KTM Adventure Rally Bosnia 2019: Ζήσαμε μία επική περιπέτεια στα Βαλκάνια!

1000+ Φωτογραφίες!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/6/2019

Συμμετείχαμε φέτος στο Adventure Rally της Βοσνίας, με τις πρώτες εντυπώσεις μας να αποτυπώνονται εδώ, γεμίζοντας τέσσερις ημέρες μονάχα με χώμα! Ταξιδεύοντας οδικώς με το 790 Adventure της KTM είχαμε αποφασίσει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία κάνοντας έναν κύκλο στα Βαλκάνια, και μιας και ο χρόνος ήταν περιορισμένος, για το πριν και το μετά, η απόφαση ήρθε εύκολα, τα χιλιόμετρα αυτά θα γινόντουσαν δίχως στάση!

Αυθημερόν λοιπόν στην Σερβία και το Βελιγράδι χρησιμοποιώντας τους αυτοκινητόδρομους, κι από εκεί στην Βοσνία την επόμενη ημέρα μέσα από χωριά και άσχημο δίκτυο δρόμων. Επιστροφή μετά το Rally κατευθείαν από την Βοσνία, από την χειρότερη διαδρομή που μπορεί κανείς να επιλέξει για την Αθήνα δίχως καθόλου αυτοκινητόδρομους μέχρι την Λαμία, ολοταχώς προς τις Ημέρες Μοτοσυκλέτας παρκάροντας το γενναίο και ακούραστο 790 Adventure στο περίπτερο του ΜΟΤΟ μετά από 15 ώρες συνεχούς οδήγησης. Μετατρέψαμε έτσι το πριν και το μετά του Adventure Rally σε μία περιπέτεια που παρακολουθούσατε μαζί μας μέσα από την σελίδα του ΜΟΤΟ στο Facebook. Και εκτός από περιπέτεια ήταν και μία μεγάλη δοκιμή για τις ταξιδιωτικές δυνατότητες του 790, όπως θα διαβάσετε στο επόμενο τεύχος του ΜΟΤΟ, παράλληλα με την δοκιμή και την σύγκριση με την έκδοση R που οδηγήσαμε στην Βοσνία!

Η συμμετοχή στο Adventure Rally ήταν μία μοναδική εμπειρία, ως οι μόνοι δημοσιογράφοι από την Ελλάδα, παράλληλα με το γαλλικό MOTO Magazine και το γερμανικό MOTORRAD αλλά κι άλλους συναδέλφους από την Σλοβακία ή την Τσεχία, χώρες δηλαδή που είχαν μια κάπως πιο εύκολη πρόσβαση από εμάς, οδικώς για την Βοσνία. Μονάχα τα σύνορα υπολογίζοντας, χώρια το οδικό δίκτυο και τις ενδιάμεσες χώρες, το να φτάσεις στην Βοσνία από νότια είναι χειρότερο από τα βόρεια σύνορά της, ή την εντελώς ευρωπαϊκή πλέον Κροατία. Με πλοηγούς τον κ.Sauer Joachim, υψηλόβαθμο στέλεχος της KTM στην Αυστρία με την θέση του Senior Product Manager Offroad, πολυπρωταθλητής στο Enduro με τίτλους σε Six Days ανάμεσα σε άλλους, και παράλληλα τον Chris Birch και την Laia Sanz, τα πράγματα μονάχα απλή βόλτα δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις! Ο κ.Jogi, όπως τον αποκαλούσαμε, είχε τρομερή όρεξη να οδηγήσει στα χώματα, σαν να μην το κάνει συχνά ως μέρος της δουλειάς του στην KTM, στην εταιρία όπου όλοι οδηγούν μοτοσυκλέτες και τις οδηγούν και γρήγορα, ανεξάρτητα από την θέση τους. Αυτό σημαίνει πως οπουδήποτε υπήρχαν δύο διαδρομές για τις GPS συσκευές διαλέγαμε πάντοτε την “hard” δίχως δεύτερη σκέψη, ακόμη κι αν οι κατά περιόδους καταιγίδες συντελούσαν στην διάνοιξη παγίδων και την δημιουργία των κατηφορικών κομματιών σε σκαρφάλωμα χειμάρρου.

δεν είναι εύκολη υπόθεση να αλλάξουν ελαστικά τόσες μοτοσυκλέτες μέσα σε λίγες ώρες, αλλά οι άνθρωποι της KTM δεν σταματούσαν ούτε λεπτό...

