Γιατί σκοτωνόμαστε στους δρόμους

Η πικρή αλήθεια
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

29/3/2017

Χθες το πρωί στη βουλή, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τον “άδικο χαμό” πέντε νεαρών παιδιών σε τροχαίο ατύχημα στη Θεσσαλονίκη. Με αφορμή αυτό το περιστατικό (της Βουλής και όχι του τροχαίου) έγραψα αυτό το κείμενο:

 

Μετά από δισεκατομμύρια λέξεις και εκατομμύρια άρθρα που έχουν γραφτεί σχετικά με την οδική ασφάλεια, εν τούτοις ο κόσμος συνεχίζει να σκοτώνεται στο δρόμο. Σε κάθε χώρα υπάρχουν “εξειδικευμένοι” επιστήμονες, ειδικές κρατικές επιτροπές “σοφών” και δεκάδες ιδιωτικές οργανώσεις που ασχολούνται με θέματα οδικής ασφάλειας. Οι ποινές για παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας είναι ΠΟΛΥ αυστηρότερες από εκείνες του ποινικού κώδικα. Παρ΄όλα αυτά, ο κόσμος συνεχίζει να χάνει τη ζωή του στους δρόμους ή να τραυματίζεται βαριά. Γιατί;

 

 

Πρώτον: Οι “ειδικοί” επί θεμάτων οδικής ασφάλειας είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άσχετοι!

 

Όλοι αυτοί που βρίσκονται σε οργανισμούς και θέσεις που αφορούν την οδική ασφάλεια είναι άνθρωποι που δεν έχουν κατανοήσει τους βασικούς λόγους που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες για τη μετακίνησή μας. Για τους περισσότερους από αυτούς, ο μόνος λόγος που υπάρχει για να οδηγήσει κάποιος ένα όχημα είναι για να πάει το πρωί στη δουλειά του. Παράμετροι όπως η ελευθερία της μετακίνησης και η ψυχαγωγία είναι έξω από κάθε σκέψη τους. Μάλιστα το ιδανικό για αυτούς θα ήταν να μας έβαζαν όλους σε ένα τρένο (όπως οι ναζί τους αιχμάλωτους για το Νταχάου) και να μας πήγαιναν όπου εκείνοι θέλουν, τις ώρες που θέλουν. Ως αποτέλεσμα αυτού είναι να μην μπορούν (δέχονται) να σχεδιάσουν τίποτα που να ανταποκρίνεται σε ΟΛΕΣ τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ανάγκες του κόσμου, οπότε δεν υπάρχει και πρόβλεψη για το πώς θα γίνονται με ασφάλεια όλες οι υπόλοιπες μετακινήσεις, πέραν του καθημερινού πήγαινε-έλα στη δουλειά. Φυσικά, ακόμα και σε αυτό έχουν αποτύχει παταγωδώς, διότι μαζί με την ανικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας, έχουν και ΜΗΔΕΝ γνώσεις σε ότι αφορά τα οχήματα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι επιτροπές και οι οργανισμοί αυτοί, στελεχώνονται από κομματόσκυλα, ευθυνόφοβους δημόσιους υπαλλήλους και φυσικά από ΜΚΟ που ο βασικός στόχος τους είναι να μασάνε κρατικά χρήματα (τους φόρους μας δηλαδή). Η κριτική αυτή για το πλήρως αποτυχημένο έργο τους ΔΕΝ είναι καθόλου σκληρή, διότι οι άνθρωποι αυτοί ευθύνονται ΑΜΕΣΑ για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά και τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα από τα νύχια ως τους ώμους.   

Αυτοί είναι οι λόγοι που γίνονται ατυχήματα:

 

