MotoGP – Qatar: Επέστρεψε το θέαμα!

Θρίαμβος Viñales, μάχη μέχρι το τέλος!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/3/2017

Άκρως δυναμικά επέστρεψε το MotoGP, με μπόλικο θέαμα και απρόβλεπτες καταστάσεις, και τον καιρό να δίνει τελικά την άδεια να γίνει ένας στεγνός και γρήγορος αγώνας, όχι όμως χωρίς κάποια γραφειοκρατία, πριν δώσει αυτή την άδεια…

Ο αγώνας ξεκίνησε κυνηγώντας τα σύννεφα, όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί από εχθές, όμως ευτυχώς ήταν ήπια τα πράγματα, γλιτώνοντας τα χειρότερα ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε αρχικά, όταν αποφασίστηκε μισή ώρα καθυστέρηση και μόλις ένας γύρος λιγότερος από το προβλεπόμενο, ώστε να μην σπαταληθεί πολύς –πρόσθετος- τηλεοπτικός χρόνος…

Μικρή ειρωνεία ότι η βροχή ξεκίνησε αμέσως μόλις τερμάτισε η Moto 2, ψιχαλίζοντας με ρυθμό που δεν μπορούσε να αποθαρρύνει την διοργάνωση για να σταματήσει την εκκίνηση των MotoGP, και μόλις στήθηκαν οι αναβάτες η βροχή έδειξε να δυναμώνει. Η διοργάνωση έπρεπε να πάρει αποφάσεις την στιγμή που ο ρυθμός με τον οποίο οι σταγόνες έφταναν στο έδαφος, αυξομειωνόταν συνεχώς. Στο τέλος αποφάσισαν την ακύρωση της εκκίνησης, με την ελπίδα ότι το σύννεφο που δημιούργησε το πρόβλημα θα εξαφανιστεί χωρίς να το ακολουθήσει δεύτερο, αποφασίζοντας μισή ώρα καθυστέρηση. Το θρίλερ της εκκίνησης όμως θα κρατούσε λίγο ακόμα…

Βγαίνοντας οι αναβάτες για αναγνώριση της κατάστασης στην πίστα, ανακάλυψαν ότι στις τελευταίες στροφές υπήρχε σοβαρό πρόβλημα πρόσφυσης, ώστε μερικοί αναγκάστηκαν να βγουν εκτός για να αποφύγουν την πτώση. Στο τέλος του αναγνωριστικού αυτού γύρου, ενημέρωσαν την οργάνωση ότι είναι αδύνατο να αγωνιστούν ή τουλάχιστον η πλειοψηφία είχε αυτή την πεποίθηση, καθώς ορισμένοι ήταν έτοιμοι να αγωνιστούν με την πίστα ως έχει, δηλαδή με το τρίτο μισό βρεγμένο. Το ζήτημα ήταν πως δεν υπήρχαν οι συνθήκες για βρόχινα ελαστικά και με τα slick η πρόσφυση δεν ήταν ομοιόμορφη σε όλη την πίστα. Τότε αποφασίστηκε νέα καθυστέρηση για την εκκίνηση, με ακόμα έναν γύρο λιγότερο, φτάνοντας στρογγυλά τους είκοσι, εν μέσω παραπόνων από τις κερκίδες που ο κόσμος δεν μπορούσε να περιμένει περισσότερο.

Την νέα καθυστέρηση εκμεταλλεύτηκαν οι Marquez και Crutchlow για να κάνουν μία αλλαγή στο εμπρός ελαστικό την τελευταία στιγμή, τοποθετώντας την γόμα μεσαίας σκληρότητας, με τον Zarco και Bautista να αλλάζουν πίσω σε μαλακό, την στιγμή που άνθρωποι της Michelin δήλωσαν ότι με τις νέες συνθήκες και τους λιγότερους γύρους, η σκληρή γόμα να μην είναι η καλύτερη λύση. Ουσιαστικά η μεσαία γόμα για το εμπρός ήταν η επιλογή και των υπολοίπων, ενώ το μαλακότερο πίσω ελαστικό το φορούσε από την αρχή και ο Dovizioso, αποτελώντας με Zarco και Bautista την μειοψηφία στην επιλογή του πίσω ελαστικού.

