Ανάκληση Yamaha για τα πίσω ανακλαστικά σώματα

Για ένα μεγάλο αριθμό μοντέλων
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

5/1/2021

Η Yamaha ανακοίνωσε μία ανάκληση την τελευταία εβδομάδα του 2020, που αφορά τα εξής μοντέλα: NMAX125, X-MAX125, X-MAX300, X-MAX400, YZF-R3, MT-03, XSR700, Tracer 700 και Ténéré 700, κατασκευής μεταξύ 2013 μέχρι και 2020. Το θέμα της ανάκλησης που κατατέθηκε στην Γερμανία και αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της FEMA με αριθμό A12/01866/20, είναι η μη σωστή τοποθέτηση των πίσω ανακλαστικών σωμάτων, με αποτέλεσμα να μην αντανακλάται σωστά το φως από οχήματα που ακολουθούν και να μην είναι ορατή η μοτοσυκλέτα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ατυχήματος. Όπως αναφέρει το κείμενο της ανάκλησης, μοτοσυκλέτες και σκούτερ που υπάγονται στην συγκεκριμένη ανάκληση, υπάρχουν και στην Ελλάδα.

Αυτή η ανάκληση πάντως, είναι και μια καλή ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα που δημιουργείται συχνά τώρα τελευταία με τις ανακοινώσεις ανακλήσεων. Κατ' αρχήν, υπάρχουν πολλά είδη ανακλήσεων που αφορούν ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και διαφορετικής βαρύτητας. Όπως για παράδειγμα υπάρχουν ανακλήσεις για προβληματικές μπιέλες (βλέπε CBR1000RR-R) και ανακλήσεις για ανακλαστήρες όπως η παραπάνω ή για αυτοκόλλητα που ξεκολλούν. Το θέμα είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, τα εργοστάσια είναι υποχρεωμένα από το νόμο να κάνουν τις ανακλήσεις και να τις ανακοινώσουν δημόσια.

Μέχρι εδώ καλά. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν εμπλέκεται το περίφημο "καφενείο των social media". Είναι πάρα πολύ εύκολο -και το έχουμε δει να συμβαίνει άπειρες φορές- να γραφτούν αμέτρητες αράδες σχολίων κάτω από μία ανάκληση, με ειρωνικές μάλιστα αρκετές φορές εκφράσεις, δημιουργώντας την εικόνα ότι "οι τάδε μοτοσυκλέτες χαλάνε", "είναι μονίμως προβληματικά τα τάδε μηχανάκια" και πάει λέγοντας.

Με άλλα λόγια, σ' αυτές τις καφενειακού επιπέδου συζητήσεις (χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε καθόλου τα καφενεία) μπαίνουν όλα "στο ίδιο καζάνι", χωρίς καμία διάκριση και με μια ισοπεδωτική τάση, απέναντι σε όλες τις εταιρείες. Καλό λοιπόν θα είναι να εκλείψουν από την δική μας μοτοσυκλετιστική κουλτούρα τέτοια φαινόμενα, γιατί πραγματικά σε ένα τέτοιο "ψαγμένο" κοινό όπως εμείς οι μοτοσυκλετιστές, δεν ταιριάζει μια τέτοια νοοτροπία.

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: