Forum Wars Vol. 1

Έχουν τα V2 περισσότερη ροπή;
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

5/1/2017

Ένα από τα αγαπημένα θέματα που χρησιμοποιούν ως αφορμή οι οπαδοί των τετρακύλινδρων και δικύλινδρων κινητήρων για να τσακωθούν μεταξύ τους, είναι το κατά πόσο ένα δικύλινδρος κινητήρας (ίδιων κυβικών και ίδιας τεχνολογίας) έχει ή δεν έχει περισσότερη ροπή από έναν τετρακύλινδρο. Φυσικά κανείς ποτέ δεν έχει καταφέρει να δώσει μια σωστή απάντηση στο ερώτημα για τους απλούς λόγους:

Πρώτον: Το ερώτημα βασίζεται σε λάθος διατύπωση της έννοιας της ροπής

Το κακό ξεκίνησε την εποχή που δυναμόμετρα είχαν μόνο τα εργοστάσια και ο υπόλοιπος κόσμος έβγαζε τα συμπεράσματά του για την απόδοση των κινητήρων βασιζόμενος στα στοιχεία που ανακοίνωναν οι εταιρείες και στην αίσθηση από την οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Αυτό είχε δύο τρωτά σημεία: Από την μια μεριά τα εργοστάσια ανακοίνωναν συνήθως ψευδή στοιχεία και από την άλλη μεριά ο αναβάτης νόμιζε ότι η αμεσότητα στην απόκριση του γκαζιού οφείλεται στη ροπή του κινητήρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η κόντρα μεταξύ του πρώτου Honda CB 750 και της πρώτης Ducati 750 SS, όπου βάσει των εργοστασιακών στοιχείων έπρεπε το CB 750 να είναι ελαφρώς ταχύτερο σε όλες τις μετρήσεις επιδόσεων (από στάση, τελική ταχύτητα και ρεπρίζ) κάτι όμως που δεν συνέβαινε στην πραγματικότητα.

Ο λόγος φυσικά ήταν ότι το CB 750 δεν έβγαζε ποτέ τα άλογα και την ροπή που ανακοίνωνε η Honda, ενώ τα στοιχεία της Ducati ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Οι επόμενες γενιές τετρακύλινδρων κινητήρων βελτίωσαν πολύ την απόδοσή τους, ξεπερνώντας σε ιπποδύναμη και ροπή τους αντίστοιχους δικύλινδρους κινητήρες, όμως και πάλι όποιος οδηγούσε μια δικύλινδρη μοτοσυκλέτα έλεγε ότι έχει περισσότερη ροπή από μια αντίστοιχη τετρακύλινδρη. Γιατί; Μα φυσικά γιατί πλέον είχε ταυτιστεί στο μυαλό όλων ότι η ΑΠΟΚΡΙΣΗ στο άνοιγμα του γκαζιού είναι η ΡΟΠΗ ενός κινητήρα. Με αυτή την εντελώς λάθος βάση, συνεχίζεται ο πόλεμος των οπαδών στα forum ακόμα και σήμερα.  

 

Δεύτερον: Για την σύγκριση χρησιμοποιούνται λάθος δυναμομετρήσεις

Όταν πλέον τα δυναμόμετρα έγιναν αρκετά φτηνά για να μπορεί να τα αγοράσει ένα συνοικιακό συνεργείο, όλοι πίστεψαν ότι θα είναι εύκολο να μάθουμε την αλήθεια και αν όντως οι δικύλινδροι κινητήρες έχουν περισσότεροι ροπή από τους αντίστοιχης τεχνολογίας και κυβισμού τετρακύλινδρους. Αμ, δε! Το μόνο που έγινε τελικά είναι να προστεθούν στην κουβέντα χιλιάδες διαγράμματα και ακατανόητες μαθηματικές εξισώσεις που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Ο λόγος είναι ότι η διαδικασία των δυναμομετρήσεων που χρησιμοποιούνται δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που κάνει ο αναβάτης οδηγώντας την μοτοσυκλέτα του.

Πάνω στο δυναμόμετρο ανοίγεις τέρμα το γκάζι από τις 1800-2500 στροφές και το κρατάς χουφτωμένο μέχρι τον κόφτη. Αντιθέτως, στο δρόμο έχεις είτε κλειστό, είτε μισο-ανοιγμένο το γκάζι μεταξύ 3000-6000 στροφές και ξαφνικά το ανοίγεις τέρμα. Ένας δικύλινδρος κινητήρας είναι απόλυτα φυσιολογικό να αντιδράσει πιο άμεσα στο απότομο άνοιγμα του γκαζιού από έναν τετρακύλινδρο, με αποτέλεσμα ο αναβάτης να νομίζει ότι αυτό οφείλεται στην ροπή, ενώ στην πραγματικότητα οφείλεται στην αποτελεσματικότερη καύση του μεγαλύτερου θαλάμου καύσης ενός δικύλινδρου (επιπλέον έχει συνήθως και μεγαλύτερες βαλβίδες και μεγαλύτερη διαδρομή και αναλογικά μικρότερης διαμέτρου καρμπιρατέρ/ψεκασμό) όταν εισέρχεται ξαφνικά μια υπερβολική ποσότητα μείγματος.