Κοινωνική συνείδηση   

Η βασική αιτία των τροχαίων ατυχημάτων οφείλεται στο ποσοστό κοινωνικής συνείδησης των πολιτών κάθε χώρας. Από το πόσο σέβεσαι τη ζωή των συνανθρώπων σου εξαρτώνται άμεσα τα ποσοστά των τροχαίων ατυχημάτων. Χώρες με πολύ υψηλή κοινωνική συνείδηση όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία έχουν τα λιγότερα ατυχήματα στους δρόμους, παρά το γεγονός ότι ο μέσος οδηγός κάνει πολλά περισσότερα χιλιόμετρα στους δρόμους από έναν Έλληνα. Όταν σέβεσαι τη ζωή του διπλανού σου δεν οδηγάς πιωμένος, δεν μιλάς στο κινητό, δεν φτιάχνεις επικίνδυνους δρόμους και δεν χρειάζεσαι κανέναν νόμο ή αστυνομικό να σου επιβάλει την κοινή λογική. Όσο πιο παρτάκιας και ατομιστής είναι ένας πολίτης, τόσο αυξάνονται τα ατυχήματα στη χώρα του. Ακούμε και διαβάζουμε διαρκώς για την έλλειψη οδηγικής παιδείας σε αυτή τη χώρα, λες και πρόκειται για κάτι ξεχωριστό από την συνολική έλλειψη παιδείας. Όπως η κυρα-Σούλα πλένει το μπαλκόνι της και δεν την νοιώσει αν περνάει κάποιος από κάτω, έτσι και ο γιος της θα μιλάει στο κινητό, θα παρκάρει σε πεζοδρόμια, θα σφάζει κόκκινα, θα φτιάχνει κακούς δρόμους. Κατά μάνα, κατά κύρη που λέει και η παροιμία. Ο κάθε έλληνας πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τους υπόλοιπους και ότι οι δικές του ανάγκες είναι πιο σημαντικές από όλων των υπόλοιπων. Όταν ΑΥΤΟΣ βιάζεται πρέπει να βιάζονται ΟΛΟΙ και όταν ΑΥΤΟΣ γουστάρει να οδηγάει με πέντε στην αριστερή λωρίδα της εθνικής θα πρέπει ΟΛΟΙ να είμαστε πίσω του με το χαμόγελο στα χείλη!

Πρώτα θα δω το μύνημα του γκόμενου και μετά θα κοιτάξω το δρόμο. Άλλωστε με 45km/h πάω... δεν τρέχω-είμαι ασφαλής, το λέει και η τροχαία!

 

Η υπερβολική ταχύτητα δεν σκοτώνει!

Όσο αυξάνεται η ταχύτητα, τόσο πιο μεγάλες είναι οι επιπτώσεις αν συμβεί ένα τροχαίο ατύχημα. Πάνω στη διαστρέβλωση αυτής της πραγματικότητας, οι νομοθέτες, η αστυνομία και φυσικά οι ΜΚΟ έχουν βγάλει… ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ! Με το σύνθημα ότι η υπερβολική ταχύτητα σκοτώνει, έχουν πείσει τον κόσμο ότι αν οδηγάς αργά δεν κινδυνεύεις στους δρόμους και ότι είσαι απόλυτα ασφαλείς. ΨΕΜΑΤΑ. Η πραγματικότητα είναι ότι με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ταχύτητα κινδυνεύεις και μπορείς να σκοτωθείς. Ένα αυτοκίνητο ζυγίζει από 1500 κιλά έως 2500 κιλά και μια μοτοσυκλέτα ξεκινά από τα 140 κιλά και φτάνει στα 400 κιλά. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι αν πέσει πάνω του 1,5 τόνος σίδερο με 30km/h δεν θα πάθει τίποτα, πολύ ευχαρίστως θα έκανα μια δοκιμή στο κεφάλι του. Το δόγμα ότι η ταχύτητα είναι εκείνο που σκοτώνει τον κόσμο και όχι η ανικανότητα του οδηγού να ελέγξει το όχημα και η αδυναμία του να αναλύσει τις δεδομένες συνθήκες, ευθύνεται 100% για όλα τα θανατηφόρα ατυχήματα με ταχύτητες έως 80km/h, που καθόλου τυχαία είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που γίνονται με ταχύτητες άνω των 130km/h. Πάω αργά, άρα μπορώ να μιλάω στο κινητό. Πάω αργά, άρα μπορώ να χαζεύω. Πάω αργά, άρα δεν χρειάζεται να φοράω ζώνη ή κράνος… Η αλήθεια όμως είναι μία και κάθε φορά που μπαίνεις στο αυτοκίνητο ή καβαλάς τη μοτοσυκλέτα σου θα πρέπει να το έχεις διαρκώς στο μυαλό σου: Από τη στιγμή που αρχίσουν να περιστρέφονται οι τροχοί, το όχημα που οδηγάς μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλον ή εσένα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ που κινείσαι.    

Πηγαίνοντας τα παιδιά στο σχολείο με 40km/h... δεν τρέχω, είμαι ασφαλής λέμεεεεε!

