Τώρα, γιατί το τεύχος 500 να είναι πιο σημαντικό από το 499 ή το 501 ή το 522; Μάλλον είναι θέμα δεκαδικού συστήματος και συνήθειας, με τα πολλαπλάσια των εκατοντάδων να θεωρείται πως σηματοδοτούν κάτι. Συμβολικά είναι όλα, όπως και τα 25 χρόνια που γιορτάσαμε πέρυσι. Μετά το ξανασκέφτεσαι, για κάτσε, περασμένο ένα τέταρτο του αιώνα είναι αυτό, πεντακόσια ολόκληρα τεύχη τώρα, μια ζωή. Κι είμαστε ακόμα εδώ, κάτι που στις μέρες μας δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε εύκολο.
Τους τελευταίους μήνες συναντώ αναγνώστες που συνειδητά αγοράζουν κάθε τεύχος του ΜΟΤΟ, καταλαβαίνοντας πως έτσι μας βοηθούν να συνεχίζουμε, διατηρώντας την ποιότητα που πάντα θέλουμε να τους προσφέρουμε. Αυτό για μένα είναι ακόμα πιο πολύτιμο, από τη στιγμή που ποτέ δεν βγήκαμε στο περιοδικό να πούμε “αγοράστε”. Κι ούτε πρόκειται. Φυσικά και οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και για μας, οι αναγνώστες μας όμως είναι απολύτως ικανοί να αποφασίσουν, χωρίς δικές μας προτροπές. Είναι μια σχέση εξάρτησης, σαφώς: Χωρίς αναγνώστες, δεν υπάρχει περιοδικό, χωρίς περιοδικό, τι να διαβάσουν οι αναγνώστες;

Το σκεφθήκαμε αρκετά το τεύχος 500. Παραδοσιακά, κάθε επέτειος έδινε αφορμή για αναδρομές στο παρελθόν, αυτό όμως το ορόσημο θέλαμε να είναι διαφορετικό. Να μην κοιτάζει στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον, δίνοντας ό,τι καλύτερο απ΄ το παρόν. Έτσι, απορρίψαμε κάθε είδους αναδρομές και περιαυτολογήσεις, ξέρετε, τότε κάναμε αυτό, πρώτοι εκείνο, να και το άλλο, τι φοβεροί τύποι που είμαστε. Εντάξει, καταφέρνουμε να βγάζουμε στην κάτω δεξιά γωνιά της Ευρώπης ένα περιοδικό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιοδήποτε άλλο που βγαίνει σε χώρες πολύ πιο ανεπτυγμένες μοτοσυκλετιστικά. Το αντίθετο μάλιστα. Κι αυτό, κάθε δεκαπέντε μέρες. Αλλά να ξαναλέμε κάθε φορά τα ίδια; Αντί για ιστορικές αναδρομές λοιπόν, προτιμήσαμε να σας δώσουμε ένα τεύχος με πολύ πράμα, γεμάτο με σημαντικές μοτοσυκλέτες: Το νέο Ducati Panigale, που φέρνει μια νέα εποχή για τα superbike της Ducati και χτυπάει στα ίσα όλα τα άλλα, το νέο MV Agusta F3, ένα κόσμημα που φιλοδοξεί να βρεθεί στην κορυφή των supersport, και την πρώτη επαφή με το νέο Honda Crosstourer, την μεγάλη της τουριστική on-off με τεχνολογία VFR.

Ποιά θα είναι όμως η “τεχνολογία” των επόμενων πεντακοσίων τευχών; Με τι θα ασχολούνται οι μοτοσυκλετιστές μέσα στα επόμενα 26 χρόνια; Ακόμα κι αν δεν μαντέψουμε για τόσο μακριά, ένα είναι σίγουρο: Το όνειρο θα υπάρχει πάντα, και οι οικονομικές δυνατότητες θα καθορίζουν πόσο κοντά μπορεί να βρεθεί ο καθένας. Ότι γινόταν πάντα δηλαδή. Αυτό που όλα δείχνουν πως θα αλλάξει, είναι το ίδιο το όνειρο. Την εποχή του εύκολου δανεικού χρήματος ένα “όνειρο” ήταν να αλλάζει κανείς μοτοσυκλέτα κάθε χρόνο, κάτι που αντί να πλουτίζει την μοτοσυκλετιστική ζωή του αναβάτη, πλούτιζε τις τράπεζες και τους εμπόρους αλλά φτώχαινε τη σχέση του αναβάτη με την μοτοσυκλέτα του. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές “κρίνεται η τύχη της χώρας στο Eurogroup”, κι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το βέβαιο είναι πως αυτά που ξέραμε, αυτά που ήδη αποτελούν παρελθόν, θα τα ξεχάσουμε. Ναι, δεν θα έχουμε πια ό,τι καλύτερο μπορούσαν να αγοράσουν τα δανεικά, αλλά αυτό που μπορούμε να έχουμε, ό,τι μπορούμε, και στους τιμοκαταλόγους των αντιπροσωπειών θα εμφανιστούν και πάλι τα αρχικά Κ.Π., Κατόπιν Παραγγελίας. Υπήρχε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή που το όνομα του αναβάτη και της μοτοσυκλέτας πήγαιναν μαζί, ο Γιάννης με το RD του, ήταν ένα. Αυτό λοιπόν που περιμένω να φέρει η οικονομική δεινότητα είναι μια αναθέρμανση της σχέσης του αναβάτη με τη μηχανή του. Να γίνει πάλι πιο σημαντικό το τι κάνεις με την μηχανή σου, κι όχι το ποια μηχανή έχεις.

Θα θυμηθούμε πάλι, θέλουμε δεν θέλουμε, πως και τα 250 μια χαρά μοτοσυκλέτες είναι, πως μαζί τους μπορείς να κάνεις τα πάντα. Το ίδιο ισχύει και για τα σύγχρονα 125, που είναι πολύ καλύτερα από τα παλιά 250, χωρίς να υστερούν και πολύ σε επιδόσεις. Κι όσοι δεν θυμούνται πως ήταν, θα ανακαλύψουν πως μπορεί να είναι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περνάει ντε και καλά καλύτερα μια παρέα με superbike, σε σχέση με μια παρέα με 250. Κάπου εκεί, θα δούμε πως ανάμεσα στις προϋποθέσεις για να περάσουμε καλά, δεν γράφει πουθενά πως αυτό εξαρτάται από το κόστος ή τα κυβικά της μηχανής. Η καλή παρέα, η ωραία διαδρομή, η “ευγενής άμιλλα”, η εξερεύνηση των δυνατοτήτων μηχανής και αναβάτη, όλα αυτά δεν εξαρτώνται από λεφτά και κυβικά. Σ’ όσους το είχαν, αυτό το άγχος θα φύγει. Θα είμαστε ευτυχείς αν έχουμε μια μηχανή, όποια και να είναι αυτή, και λίγα λεφτά για βενζίνη. Θα είμαστε ευτυχείς αν έχουμε τα βασικά εργαλεία για να βάζουμε χέρι στα μηχανάκια μας, να ξέρουμε να φτιάξουμε ένα σκασμένο λάστιχο, να θυμηθούμε ή να επινοήσουμε νέες πατέντες.
Θα απολαμβάνουμε την παρέα των φίλων μας, κι όσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνουμε μακρινές βόλτες, τόσο θα εκτιμούμε τις κοντινές.  

Ακόμα κι αν δεν μπορούμε πια να έχουμε μηχανές, θα υπάρχει πάντα η μαγεία τους. Ακόμα κι αν – μακριά από μας – γίνουν όλες ηλεκτρικές, εύχομαι να ανακαλύψουμε νέες αισθήσεις που θα μας αποζημιώσουν για την έλλειψη πιστονιών και στροφάλων. Εντάξει, μπορεί να πηγαίνουμε καμιά φορά κρυφά στο σπίτι του φίλου που έχει κρύψει ένα δίχρονο και που και που το βάζει μπρος και μαζεύονται όλοι γύρω του να πάρουν μια τζούρα διχρονόλαδο, κανείς όμως δεν πέρασε καλύτερα ευχόμενος να μείνει στα ίδια και τα ίδια. Και κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, να γράφει και το ΜΟΤΟ ιστορίες για αυτά που είναι κι αυτά που έρχονται, για τύπους τρελαμένους με όνειρα που θα θέλαμε κι εμείς να ζήσουμε. Και πάντα με καλή παρέα. Κι εσείς, οι αναγνώστες μας, είστε η καλύτερη παρέα που θα μπορούσαμε να έχουμε γι’ αυτά τα 500 πρώτα τεύχη.