Κατοχύρωσαν το όνομα και διέρρευσαν φωτογραφίες Η Yamaha κατοχύρωσε το όνομα FJ 09 στην Αμερική για μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες μοτοσυκλέτες για την Ευρωπαϊκή αγορά! Με τον κινητήρα του ΜΤ-09 και σχεδιαστικά τουλάχιστον το ίδιο πλαίσιο, σε μαύρο χρώμα αντί του ασημί της MT-09, η FJ-09 έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του το άκρως επιτυχημένο την χώρα μας TDM 900. Βέβαια, τα αρχικά FJ για εμάς τους Ευρωπαίους, παραπέμπουν στις μεγάλες και βαριές μοτοσυκλέτες τουρισμού της Yamaha και δεν είμαστε βέβαιοι αν η μοτοσυκλέτα θα διατηρήσει αυτό το όνομα και για την ευρωπαϊκή αγορά. Μάλλον το MT-09X που ακουγόταν τον τελευταίο χρόνο να είναι πιο κατάλληλη ονομασία για την γηραιά ήπειρο.
Επίσης, άγνωστο παραμένει ακόμα αν θα έχει αλλαγές στην γεωμετρία του πλαισίου, αλλά κυρίως στον τρόπο που βγάζει την δύναμή του ο κινητήρας. Στο MT-09 ο νέος τρικύλινδρος της Yamaha είναι λίγο παραπάνω από ατίθασος για να μετακομίσει αυτούσιος σε μια μοτοσυκλέτα που λογικά απευθύνεται σε ένα πιο "ήρεμο" κοινό.
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]
Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
Από τον
Θοδωρή Ξύδη
24/7/2025
Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway.
Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:
"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”
