Τα καλύτερα Superbike ήταν… Γαλλικά

Οφθαλμόλουτρο στη Villa d Este
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

27/5/2019

Από το Σάββατο έχουν ανοίξει οι πόρτες της Villa d Este στην Ιταλία, όπου στο γκαζόν του πολυτελέστατου ξενοδοχείου πάνω στη λίμνη παρελαύνουν κάθε χρόνο μηχανοκίνητοι θησαυροί του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος. Τα τελευταία τρία χρόνια, συνδιοργανωτής είναι η BMW, όπου φροντίζει να παρουσιάζει τουλάχιστον ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα, πριν αυτό βγει στην παραγωγή. Εδώ είδαμε πέρσι το 9cento, την μοτοσυκλέτα που θα βρεθεί απέναντι από το Yamaha Tracer 900, ενώ φέτος παρουσίασε το Concept R18, το οποίο επίσης θα βγει στην παραγωγή σε λίγους μήνες.

Όμως ο βασικός λόγος για να βρεθείς εκεί είναι η παρέλαση από αμύθητης αξίας (όχι μόνο χρηματικής, αλλά και ιστορικής) αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, που με μεράκι και πολύ αγάπη έχουν ανακατασκευάσει οι ιδιοκτήτες τους ή ακόμα και μουσεία. Φέτος την παράσταση και το τίτλο της καλύτερης μοτοσυκλέτας έκλεψε επάξια η γαλλική V2 των 1000cc της  Koehler Escoffier. Η άγνωστη αυτή εταιρεία σταμάτησε τις δραστηριότητές της το 1956, όμως πριν από αυτό είχε προλάβει να φτιάξει διάφορες εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες, που διέθεταν την χαρακτηριστική γαλλική avant-garde φιλοσοφία. Μία από αυτές είναι και η νικήτρια του φωτεινού Villa d Este, χάρη στον V2 κινητήρα της που διέθετε 2 ΕΕΚ, οι οποίοι έπαιρναν κίνηση μέσω άξονα τύπου Bevel. Οι δύο εξατμίσεις σε κάθε κύλινδρο (συνολικά τέσσερεις…) τις χάριζαν αυτή την εντυπωσιακή εμφάνιση, παρά το γεγονός ότι είχε μόνο μία βαλβίδα εξαγωγής σε κάθε κύλινδρο.

Η Koehler Escoffier έρχεται να μας θυμίσει τις απίστευτα εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες της γαλλικής βιομηχανίας και να μας κάνει να αναρωτηθούμε, πως είναι δυνατόν να εξαφανίστηκαν όλες μαζί. Το ίδιο περίπου συνέβη και με τη βρετανική μοτοβιομηχανία, όμως τα ονόματα των Brough Superior και Vincent είναι γνωστά σε αρκετό κόσμο, σε αντίθεση με τις γαλλικές εταιρίες που δεν θυμάται κανείς τίποτα από την ιστορία τους. Ακόμα και η Peugeot έφτιαχνε V2 μοτοσυκλέτες, αλλά σήμερα την ξέρουμε μόνο για τα scooter της.

Ενδιαφέρον φέτος είχε και η μεγάλη παρουσία των superbike που εμφανίστηκαν στο τέλος του 1960 και στις αρχές του 1970.

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin