“Έφυγε” o Claudio Castiglioni

Από το

Μαύρο Σκύλο

5/9/2011

O Claudio Castiglioni, πρόεδρος της MV Agusta Spa, ένας άνθρωπος που έχει επηρεάσει όσο κανένας άλλος την ιστορία της μοτοσυκλέτας και ειδικά στην Ιταλία τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες, πέθανε την Τετάρτη 17 Αυγούστου σε νοσοκομείο του Varese, όπου είχε γεννηθεί και ήταν και η έδρα της εταιρείας του. Ήταν 64 ετών και ο θάνατός του, όπως ανακοίνωσε η εταιρεία, οφείλεται σε μακροχρόνια ασθένεια. Είναι γνωστό ότι έπασχε από καρκίνο και ίσως αυτό να είναι και η αιτία που ήδη από πέρσι είχε παραδώσει τη διεύθυνση της εταιρείας στο γιο του Giovanni. Η αιτία του θανάτου του όμως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα από το παρελθόν του, ένα παρελθόν γεμάτο από το πάθος του για τις μοτοσυκλέτες.
Ο Claudio εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 1977 με τη συμμετοχή της Cagiva στο ιταλικό πρωτάθλημα ταχύτητας με αναβάτες τον Bonera και τον Marco Lucchinelli. Η Cagiva ήταν οικογενειακή επιχείρηση που κατασκεύαζε μεταλλικά εξαρτήματα. Τον επόμενο χρόνιο μαζί με τον αδερφό του Gianfranco εξαγόρασαν το εργοστάσιο της AMF Harley Davidson στη Schiranna του Varese που παρήγαγε μοτοσυκλέτες με το λογότυπο της Cagiva και δίχρονους κινητήρες. Από το 1983 άρχισε να χρησιμοποιεί κινητήρες της Ducati, οδηγώντας τις Elefant σε νίκες στο Paris Dakar. Το 1985 εξαγόρασε από το ιταλικό δημόσιο την Ducati, την ίδια χρονιά εξαγόρασε την Moto Morini, ενώ το 1987 ήρθε η σειρά της Husqvarna. Εκείνη την εποχή είχε αναδείξει την Cagiva ως τον πέμπτο σε μέγεθος κατασκευαστή μοτοσυκλετών. Θέλοντας να κατασκευάζει συναρπαστικές μοτοσυκλέτες, τόσο αισθητικά όσο και οδηγικά, συμμετείχε ενεργά στην δημιουργία του υγρόψυκτου κινητήρα της Ducati που σηματοδότησε από το 1988 με τις 851/888 την κυριαρχία της εταιρείας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα superbikes. Το 1991 ήρθε η σειρά για την απόκτηση της MV Agusta, η οποία είχε πάψει να παράγει μοτοσυκλέτες. Το 1993 ήταν η χρονιά που η Ducati παρουσίασε το Monster, την εμπνευσμένη σχεδίαση του Miguel Angel Galluzzi που καθορίζει ακόμη τις naked μοτοσυκλέτες σχεδιαστικά. Το 1994 ήρθε και συντάραξε τα νερά η συναρπαστική Ducati 916 που σχεδίασε ο φίλος του Claudio, Massimo Tamburini μαζί με τον Sergio Robbiano. Το 1996 αναγκάστηκε να πουλήσει την Ducati και την Moto Morini στο επενδυτικό fund Texas Pacific Group, λόγω προβλημάτων που είχε η Cagiva στο τμήμα με τις δραστηριότητές της εκτός  μοτοσυκλετών. O ικανός Claudio έριξε το βάρος του στην MV Agusta και κατάφερε το 1997 να παρουσιάσει την F4, άλλη μια συναρπαστική μοτοσυκλέτα σχεδιασμένη επίσης από τον Massimo Tamburini.
Παρά τις δυσκολίες που κατά καιρούς έχει αντιμετωπίσει πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να ξαναγυρνάει στην κατασκευή μοτοσυκλετών καταφέρνοντας μάλιστα να ξαναγοράσει την MV Agusta για 1 ευρώ το 2010, την οποία είχε πουλήσει στην Harley Davidson. Ο πάντοτε ατσαλάκωτος Presidente ήταν παρόν στα περίπτερα των εταιρειών του στις μεγάλες εκθέσεις, στις οδηγικές παρουσιάσεις των μοντέλων που έφτιαχναν οι εταιρείες του και φυσικά οδηγούσε μοτοσυκλέτες. Μάλλον ήταν ο τελευταίος πρόεδρος που μιλούσε με τον οποιονδήποτε, αρκεί να μοιραζόντουσαν το ίδιο πάθος για τις μοτοσυκλέτες. Ευχόμαστε να έχει μεταφέρει το πάθος του για την ομορφιά και τις μοτοσυκλέτες στους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να τις φτιάχνουν και να είναι πάντοτε συναρπαστικές όπως του άρεσαν.
Ride in peace Claudio.

Pan America Beyond the Map, Μέρος 5ο – Από τη Σκωτία στην Ιρλανδία ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Ο Μητσάκης συνεχίζει το ταξίδι του πάνω στη σέλα της Harley-Davidson Pan America 1250 SP
cover
Από τον

Παύλο Καρατζά

19/9/2025

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε από το Μπέλφαστ στο Δουβλίνο με σύμμαχό τον εξαιρετικό καιρό. Αφού μάζεψε εικόνες και πληροφορίες από την πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, συνέχισε το ταξίδι του φτάνοντας στην Ουαλία, μέσω του πλοίου που συνδέει το Δουβλίνο με το Χόλιχεντ.

Στο Χολιχεντ ο Μητσάκης παρευρέθηκε στο μοτοσυκλετιστικό event “3th Adventure Gathering” που διοργάνωσε ο μοτοσυκλετιστής και συγγραφέας Nick Sanders. Έπειτα επιβιβάστηκε με την Harley-Davidson στο υποθαλάσσιο τρένο και βρέθηκε στην Γαλλία.

Ας δούμε παρακάτω τι μας λέει ο Κωνσταντίνος Μητσάκης στην Πέμπτη ανταπόκρισή του:

“Από το συννεφιασμένο Belfast της βρετανικής Βόρειας Ιρλανδίας, η γκρι Harley Davidson Pan America 1250 SP μάς οδήγησε κατόπιν στο Δουβλίνο (168 χλμ. νότια), την πρωτεύουσα της Ιρλανδίας. Το “Pan America Beyond the Map” έβαζε ρόδα στην 5η κατά σειρά χώρα του ευρωπαϊκού οδοιπορικού και εμείς –με σύμμαχο έναν ιδανικό καιρό– περιηγηθήκαμε στα αστικά όρια της ιρλανδικής πρωτεύουσας, συλλέγοντας όμορφες παραστάσεις και εμπειρίες. Το άγαλμα Molly Malone, ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Πατρικίου, η πεζογέφυρα Ha’penny Bridge, το Κάστρο και το μνημείο του Λιμού μάς διηγήθηκαν την πολιτιστική–ιστορική διαδρομή του Δουβλίνου μέσα στο χρόνο, ενώ η παρουσία μας στην άκρως ενδιαφέρουσα ιρλανδική μητρόπολη γιορτάστηκε με άφθονη μπύρα Guinness σε μια παραδοσιακή pub του κέντρου…

   Με την κλεψύδρα του χρόνου να αδειάζει σιγά-σιγά, το “Pan America Beyond the Map” αποχαιρέτησε την Ιρλανδία κι εμείς μεταθέσαμε για μια άλλη φορά την γνωριμία με τη πανέμορφη ιρλανδική ύπαιθρο! Το ακτοπλοϊκό δρομολόγιο Dublin–Holyhead μάς μετέφερε και πάλι στο Ηνωμένο Βασίλειο (και συγκεκριμένα στην Ουαλία), εκεί όπου το φημισμένο πετρόκτιστο κάστρο της Ουαλίας Castell Harlech μάς χάρισε ένα ανεπανάληπτο ταξίδι πίσω στο χρόνο.

   Στην Ουαλία καταλύσαμε τις δυο επόμενες μέρες και ο λόγος ήταν η εκδήλωση “3th Adventure Gathering”, την οποία οργάνωνε στον φιλόξενο χώρο της φάρμας του ο διάσημος Άγγλος μοτο-ταξιδευτής και συγγραφέας Nick Sanders. Αποδεχόμενος την τιμητική πρόσκληση του Nick Sanders, παρουσίασα στους εκατοντάδες μοτοσυκλετιστές που είχαν έρθει και κατασκηνώσει στο χώρο της εκδήλωσης τις δίτροχες ταξιδιωτικές εμπειρίες μου στους δρόμους του κόσμου. Το γεγονός και μόνο πως ήμουν ο επίσημος προσκεκλημένος του “3th Adventure Gathering”, αποτέλεσε για μένα μια μοναδική τιμητική διάκριση!

   Μόλις 470 χλμ. χώριζαν την φάρμα του Nick Sanders (βρισκόταν στην τοποθεσία Machynlleth) από τον τερματικό σταθμό Eurotunnel Le Shuttle, απόσταση την οποία διατρέξαμε αυθημερόν. Κάπου εδώ αποχαιρετήσαμε οριστικά το Ηνωμένο Βασίλειο, επιβιβαστήκαμε στο υποθαλάσσιο τρένο και διασχίσαμε το στενό της Μάγχης. Μισή ώρα μετά, αντικρίζαμε ενθουσιασμένοι την τρικολόρε σημαία της Γαλλίας – η επιστροφή στην ηπειρωτική Ευρώπη ήταν πλέον γεγονός!”