"Σαν Σήμερα" απεβίωσε ο Barry Sheene - ο πρώτος σούπερσταρ των αγώνων

Ένας θρύλος που θα μείνει για πάντα ζωντανός
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

10/3/2018

Πριν από 15 χρόνια, στις 10 Μαρτίου του 2003, ο Barry Sheene MBE, Βρετανός παγκόσμιος στα Grand Prix, πέθανε σε ηλικία 52 ετών, από καρκίνο του οισοφάγου και του στομάχου. Στην καριέρα του κέρδισε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα στα 500cc το 1976 και το 1977, αν και τα διαπιστευτήριά του ως αγωνιζόμενου ήταν ήδη ισχυρά καθώς ήταν ήδη πρωταθλητής Βρετανίας στην ηλικία των 20. Αγωνιζόμενος εναντίον του Angel Nieto για τον τίτλο των 125 cc το 1971 και στη συνέχεια νικώντας στα 500 cc στο ολλανδικό TT το 1975, κυνηγώντας τον Giacomo Agostini λίγους μήνες ύστερα το σπάσιμο του ποδιού, της κλείδας, του βραχίονα και των δύο πλευρών του, σε μια υψηλής ταχύτητας καταδίωξη στην Daytona, αρκούσαν για να γίνει ο Sheene θρύλος.

Είχε πει την επόμενη μέρα από το ατύχημά του: «σπασμένο ισχίο, κλείδα και πλευρά, διαλυμένοι καρποί και βραχίονες και λείπει πολύ κρέας από εκεί που δεν θα έπρεπε..» συμπληρώνοντας με το χαρακτηριστικό του, αφοπλιστικό χαμόγελο: «εκτός από αυτά, νιώθω ολοκαίνουριος»! Την προηγούμενη ημέρα η ομάδα του θα τον έβλεπε να εκσφενδονίζεται με σχεδόν 280 χιλιόμετρα από την μοτοσυκλέτα του, με τον ίδιο να περιγράφει ακριβώς πώς ένιωσε την ξαφνική αυτή πτώση στο παρακάτω απόσπασμα από ντοκιμαντέρ για την ζωή του:

Όπως εξηγεί και ο Nick Harris, η εμβληματική μορφή των MotoGP, ήταν τέτοιες δηλώσεις και αυτή η ταχεία ανάρρωση, τελείως αντίστροφα από τα δεδομένα και τις δυναότητες της εποχής, που του κόλλησαν το παρατσούκλι: «Bionic Barry»

Ο Sheene ήταν ο πρώτος superstar των αγώνων για μία τεράστια σειρά από λόγους, που αποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, από την ζωή του που την ζούσε ως ένας κανονικός “playboy” της εποχής, μέχρι τον τρόπο που μιλούσε στις κάμερες και την αντιμετώπισή του απέναντι στους οπαδούς του αθλήματος. Ο Steve Parrish, ομόσταυλος στην Suzuki το ‘77-’79, είχε πει πως ο Sheene ήταν το παιδί της εργατιάς που τα κατάφερε, μπορούσε να μείνει ξύπνιος πίνοντας καμιά μπύρα, και να σηκωθεί να τρέξει στον αγώνα…

Ήταν επίσης μία εποχή που οι φωτογραφίες με μοντέλα, πίνοντας και καπνίζοντας, είχαν τελείως διαφορετική απήχηση στο κοινό.. ο Sheene ήταν επίσης μέρος μιας θρυλικής παρέας, μαζί με τον εξίσου superstar της Formula 1, τον James Hunt, τον Ringo Starr (MBE) και τον George Harrison από τους Beatles, συχνά διεξάγοντας έναν… ονειρεμένο βίο

Όμως ταυτόχρονα, κι αυτό που έκανε την μεγάλη διαφορά, ήταν πως ο Sheene δούλευε πολύ και ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, μιλώντας τέσσερις γλώσσες για να μπορεί να συνεννοηθεί με κάθε μηχανικό στην ομάδα, απευθείας! Στα paddock απολάμβανε τον θαυμασμό όλων, τόσο εξαιτίας της προσωπικότητάς του, όσο και για τις ικανότητές του. Σεβασμός και θαυμασμός που επεκτεινόταν και στους αντιπάλους του..

Ο Sheene ήταν παντρεμένος με την Stephanie McLean, πρώην μοντέλο του Penhouse, που χώρισε τον πρώτο της σύζυγο όταν γνώρισε τον Sheene με πατερίτσες, προσπαθώντας να αναρρώσει από το πρώτο του μεγάλο ατύχημα. Απέκτησαν έναν γιο και μία κόρη, και στα τελευταία χρόνια της ζωής του Sheene, μετακόμισαν στην Αυστραλία όπου το κλίμα τον βοηθούσε να ξεπεράσει τους ρευματισμούς και την αρθρίτιδα, συνέπεια των ατυχημάτων…

  • Γεννήθηκε: Λονδίνο, 11 Σεπτεμβρίου 1950
  • Πρώτος αγώνας: 1970 125cc Ισπανικό Grand Prix
  • Πρώτος αγώνας στα 500cc:1974 Γαλλικό Grand Prix
  • Τελευταίος αγώνας: 1984 San Marino Grand Prix
  • Τίτλοι: Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1976 και 1977 500cc
  • 500cc record: 19 wins, 40 podiums, 19 poles
  • Πέθανε10 Μαρτίου 2003 σε ηλικία 52 ετών

 

Ετικέτες

Διασώστες-Μοτοσυκλετιστές του Ε.Κ.Α.Β.

