MOTO Test Ride Event 2017 – Τρίτη συνεχή χρονιά!

Το μεγαλύτερο Test Ride της Ευρώπης για τους φίλους του MOTO!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

10/5/2017

Το Σαββατοκύριακο 6 & 7 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε το MOTO Test Ride Event 2017, ένας θεσμός που ξεκίνησε το 2015 ως το μεγαλύτερο Test Ride της Ευρώπης και παραμένει ακριβώς έτσι, καταφέρνοντας φέτος να συγκεντρώσουμε 86 μοτοσυκλέτες και σκούτερ!

Το πρώτο Test Ride Event ήταν το μεγάλο στοίχημα, καθώς για πρώτη φορά δοκιμάζαμε μία διαδικασία τελείως διαφορετική από εκείνη που κάποιος είχε στο μυαλό του όταν άκουγε Test Ride, την στιγμή που αναλαμβάναμε ένα τεράστιο ρίσκο κλείνοντας για ένα Σαββατοκύριακο την πίστα, κάνοντας τεράστια έξοδα σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο. Τα νούμερα δεν τα περιμέναμε ούτε κι εμείς οι ίδιοι, όταν το ’15 πραγματοποιήθηκαν στην πίστα των Μεγάρων 7.400 δοκιμές, πράγμα που σημαίνει - όπως μαρτυρούσαν και τα κοντέρ των μοτοσυκλετών- ότι δεν σταμάτησαν να γυρνούν στην πίστα! Καταφέρνοντας να διαχειριστούμε τον μεγάλο όγκο των επισκεπτών, εξηγώντας στον κόσμο που ερχόταν ότι συμμετέχει σε κάτι τελείως νέο και ξεχωριστό, που δεν γινόταν για πρώτη φορά.

Με τον κόσμο και τις εταιρίες να ζητούν να ξανά γίνει, το ’16 το Test Ride Event επέστρεψε με την μορφή του ετήσιου θεσμού πλέον, και την υπόσχεση να αποτελεί κάθε χρόνο ένα διήμερο event που θα συγκεντρώνει τα νέα μοντέλα και θα τα διαθέτει στους αναγνώστες του περιοδικού και του motomag.gr!

Φέτος για τρίτη συνεχή χρονιά, το Test Ride Event διοργανώθηκε συγκεντρώνοντας ακόμα περισσότερο κόσμο, με μία αύξηση περίπου 10% στις συμμετοχές και πάρα πολλούς επισκέπτες για μία ακόμη φορά! Φέτος ήταν επίσης η φορά που η διαδικασία του Test Ride Event είχε γίνει γνωστή και δεν δεχτήκαμε παρά μονάχα τρία αρνητικά σχόλια, από ανθρώπους που περίμεναν ότι θα έρθουν και θα επιλέξουν κατευθείαν την μοτοσυκλέτα που θέλουν.. Έχοντας γράψει άρθρα ολόκληρα για την επιλογή μας αυτή, θα συνοψίσουμε μονάχα σε δύο-τρεις προτάσεις την διαδικασία επιλογής: Δεν γίνεται χίλια άτομα να οδηγήσουν επιλέγοντας συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες, ακόμα κι αν ανεβοκατεβαίνουν από αυτές όπως άλλαζαν τα άλογα οι ταχυδρόμοι του Pony Express ή καλύτερα όπως αλλάζει ο Marquez μοτοσυκλέτες σε Flag to Flag αγώνες! Και δεν γίνεται να διατηρηθεί ο δωρεάν χαρακτήρας της εκδήλωσης αυτής χωρίς πολλούς συμμετέχοντες, σε ένα μέρος με τόσο ακριβό ενοίκιο όπως η πίστα. Πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη κοστίζει λες και είναι το Mugello. Αν το επόμενο Test Ride Event δεν γίνει σε πίστα ή σε χώρο που απαιτεί τόσο υψηλό ενοίκιο, τότε θα επιστρέψει στην μορφή που είχε όταν το κάναμε στο Λουτράκι, για παράδειγμα, που ο καθένας οδηγούσε εκείνο που ήθελε, δηλώνοντας συμμετοχή μέσω internet, σε μία εποχή μάλιστα που όλα αυτά είχαν μεγαλύτερο κόστος υλοποίησης συγκριτικά με τώρα. Το κόστος της τοποθεσίας όμως, δικαιολογείται μονάχα από την υψηλή συμμετοχή. Μετρημένα κουκιά, που λέει και ο σοφός λαός. Μετρημένα τα είχαμε κι εμείς, όταν από τον Ιανουάριο κλείναμε την πίστα δίνοντας προκαταβολή, ώστε να έχουμε τόσο την κανονική, όσο και την πίστα των καρτ, για να φτάσουμε τελευταία στιγμή να μας πουν ότι… δεν το είχαν καταλάβει πολύ σωστά και το Σάββατο δεν θα την είχαμε διαθέσιμη! Ξεπερνώντας όμως όλα τα εμπόδια, και στήνοντας με ευλάβεια ένα μικρό χωριό από τέντες που άντεχαν στον δυνατό αέρα, ακριβώς στις 09:00 το πρωί ξεκινούσε το πρώτο γκρουπ!

