Σπύρος-Μάριος Φουρθιώτης: Από την Κω στην Ισπανία

Το αγωνιστικό ταξίδι ενός “μικρού” Οδυσσέα

Από τον

Μπάμπη Μέντη

5/8/2020

Η πόρτα των γραφείων μας άνοιξε για να υποδεχτεί τον “μικρό” Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη και τον πατέρα του που μόλις λίγες ώρες πριν είχαν προσγειωθεί στην Αθήνα. Δεν ήρθαν από το νησί της Κω που είναι η μόνιμη κατοικία τους, αλλά από την Ισπανία, μετά από ένα σκληρό αγωνιστικό πολυήμερο ταξίδι. Είναι μόλις 12 χρονών, όμως τα ταξίδια για τον Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη θα μπορούσαμε να πούμε με μια δόση υπερβολής πως αποτελούν την καθημερινότητά του. Όταν ζεις σε ένα ελληνικό νησί και θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά με τους αγώνες ταχύτητας, τότε θα πρέπει να σου αρέσουν τα αεροπλάνα και τα καράβια διότι θα περάσεις πολλές ώρες μέσα σε αυτά.

Ο πατέρας του ο Μεθόδιος είναι πάντα δίπλα του, όμως η ζωή ενός αθλητή και ειδικά ενός μικρού παιδιού που ασχολείται συστηματικά με τους αγώνες μοτοσυκλέτας είναι δυσανάλογα σκληρή για την ηλικία του. Οι ώρες της “μοναξιάς” μακριά από τους φίλους σου και οι ατελείωτες ώρες ταξιδιών είναι πάντα ένα βαρύ αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει ένα παιδί που δεν κάνει απλώς την πλάκα του. Θα πρέπει να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις για να θυσιάσεις όλα τα υπόλοιπα και το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η οικογένειά σου, καθώς κάθε μέτρο και δευτερόλεπτο μακριά από τον τόπο κατοικίας πολλαπλασιάζει το κόστος. Βλέποντας όμως από κοντά τον Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη και τον πατέρα του, καταλαβαίνεις αμέσως πως έχουν κίνητρο και στόχο να φτάσουν έως το τέλος. Και μάλιστα όχι από τον εύκολο δρόμο, αλλά από το κακοτράχαλο μονοπάτι των διεθνών αγώνων.

Με τον διπλό αγώνα της Ισπανίας φρέσκο στο μυαλό τους, οι απαντήσεις τους στα ερωτήματά μας έβγαιναν αβίαστα. Το βασικό πρόβλημα σε αγωνιστικό επίπεδο για εμάς τους Έλληνες είναι οι χώροι για προπόνηση μας λέει ο πατέρας του Μάριου. Κάνουμε μόνοι μας και χωρίς ανταγωνισμό προπόνηση σε πάρκινγκ και μετά πάμε στην Ιταλία και τώρα στην Ισπανία και μπαίνουμε σε πίστες με πλάτος 18 μέτρα! Ναι, υπάρχει η πίστα των Σερρών και ο νέος Δήμαρχος και η νέα διοίκηση μας βοηθούν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά η απόσταση εκτοξεύει τα έξοδα. Η πίστα των Μεγάρων είναι ακατάλληλη. Ο μικρός δεν είχε πέσει ποτέ από οδηγικό λάθος δύο χρόνια σε αγώνες της Ιταλίας και έπεσε δύο φορές μέσα σε μία ημέρα στα Μέγαρα. Έ, από εκεί που έστριψε έχει λακκούβα και από εκεί έχει χώματα και… Δηλαδή να ξεχάσει να οδηγάει για να μάθει το μονοπάτι στα Μέγαρα;

Εύλογα το ερώτημα, πρακτικά, είναι τί λύσεις υπάρχουν στην Ελλάδα για να προχωρήσεις αγωνιστικά ένα παιδί αυτής της ηλικίας και να έχει ελπίδες να διακριθεί σε υψηλού επιπέδου αγώνες στο εξωτερικό. Τρέξαμε τρία χρόνια στα MiniGP. Τον τρίτο χρόνο τρέξαμε περισσότερο για να υποστηρίξουμε τον θεσμό. Δυστυχώς στο πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν μπορούν να τρέξουν παιδιά αυτής της ηλικίας. Υπάρχει ένα κενό εδώ που νομίζω πως πρέπει να το κοιτάξει η ΑΜΟΤΟΕ.

