Suzuki Hayabusa 860 άλογα: O Guy Martin στην τελική ευθεία για τα 482Km/h!

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

5/5/2021

Ο Guy Martin δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις παρόλο που αποσύρθηκε από τους αγώνες το 2017, και συγκεκριμένα από το Isle of Man TT όπου είχε γίνει ένας από τους ήρωές του, εξαιτίας της προσωπικότητάς του και των τολμηρών δηλώσεών του.

Οι αγώνες του θύμιζαν μετά από ένα σημείο την ημέρα της «μαρμότας» όπως είπε, κι έτσι αποφάσισε την τελευταία πενταετία να ασχοληθεί με άλλα πράγματα στην ζωή του, ένα από αυτά ήταν να διασχίσει την αμερικάνικη ήπειρο με ποδήλατο. Η ταχύτητα όμως του είχε λείψει και την κυνήγησε με όλα τα μέσα, ακόμη και τρακτέρ, καταλήγοντας το 2019 με μία Hayabusa Turbo προετοιμασμένη από την Holeshot Racing.

Πέρσι η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα έφτασε τα 830 άλογα και πλέον, σύμφωνα με τον Martin, ξεπερνά τους 860 ίππους χωρίς όμως να είναι βέβαιο αν η Holeshot Racing συνεχίζει να τον υποστηρίζει. Η Holeshot Racing ήταν εκείνη που προετοίμασε την Hayabusa του Martin φτάνοντας τα 270mp/h (περίπου 435km/h) πίσω στο 2019.

Τώρα ο πήχης για τον Martin είναι να ξεπεράσει τα 300μίλια, δηλαδή τα 482,8Km/h, ένα ρεκόρ που μετρά από εκκίνηση και για τον σκοπό αυτό δεν βελτίωσε μόνο την ιπποδύναμη αλλά κυρίως την αεροδυναμική πηγαίνοντας την μοτοσυκλέτα σε αεροσύραγγα. Το φαίριγνκ κρατά κάποιες βασικές σχεδιαστικές γραμμές της Hayabusa που παραμένουν αμυδρά στο προσκήνιο, θυμίζοντας πως αυτή η μοτοσυκλέτα έχει φτιαχτεί για τον σκοπό αυτό.

Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Martin έκανε μία κάπως μακάβρια δήλωση, λέγοντας πως θα πέθαινε για να το πετύχει κάτι που προφανώς ο καθένας απεύχεται, αλλά είναι χαρακτηριστικό της επιμονής που δείχνει στην επίτευξη αυτού του στόχου.

Η Suzuki Hayabusa που αγοράστηκε πριν από τρία χρόνια έναντι 6.000 Ευρώ σε μέτρια κατάσταση, έχει περάσει την ζωή της από τότε κάνοντας επιταχύνσεις και, είναι έτοιμη για την νέα προσπάθεια με την αναβαθμισμένη ιπποδύναμή της. Το μόνο που μένει πλέον είναι να θέσει ο Martin την ημερομηνία, κάτι που θα κάνεις μόλις αισθανθεί πως όλα είναι «ΟΚ». Όπως έχει δηλώσει, επίσης τον περασμένο Φεβρουάριο, μέχρι τα 400Km/h είναι όλα καλά, από εκεί και πάνω η αδρεναλίνη τον κρατά ξύπνιο για δύο μέρες, ενώ αντίστοιχα δύσκολη σωματικά και πνευματικά είναι και η προετοιμασία. Μην ξεχνάμε πως η απόσταση είναι συγκεκριμένη και η πίστα του αεροδρομίου τελειώνει, δεν μιλάμε για ρεκόρ στην αχανή Bonneville και τα λάθη έχουν μικρότερα περιθώρια για διόρθωση.

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway.

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”