Από εκείνη την ώρα και μέχρι τις 18:00, με ένα διάλειμμα το Σάββατο στις 14:00 για να ανεφοδιαστούν οι μοτοσυκλέτες και να ελεγχθούν, τα γκρουπ γέμιζαν ασταμάτητα και κάτω από τις τέντες δημιουργούνταν πηγαδάκια που σχολίαζαν τις μοτοσυκλέτες! Βλέπαμε κόσμο, μέχρι εκείνη την στιγμή άγνωστο μεταξύ τους, να συνεννοείται στην πρώτη σειρά για το που θα ανέβει ο καθένας, όμορφα και αλληλέγγυα με έναν τρόπο που σε τίποτα δεν θύμιζε το ελληνικό στοιχείο. Φυσικά υπήρχαν και εκείνοι που θα ήταν ευτυχισμένοι αν εξαφανίζονταν όλοι για να μείνουν μόνοι τους, ή ο φίλος μας που τραβούσε φωτογραφίες όποιον φορούσε αθλητικό παπούτσι για να μας πει ότι κακώς επιμένουμε για τα μποτάκια, μονάχα που φέτος – περισσότερο από άλλες χρονιές- τα παπούτσια άλλαζαν με μεγαλύτερη ευκολία. Όσοι ήταν στην ουρά με αθλητικά, ήταν εκεί για να αλλάξουν μποτάκια με κάποιον… Δεν πιστεύουμε πως αυτό μπορεί να γίνει σε κάποια άλλη ομάδα, πέρα των μοτοσυκλετιστών. Ποιος άλλος βγάζει τα παπούτσια του, να τα δώσει σε έναν άγνωστο για να οδηγήσει; Φέτος οι ανταλλαγές πήγαιναν λες και είμασταν σε εμπορικό κέντρο σε εκπτώσεις, έτσι άλλαζαν πόδια τα παπούτσια…

Με 10% συνολική άνοδο συμμετοχών και το Σάββατο να έχει περισσότερο κόσμο από την Κυριακή, κάτι παραδοσιακό πλέον για το Test Ride Event που πάντα το πρωί του Σαββάτου συγκεντρώνει περισσότερο κόσμο, την στιγμή που οι υπεύθυνοι της πίστας δεν μας έδωσαν και την μικρή για τα καρτ, η αναμονή μεγάλωσε στην ουρά, παρόλο που τρέχαμε να γεμίσουμε τα γκρουπ το ένα πίσω από το άλλο.

Το MOTO έχει μία τεράστια ιστορία και ήταν πάντα ανεξάρτητο, ήταν πάντα μία ομάδα, με διαφορετική σύνθεση φυσικά στα 31 αυτά χρόνια, αλλά μία ομάδα κάθε φορά, δυνατή και ανεξάρτητη. Δεν κρύβεται από πίσω κάποιος μεγάλος εκδότης, ή μία μεγάλη εταιρία. Όλη η ομάδα του MOTO, από τον λογιστή μας, μέχρι την γραμματεία και από τις πωλήσεις μέχρι τους δημοσιογράφους, είμαστε πίσω από την διοργάνωση, την υποδοχή και την εξυπηρέτηση των συμμετεχόντων. Τρέχοντας να εξυπηρετήσουμε έναν – έναν, τακτοποιώντας τις μοτοσυκλέτες, δείχνοντας πώς παίρνουν μπροστά, λύνοντας διαφορετικά προβλήματα, μονάχα το Σάββατο καταφέραμε τελικά να πραγματοποιήσουμε σχεδόν όσα Test Ride είχαν γίνει πέρσι μέχρι και κάποιες ώρες της Κυριακής!

Η κούραση μας έσβηνε από την ανταπόκριση του κόσμου, και έτσι στο τέλος δώσαμε και μισή ώρα παράταση με όσους είχαν μείνει εκείνη την ώρα, να ζητωκραυγάζουν με το απροσδόκητο δώρο! Φέτος για πρώτη φορά ζητήσαμε από τις εταιρίες να ετοιμάσουν μία λίστα με όσους υποψήφιους αγοραστές είχαν για τα μοντέλα που διέθεταν στο Test Ride, ώστε μετά την λήξη της εκδήλωσης, να οδηγήσουν ακριβώς εκείνες τις μοτοσυκλέτες που θέλουν, συγκρίνοντας και του ανταγωνισμού. Ήταν κάτι που οι εταιρίες ήξεραν μέρες πριν, ώστε να κανονίσουν με κάποιον πελάτη τους να έρθει την συγκεκριμένη ώρα, από την στιγμή που ήταν υποψήφιος αγοραστής. Βλέποντας ότι οι συμμετέχοντες είχαν τόσο ενθουσιασμό που αν βάζαμε φώτα στην πίστα θα έμεναν εκεί όλο το βράδυ να οδηγούν, καταφέραμε να δώσουμε μία μικρή παράταση αλλά και να εξυπηρετήσουμε τους υποψήφιους αγοραστές!

Την Κυριακή, με τα μαγαζιά να είναι ανοικτά και όλο το Athens Circuit δικό μας, ο κόσμος ερχόταν με καλύτερη ροή και μοιραζόταν στις δύο πίστες που άνοιξαν ταυτόχρονα, ακριβώς στις 09:00, για να μην σταματήσουν μέχρι και τις 14:45! Ήταν ένας μαραθώνιος που τόσο εμείς, όσο και οι πλοηγοί του California Superbike School, τράβηξαν αδιαμαρτύρητα για να ευχαριστηθούν όσες περισσότερες δοκιμές γινόταν, ο κόσμος που είχε έρθει. Το bonus ήταν το μεσημεριανό διάλειμμα, που μαζευτήκαμε όλοι στην γραμματεία για να παρακολουθήσουμε το MotoGP έχοντας τον αγώνα στην οθόνη και ταυτόχρονα την κάμερα από το ελικόπτερο σε projector για μην χαθεί καμία στιγμή, από τον επεισοδιακό αγώνα!

 

Φέτος, στο μικρό χωριό από τέντες, στην πλατεία του ακριβώς στο κέντρο, είχε στήσει το μοναδικό του σόου ο Λευτέρης Πίππος, που έχει πολυδιάστατη σχέση με την μοτοσυκλέτα. Παρόλο που αγωνίζεται στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, ο Λευτέρης είναι και ο μόνος τόσο καλά εξοπλισμένος αναβάτης για Trial σόου, με ένα ολοκαίνουριο Trial της BETA που τον βοηθά να πραγματοποιήσει όλα τα απίθανα άλματα και τα περάσματα από τα εμπόδια. Το Σάββατο πάλεψε με τον δυνατό αέρα, έχοντας μόλις επιστρέψει από το μνημόσυνο του μηχανικού του, και τον ευχαριστούμε που έκανε αυτή την τόσο μεγάλη προσπάθεια για να είναι μαζί μας.