 

 

Κουτοπόνηροι νομοθέτες και τεμπέληδες αστυνομικοί

 

Οι νόμοι γράφονται και ψηφίζονται από ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, δηλαδή γιατρούς, δικηγόρους, τηλεοπτικούς αστέρες, ποδοσφαιριστές και συγγενικά πρόσωπα πρώην πολιτικών με εξασφαλισμένη την βουλευτική καρέκλα από την ημέρα που γεννήθηκαν. Το κίνητρο τους είναι να τους ψηφίσει ο κόσμος για δύο τετραετίες ώστε να εξασφαλίσουν την βουλευτική σύνταξη για το υπόλοιπο της ζωής τους και να κάνουν ζωάρα μέχρι να πεθάνουν. Έτσι το σκεπτικό των νόμων που φτιάχνουν έχει σκοπό να ικανοποιήσει τον ψηφοφόρο τους. Ο Έλληνας ειδικά λατρεύει τους νόμους που είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟΙ σε αυστηρότητα, διότι πιστεύει ότι θα εφαρμοστούν ΜΟΝΟ στους άλλους καθώς ΑΥΤΟΣ είναι τέλειος σε όλα του.  Φυσικά οι παράλογα αυστηροί νόμοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ. Ειδικά όταν οι ποινές που προβλέπουν είναι ξεκάθαρα εισπρακτικές (οι πολιτικοί έχουν μόνο το χρήμα στο μυαλό τους), ο δικαστής και ο τροχονόμος έρχεται διαρκώς μπροστά στο δίλλημα να ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ή όχι τη ζωή κάποιου. Έτσι, ξεκινάει η ιστορία με την ΕΠΙΛΕΚΤΗΚΗ και ΤΥΧΑΙΑ εφαρμογή των νόμων που κάνει τους πολίτες να πιστεύουν ότι είναι ΘΕΜΑ ΚΑΚΟΤΥΧΙΑΣ να φας πρόστιμο επειδή μιλάς στο κινητό και ότι μπορείς να κάνεις παζάρια με τον τροχονόμο για το αν μπορεί να σε γράψει για παρκάρισμα, αντί για παραβίαση κόκκινου σηματοδότη!

Άδεια ευθεία με όριο 50km/h. χε, χε, σε μισή ώρα θα έχουμε μαζέψει τις κλήσεις που ζήτησε ο διοικητής...

 

Φυσικά και η τροχαία με τον τρόπο που αστυνομεύει τους δρόμους, μεγεθύνει την αίσθηση στον πολίτη ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η είσπραξη χρημάτων και σε καμία περίπτωση η οδική ασφάλεια. Μια απλή ματιά στις παραβάσεις που βεβαιώνει η τροχαία κάθε χρόνο, αρκεί για να καταβάλουμε ότι δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές μας. Υπερβολική ταχύτητα, αλκοτέστ (τα Σαββατοκύριακα μόνο), κράνος, ζώνες, παρκάρισμα… τέλος! Εκατό χρόνια τώρα αυτές τις παραβάσεις γράφουν και φυσικά τα ατυχήματα ΔΕΝ μειώνονται και ούτε πρόκειται να μειωθούν ποτέ. Ο λόγος που γράφουν ΜΟΝΟ για αυτά είναι γιατί είναι το ευκολότερο που μπορούν να κάνουν και μέσα σε μία ώρα έχουν μαζέψει τον αριθμό προστίμων που τους ζήτησε ο προϊστάμενος τους για να δικαιολογήσουν τα λεφτά τους αυτό το μήνα. Είναι δύσκολο και θέλεις χρόνο να μαζέψεις πρόστιμα και να γράψεις για φθαρμένα-ακατάλληλα ελαστικά, για υπερβολικά αργή οδήγηση στην αριστερή λωρίδα, για καμένα φώτα, για στρώματα και έπιπλα με σπάγκο πάνω σε σχάρες, για μη χρήση φλας, για επικίνδυνη σήμανση έργων από τα συνεργία που υποτίθεται ότι επισκευάζουν τους δρόμους, για σαπουνόνερα στους δρόμους από αποχετεύσεις… Οι δικαιολογία φυσικά είναι ότι Είμαστε λίγοι και κακοπληρωμένοι. Η απάντηση είναι απλή: ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ αν πιστεύεις ότι δεν πληρώνεσαι όσο αξίζεις και τράβα στην οικοδομή να δεις πως βγάζουν οι υπόλοιποι το ψωμί τους.

Σιγά μην σταματήσω στο πορτοκαλί... Full γκάζι θα περάσω τη διασταύρωση.