Κι επιτέλους:

Η εκκίνηση τελικά έγινε με την απόφαση για δύο γύρους προθέρμανσης, ώστε να απομακρυνθεί και η τελευταία υγρασία από την αγωνιστική γραμμή, από το πέρασμα των αγωνιστικών μοτοσυκλετών. Μικρός πανικός στην εκκίνηση, με τον Iannone να κάνει κάτι γνώριμο από παλιά, να ξεκινά τόσο γρήγορα και άμεσα, που η οργάνωση έπρεπε να εξετάσει αν ήταν άκυρη η εκκίνησή του, τον Zarco να κάνει επίσης καλή εκκίνηση όχι όμως χωρίς αψιμαχίες, και τον Rossi να επιτίθεται από τις πίσω γραμμές, να παίρνει μία σωστή γραμμή για την πρώτη στροφή πίσω από τον Dovizioso, αλλά να έρχεται ο Crutchlow και να πέφτει επάνω του! Μοναδικοί χαμένοι από αυτή την στιγμή, ήταν η πίσω κάμερα της Yamaha M1 που για τον υπόλοιπο αγώνα κρεμόταν από το καλώδιό της, πάνω από τον πίσω τροχό του Rossi και ο ίδιος ο Cruthclow που έχασε δύο θέσεις κατευθείαν. Από εκείνη την στιγμή όμως, τίποτα στον αγώνα δεν θα ήταν απόλυτα προβλέψιμο, μέχρι και το τέλος του!

Στην μέση του πρώτου γύρου, ο Zarco είχε βρεθεί να οδηγεί τον αγώνα στην πρώτη του εμφάνιση στα MotoGP, με όλους τους αναμενόμενους διεκδικητές του φετινού τίτλου να τον ακολουθούν, πλην του Lorenzo, του περσινού νικητή στο Κατάρ, που κάνοντας ένα λάθος βρέθηκε στις τελευταίες θέσεις από τις οποίες ανέκτησε κάποιες στην μέση του αγώνα για να τις χάσει ξανά.

Όσο ο Zarco έκανε την εμφάνιση της ζωής του, πίσω του οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να κρατήσουν μία σειρά, με τον Marquez να παλεύει να κρατήσει την θέση του από τον Iannone που έδινε δυνατή μάχη και τον Dovizioso να επιτίθεται στην τεράστια ευθεία του Losail, απειλώντας να τους περάσει όλους με την τεράστια διαφορά ιπποδύναμης στις ψηλές στροφές που έχει η Ducati. Σε κοντινή απόσταση ο Vinales, ολοκλήρωνε την πρώτη ομάδα που ξεμάκραινε από τους υπόλοιπους, όσο ο Zarco άνοιγε επίσης την διαφορά ανεπηρέαστος από τις μάχες πίσω του. Πιο πίσω ο Pedrosa καθυστερούσε ξεκάθαρα τον Rossi που έδινε μάχη για ένα καθαρό προσπέρασμα, στην πίστα που δεν αφήνει πολλές επιλογές, αφού εκτός αγωνιστικής γραμμής, κρύβει παγίδες.