Γενικά τα θεσμικά όργανα δεν έχουν ασχοληθεί με τα προβλήματα των νεαρών αναβατών του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Για παράδειγμα οι απουσίες στο σχολείο. Την επόμενη χρονιά ο Μάριος πάει στο γυμνάσιο και αν δεν αλλάξει το πρόγραμμα των αγώνων της Ισπανίας ο μικρός θα έχει μείνει από απουσίες πριν έρθουν τα Χριστούγεννα. Γιατί όμως να πάνε Ισπανία;

Ο υψηλός ανταγωνισμός είναι αυτό που μας οδήγησε εκεί. Αν είσαι μέσα στη 15άδα εκεί, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος πως είσαι μέσα στους 15 καλύτερους και σε κάθε άλλη χώρα. Το πρωτάθλημα έχει διεθνείς συμμετοχές και καθώς το επόμενο βήμα είναι το European Talent Cup, δηλαδή τον προθάλαμο για την Moto3, το επίπεδο του ανταγωνισμού είναι κορυφαίο.

Προφανώς η συμμετοχή σε ένα τέτοιου είδους πρωτάθλημα και μάλιστα στην άλλη άκρη της Ευρώπης δεν είναι φτηνή υπόθεση. Όλα στο τέλος καταλήγουν στα χρήματα. Χρειάζεσαι ομάδα και μοτοσυκλέτα με κόστος τουλάχιστον 40.000€ για όλο το πρωτάθλημα, χωρίς φυσικά τα προσωπικά σου έξοδα. Δύσκολα μπορείς να καλύψεις τέτοια ποσά χωρίς τη βοήθεια χορηγών και πραγματικά ευχαριστούμε θερμά όλους όσους μας έχουν βοηθήσει έως τώρα.

Είναι απόλυτα αληθές πως οι Έλληνες αναβάτες και οι οικογένειές τους παλεύουν με τα θηρία όταν πάρουν την απόφαση να ξεφύγουν από την ελληνική αγωνιστική πραγματικότητα. Το οδηγικό ταλέντο και το πείσμα του Σπύρου-Μάριου Φουρθιώτη μπορούν να καλύψουν ένα μέρος από το οικονομικό μειονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους του, όμως δεν μπορείς να κάνεις πάντα θαύματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτός ο τελευταίος αγώνας της Ισπανίας, όπου η μοτοσυκλέτα του Μάριου δεν ήθελε να δουλέψει ποτέ σωστά. Να έχεις κάνει όλα αυτά τα έξοδα για να βρεθείς στην Ισπανία. Να προσπαθείς μέσα σε δύο-τρεις ημέρες ελεύθερων δοκιμαστικών να μάθεις την πίστα και να καλύψεις την απουσία αντίστοιχων χώρων προπόνησης της χώρας σου και τελικά η μοτοσυκλέτα να σβήνει κάθε δύο-τρεις γύρους και οι μηχανικοί να μην μπορούν να βρουν λύση. Σχεδόν αλλάξαμε τα πάντα πάνω στη μοτοσυκλέτα. Μέχρι και το ρεζερβουάρ. Τίποτα! Τελικά καταφέραμε να κάνουμε τον αγώνα, αλλά η απογοήτευση είναι μεγάλη όταν κάνεις τόσες θυσίες για να βρεθείς εκεί. Οι ατυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά όταν δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου και του χρήματος, πονάνε περισσότερο.

