Ducati e rossa monoposto Concept

Πώς θα έπρεπε να είναι μια ηλεκτρική Ducati!
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

4/9/2019

Στο πρόσφατο παρελθόν γράφαμε για την συνεργασία της Ducati με την κινέζικη Vmoto. Η Ducati αντί να εξελίξει μόνη της αρχικά ένα ηλεκτρικό σκούτερ και μετέπειτα μια μοτοσυκλέτα, δανειζόμενη τεχνογνωσία απ’ τον ιδιοκτήτη της, την Audi, αποφάσισε να επιλέξει μια λιγότερο κοστοβόρα λύση για το πρώτο της βήμα στα ηλεκτρικά οχήματα μέσω της συνεργασίας της με την Vmoto. Σχετικά με το επόμενο στάδιο, την παραγωγή δηλαδή μια ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας δεν έχουν παρουσιαστεί ακόμη επίσημα σχέδια απ’ το εργοστάσιο στο Borgo Panigale. Ωστόσο, ο Romain Gauvin, που εργάζεται ως προϊστάμενος στο τμήμα σχεδιασμού της Citroen, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του concept μιας ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας που θα μπορούσε να ήταν της Ducati. Ο ίδιος μάλιστα τη "βάφτισε" Ducati e rossa monoposto.

Στόχος του Gauvin, ήταν να σχεδιάσει μια ηλεκτρική μοτοσυκλέτα που να είναι ποθητή και αποδεκτή από όσο το δυνατόν περισσότερους αναβάτες παγκοσμίως. Ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα. Γι' αυτό το λόγο άντλησε την έμπνευσή του για το σχεδιασμό της από τις μοτοσυκλέτες της Ducati αλλά και από παλαιότερα αυτοκίνητα της Formula1 με τις ευμεγέθεις καμπύλες. Επίσης, θέλοντας να συνδυάσει την τελευταία λέξη της τεχνολογίας με εξωτικά υλικά, ο ηλεκτρικός κινητήρας αγκαλιάζεται από ένα carbon πλαίσιο που συνεργάζεται με ένα μονόμπρατσο ψαλίδι του ίδιου υλικού. Το πιρούνι απ’ την άλλη δεν είναι κατασκευασμένο από ίνες ανθρακονήματος, όμως τα καπάκια που το καλύπτουν είναι και δίνουν μια πιο ενιαία αίσθηση στο σύνολο. Η επιλογή των υλικών αλλά και των χρωμάτων –κυρίως του red fluid- ήταν εσκεμμένη, διότι ο σχεδιαστής πιστεύει πως αυτά τα στοιχεία εντυπωσιάζουν και προκαλούν αυθόρμητα τον ενθουσιασμό των αναβατών.

Το σύνολο που προέκυψε χαρακτηρίζεται από πληθωρικές καμπύλες, καθώς ο Gauvin δεν προσπάθησε να τις κρύψει –κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα άσχημο αποτέλεσμα- αλλά να τις αναδείξει. Τα φώτα εννοείται πως είναι τεχνολογίας LED, με τον μπροστά προβολέα να θυμίζει εισαγωγή αέρα από μοτοσυκλέτες MotoGP και ο σχεδιασμός είναι άκρως μινιμαλιστικός, αφήνοντας μόνο τα απαραίτητα να εξέχουν απ’ τη μοτοσυκλέτα. Η θέση οδήγησης δείχνει αρκετά σπορ, αλλά δεν είναι τόσο απόλυτη. Αυτό οφείλεται στα clip-ons που δένουν στο πιρούνι πάνω από την πάνω πλάκα του και όχι από κάτω όπως συνηθίζεται στις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες. Τα μαρσπιέ απ’ την άλλη έχουν εμφυτευμένη στο DNA τους πιο έντονα την αγωνιστική φιλοσοφία, καθώς είναι τοποθετημένα αρκετά πίσω και ψηλά, επιτρέποντας μεγαλύτερο όριο κλίσης μέχρι να έρθουν σε επαφή με την άσφαλτο.

Ο Romain Gauvin, σχεδίασε μια μοτοσυκλέτα που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε το ρόλο της πρωτότυπης ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας της Ducati, όταν η εταιρεία αποφασίσει να προχωρήσει σε ένα τέτοιο βήμα. Γεμάτη καμπύλες, με μονόμπρατσο ψαλίδι, που αφήνει σε κοινή θέα τη πίσω ζάντα να τη χαζεύεις με τις ώρες και ένα κατακόκκινο χρώμα, στοιχεία που κάνουν το concept του Gauvin να "φωνάζει" Ducati… αν και θυμίζει αρκετά τη C-01 της Lotus. Ελπίζουμε πως όταν έρθει η ώρα της Ducati να δημιουργήσει μια ηλεκτρική μοτοσυκλέτα να μην ακολουθήσει τη "φτηνή" μέθοδο, όπως έκανε με το σκούτερ της αλλά να παρουσιάσει κάτι παρόμοιο όπως το concept του Gauvin.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”