Όσο το εμπρός γκρουπ άνοιγε την διαφορά, τόσο γινόταν επιτακτική η ανάγκη για τον Rossi να περάσει τον Pedrosa, πράγμα που έκανε σταματώντας το κενό με τους εμπρός στο ένα δευτερόλεπτο. Μονάχα που μέχρι τότε, στους τέσσερις πρώτους γύρους, είχε γίνει κάτι που δεν μπορούσε κανένας να προβλέψει. Ο Zarco όχι μόνο οδηγούσε ακόμα τον αγώνα, αλλά είχε ανοίξει την διαφορά του σχεδόν στο ένα δευτερόλεπτο! Μία δορυφορική μοτοσυκλέτα, με έναν αναβάτη –που αν και παγκόσμιος πρωταθλητής στην Moto2, είναι νέος στα GP- οδηγούσε τον αγώνα και μάλιστα άνοιγε την διαφορά από τους καλύτερους του κόσμου. Μπορεί η υπεροχή να οφειλόταν κυρίως στο μαλακό πίσω ελαστικό, αλλά και στο γεγονός ότι οι υπόλοιποι έκαναν έναν αγώνα τακτικής κρατώντας ελαστικό και δυνάμεις για το τρίτο μισό του αγώνα, όμως και πάλι η προσπάθεια εκείνη την στιγμή του Zarco, ήταν αξιομνημόνευτη. Δυστυχώς για εκείνον δεν κράτησε πολύ. Ήταν ξεκάθαρο ότι έκανε υπερπροσπάθεια και ήταν επίσης ξεκάθαρο ότι θα έπρεπε να κόψει ρυθμό. Το είπε και ο ίδιος αργότερα. Γιατί βγαίνοντας ελάχιστα εκτός γραμμής αμέσως μετά το πρώτο εσάκι, πάτησε λίγο πιο απότομα το εμπρός φρένο για να προετοιμαστεί για την επόμενη στροφή και αμέσως έχασε πρόσφυση από το εμπρός ελαστικό σημειώνοντας μία πολύ άτυχη πτώση.

‘Έλεγα στον εαυτό μου να πάει πιο συντηρητικά και μάλιστα το είχα ήδη εφαρμόσει, για αυτό και με τσάτισε πολύ αυτή η πτώση, γιατί προσπάθησα να την αποφύγω», δήλωσε λίγο αργότερα, με την αλήθεια να παραμένει ότι μπορεί να το σκέφτηκε, αλλά άργησε να το εφαρμόσει….

Λίγο αργότερα ο Bautista θα έπεφτε κι αυτός, αφήνοντας τον Dovizioso που πάλευε στις πρώτες θέσεις, τον μοναδικό με μαλακό πίσω ελαστικό, μεγαλώνοντας την αγωνία της Ducati για πιθανή πτώση. Γιατί είχε προηγηθεί και διπλή πτώση του Crutchlow στην 16η στροφή, σηκώθηκε και έπεσε αμέσως μετά στην 13η….

Μπροστά ο Iannone έδινε μάχη με τον Marquez μονάχα που πλησίασε πολύ και αμέσως μετά έπεσε, πάλι θυμίζοντας την περασμένη χρονιά, σε μία φάση που πρέπει να εξεταστεί με λεπτομέρεια για να εξακριβωθεί αν η πτώση οφείλεται σε επαφή με το πίσω ελαστικό του Marquez πράγμα που είναι και το πιθανότερο. Με Zarco και Iannone εκτός, ο Dovizioso έκανε την επίθεσή του και οδηγούσε τον αγώνα την στιγμή που ο Vinales έπεφτε σε χρόνο και τον πλησίαζε ο Rossi. Μικρή μάχη με τον Marquez για πολύ λίγο, εξαιρετικά φρένα από τον Dovizioso και ηρεμία μέχρι που ξαφνικά οι δύο Yamaha, ταυτόχρονα, ανέβαζαν ρυθμό πλησιάζοντας σε μερικές εκπληκτικές στιγμές συντονισμένης οδήγησης.

Πανεύκολο το προσπέρασμα της Yamaha M1 του Vinales έναντι της Honda του Marquez και απευθείας επίθεση στον Dovizioso. Πολύ σύντομα θα ακολουθούσε και ο Rossi και τελικά η Ducati και οι δύο Yamaha θα άνοιγαν την διαφορά μέχρι και πάνω από τα τρία δευτερόλεπτα, σε σύγκριση με τον Marquez που από εκείνη την στιγμή θα έκανε μοναχικό αγώνα στην τέταρτη θέση, ενώ πιο πίσω του άλλη μία τριάδα σχηματιζόταν με τον Redding να είναι αρκετά μαχητικός.

