεν περιείχε κάτι απ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να ερευνήσουμε το ζήτημα, κι ανακαλύψαμε... δράκο

Τι είχε συμβεί;

Η ιστορία ξεκίνησε τελείως ανάποδα. Ο ίδιος ο αρθρογράφος της Die Welt, o Gerhard Hegmann, είχε επικοινωνήσει με την SΗΟΕΙ, για να τους προτείνει τρόπους διαφημιστικής εκμετάλλευσης της εικόνας του Βαρουφάκη με το κράνος, προς όφελος των πωλήσεών τους (όπως νόμιζε). Το τελείωμα του άρθρου του ήταν το κύριο επιχείρημά του: Όταν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας φωτογραφήθηκε με ένα κράνος της Dexter, το μοντέλο εκείνο πούλησε αμέσως μετά αρκετά, ή τουλάχιστον αυτό έγινε σύμφωνα με τον αρθρογράφο, που πλέον δύσκολα τον εμπιστευόμαστε. Οπότε είχε την φαεινή ιδέα να επικοινωνήσει με την SHOEI προτείνοντας τρόπους να προωθήσουν την εικόνα του Βαρουφάκη με το κράνος για λογαριασμό της εταιρίας. Με άλλα λόγια, θέλησε να πουλήσει διαφήμιση! Από το τηλεφωνικό κέντρο τον συνέδεσαν με τον Oliver Wieden, αντί με τον Michael Redling, Διευθυντή Μάρκετινγκ της SHOEI Europe, που βρίσκεται στο διπλανό γραφείο. Το σκεπτικό της τηλεφωνήτριας ήταν πως αφού πρόκειται για Γερμανό, ας μιλήσει με τον γερμανό διευθυντή πωλήσεων, και πράγματι ο Gerhard Hegmann μίλησε με τον Oliver. Η κουβέντα τους όμως ήταν διαφορετική από όσα τελικά έγραψε.

Τι μας δήλωσε ο Oliver γραπτώς:

"Τhe Welt article is not 100% to what we have exchanged as information during the telephone conversation. Some parts were clearly added by the editor but the Greek translation is giving it a totally negative meaning. I did not say that we don’t want him to wear our helmet or anything like that and this isn´t even mentioned. The question was if we will use him as a testimonial in the future and that is hardly possible in a Japanese company. You know that as a Japanese company we have to be very careful not get into any controversy. Sometimes it doesn’t feel correct not to have any clear position but there are other moments where it makes sense. In this European wide issue it makes sense and no one can claim us that we as a Japanese manufacturer aren´t interested in using him as a testimonial because we simply want to stay outside of any controversy. We have no intention to hurt anyones feeling. Neither his fans nor the opposite side…. "

("...Το άρθρο της Die Welt δεν είναι 100% ακριβές σε σχέση με τις πληροφορίες που δόθηκαν στην τηλεφωνική μας συνομιλία. Μερικά μέρη του είναι ξεκάθαρη προσθήκη του συντάκτη, αλλά οι μεταφράσεις στα Ελληνικά του δίνουν ένα εντελώς αρνητικό νόημα. Δεν είπα πως δεν θέλουμε να φορά το κράνος μας ή ο,τιδήποτε τέτοιο, δεν έγινε καμία αναφορά σ’ αυτό το θέμα. Η ερώτηση ήταν αν θα θέλαμε να τον χρησιμοποιήσουμε για διαφημιστικούς σκοπούς, και κάτι τέτοιο είναι αδύνατον για μια Ιαπωνική εταιρία. Ξέρετε πως ως Ιαπωνική εταιρία οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην εμπλακούμε σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Μερικές φορές δεν μοιάζει σωστό να μην έχεις ξεκάθαρη θέση, άλλες όμως έχει νόημα. Και αυτό το πανευρωπαϊκό θέμα, το σωστό είναι εμείς, ως ένας Ιάπωνας κατασκευαστής, να μην ενδιαφερόμαστε να το εκμεταλλευτούμε για διαφημιστικούς σκοπούς, επειδή ξεκάθαρα θέλουμε να μείνουμε εκτός οποιασδήποτε αντιπαράθεσης. Δεν έχουμε πρόθεση να θίξουμε τα συναισθήματα κανενός. Ούτε των οπαδών του, ούτε της αντίπαλης πλευράς.")