Και ο Μάριος τι λέει για όλα αυτά; Ό,τι κι αν γίνει πάντα θα κάνω κάτι με τις μοτοσυκλέτες. Οι μοναχικές προπονήσεις είναι κάποιες φορές βαρετές, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Δοκίμασα όλα τα αθλήματα που κάνουν και οι φίλοι μου και τα παράτησα. Μου αρέσει αυτό που κάνω και πάντα υπάρχει μια καινούρια πρόκληση. Όπως για παράδειγμα η νέα μοτοσυκλέτα που οδηγάω τώρα με τους μεγάλους τροχούς και σε μεγάλες πίστες, που θέλει άλλον τρόπο οδήγησης με περισσότερη φόρα.

Το επόμενο ταξίδι του Φουρθιώτη στην Ισπανία είναι τον Σεπτέμβρη αλλά με την παρούσα κατάσταση λόγω του COVID-19 κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά αν το αγωνιστικό πρόγραμμα θα τηρηθεί. Κι αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις και στο κομμάτι που πονάει περισσότερο, δηλαδή της χρηματοδότησης της. Οι περισσότεροι χορηγοί είναι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό και φέτος τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τον συγκεκριμένο κλάδο. Όμως οι κόποι, το ρίσκο και τα έξοδα έχουν ανταμοιβή κάθε φορά που ο Μάριος ανεβαίνει στο βάθρο και η ελληνική σημαία κυματίζει σε ένα διεθνή αγώνα. Και αυτό γεμίζει με χαμόγελα όλους μας.

https://bit.ly/MOTO_670

Ελληνική Ταχύτητα

Ζήσε τον 1ο αγώνα του ΠΠΤ με τον Σάκη Συνιώρη

Τρεις μέρες με έναν πρωταθλητή

Από τον

Μπάμπη Μέντη

4/4/2017

Η σχέση του Σάκη Συνιώρη με το ΜΟΤΟ ξεκινάει πολλά χρόνια πριν και σε καμία περίπτωση δεν είναι από τις τυπικές που αναπτύσσονται ανάμεσα σε έναν αγωνιζόμενο και σε ένα μέσο που καλύπτει δημοσιογραφικά τους αγώνες μοτοσυκλέτας.

Με τον αδερφό του, τον Άλκη Συνιώρη, να είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του ΜΟΤΟ από το 1998, ο Σάκης συμμετείχε μαζί μας σε πολλά συγκριτικά τεστ supersport και superbike εκείνη την εποχή. Όταν λέμε συμμετείχε, εννοούμε ότι ερχόταν και μας βοηθούσε στα πάντα και δεν περιοριζόταν απλώς να κάνει μερικούς χρονομετρημένους γύρους στην πίστα. Υπάρχουν δεκάδες ιστορίες που μπορείς να διηγηθείς από εκείνα τα χρόνια, αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε κάποιες, τότε σίγουρα η επιστροφή οδικώς από τις Σέρρες μετά από ένα γιγαντιαίο συγκριτικό, όπου το Yamaha R6 που οδηγούσα εγώ έμενε από βενζίνη κάθε 110 χιλιόμετρα επειδή… το γκάζι ήταν συνεχώς τέρμα ανοιχτό για να μπορώ να μείνω κοντά στην ουρά της R1 που οδηγούσε ο Σάκης.

Φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη συμβολή του στα πρώτα μαθήματα οδήγησης σε πίστα που έγιναν στην Ελλάδα από το ΜΟΤΟ το 1999, όπου μαζί με τον Άλκη, έδωσαν απλόχερα τις γνώσεις τους σε όλους τους συμμετέχοντες. Όπως καταλαβαίνετε η σχέση μας έγινε περισσότερο φιλική, παρά επαγγελματική και ίσως αυτή να είναι η αιτία που ποτέ δεν του έχουμε κάνει κάποια ιδιαίτερη αναφορά για τις αγωνιστικές επιτυχίες του, αφού νοιώθουμε ότι όποτε γράφουμε κάτι γι΄αυτόν είναι σαν να… περιαυτολογούμε! Όπως κι αν έχει, πέρσι κατέκτησε το δέκατο πρωτάθλημά του και η πρόσκλησή του να παρακολουθήσουμε μαζί του τον πρώτο αγώνα του πανελληνίου πρωταθλήματος ταχύτητας στα Μέγαρα, έγινε αποδεκτή με ιδιαίτερη χαρά.