Σώζοντας ζωές με τη μοτοσυκλέτα
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

28/2/2018

Ρισκάρουν τη δική τους υγεία και σωματική ακεραιότητα οδηγώντας όσο πιο γρήγορα μπορούν την μοτοσυκλέτα τους, κάθε φορά που κινδυνεύει η υγεία (ή και η ζωή ακόμη) κάποιου άλλου. Οι διασώστες-μοτοσυκλετιστές του Ε.Κ.Α.Β. είναι ένας ακόμη τομέας από δημόσιο φορέα, που χρησιμοποιεί την μοτοσυκλέτα ως μέσο για την προσφορά ενός ευαίσθητου κοινωνικού έργου.

 

Πριν λίγο καιρό είχαμε κάνει το αφιέρωμα στους αστυνομικούς της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ., με την μοτοσυκλέτα να κατέχει έναν "πολεμικό" ρόλο. Τώρα, με το αντίστοιχο αφιέρωμα στους διασώστες του Ε.Κ.Α.Β. που φιλοξενείται στο τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την στιγμή στα περίπτερα, αναδεικνύεται ένας διαφορετικός, αλλά εξίσου νευραλγικός στο κοινωνικό σύνολο, ρόλος που καλείται να υπηρετήσει.


Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, έχουμε δει στο δρόμο να κυκλοφορούν οι μοτοσυκλέτες του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας με το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα και το έμβλημα στα ρεζερβουάρ τους, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί το πόσο δύσκολη κι απαιτητική είναι μια "μέρα στη δουλειά" αυτών των ανθρώπων. Εμείς το διαπιστώσαμε από κοντά, μιλώντας και βλέποντας στην πράξη την αποτελεσματικότητα των διασωστών, μένοντας πραγματικά εντυπωσιασμένοι.

Πρόκειται για έναν τομέα που δημιουργήθηκε ακολουθώντας τα πρότυπα του εξωτερικού, υιοθετώντας από την αρχή ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης σε ό,τι αφορά την παροχή άμεσης βοήθειας σε ανθρώπους που κινδυνεύει η υγεία τους.

Μετά από 22 χρόνια λειτουργίας, οι άνθρωποι που στελεχώνουν τον τομέα έχουν αναπτύξει μια υψηλού επαγγελματισμού μεθοδολογία, ξεπερνώντας κατά πολύ τα στάνταρ που μπορούν να προσφέρουν τα μέσα που διαθέτουν, όπως είδαμε και από την προσομοίωση περιστατικού σε πραγματικές συνθήκες στο οποίο συμμετείχαμε.
Όπως θα διαβάσετε, οι ελλείψεις είναι πολλές και σημαντικές, ξεκινώντας από έναν στόλο μοτοσυκλετών που έχει να ανανεωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό…

Η μεγαλύτερη έλλειψη όμως είναι η ανύπαρκτη μοτοσυκλετιστική εκπαίδευση που παρέχει η Υπηρεσία, με το στατιστικό των μηδενικών ατυχημάτων εν ώρα εργασίας να μοιάζει με άθλο, που επιτυγχάνεται όμως χάρη στην μοτοσυκλετιστική κουλτούρα που διαθέτει ο καθένας από τους διασώστες ξεχωριστά. Φροντίζοντας οι ίδιοι για την εκπαίδευσή τους, έχουν καταφέρει να γίνουν "ένα σώμα" με τα θηρία των 300+ κιλών που οδηγούν, κουβαλώντας ένα μεγάλο φορτίο ιατροτεχνικού εξοπλισμού.

Έχουν αναπτύξει μια υψηλού επαγγελματισμού μεθοδολογία, ξεπερνώντας κατά πολύ τα στάνταρ που μπορούν να προσφέρουν τα μέσα που διαθέτουν

Ιδιαίτερα δύσκολες -και όχι εύκολα διαχειρίσιμες από τον καθένα- είναι και τα περιστατικά που καλούνται να αντιμετωπίσουν, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος που έχουν καταφέρει να αναπτύξουν ως προσωπική άμυνα απέναντι σε καταστάσεις, που σε πολλούς από εμάς θα επέφεραν και ψυχολογικές συνέπειες.
Κι όμως, όπως θα διαπιστώσετε όσοι διαβάσετε το συγκεκριμένο αφιέρωμα, το ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πάνω απ' όλα μοτοσυκλετιστές με την ανόθευτη έννοια του όρου (ένα χαρακτηριστικό που όπως γνωρίζουμε όλοι μας έχει πολύ μεγάλο ρόλο στη συνολική διαμόρφωση του χαρακτήρα κάθε ατόμου), συμβάλλει τα μέγιστα στην εκπληκτική αποτελεσματικότητά τους σε όλα τα επίπεδα.