Η Aprilia ετοιμάζει τρίκυκλο ανταγωνιστή του Yamaha Niken

Η CVT μετάδοση φέρνει διαφοροποίηση
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

28/9/2020

Πατέντες που κατατέθηκαν φανερώνουν σχέδια της Aprilia να φέρει έναν ανταγωνιστή για το Yamaha Niken. Εμπειρία στα τρίκυκλα έχει, και μάλιστα μεγάλη καθώς την καλύπτει η ομπρέλα του ομίλου Piaggio με τις διάφορες εκδόσεις του πετυχημένου εδώ και πολλά χρόνια MP3. Ταυτόχρονα έχει και μία από τις πρώτες αυτόματες μοτοσυκλέτες, το Aprilia Mana που μπορεί να έχει σταματήσει η παραγωγή του αλλά με προσαρμογή στις νέες προδιαγραφές, θα μπορούσε να επιστρέψει. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι πατέντες καθώς τα σχέδια βασίζονται πάνω στο Mana.

Το Mana βέβαια είχε CVT μετάδοση, δηλαδή δούλευε σαν σκούτερ και μάλιστα ένα από τα ζητήματα που είχε ήταν η αρκετά νωρίς απεμπλοκή της σύμπλεξης κατά την επιβράδυνση. Ακριβώς όπως έκαναν τα παλαιότερα σκούτερ. Αυτό σημαίνει πως φρενάριζες και ξαφνικά έμπαινε νεκρά. Με την CVT αναγκαστικά θα γίνει αυτό, αλλά τα νέα σκούτερ σου δίνουν φρένο κινητήρα καθώς φρενάρεις, μέχρι να μπεις σε μονοψήφια νούμερα λίγο πριν σταματήσεις τελείως. Το Mana ήταν σαν να έβαζε νεκρά ακόμη και πάνω από τα είκοσι, που σημαίνει πως ξαφνικά έπρεπε να πιέσεις περισσότερο τα φρένα για να διατηρήσεις ίδιο το βαθμό επιβράδυνση. Δεν σου δημιουργούσε πρόβλημα αυτό, αλλά ήταν μία από τις διαφορές που είχε το Mana από τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες εξαιτίας της μετάδοσής του. Και αναφέρεται, γιατί ακριβώς εκεί εντοπίζεται και η διαφορά με το Yamaha Niken, στην τελείως διαφορετική προσέγγιση μετακίνησης.

Ανοίγοντας παρένθεση: Χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του Aprilia Mana, η Honda έβγαλε μοτοσυκλέτα με κιβώτιο DCT, που σημαίνει πως υπάρχουν κανονικές ταχύτητες και η έννοια «αυτόματη μοτοσυκλέτα» άλλαξε για πάντα καθώς η DCT μετάδοση δεν έχει καμία σχέση με την ύπαρξη κανονικού κιβωτίου. Απαραίτητη παρένθεση γιατί ακόμα και τώρα θα βρεθεί κάποιος να βάλει αυτές τις δύο στο ίδιο τσουβάλι παρόλο που δεν υπάρχει απολύτως καμία σύνδεση.

Η ίδια η μετάδοση αυτομάτως διαφοροποιεί την υπό έρευνα πρόταση της Aprilia από το Yamaha Niken. Η εξίσου μεγάλη διαφορά φιλοσοφίας στην κατασκευή του εμπρός συστήματος σημαίνει πως δεν θα έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ωστόσο όταν μιλάμε για τρίκυκλες μοτοσυκλέτες -και όχι σκούτερ- δεν έχουμε άλλα παραδείγματα σε παραγωγή, οπότε αυτομάτως μπαίνουν απέναντι και ας μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Η Yamaha ήθελε να φτιάξει μία μοτοσυκλέτα με την οποία πέφτεις πολύ δύσκολα και παραμένει μοτοσυκλέτα με τα όλα της. Η Yamaha θα πει πως δεν πέφτεις κιόλας, αλλά όπως όλες οι δηλώσεις του marketing, έτσι κι αυτή είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Αν θυμάστε από όλα όσα έχουμε γράψει για τον Niken, πράγματι δεν πέφτεις εύκολα στις στροφές, αλλά κάλλιστα μπορεί να την πατήσεις κλείνοντας το γκάζι σε συνθήκες μειωμένης πρόσφυσης, αν πηγαίνεις γρήγορα. Το είχαμε αναλύσει στην δοκιμή του Niken αυτό και βγήκαμε σωστοί -για άλλη μία φορά- όταν αργότερα η Yamaha έφερε την έκδοση GT που βελτιώνει ακριβώς αυτό το φαινόμενο. Σε κακή πρόσφυση πάντως, το Niken στρίβει με άνεση και καταλήγεις να πηγαίνεις πιο γρήγορα από εκείνο που θα έκανες αν δεν είχες άλλο ένα τροχό εμπρός. Παραμένει μία σπορ μοτοσυκλέτα και όχι μία ακόμη λύση μετακίνησης με λίγη περισσότερη ασφάλεια ισορροπίας. Αυτή είναι η περίπτωση του Aprilia από την στιγμή που θα βασίζεται στο Mana με την CVT, σκουτερίσια εμφάνιση.

Εμπρός το νέο τρίκυκλο της Aprilia έχει μία εξέλιξη του συστήματος του MP3 και φαίνεται πως θα επιτρέπει και το κλείδωμα, θα μένει δηλαδή όρθιο χωρίς να το στηρίζει ο αναβάτης, πράγμα που δεν συμβαίνει στο Niken. Κατασκευαστικά το Niken έχει πιο ακριβό σύστημα δύο τροχών εμπρός γιατί χρησιμοποιεί τέσσερα αμορτισέρ, τα δύο σπαθιά σε κάθε πλευρά όπως είναι το όνομά του.

Το MP3 ήταν καλό για σκούτερ αλλά με το αμορτισέρ και τα αρθρωτά ψαλίδια πάνω από τους δύο τροχούς, υπήρχε πολύ βάρος μπροστά και ψηλά που αφαιρούσε πολλούς πόντους από την ευχαρίστηση στην οδήγηση. Για δεδομένα σκούτερ με στόχο την μετακίνηση, αυτό δεν ήταν προτεραιότητα. Το Quadro για παράδειγμα ήταν πολύ καλύτερο, το πρόβλημα ήταν πως το υπόλοιπο Quadro δεν ήταν σαν MP3. Το τρίκυκλο Mana θα συνδυάσει όλα τα παραπάνω με αμορτισέρ σε κάθε πλευρά και ελατήρια αντί για διπλά αμορτισέρ όπως το Niken. Πρακτικά μιλάμε για ψαλίδι αυτοκινήτου σε κάθε μπροστινό τροχό, αυτή ακριβώς είναι η φιλοσοφία αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα προφανώς.

Από το σχέδιο διακρίνεται και ένα μεγάλο μετατρόχιο. Δεν υπάρχει νούμερο αυτή την στιγμή αλλά θα μπορούσε το νέο τρίκυκλο Mana να έχει μετατρόχιο που επιτρέπει την οδήγησή του με δίπλωμα αυτοκινήτου, χωρίς να χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο… με το δίπλωμα, ακριβώς όπως συμβαίνει με άλλα σκούτερ που υπάρχουν στην αγορά. Ίσως η Aprilia το φέρει αυτό σε μορφή μοτοσυκλέτας.

Σε κάθε περίπτωση το Aprilia Mana, δεν αναμένεται να είναι οδηγείται σαν το Yamaha Niken που εύκολα -πολύ εύκολα- μπορεί να κάνει και κάτι τέτοιο:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”