Honda: Ηλεκτρονικά ελεγχόμενη μανέτα συμπλέκτη

Η ολοκλήρωση της τεχνολογίας ride by wire
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

9/6/2021

Η Honda έχει ήδη στην παραγωγή το κιβώτιο διπλού συμπλέκτη DCT, το οποίος όπως γνωρίζουμε διαθέτει δύο ηλεκτρονικά ελεγχόμενους συμπλέκτες που συνεργάζονται μεταξύ τους για την ομαλή εκκίνηση από στάση και φυσικά για τις αλλαγές των σχέσεων εν κινήσει. Επίσης στο παρελθόν η Honda έχει φτιάξει κάθε είδους αυτόματο ή αυτοματοποιημένο κιβώτιο ταχυτήτων και το τελευταίο πράγμα που θα περίμεναμε να δούμε είναι να ξοδεύει χρόνο και χρήμα για την εξέλιξη μιας ηλεκτρονικής μανέτας συμπλέκτη που ουσιαστικά θα κάνει την ίδια δουλειά που κάνουν οι συμπλέκτες του DCT, απλώς εδώ θα υπάρχει μανέτα συμπλέκτη όπου ο αναβάτης θα μπορεί να χειρίζεται το πατινάρισμα των δίσκων του συμπλέκτη όποτε το επιθυμεί.

Η ιδέα για έναν ηλεκτρονικά ελεγχόμενο συμπλέκτη με κανονική μανέτα θα είχε νόημα τα προηγούμενα χρόνια, όπου στους μεγάλου κυβισμού κινητήρες χρειαζόσουν πολύ σκληρά ελατήρια πίεσης των δίσκων του συμπλέκτη για να ελέγξεις αποτελεσματικά τη ροπή τους. Τα σκληρά ελατήρια όμως έκαναν πολύ σκληρή και την μανέτα, οπότε τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν οι μονόδρομοι υποβοηθούμενοι συμπλέκτες, όπου όταν ο κινητήρας ανεβάζει στροφές πιέζουν τους δίσκους και έτσι μπόρεσαν οι κατασκευαστές να χρησιμοποιήσουν μαλακότερα ελατήρια και να αποκτήσουν οι μανέτες του συμπλέκτη αντίστοιχα ελαφρύτερη αίσθηση.

Τότε που αποσκοπεί η καινούρια ride by wire μανέτα συμπλέκτη για την οποία κατέθεσε τις σχετικές πατέντες η Honda;

Πιθανόν η απάντηση βρίσκεται στις εκκινήσεις των αγώνων!

 

Αυτή τη στιγμή οι αγωνιστικές μοτοσυκλέτες δρόμου και motocross διαθέτουν κάποιου είδους launch control, τα οποία όμως αφήνουν τον χειρισμό του συμπλέκτη στον αναβάτη. Δηλαδή ελέγχουν τις στροφές του κινητήρα, ελέγχουν τις σούζες και το σπινάρισμα του πίσω τροχού, αλλά η διαδικασία αποσύμπλεξης είναι καθαρά ευθύνη του αναβάτη. Αυτό σημαίνει πως κάθε εκκίνηση που κάνεις με το launch control ενεργοποιημένο μπορεί να διαφέρει αρκετά από την προηγούμενη και όπως έχουμε δει πολλές φορές στα MotoGP, ούτε οι κορυφαίοι αναβάτες του κόσμου δεν καταφέρνουν να κάνουν σταθερά καλές εκκινήσεις.

Με τον ride by wire συμπλέκτη, η αποσύμπλεξη είναι πλέον ευθύνη της κεντρική μονάδας και έχει τον απόλυτο έλεγχο της εκκίνησης, εξασφαλίζοντας πως όλες οι εκκινήσεις που θα κάνεις θα είναι όσο καλύτερες γίνεται.

 

Μπορεί να είναι μια περιττή και περίπλοκη τεχνολογία ή απλώς ένα gudget για εμάς τους απλούς μοτοσυκλετιστές, όμως για εκείνους που βρίσκονται στη σκάρα της εκκίνησης ενός αγώνα και η ψυχολογική ένταση είναι στα κόκκινα, η εξασφάλιση μιας καλής εκκίνησης έχει τεράστια αξία…

     

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”