Παλιά αγαπημένη

Φέτος τρέχει ξανά στην κορυφαία κατηγορία Superbike, όμως αντί για την Ducati 1198S Panigale που είχε πέρσι, τώρα βρίσκεται πάνω στη σέλα της δικής του Aprilia RSV4R Factory του 2014. Κυριολεκτικά δικής του μοτοσυκλέτας, αφού την έχει αγοράσει. Το καλό είναι ότι με αυτή τη μοτοσυκλέτα έχει ήδη πάρει ένα πρωτάθλημα και την ξέρει μέχρι την τελευταία βίδα της. Από την άλλη μεριά βέβαια, το 2014 ήταν πριν τρία χρόνια και οι μοτοσυκλέτες του ανταγωνισμού είναι πιο νέες από τότε, οπότε η προετοιμασία της για το φετινό πρωτάθλημα από την ομάδα του Μάκη Χρήστου (Christou Racing Team) δεν ήταν μια εύκολη δουλειά ρουτίνας. Οι αναρτήσεις της Ohlins είναι ουσιαστικά παραγωγής και ο Σταυρός Γεωργακόπουλός χρειάστηκε να κάνει τα μαγικά του στα ελεύθερα δοκιμαστικά της Παρασκευής και του Σαββάτου, καθώς οι συνθήκες στην πίστα λόγω του δυνατού αέρα δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Η σκόνη που μετέφερε ο αέρας, έκαναν την άσφαλτο να γλιστράει έξω από το μονοπάτι που καθάριζαν στο πέρασμά τους οι μοτοσυκλέτες. Κάθε άνοιγμα του γκαζιού έξω από αυτό το στενό πέρασμα καθαρής ασφάλτου, έκανε το traction control να επεμβαίνει πρόωρα, κόβοντας την δύναμη του κινητήρα. Η Aprilia του Σάκη έχει δύο ρυθμιζόμενα traction control, το normal της RSV4R APRC παραγωγής και ένα εξωτερικό OEM για αγωνιστική χρήση. Ο κινητήρας είναι ουσιαστικά και αυτός normal, αφού πέραν της εξάτμισης και της αντίστοιχης ρύθμισης του ψεκασμού ride by wire, δεν υπάρχουν άλλες σοβαρές επεμβάσεις. Ακόμα και ο κεντρικός διακόπτης με το κλειδί και τα όργανα είναι όπως όταν βγήκε η μοτοσυκλέτα από το εργοστάσιο. Αν υπάρχει κάτι σε αυτή την RSV4R Factory που δεν θα βρεις σε καμία άλλη, είναι το χειροποίητο carbon φαίρινγκ που έφτιαξε εδώ στην Ελλάδα ο Νίκος Τσεμπερλής. Η δουλειά που έχει κάνει σε επίπεδο ποιότητας και φινιρίσματος αξίζουν ξεχωριστή αναφορά, όποτε μην τα στριμώξουμε όλα σε μία παράγραφο.

