Απαγόρευση Enduro στην λαυρεωτική μετά τον θάνατο αναβάτη

Θα παραμείνουν όμως ανοικτά και κρυμμένα τα πηγάδια…
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

30/3/2018

Έναν μήνα μετά τον τραγικό θάνατο αναβάτη Enduro από πτώση σε ακάλυπτο και κρυμμένο από την βλάστηση μεταλλευτικό πηγάδι, το Δασαρχείο ανακοινώνει πως τα πηγάδια θα παραμείνουν ανοικτά και αχαρτογράφητα, κι απλά θα απαγορευτούν οι μοτοσυκλέτες. Με τους πεζοπόρους και τους ποδηλάτες να συνεχίσουν να κινδυνεύουν…

Λίγο μπερδεμένος είναι ο δασάρχης Λαυρίου με όλα όσα χρειάζονται να γίνουν, για να μην υπάρχει κι άλλο τραγικό θύμα μετά τον χαμό του άτυχου αστυνομικού Σωτήρη Πράπα. Ο δασάρχης καλεί τις αρχές να αστυνομεύσουν καλύτερα την περιοχή και τις λέσχες να ενημερώσουν τα μέλη τους, ώστε να μην διοργανώνουν αγώνες στα δασικά μονοπάτια και να ενημερώσουν κατάλληλα τα μέλη τους. Σύμφωνα με τους νόμους και τον χαρακτηρισμό της περιοχής, ο δασάρχης ΚΑΛΑ πράττει, όμως η απαγόρευση των μοτοσυκλετών σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται πως ποτέ κανείς δεν θα πέσει σε αφύλακτο πηγάδι. Κι αυτό γιατί όπως ο ίδιος αναφέρει στην απόφαση που εξέδωσε, εντός αλλά και εκτός εθνικού δρυμού, κινούνται αρκετοί επισκέπτες και περιπατητές, συλλέκτες μανιταριών, πεζοπόροι και αθλητές. Όλοι αυτοί θα συνεχίσουν να κινδυνεύουν από πηγάδια που παραμένουν κρυμμένα κάτω από χαμηλή βλάστηση, τρύπες στο έδαφος που δεν φαίνονται, και που συχνά είναι δίπλα ακριβώς στο μονοπάτι, με ένα στραβοπάτημα ή μία απλή δόση περιέργειας να είναι το μόνο που μπορεί να χρειαστεί για να οδηγηθούμε σε ακόμα ένα τραγικό περιστατικό. Το γεγονός πως ο Σωτήρης έχασε την ζωή του πέφτοντας με μοτοσυκλέτα, δεν πρέπει να δίνει στο Δασαρχείο το άλλοθι πως τα αναρίθμητα πηγάδια μπορούν να παραμείνουν ανοικτά και κρυμμένα, γιατί θα απαγορευτούν οι μοτοσυκλέτες.

Με τους πεζοπόρους και τους ποδηλάτες τι θα γίνει;

Θα σκεφτούμε μία άλλη απαγόρευση αν πάθει κανείς κάτι; Ή θα κάνουμε αυτό που πρέπει από τώρα, να τοποθετηθεί για αρχή τουλάχιστον μία σήμανση στα ανοικτά πηγάδια, να χαρτογραφηθούν κάτι που το Δασαρχείο θα έπρεπε να είχε κάνει, και όταν βρεθούν οι πόροι ας σφραγιστούν τότε, μιας και ο Δασάρχης δηλώνει αδυναμία.

Στις δεκαετίες που έχουν περάσει όμως, και που χρόνο με το χρόνο θα μπορούσε να προχωρά η χαρτογράφηση της περιοχής, το δασαρχείο Λαυρίου δεν έχει να επιδείξει αυτό το έργο, αντιθέτως οι παλαιότερες διοικήσεις έχουν απασχολήσει την δικαιοσύνη εξαιτίας επώνυμων καταγγελιών για σειρά αδικημάτων.