 

 

Ξέρεις να παρκάρεις; Πέρασες!

Δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου ή μοτοσυκλέτας έχουν ΜΟΝΟ οι Φιλανδοί και οι Γερμανοί, όλοι οι υπόλοιποι έχουμε κρατικά έγραφα που μας επιτρέπουν να οδηγάμε στο δρόμο. Τόσο τα μαθήματα οδήγησης που κάνουμε, όσο και οι εξετάσεις που δίνουμε για να αποκτήσουμε το δίπλωμα, σε καμία περίπτωση δεν συνδυάζονται με την ικανότητά μας να οδηγούμε. Στη χώρα μας αν μπορέσεις να παρκάρεις χωρίς να κοπανήσεις τα αυτοκίνητα γύρο σου, να κάνεις μια βόλτα στα στενά με 30km/h και να κάνεις οπισθοπορεία (παράνομη σύμφωνα με τον ΚΟΚ!!!!!!!), την επόμενη μέρα είσαι στην εθνική με 120km/h και όποιον πάρει ο χάρος… Προσπέρασμα (το 80% των θανατηφόρων ατυχημάτων στην Ελλάδα…) μαθαίνεις μόνος σου. Έλεγχο του οχήματος σε συνθήκες χαμηλής πρόσφυσης, εκτίμηση απόστασης φρεναρίσματος, οδήγηση με ταχύτητες άνω των 50km/h και άλλες τέτοιες “σαχλαμάρες” δεν χρειάζεται να ξέρεις σύμφωνα με τον σοφό(;) νομοθέτη. Άλλωστε αν “δεν τρέχεις” τί έχεις να φοβηθείς βρε; Όταν κάποια στιγμή κατάφεραν κάποιοι να βάλουν στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα ικανότητας των Ελλήνων να οδηγούν, οι πολιτικοί-νομοθέτες  βρήκαν αμέσως τη μαγική λύση! Όχι, δεν πρότειναν εξειδικευμένους χώρους εκπαίδευσης, ούτε άλλαξαν το περιεχόμενο των μαθημάτων και των εξετάσεων. Απλώς αύξησαν τα υποχρεωτικά μαθήματα ώστε να βγάζουν περισσότερα λεφτά οι σχολές οδηγών και έτσι να πάρουν τους ψήφους των μελών τους και να έχουν να λένε σε εμάς τους υπόλοιπους ότι έκαναν και έργο από πάνω!       

Ένα από τα ασφαλέστερα αυτοκίνητα του κόσμου σε σύγκουση με 80km/h... βλέπεις να υπάρχει λόγος να φοράς ζώνη με τόσο μικρή ταχύτητα;

 

Όχι μόνο γκρίνιες και ευχές

Λύσεις υπάρχουν και εφαρμόζονται με απόλυτη επιτυχία. Όταν οι νόμοι και τα πρόστιμα εκλογικευτούν για να σταματήσει το παζάρι και η επιλεκτική εφαρμογή τους και όταν η τροχαία αποφασίσει να βεβαιώνει όλες τις παραβάσεις, μόνο τότε θα βγάλουμε την αστυνομία από τη φωτογραφία με τους δολοφόνους του έθνους. Όταν οι πολιτικοί σταματήσουν να σκέφτονται ψηφοθηρικά και οικονομικά, μόνο τότε θα φύγουν και αυτοί από την φωτογραφία. Όταν οι ΜΚΟ αρχίσουν να βάζουν δικηγόρους, ελέγχοντας νομικά τους πολιτικούς, τους εργολάβους και τις δημόσιες υπηρεσίες για την ποιότητα των έργων τους, μόνο τότε θα φύγουν και αυτοί από το κάδρο των δολοφόνων. Επειδή όμως όλα αυτά απαιτούν στοιχειώδη αξιοπρέπεια, σεβασμό στους συνανθρώπους σου και φυσικά εξειδικευμένες γνώσεις για να τα κάνεις πράξη, όλοι αυτοί η κομπογιαννίτες και μαθητευόμενοι μάγοι της οδικής ασφάλειας θα μας τραγουδάνε το Μπαμπά μην τρέχεις! και το Η Παναγιά μαζί σου! με το φρέσκο αίμα κάθε μέρα να στάζει από τα χέρια τους.

Με ενός λεπτού σιγή στη Βουλή και ο Ιαβέρης στα παράθυρα των καναλιών, αρκούν ώστε οι δρόμοι μας να γίνουν ασφαλέστεροι...  

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”