 

 

Την Κυριακή ο δυνατός αέρας επέστρεψε αργά το απόγευμα, αλλά ήρθε αποφασισμένος να ισοπεδώσει τα πάντα, καθιστώντας αδύνατη την οδήγηση μοτοσυκλέτας στην ευθεία, αναγκάζοντάς μας να ολοκληρώσουμε το Test Ride Event είκοσι λεπτά νωρίτερα, με τους συμμετέχοντες να συμφωνούν απόλυτα αφού η οδήγηση είχε γίνει δύσκολη… Οι τέντες της E-Z UP που είχε την πλειοψηφία στο "χωριό" του Test Ride Event άντεξαν την σκληρή δοκιμασία του δυνατού αέρα, και πρέπει να ευχαριστούμε τον αντιπρόσωπο που ήρθε να υποστηρίξει τις εταιρίες, και να βοηθήσει τόσο πριν, όσο και μετά! Όπως φυσικά πρέπει να βοηθήσουμε και όλες τις εταιρίες που συμμετείχαν, φαίρνοντας τις μοτοσυκλέτες τους στα Μέγαρα και δείχνοντας εμπιστοσύνη τόσο στο MOTO, όσο και σε όλους εσάς, τους συμμετέχοντες! Εξυπηρετώντας 10% περισσότερο κόσμο από πέρσι, για άλλη μία φορά το Test Ride Event ολοκληρώθηκε με πρώτο μέλημα την ασφάλεια, χωρίς να γίνει κανένα ατύχημα. Χαιρόμασταν να βλέπουμε το ασθενοφόρο μας παρκαρισμένο και το άψογο προσωπικό της TMA ξεκούραστο!

 

Τα εύσημα για την απόλυτη ασφάλεια σε τόσο πολύ, ετερόκλητο κόσμο, πηγαίνουν στο California Superbike School. Φυσικά και δεν γίνεται να σταματήσεις κάποιον να κάνει μία σούζα ή να προσπεράσει, παρόλο που οι προσπεράσεις απαγορευόντουσαν αυστηρά. Ήταν όμως θέμα των πλοηγών που δεν άφηναν τίποτα απαρατήρητο, να σταματήσουν, να κατευθύνουν, να ελέγξουν κάθε διαφορετική κατάσταση και να προλάβουν τα χειρότερα. Η επιτυχία του Test Ride Event είναι αποτέλεσμα και του επαγγελματισμού του California Superbike School που αντιμετωπίζει κάθε γκρουπ μοτοσυκλετιστών ξεχωριστά, προσαρμόζοντας ταχύτητες, ελέγχοντας συμπεριφορές και πάνω απ’ όλα ακούραστα, δίχως σταματημό κάτω από τον ήλιο!

Δεν είναι εύκολο να ομογενοποιήσεις τόσους πολλούς διαφορετικούς αναβάτες, και το ότι συμβαίνει κάθε φορά εδώ και τρία χρόνια με απόλυτη ασφάλεια, είναι ένας τεράστιος άθλος που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός!

Η ομάδα του MOTO, οι φίλοι που βοήθησαν, το California Supebike School και οι χορηγοί της εκδήλωσης που καλύπτουν μέρος των υψηλών εξόδων, στήνουν το τεράστιο σε απαιτήσεις Test Ride Event, σε χρόνους παράλληλους με την κανονική ροή της δουλειάς τους, της δουλειάς μας, προσβλέποντας όλοι μας μονάχα σε μία ανταμοιβή, να δούμε τον κόσμο ευτυχισμένο, με χαμόγελα! Είναι δωρεάν και θα είναι για πάντα δωρεάν για τους φίλους της μοτοσυκλέτας, με μόνη ανταμοιβή το ευχαριστώ. Φέτος πληρωθήκαμε όσο καμία άλλη φορά, κι αυτό μας δίνει το κουράγιο να το ξανά κάνουμε,

Σας ευχαριστούμε για την συμμετοχή λοιπόν!



Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”