Η Παρασκευή ήταν μια περίεργη ημέρα για τους αναβάτες και τις ομάδες τους, καθώς ο δυνατός αέρας επηρέαζε τόσο πολύ τη συμπεριφορά των μοτοσυκλετών, που δύσκολα μπορούσε κάποιος να κάνει ρυθμίσεις για τον αγώνα της Κυριακής. Η σκονισμένη πίστα έξω από την ιδανική γραμμή και οι ριπές πλάγιου ανέμου που έτρωγαν οι μοτοσυκλέτες μπαίνοντας και βγαίνοντας από τις στροφές, δεν σε άφηναν να δεις με καθαρό μάτι αν φταίει η μοτοσυκλέτα ή ο αέρας για τη συμπεριφορά της, ενώ η άσφαλτος ξαναγέμιζε με χώμα. Άλλωστε, ακόμα κι αν έκανες τις απαραίτητες ρυθμίσεις για να συμπεριφέρεται σωστά σε αυτές τις συνθήκες, την Κυριακή που ο αέρας θα έκοβε σύμφωνα με τις προβλέψεις, όποια δουλειά θα είχες κάνει θα ήταν άχρηστη. Μαζέψαμε όσο περισσότερο ήλιο, κρύο και αέρα μπορούσαμε και δώσαμε ραντεβού για τα δοκιμαστικά του Σαββάτου.

Δύσκολη αρχή με Happy End

Το Σάββατο ο αέρας είχε ηρεμίσει κάπως, όμως η πίστα δεν ήταν ακόμα στα καλύτερά της. Στα ελεύθερα δοκιμαστικά ο Σάκης επικεντρώθηκε ξανά στη ρύθμιση των αναρτήσεων καθώς το πιρούνι φάνηκε να έχει πιο σκληρό ελατήριο από το ιδανικό και η πρόσφυση πίσω δεν ήταν στο επίπεδο που επιθυμούσε. Αλλαγή ελατηρίων εμπρός και πολλές δοκιμές με τη ρύθμιση του πίσω αμορτισέρ έφεραν την μοτοσυκλέτα κοντά στο σημείο που έπρεπε, όμως στις εξόδους των στροφών η πρόσφυση ήταν ακόμα ελλιπής με αποτέλεσμα το traction control να κόβει αρκετά την δύναμη του κινητήρα. Μέχρι να ξεκινήσουν τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ο Σάκης χρησιμοποιούσε το traction control που έχει η μοτοσυκλέτα παραγωγής και όχι το after market. Μπαίνοντας για τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, κάνει έξι γύρους με τις ίδιες ρυθμίσεις και μετά δοκιμάζει να χρησιμοποιήσει το after market traction control ελπίζοντας ότι θα είναι λιγότερο παρεμβατικό στις εξόδους και θα κερδίσει τα πολύτιμα δεκατάκια του δευτερολέπτου που χρειάζεται για την Pole Possition. Δυστυχώς όμως το after market σύστημα δεν δούλεψε όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα ένα βίαιο hisiding. Ο απολογισμός της πτώσης περιελάμβανε τα λαβωμένα χειροποίητα carbon φαίρινγκ, μια κατεστραμμένη μανέτα φρένου και ένα στραβό μαρσπιέ. Όμως αυτά φτιάχνονται. Το κύριο πρόβλημα ήταν τα δύο κοπανημένα δάχτυλα του δεξιού χεριού, που είχαν πρηστεί τόσο πολύ ώστε ήταν δύσκολο ακόμα και να βγάλεις το γάντι!