Το καλύτερο παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι το θέμα του τσακωμού δεν πρέπει να είναι η ροπή, αλλά το κατά πόσο μπορούν οι δικύλινδροι να “κάψουν” αποτελεσματικότερα την ξαφνική εισροή υπερβολικής ποσότητας μείγματος από το απότομο άνοιγμα του γκαζιού, είναι να συγκρίνουμε δύο ίδιους τετρακύλινδρους κινητήρες με διαφορετικού μεγέθους καρμπιρατέρ/ψεκασμό.

Όπως ας πούμε τον κινητήρα του CBR 400 RR και του CB 400. Το γυμνό CB 400, λόγω των μικρότερων καρμπιρατέρ είχε αρκετά πιο “γεμάτη αίσθηση” στις χαμηλές και μεσαίες στροφές από το supersport CBR 400 RR παρά το γεγονός ότι έβγαζε λιγότερη ροπή και φυσικά πολύ λιγότερη δύναμη πάνω στο δυναμόμετρο, στις ίδιες ακριβώς στροφές.

Όμως η απολύτως καλύτερη απόδειξη για να καταλάβουμε ότι όλο το θέμα είναι στην απόκριση του γκαζιού και όχι στη ροπή, είναι να οδηγήσεις μια μοτοσυκλέτα με ψεκασμό ride by wire και απλώς να αλλάξεις την ρύθμιση του ψεκασμού. Για παράδειγμα, το ΜΤ-09 εμφανίζει ακριβώς την ίδια καμπύλη ροπής και ιπποδύναμής, τόσο στο Mode STD, όσο και στο Mode A. Απόλυτα λογικό, αφού η δυναμομέτρηση έγινε ανοίγοντας το γκάζι τέρμα από το ρελαντί. Όμως οδηγώντας το δρόμο, με το Mode A το MT-09 σου φεύγει από τα χέρια στο παραμικρό άνοιγμα του γκαζιού (πω, πω ροπή!!! Θα λέγανε οι πατεράδες μας) ενώ στο Mode STD η επιτάχυνση έρχεται πιο ομαλά (τι έγινε ρε παιδιά! Πού πήγε η ροπή που βλέπω στο διάγραμμα;).

Ο μόνος τρόπος για να σου δείξει το δυναμόμετρο αυτό που νιώθεις οδηγώντας στο δρόμο, είναι απλώς να κλείσεις το γκάζι στις 4000-6000 στροφές και να το ανοίξεις απότομα τέρμα. Μετά μπορείς να μετρήσεις τον χρόνο που χρειάστηκε ο κινητήρας να ανεβάσει στις πρώτες 500 στροφές (δηλαδή πόσο χρόνο του πήρε από τέρμα κλειστό γκάζι π.χ. στις 4000 για να πάει από τις 4500). Συνήθως ένας δικύλινδρος πετυχαίνει καλύτερους χρόνους από έναν τετρακύλινδρο στο μεσαίο φάσμα στροφών.

 

Τρίτον: Με το θέμα ασχολούνται οπαδοί

Ένα άλλο γεγονός που καθιέρωσε την κόντρα μεταξύ δικύλινδρων και τετρακύλινδρων, έχει να κάνει με το γεγονός ότι για πολλά χρόνια οι τετρακύλινδροι κινητήρες ήταν κυρίως ιαπωνικής προέλευσης και οι δικύλινδροι ευρωπαϊκης. Έτσι η κόντρα μεταξύ “γιαπωνέζων” και “ευρωπαίων” τροφοδοτούσε διαρκώς τους τσακωμούς.

Το οπαδιλίκι έχει την πλάκα του αλλά όταν αρχίσει και γίνεται φανατισμός καταντάει αηδία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με την ανωνυμία που προσφέρει το διαδίκτυο, η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται έως χυδαία. Όποιος κατάφερε να πάρει με 3000 δόσεις μια μοτοσυκλέτα των 20.000 ευρώ νομίζει ότι έγινε ο super παντογνώστης-μοτοσυκλετιστής και όποιος προσπέρασε έναν κουλό σε τοπικό track day της άνω Καστανιάς νομίζει ότι έγινε ο Rossi. Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν τα ξέρει όλα, όλοι κάνουμε λάθη, οι θεωρίες είναι για να ανατρέπονται και το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η χαρά να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΙΚΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ!

