Κέντρο Αθήνας: Χάθηκε κυριολεκτικά ο δρόμος

Είχαν καλύψει τρύπα με νοβοπάν
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

14/5/2019

Χάθηκε ξαφνικά ο δρόμος στην 3η Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνα, για τον άτυχο αναβάτη του NC750X! Προφανώς και δεν μπορούσε να φανταστεί πως το ριγμένο κάτω νοβοπάν δεν ήταν άλλο ένα σκουπίδι στους δρόμους, αλλά έκρυβε ανοικτό φρεάτιο. Κατέληξε τραυματισμένος στο νοσοκομείο με την μοτοσυκλέτα φυτεμένη -κυριολεκτικά- στο κέντρο της Αθήνας.

Το συγκεκριμένο περιστατικό αναδεικνύει περισσότερα από ένα προβλήματα. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μία τρύπα στους δρόμους είναι κάτι που ξεσηκώνει κινητοποίηση ακριβώς για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο. Δεν είναι μονάχα ανθρωπιστικός ο λόγος. Οι εξελιγμένες κοινωνίες ξέρουν πολύ καλά πως το «έλα μωρέ δεν σκοτώθηκε κιόλας», ούτε δικαιολογία είναι, ούτε και λύση. Οι κοινωνίες ξέρουν πως ένας άνθρωπος που αποτελεί ενεργό μέρος της παραγωγικής διαδικασίας και εργάζεται, ο τραυματισμός του έχει αντίκτυπο σε όλους. Ακόμη χειρότερα για το χειρότερο… Οι εξελιγμένες κοινωνίες ξέρουν πως είναι πολύ πιο σωστό να διατηρείς σε ετοιμότητα έναν ολόκληρο μηχανισμό που θα φροντίζει οι παραμένουν οι δρόμοι σε εξαιρετικά καλή κατάσταση, από το να αφήνεις να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά. Προφανώς και δεν είμαστε μία τέτοια κοινωνία, προφανέστατα και είναι υποχρέωση όλων μας να γίνουμε. Διότι η τρύπα αυτή μπορεί να καλύφτηκε από κάποιον περαστικό ή κάτοικο της περιοχής και αναδεικνύει τα άλλα δύο βασικά προβλήματα σε αυτή την περίπτωση. Δεν κουκουλώνεις μία τέτοια τρύπα αλλά επικοινωνείς με την υπηρεσία του Δήμου, κι επειδή ξέρεις πως η υπηρεσία θα κάνει μέρες να ανταποκριθεί, φροντίζεις για μια καλύτερη προφύλαξη από το κουκούλωμα.

Το άλλο ζήτημα είναι πως έχουμε αποδεχτεί την κατάσταση με τα άπειρα σκουπίδια στους δρόμους. Βλέπεις νέα παιδιά να πετούν σκουπίδια μέσα από αυτοκίνητα κι αυτό είναι το χειρότερο. Αυτό σημαίνει πως και το μέλλον δεν προβλέπεται ιδιαίτερα καλό! Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε δρόμους με σκουπίδια, διαφορετικά ένα πάνελ καταμεσής του δρόμου θα τους παραξένευε όλους.

Για την διήθηση είναι το μόνο για το οποίο δεν θέλουμε να ακούσουμε κάτι. Καλά κάνουμε και περνάμε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, ή στο πλάι τους στην προκειμένη περίπτωση. Μακάρι και να γίνει πιο σωστά, και να προστατευθεί και από τον νομοθέτη, κάτι που τώρα δεν ισχύει.

Μέχρι τότε είμαστε στο έλεος της δικής μας μοίρας, εκείνης που έχουμε στρώσει ως κοινωνία. Προσοχή εκεί έξω, ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, και όχι μόνο στην κίνηση που είναι το αυτονόητο, ούτε και στην έλλειψη πρόσφυσης που επίσης έχουμε συνηθίσει, αλλά και στις κρυμμένες παγίδες!

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”