Ο τωρινός δασάρχης από την άλλη έχει να επιδείξει έργο στην περιοχή και μάλιστα καλεί τις λέσχες να συζητήσουν ώστε να καθιερωθεί μία έκταση όπου αφού καθαριστεί θα μπορούν να διοργανωθούν αγώνες. Αλλά δεν είναι οι αγώνες το ζητούμενο. Εδώ το Δασαρχείο κάνει το ίδιο λάθος με τα παραδοσιακά ΜΜΕ που μπερδεύουν το Enduro με το Motocross και την διαμορφωμένη πίστα με την βόλτα στα μονοπάτια. Σε κάθε περίπτωση όμως όσο τα πηγάδια αυτά μένουν ανοικτά, και ακόμα χειρότερα κρυμμένα, το επόμενο ατύχημα θα περιμένει να συμβεί.

Αν θέλει το Δασαρχείο να απαγορεύσει το Enduro, ας το κάνει. Όχι όμως για να αφήσει την υπόθεση αυτή στο αρχείο, χωρίς να χαρτογραφήσει τα πηγάδια και χωρίς να τα σφραγίσει!

Στην απόφαση του Δασαρχείου, μας στεναχωρούν επίσης λεπτομέρειες όπως το μηχανοκίνητος «αθλητισμός». Το σωστό είναι μηχανοκίνητος αθλητισμός, σκέτο χωρίς αποσιωπητικά ή άλλα σημεία στίξης, γιατί αυτό είναι στην πράξη το enduro, μία αθλητική δραστηριότητα, όχι μία κατά δήλωση αθλητική δραστηριότητα. Επισημαίνει επίσης το Δασαρχείο πως βλέπει αναβάτες με πλήρη εξοπλισμό, υπονοώντας πως αυτό σημαίνει παράνομοι αγώνες, μονάχα που αυτό –φυσικά- δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και το γεγονός ότι παρατηρεί αναβάτες με κράνος και στολές θα πρέπει να μας κάνει όλους ευτυχισμένους, καθώς είναι γνώρισμα σωστής παιδείας, σύνεσης και αγάπης για το βουνό και το Enduro.

Ο Σωτήρης που σκοτώθηκε πατώντας λίγο έξω από το μονοπάτι, δεν έκανε αγώνες. Λίγο πριν ήταν στην Ανάβυσσο και συνομιλούσε με άλλους εντουράδες, μαζί με τον δημοσιογράφο του MOTO, τον Κίμων Καράμπελα κάνοντας βόλτες στην γνωστή περιοχή της Αναβύσσου. Αναχώρησε από εκεί μαζί με άλλον έναν αναβάτη, φίλο του, για να συνεχίσουν την βόλτα τους. Αγαπούσε το βουνό και το Enduro, δεν έκανε αγώνες αλλά το χόμπι του και είναι τραγικό που σκοτώθηκε με αυτό τον τρόπο. Για αυτό και ο τραγικός θάνατός του, δεν πρέπει να σταματήσει σε μία απλή απόφαση.

Πρέπει να κλείσουν τα πηγάδια στην περιοχή και να γνωρίζει το Δασαρχείο που βρίσκονται. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ βασικό. Είναι αδιανόητο να παραμένει αχαρτογράφητη μία περιοχή, καθώς αυτό δημιουργεί και άλλα ζητήματα για την λειτουργία του δασαρχείου, που επιβάλλεται να την έχει καλύψει ολόκληρη και να την προστατεύει συνεχώς. Και κάτι τελευταίο προς το Δασαρχείο. Η απαγόρευση δεν πρόκειται να σταματήσει τις μοτοσυκλέτες να περνούν από το σημείο, καλώς ή κακώς. Είναι βέβαιο πως μία απλή απαγόρευση δεν αρκεί, ενώ η πάντα απούσα αστυνομία, είναι δύσκολο να κυνηγήσει αναβάτες στα μονοπάτια. Άλλωστε μία καταδίωξη σε αυτή την περιοχή, κι έτσι όπως περιγράφεται στην απόφαση του Δασαρχείου, με ανοικτές αρχαίες δεξαμενές μεγάλου ύψους και ακάλυπτες μεταλλευτικές στοές, μπορεί να έχει τις ίδιες τραγικές συνέπειες και για τους αστυνομικούς. Δεν είναι η πρώτη περιοχή που απαγορεύεται το Enduro, αλλά σίγουρα είναι από εκείνες που εγκυμονούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Κίνδυνος που παραμένει φυσικά για κάθε πεζοπόρο!

 

 

 

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: