Ξεκινά τρελή καραμπόλα μεταγραφών με “θύμα” την KTM και τον Crutchlow
Από τον
Μπάμπη Μέντη
5/6/2020
Η φετινή μεταγραφική περίοδος πρέπει να είναι η πιο τρελή των τελευταίων ετών, καθώς οι ομάδες και οι αναβάτες καλούνται να σχεδιάσουν το μέλλον τους χωρίς να έχουν σαφή δεδομένα για τις επιδόσεις των μοτοσυκλετών και των ίδιων των αναβατών, λόγω απουσίας… αγώνων. Όμως ο χρόνος τρέχει και τα συμβόλαια πρέπει να υπογραφούν. Πρακτικά μόνο η Suzuki ξέρει ακριβώς ποιους αναβάτες θα έχουν οι μοτοσυκλέτες της πάνω στις σέλες τους την επόμενη χρονιά. Η Yamaha έκλεισε τις θέσεις για τις δύο μοτοσυκλέτες της εργοστασιακής ομάδας, όμως ακόμα εκκρεμεί η “υπόθεση Rossi-Petronas”. Η Aprilia έχει ανοιχτό το θέμα του Iannone και φυσικά η Ducati δεν έχει ανακοινώσει τίποτα για την ανανέωση του συμβολαίου του Dovisiozo. Η Honda και η KTM φαινόταν πως κινούνται σε ήρεμα νερά, όμως τα νέα σύμφωνα με το Motosport.com θέλουν τον Pol Espargaro να φεύγει από την ΚΤΜ στο τέλος της χρονιάς και να υπογράφει συμβόλαιο με το HRC!
Αυτό το γεγονός, όχι μόνο αφήνει μια κενή θέση στην εργοστασιακή ομάδα της ΚΤΜ, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για το μέλλον του Cal Crutchlow! Τα αδέρφια Marc και Alex Marquez δεν πρόκειται να κουνήσουν βήμα από την Repsol έστω κι αν ο μικρός Alex έχει συμβόλαιο 1+1, ούτε όμως ο Nakagami πρόκειται να φύγει από το HRC, διότι η Honda θέλει οπωσδήποτε έναν Ιάπωνα αναβάτη. Το καμπανάκι χτυπάει για τον Cal Crutchlow, ο οποίος στο παρελθόν είχε κάνει δηλώσεις για πιθανή “συνταξιοδότηση” όμως τελευταία είχε εκφράσει την επιθυμία να συνεχίζει και μετά το 2020. Η φυγή του Pol Espargaro από την KTM, δηλαδή του πιο γρήγορου και αποτελεσματικού αναβάτη της αυστριακής ομάδας δεν θα είναι η μόνη απώλεια. Η Ducati έχει κάνει προχωρημένες επαφές και με τον Jorge Martin, ώστε να πάει στην Pramac από το 2021. Οπότε η καραμπόλα που δημιουργεί η μετακίνηση του Pol Espargaro στην LCR Honda, θα δημιουργήσει τις περισσότερες ανακατατάξεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο grid των MotoGP.
Ένα ταξίδι 76 χρόνων με ήρωες, θρύλους και αξέχαστες στιγμές
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
5/8/2025
Το επόμενο Σαββατοκύριακο η κορυφαία κατηγορία των Grand Prix γιορτάζει τον 1000ό αγώνα της στο Red Bull Ring, χίλιοι αγώνες σε 76 χρόνια δράσης, ηρώων, κακών, θριάμβων και τραγωδιών
Τρεισήμισι δεκαετίες γεμάτες από αληθινούς θρύλους όπως οι Duke, Surtees, Hailwood, Agostini, Rainey, Doohan, Rossi και Marquez. Χίλια Grand Prix που ταξίδεψαν τον κόσμο σε θρυλικές πίστες: Assen, Phillip Island, Isle of Man, Sachsenring, Indianapolis, Buriram, Buddh και Losail. Ένα Πρωτάθλημα που έσπρωξε την τεχνολογική καινοτομία στα άκρα και ακόμα παραπέρα.
Από την αρχή…
Ο πρώτοςαγώνας της κατηγορίας MotoGP διεξήχθη στον θρυλικό TT Mountain Circuit στο Isle of Man, στις 17 Ιουνίου 1949. Στον επτά γύρων, 425 χλμ. μαραθώνιο κέρδισε ο Harold Daniell με εργοστασιακή Norton.
Χρειάστηκαν 13 χρόνια για να φτάσουμε στον 100ό αγώνα, το 1962 στο Sachsenring, με νικητή τον Mike Hailwood και την MV Agusta. Δέκα χρόνια νωρίτερα, στη Monza, ο Les Graham χάριζε στην MV Agusta την πρώτη της νίκη. Το 1953, ο Fergus Anderson έγινε ο γηραιότεροςνικητής στην ιστορία, κερδίζοντας στα 44 του με Moto Guzzi στο Montjuic Park.
Το 1957, ο Bob McIntyre κατέγραψε τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα στα 76 χρόνια του θεσμού: 3 ώρες, 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα για 8 γύρους στην διαδρομή των 60,27 χλμ. του Isle of Man.
Από τα 200 στα 400 Grand Prix
Ο 200όςαγώνας έγινε στο Assen με νικητή τον Giacomo Agostini. Λίγο πριν, ο Jim Redman έφερε τη Honda στην κορυφή για πρώτηφορά στο Hockenheim, ενώ ο Godfrey Nash κατέκτησε την τελευταίανίκημονοκύλινδρης μοτοσυκλέτας στο Opatija το 1969. Το 1971, ο Jack Findlay χάρισε στη Suzuki την πρώτηνίκηδίχρονου κινητήρα.
Ο Barry Sheene γιόρτασε τον 300όαγώνα το 1981 στο Anderstorp – τελευταία του νίκη και μοναδική με Yamaha. Το 1973, ο Jarno Saarinen κέρδισε τον πρώτο αγώνα με τετράκυλινδροδίχρονο, όμως χάθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα στο Monza.
Το 1976, στο Nürburgring, ο Agostini πήρε την τελευταίανίκη του, που ήταν και η τελευταία για τετράχρονημηχανή στην κατηγορία μέχρι την εποχή MotoGP.
Το 1977, ο Sheene σημείωσε την υψηλότερη μέση ταχύτητα όλων των εποχών: 217,37 χλμ/ώρα στο Spa. Το 1989, στον 400όαγώνα, ο Eddie Lawson νίκησε στο Le Mans.
Η σύγχρονη εποχή
Η μισήχιλιάδααγώνων ήρθε με τον Mick Doohan νικητή στο Imola, ενώ το 2002, ο Valentino Rossi κέρδισε στον πρώτο αγώνα όπου οι τετράχρονοι 990 κ.εκ. έτρεξαν μαζί με τους δίχρονους.
Ο 600ός αγώνας πήγε στον Sete Gibernau μετά απο τρομερή μάχη με τον Rossi στο Le Mans, ενώ λίγο αργότερα ο Capirossi έφερε την πρώτηνίκηDucati στο MotoGP. Το 2004, ο Rossi έγινε ο μόνος που κέρδισε διαδοχικά σε δύο διαφορετικές μάρκες (Honda και Yamaha).
Το 2007 ήρθαν τα 800 κ.εκ., με τον Stoner και την Ducati κυρίαρχους. Το 2008, το Qatar έγινε ο πρώτοςνυχτερινόςαγώνας στην ιστορία. Ο Jorge Lorenzo πήρε τον 700ό αγώνα στο Motegi (2009), ενώ το 2013 ο Marc Marquez έγινε ο νεότεροςνικητής όλων των εποχών.
Από το 800 στο 1000
O Jorge Lorenzo κέρδισε και τον 800όαγώνα με απόλυτη κυριαρχία. Το 2016 μπήκαν τα ενιαία ECU και τα ελαστικά της Michelin. Ο Cal Crutchlow έγινε ο πρώτοςΒρετανός νικητής μετά από 35 χρόνια. Ο Rossi πήρε την τελευταία του νίκη το 2017, ενώ το 2020 η KTM πανηγύρισε τις πρώτες της νίκες με Binder και Oliveira που κέρδισε εντός έδρας για τον Αυστριακό κατασκευαστή στο Red Bull Ring τον 900ό αγώνα, όντας μέχρι σήμερα ο μοναδικόςΠορτογάλος με νίκηστην μεγάλη κατηγορία.
Το 2021 στο Qatar, οι Quartararo και Zarco έκαναν το πρώτογαλλικό 1-2. Το 2022, ο Aleix Espargaró έφερε την πρώτηνίκηAprilia και ο Rins κέρδισε στον πιο κοντινό τερματισμό στην ιστορία (0,884’’ για 7 αναβάτες).
Το 2024, ο Viñales έγινε ο πρώτος που νίκησε με τρεις διαφορετικές μάρκες στην εποχή MotoGP. Ο Marc Marquez κέρδισε ξανά μετά από 1043 μέρες, αυτή τη φορά με Ducati. Λίγο αργότερα, οι αδελφοί Marquez έγραψαν ιστορία με το πρώτο 1-2 σε αδέρφούς. Στο Le Mans, ο Zarco χάρισε στη Γαλλία την πρώτη της νίκη εντός έδρας μετά από 71 χρόνια.
Και τώρα… το μέλλον
Βαθιά ανάσα και ετοιμαστείτε για τους επόμενους 1000 αγώνες. Ο κόσμος θα αλλάξει δραματικά, αλλά το σίγουρο είναι ένα, ο αγώνας θα είναι πάντα αγώνας.