Η ομάδα κάνει ότι μπορεί για να επαναφέρει τη μοτοσυκλέτα γρήγορα σε λειτουργική κατάσταση, πριν ξεκινήσει το δεύτερο σκέλος των επίσημων χρονομετρημένων. Όμως το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν το δεξί χέρι του Σάκη μπορεί να χειριστεί σωστά το γκάζι και το εμπρός φρένο σε μια πίστα που ο καλός χρόνος βγαίνει μόνο στις εισόδους και στις εξόδους των στροφών. Η ανακοίνωση για την έναρξη των δεύτερων χρονομετρημένων δοκιμαστικών ακούστηκε από τα μεγάφωνα αλλά τα πρησμένα δάχτυλα του Σάκη δεν χωράνε να μπουν στο γάντι! Ο Γιάννης Τζωρτζόπουλος φέρνει ένα νούμερο μεγαλύτερα γάντια και ο Σάκης σφίγγει τα δόντια και ξαναμπαίνει στην πίστα για να διεκδικήσει μια θέση στην πρώτη σειρά της σχάρας εκκίνησης. Τα καταφέρνει και η μέρα κλείνει με μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς το χτυπημένο χέρι εξακολουθεί να πονάει και δεν είναι σαφές αν θα γίνει καλύτερα ή χειρότερα την επόμενη μέρα του αγώνα, την ώρα που ο άμεσος ανταγωνιστής του είναι ο Χάρης Παρασκευόπουλος που βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση και η μοτοσυκλέτα του ήταν πολύ δυνατή όλο το διήμερο. Όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μετράει η εμπειρία και η δυνατότητα ενός πρωταθλητή να τιθασεύσει τα συναισθήματά του και να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Όταν έχεις δέκα πρωταθλήματα πίσω σου, ξέρεις ότι ο αγώνας τελειώνει μόνο όταν πέσει η καρό σημαία, όχι από τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Αυτό αποδείχτηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο την Κυριακή. Στους τρεις πρώτους γύρους φάνηκε ότι ο Χάρης πάει να πάρει μια ξεκούραστη νίκη και ότι ο Σάκης με τον Λευτέρη Πίππο δεν θα ρισκάρουν, λόγω των προβλημάτων που τους ταλαιπωρούσαν. Όμως όσοι βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στα Μέγαρα είδαμε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς αγώνες. Το μικρό άνοιγμα που είχε κάνει ο Χάρης στους πρώτους γύρους εξανεμίστηκε πολύ γρήγορα και πλέον κανείς δεν μπορούσε να βάλει στοίχημα ποιος θα πάρει τελικά την καρό σημαία. Ακόμα και ο Μαρκεσίνης από την τέταρτη θέση ήταν σε απόσταση βολής και στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά είχε πετύχει πολύ ανταγωνιστικούς χρόνους. Κάπου στη μέση του αγώνα ο Λευτέρης έπεσε στα φρένα της Κ1 κάνοντας σαφές σε όλους ότι η τελική μάχη θα είναι μεταξύ του Χάρη και του Σάκη. Λίγους γύρους αργότερα μπορούσες εύκολα να δεις ότι στην είσοδο για την τελευταία στροφή εμπρός στα πιτς, η Aprilia του Σάκη κερδίζει ολόκληρο μέτρο.

Τον κουτουλάει μία, τον κουτουλάει δεύτερη, στην τρίτη βρίσκει τον χώρο και περνάει από μέσα. Φαινόταν ότι θα συμβεί εκεί, ήταν θέμα χρόνου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όλοι έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Σάκης καθάρισε τον αγώνα και ότι ο Χάρης δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει, γιατί δείχνει σαν να έχει ξεμείνει από δυνάμεις. Όμως ούτε αυτό επιβεβαιώθηκε στην πράξη, αφού στους τελευταίους γύρους είδαμε έντονες μάχες μεταξύ τους και στο πέσιμο της καρό σημαίας οι δύο μοτοσυκλέτες είχαν μόλις ένα μέτρο διαφορά!

Αγκαλιές, φιλιά και… μπινελίκια

Μετά τον αγώνα ο Λευτέρης Πίππος μας είπε ότι η πτώση του στα φρένα της Κ1 δεν ήταν θέμα υπερβολικού ρίσκου για να περάσει, αλλά λόγω άρνησης του κιβωτίου ταχυτήτων της R1 του να κατεβάσει ταχύτητα – το γράψαμε στο ρεπορτάζ του αγώνα. Η ομάδα του Χάρη Παρασκευόπουλου μας είπε ότι από τον τέταρτο γύρο και μετά, η μανέτα του εμπρός φρένου “φούσκωσε” με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το γκριπ και να του μουδιάσει το χέρι – το γράψαμε κι αυτό. Φυσικά ο Σάκης βγήκε από τα ρούχα του όταν το διάβασε, γιατί στους τελευταίους γύρους ο Χάρης του έκανε πολλές επιθέσεις στα φρένα και κατά την άποψή του δεν θα μπορούσε να τις κάνει αν είχε τέτοιο πρόβλημα. Έτσι από τις αγκαλιές και τους πανηγυρισμούς της Κυριακής, βρεθήκαμε να διαφωνούμε στα τηλέφωνα τη Δευτέρα για το αν πρέπει να διαλέγει και να φιλτράρει ο δημοσιογράφος τις δηλώσεις των αγωνιζόμενων. Αυτή είναι η δημοσιογραφία, σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις πολλούς φίλους και μετά σε βάζει να τσακωθείς μαζί τους!