Stark Varg MX 1.2 – Νέα γενιά για την ηλεκτρική μοτοσυκλέτα [VIDEO]

Με περισσότερη αυτονομία και προηγμένη τεχνολογία
New Model Stark Future MX 1.2
Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

5/8/2025

Η Stark Future αποκάλυψε τη δεύτερη γενιά της ηλεκτρικής της ΜΧ μοτοσυκλέτας, την Varg MX 1.2, προσφέροντας αυξημένη αυτονομία, σημαντικές βελτιώσεις στο πλαίσιο και παραμένοντας η πιο ισχυρή motocross μοτοσυκλέτα.

Η εξέλιξη του νέου μοντέλου πραγματοποιήθηκε μέσα από ένα παγκόσμιο αγωνιστικό πρόγραμμα, υπό την καθοδήγηση του δύο φορές παγκόσμιου πρωταθλητή και Διευθυντή Αγώνων της εταιρείας, Sébastien Tortelli. Όπως δήλωσε ο ίδιος: “Δουλέψαμε σκληρά, μάθαμε και ανεβάσαμε τον πήχη για το τι είναι εφικτό στο motocross. Δεν ακολουθούμε απλώς, αλλά οδηγούμε την εξέλιξη”.

Stark Varg MX 1.2

Η ισχύς 80 ίππων στην έκδοση Alpha και 60 στην έκδοση Standard, με δυνατότητα ρύθμισης της ισχύος σε βήματα των 10 ίππων. Οι αναβάτες μπορούν επίσης να ρυθμίζουν σε πραγματικό χρόνο τις καμπύλες ροπής, το φρένο κινητήρα και τα χαρακτηριστικά απόδοσης, ανάλογα με το στυλ οδήγησης και τις συνθήκες της πίστας. Επίσης υπάρχει και η επιλογή κίνησης εμπρός και πίσω σε ταχύτητες βαδίσματος για τα δύσκολα σημεία

Stark Varg MX 1.2

Η οθόνη Arkenstone στο τιμόνι επιστρέφει με νέα βάση στήριξης, καλύτερη συνδεσιμότητα, αυξημένη φωτεινότητα και βελτιωμένο σύστημα σύσφιξης. Παραμένει πλήρως λειτουργικό Android smartphone, ενσωματωμένο στο σύστημα της μοτοσυκλέτας με ασύρματη φόρτιση και νέα λειτουργία GPS “Laps” για χρονομέτρηση γύρων και πλοήγηση σε πίστα, καταγραφή διαδρομών και στατιστική ανάλυση δεδομένων.

Stark Varg MX 1.2

Η μπαταρία αυξήθηκε στα 7,2 kWh, προσφέροντας έως και 20% μεγαλύτερη αυτονομία, ενώ στεγάζεται σε πατενταρισμένη θήκη από μαγνήσιο με κυψελοειδή σχεδίαση, η οποία λειτουργεί ως δομικό στοιχείο του πλαισίου, βοηθώντας παράλληλα και στην ψύξη των μπαταριών.

Stark Varg MX 1.2

Το νέο πλαίσιο από ατσάλι υψηλής αντοχής είναι ελαφρύτερο κατά 0,9 kg και προσφέρει βελτιωμένη κατανομή βάρους για περισσότερη αίσθηση και άνεση. Η ανάρτηση KYB με διαδρομή 310 mm έχει επαναρυθμιστεί, ενώ οι πελάτες μπορούν να επιλέξουν ελατήρια, ελαστικά αλλά και τοποθέτηση του πίσω φρένου (στο χέρι ή το πόδι) ανάλογα με τις ανάγκες τους – κάτι που, σύμφωνα με τη Stark, δεν προσφέρει άλλος κατασκευαστής.

Stark Varg MX 1.2

Άλλες βελτιώσεις περιλαμβάνουν επανασχεδιασμένη αδιάβροχη καλωδίωση, με μέρος της να διέρχεται μέσα από το τιμόνι, νέα προστατευτική ποδιά από βιοδιασπώμενο υλικό, καθώς και νέο οδηγό αλυσίδας.

Stark Varg MX 1.2

Το Varg MX 1.2 διατίθεται σε δύο εκδόσεις: Standard (60 ίπποι) και Alpha (80 ίπποι). Ο εξοπλισμός μπορεί να προσαρμοστεί με επιλογές όπως χειριστήριο ή ποδόφρενο Brembo για το πίσω φρένο, κιτ τιτανίου για μείωση βάρους κατά 900 g, τρεις διαφορετικές υφές σέλας, χούφτες, προστατευτικό εμπρός δίσκου και ποικιλία ελαστικών από επωνύμους κατασκευαστές (Dunlop, Pirelli,Metzeler ή Michelin).Stark Varg MX 1.2

Αναβάτες που θέλουν να την δοκιμάσουν μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα της Stark για τον κοντινότερο αντιπρόσωπο.