Σε ένα Rally ανοικτό για τους πελάτες με τα μεγάλα δικύλινδρα Adventure, όπου ναι υπήρχαν πολλά 790, περιμένεις πως οι διαδρομές θα εξαντληθούν σε φλαταδούρες με μερικά ψήγματα λίγο πιο άσχημων χωματόδρομων. Δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Οι Αυστριακοί είχαν σχεδιάσει μία διαδρομή που μπορούσε να προσαρμοστεί σε τρία και κατά περίπτωση τέσσερα επίπεδα δυσκολίας. Ξεκινούσες από το εύκολο, υπήρχε το δύσκολο και παράλληλα οι διαγωνιζόμενοι στο “Ultimate Race” είχαν την δική τους διαδρομή ξεκινώντας πολύ νωρίτερα από τους υπόλοιπους, περίπου 45 λεπτά, σε μία πορεία με Roadbook που ένωνε τα «δύσκολα» περάσματα της δικής μας χωματερής βόλτας, με ακόμη πιο δύσκολα. Και φυσικά ο κ.Jogi είχε σημειωμένα και ορισμένα “extreme” κομμάτια για κάθε διαδρομή, που ευελπιστούσε να ενσωματώνει με την πρώτη ευκαιρία στο χρονοδιάγραμμα. Φυσικά οι φωτογράφοι που μετακινούνταν με αυτοκίνητο, δεν ήταν δυνατό να ακολουθήσουν τις μοτοσυκλέτες παρά να τις συναντήσουν σε σημεία με πιο εύκολη πρόσβαση. Στις τρεις όμως ημέρες καθαρής οδήγησης το Adventure Rally της KTM ανάγκασε σχεδόν το σύνολο των συμμετεχόντων να αγγίξει κάποιο από τα όριά του, είτε αντοχής, είτε σε δυσκολία οδήγησης.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ήρθε δίχως τίμημα, κι ευτυχώς όχι μεγάλο. Ούτε οι πτώσεις ήταν λίγες, ούτε και τα ατυχήματα. Σπασμένα πόδια και κλείδες υπήρχαν ανάμεσά μας κάθε ημέρα, με την διοργάνωση να έχει καταφέρει να μπορεί ο κάθε ένας να βρεθεί εντός λίγης ώρας στα χέρια γιατρού. Από την μέση του πουθενά κυριολεκτικά, εκεί που ο χάρτης δεν δείχνει δρόμους αλλά μία τεράστια πράσινη κουκίδα, οι άνθρωποι της KTM είχαν καταφέρει εντός μισής ώρας από ατύχημα με σπασμένο πόδι, να βρίσκεται ο αναβάτης σε φορείο με γιατρό και νοσηλευτές πάνω από το κεφάλι του. Τόσος χρόνος χάνεται στο κέντρο της Αθήνας, όχι στο κέντρο της Βοσνίας σε πάνω από 1.500 υψόμετρο…

Αντίστοιχα εντυπωσιακή ήταν και η αντίδραση των αναβατών που τραυματίστηκαν όπου μέρες μετά ακόμη ποστάρουν στις κλειστές ομάδες των συμμετεχόντων στα κοινωνικά δίκτυα, λέγοντας πως πέρασαν τέλεια και πως του χρόνου θα είναι πιο τυχεροί! Γνήσια πορτοκαλί αντιμετώπιση αυτή…

Στο KTM Adventure Rally έπαιρνε μέρος ολόκληρη η σειρά Adventure από το 1997 έως τώρα, από τα 640 κι 690, μέχρι τα 790, 950 και 990, τα 1050, 1090, 1190 και 1290! Εξαιρετικά πολλά τα 1190 – 1290, πράγμα που σημαίνει πως δεν ασπάζονται όλοι μία σχετικά νέα φιλοσοφία πως οι μεγάλες μοτοσυκλέτες δεν κάνουν για χώμα, διότι η αλήθεια είναι πως οι μοτοσυκλέτες μια χαρά μπορούν, απλά νομίζουμε πως πρέπει να γίνουμε όλοι μας Chris Birch. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, και με βάση το παράδειγμα του Iker, του Ισπανού με το 1290 που έριξε στα αυτιά στον ίδιο τον Chris Birch, θα αναπτυχθούμε σε επόμενο άρθρο στο motomag.gr ας μην ξεχνάμε όμως πως κανείς μας στο περιοδικό δεν είναι σαν τον Chris Birch και κάθε χρόνο εδώ και 25 χρόνια από τα 34 της ιστορίας μας, πραγματοποιούμε την περιπέτεια του Mega Test! Σίγουρα ξέρουμε να καβαλάμε, και πολύ καλά μάλιστα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε ημί-θεοι σαν τον Chris, διάθεση και όρεξη να έχει ο καθένας να ερευνήσει τα όριά του. Άλλωστε σε ένα τέτοιο Rally σίγουρα θα τα βρεις και αναγκαστικά θα τα επεκτείνεις. Είτε γιατί ο διπλανός σου είναι κάτω από το μηχανάκι του και ζητά βοήθεια, είτε γιατί εκεί μέσα που πήγες και έπεσες δεν θα σε βρουν εύκολα για να σε βγάλουν…

Όλες οι εταιρίες κάνουν εκδηλώσεις για το κοινό τους, συνήθως με μπύρες και συναυλίες. Η KTM όμως πρεσβεύει κι άλλα πράγματα εκτός από αυτό, και το Adventure Rally εκφράζει απόλυτα την Ready to Race νοοτροπία τους. Πόσο πιο έτοιμος για αγώνα να είναι κανείς, όταν απλά αλλάζει ελαστικά μετά από 1.500 χιλιόμετρα ταξιδιού και ορμά για τρεις και τέσσερις ημέρες στο χώμα, για να συνεχίσει ακάθεκτος στην επιστροφή; Στο τεύχος Ιουλίου συμπυκνώνουμε όλη μας την εμπειρία με το KTM 790 Adventure στο δρόμο του ταξιδιού και τα βουνά της Βοσνίας, συγκριτικά με την δοκιμή της έκδοσης R που την οδηγήσαμε στην Ελλάδα παρέα με τον Chris Birch – ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ- και στην Βοσνία κυνηγώντας τον στα πλαίσια του Rally…

 

 

 

ΔΕΙΤΕ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ – ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ 1.000!!!

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”