Δεν είπε ποτέ ότι η SHOEI δεν θέλει να φορά το κράνος της ο Βαρουφάκης ή ότι είναι δυσφήμιση! Απλά προσπαθούσε να εξηγήσει στον Gerhard Hegmann ότι δεν ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους "διαφήμιση". Και κάποια στιγμή του είπε, ότι ακόμα κι αν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα με αυτόν τον τρόπο, δεν ήταν στα σχέδιά τους να διαφημίσουν ένα από τα πιο οικονομικά μοντέλα τους. Αυτό έγινε ο τίτλος του άρθρου: "Το κράνος του Βαρουφάκη είναι το φθηνότερο μοντέλο!" Αφού δεν μπόρεσε η Die Welt να πουλήσει διαφήμιση, τουλάχιστον είπε να βγάλει "είδηση". Οι Έλληνες "δημοσιογράφοι" την πήραν, έριξαν από επάνω της ένα σωρό καρυκεύματα, την ξεχείλωσαν και φαντάστηκαν Ιάπωνες έξαλλους να απειλούν με μηνύσεις. Αντίθετα, ο Oliver είναι έτοιμος να του ζητήσει και συγνώμη αν χρειαστεί, καθώς δεν θέλει ένας πελάτης της εταιρίας, ανεξαρτήτως θέσης και ιδιότητας, να πιστεύει ότι η SHOEI έχει αρνητική γνώμη για αυτόν. Μας είπε:

"I personally have the feeling that we should apologize to Mr Varoufakis as our SHOEI customer because these self interpreted articles of the Greek media must give him this wrong impression. "

("Προσωπικά έχω την αίσθηση πως οφείλουμε μια συγνώμη στον κ. Βαρουφάκη, ως πελάτη της SHOEI, γιατί αυτά τα αυθαίρετα άρθρα των Ελληνικών μέσων πρέπει να του έδωσαν λανθασμένες εντυπώσεις. ")

Μετά από επανειλημμένες προσπάθειες επικοινωνίας μας με τον συντάκτη της Die Welt, τον Gerhard Hegmann, μας πήρε ο ίδιος τηλέφωνο, και μας δήλωσε τα εξής:

"Λυπάμαι που παρερμηνεύτηκαν όσα έχω γράψει, στόχος μου ήταν να κάνω μια πρόταση για να χρησιμοποιηθεί η εικόνα του κ. Βαρουφάκη ως διαφήμιση της SHOEI, στα πρότυπα της Γαλλικής εταιρίας DEXTER με την φωτογραφία του Γάλλου Προέδρου Hollande. Είδα τις φωτογραφίες του κ. Βαρουφάκη και μου ήρθε αυτή η ιδέα. Από την στιγμή που η SHOEI δεν επιθυμούσε να κάνει μια τέτοια διαφήμιση, σκέφθηκα να γράψω ένα άρθρο για το θέμα."

Όπως καταλαβαίνετε, οι Ιάπωνες δεν έχουν καμία δυσαρέσκεια, η SHOEI δεν έχει κανένα θέμα με την χρήση του κράνους από πελάτη της. Το μόνο που έγινε ήταν μια άκαρπη προσπάθεια συντάκτη Γερμανικής εφημερίδας, να εκμεταλλευτεί την εικόνα ενός ανθρώπου, χωρίς την δική του γνώση, με στόχο την γκρίζα διαφήμιση. Και θα είχε τελειώσει εκεί το θέμα, αν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων "δημοσιογράφων" δεν αντέγραφε την είδηση χωρίς να κάνει καμία έρευνα ή διασταύρωση, δημιουργώντας έτσι για την Ιαπωνική εταιρία μια εικόνα που η ίδια θεωρεί αρνητική.

ΥΓ: Για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώνεται πως το internet είναι ένας κουβάς με φρούτα. Λίγα είναι καλά και νόστιμα, τα περισσότερα σάπια με σκουλήκια. Αλλά μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ας προσέχουμε ποια τρώμε, και ποια προτείνουμε στους άλλους να φάνε.