Ο Σάκης Συνιώρης μέσα από επτά ερωτήσεις:

Πως βλέπεις το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας φέτος;

Οι αγώνες είναι λίγοι, όπως επίσης και οι αναβάτες που το διεκδικούμε. Το αποτέλεσμα είναι να είσαι συντηρητικός στην οδήγησή σου γιατί δεν υπάρχουν μετά ευκαιρίες να διορθώσεις ένα λάθος. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, αν καταφέρεις να βρεθείς μπροστά στην βαθμολογία στους δύο πρώτους αγώνες, μετά αρκεί να κάνεις συντήρηση δυνάμεων. Δεν υπάρχουν στην κατηγορία πολλοί αναβάτες για να ανακατέψουν την τράπουλα και να κλέψουν βαθμούς στη διάρκεια του πρωταθλήματος από τους βασικούς διεκδικητές.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου αγώνας;

Το 1993 στην Τρίπολη με Suzuki GSX-R 400. Στην κατηγορία τρέχαμε μαζί με τα δίχρονα 250 και τερμάτισα πέμπτος γενικής και πρώτος ανάμεσα στα τετράχρονα

Σε τι διαφέρει ένας γρήγορος αναβάτης από έναν πρωταθλητή;

Η δίψα για τη νίκη.

…και πως έρχονται οι νίκες;

Μόνο με πολύ προπόνηση, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις

Πως αντιμετωπίζεις ένα στραβό αποτέλεσμα;

Νευριάζω! Χα, χα… Προσπαθώ να γυρίσω πίσω και να αναλύσω κάθε δυνατή λεπτομέρεια που το προκάλεσε. Μετά δουλεύω πάνω στα λάθη και τις αδυναμίες

Έχεις κερδίσει πρωταθλήματα σχεδόν με κάθε μάρκα μοτοσυκλέτας και κάθε τύπο κινητήρα. Ποια ήταν τα καλά και τα κακά τους;

Η Triumph Daytona 675 είχε δυνατές εξόδους από τις στροφές και πολύ καλό πλαίσιο, αλλά τις έλειπε η δύναμη ψηλά.

Η Ducati 1199S Panigale ήταν πολύ ελαφριά μοτοσυκλέτα και εύκολη στις αλλαγές πορείας, αλλά υπερβολικά άκαμπτη – ιδιαίτερα το μονόμπρατσο ψαλίδι της, που μετέφερε ταλαντώσεις στο τιμόνι. Επίσης ήταν πολύ ευαίσθητη στις ρυθμίσεις όταν άλλαζε ο καιρός!

Το Yamaha R6 πλεονεκτούσε σε πλαίσιο και δύναμη κινητήρα στις υψηλές στροφές, γι΄αυτό ήταν πολύ καλό σε ανοιχτές πίστες όπως των Σερρών. Αντίθετα στα Μέγαρα δυσκολευόταν να βγει από τις στροφές.

Στην Aprilia RSV4R Factory μου αρέσει πολύ το στήσιμο του πλαισίου και ο τρόπος που μεταφέρει τη δύναμή του ο κινητήρας στον πίσω τροχό. Λίγο παραπάνω δύναμη ψηλά θα ήταν καλοδεχούμενη.