BRITTEN V1000 (VIDEO)

Από τον

Μπάμπη Μέντη

12/1/2015

BRITTEN V1000

Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα

Με αφορμή τον Guy Martin που οδήγησε πρόσφατα μια Britten στην Νέα Ζηλανδία, κάνουμε ένα flash-back σε μια από τις σπουδαιότερες μοτοσυκλέτες των '90ies, η ιστορία της οποίας κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία. Ο νεοζηλανδός John Britten ήταν από τα κλασσικά παραδείγματα ανθρώπου που τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά του. Παρά το γεγονός ότι η χώρα του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα βοσκοτόπι για αρνάκια, εκείνος σχεδίασε και κατασκεύασε μια αγωνιστική μοτοσυκλέτα V2 1000 κυβικών, που συμμετείχε στην κατηγορία Battle Of Twins και αμφισβητούσε στα ίσια την κυριαρχία των Ducati 851 και 888. Όμως τα αποτελέσματα των αγώνων δεν λένε ούτε την μισή αλήθεια για την μοτοσυκλέτα του Britten. Την πραγματική αλήθεια λένε οι αφίσες με φωτογραφίες της V1000 που είδαμε σε αρκετά γραφεία στο εργοστάσιο της Ducati όταν το είχαμε επισκευτεί το 1999, αλλά και οι συχνές αναφορές σε αυτή την μοτοσυκλέτα που κάνουν ακόμα και σήμερα πολλοί σχεδιαστές και μηχανικοί όλων των εταιρειών όταν πιάνουμε μαζί τους γενικές συζητήσεις.

Αυτό συμβαίνει διότι η Britten V1000 είναι ο ορισμός του μηχανολογικού και σχεδιαστικού μινιμαλισμού. Όλα ξεκινούν από την απουσία πλαισίου και την εκμετάλλευση του όγκου και της ακαμψίας του κινητήρα στο έπακρο. Με αρθρωτές αναρτήσεις μπρος-πίσω, μια πλεξούδα για εξατμίσεις και ένα σμιλεμένο κάλυμμα από carbon/Kevlar σε ρόλο φαίρινγκ, ρεζερβουάρ, σέλας και ουράς, το σχήμα της Britten V1000 ακροβατεί μεταξύ τέχνης και τεχνολογίας. Βέβαια η πρώτη μοτοσυκλέτα του Britten ήταν χοντρή και άσχημη, όμως αυτή που κατάφερε να βγάλει σε περιορισμένη παραγωγή είναι το νούμερο ένα must-have για τους συλλέκτες και η τιμή της στις δημοπρασίες εκτιμάται κοντά στις 800.000 ευρώ, όταν καινούρια πριν 22 χρόνια έκανε 100.000. Λιγότερες από δέκα τέτοιες μοτοσυκλέτες κατάφερε να φτιάξει ο John Britten στο εργαστήριό του στην αυλή του σπιτιού του, πριν πεθάνει από καρκίνο σε ηλικία μικρότερη των 50 ετών. Κρίμα, όμως κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να μείνει για πάντα στην ιστορία, όταν άλλοι ζουν 100 χρόνια και δεν τους θυμάται κανείς και για τίποτα…

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway.

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”