Ο Vinales με τον Dovizioso θα άλλαζαν αρκετές φορές θέση, με τον Rossi να παρακολουθεί από κοντά για μεγάλο διάστημα, μένοντας όμως στο τέλος πιο πίσω, και χωρίς να αποτελέσει πραγματική απειλή για τον Dovizioso.

Ήταν πολλά τα στοιχήματα εκείνη την στιγμή, για την πρώτη θέση: Ο Dovizioso είχε τεράστιο προβάδισμα στην ευθεία αλλά και μία μικρή αμφιβολία για το αν θα κρατηθεί το πίσω ελαστικό. Ο Vinales ήταν βέβαιο ότι μπορούσε να τον περάσει στο δεύτερο και κυρίως το τρίτο κομμάτι της πίστας, αλλά θα έπρεπε να χτίσει διαφορά για να μην τον περάσει σαν σταματημένο η Ducati στην ευθεία. Ήταν τόσο μεγάλο το πρόβλημα αυτό, που ο Vinales έκανε το μοναδικό λάθος στα φρένα της πρώτης στροφής, βγαίνοντας εκτός γραμμής όταν προσπάθησε να μείνει στο γκάζι περισσότερο, για να μην τον περάσει ο Dovizioso. Η ειρωνεία είναι ότι εκείνη την στιγμή η Ducati δεν ήταν σε θέση να τον φτάσει γιατί είχε χτίσει την απαραίτητη διαφορά και έτσι εκείνο το λάθος αναζωπύρωσε την μάχη, με τον Rossi να πλησιάζει ξανά, χωρίς όμως να απειλεί ξεκάθαρα για την δεύτερη θέση που κρατούσε ο Dovizioso.

Μία κοντινή ματιά στους πίσω τροχούς των Yamaha και της Ducati, άφηνε επίσης να μαντέψεις ότι το σενάριο να μην αντέξει το ελαστικό του Dovizioso είχε απομακρυνθεί. Γιατί στην έξοδο τα ηλεκτρονικά των Yamaha M1 επέτρεπαν ένα μικρό ντριφτάρισμα με λευκό καπνό, ενώ η Ducati GP επιτάχυνε εξίσου δυνατά αλλά πιο ομαλά. Με τον Dovizioso να είναι ένας από τους πιο σταθερούς οδηγούς και με φήμη ότι παρουσιάζει την μικρότερη φθορά στα ελαστικά της Ducati, οι τελευταίοι γύροι ήταν βέβαιο ότι θα αποτελέσουν μία μάχη αναβατών, χωρίς απρόοπτα. Στην μάχη αυτή επικράτησε ξεκάθαρα ο Vinales που σε κάθε στροφή έκανε υπερπροσπάθεια να κρατηθεί στο μέγιστο δυνατό, ξεμακραίνοντας ολοένα και περισσότερο για να μην μπορέσει η Ducati να τον φτάσει στην ευθεία του τερματισμού. Ακόμα κι ένα μικρό λάθος του Dovizioso στην έξοδο της τελευταίας στροφής, δεν ήταν ικανό να πεις ότι χάρισε την νίκη στον Vinales.

Με μία ξεκάθαρη, εντυπωσιακή νίκη, ο νεότατος Ισπανός έκανε κάτι υπέροχο. Αποχαιρέτησε την Suzuki με νίκη στο 16 και χάρισε στην Yamaha την νίκη με το καλωσόρισμα φέτος! Έγινε έτσι ο δεύτερος νεαρότερος αναβάτης μετά τον Mike Hailwood με δύο νίκες σε δύο ομάδες.

Ολοκληρώθηκε έτσι ένας εντυπωσιακός πρώτος αγώνας στο Κατάρ, με θέαμα και μάχες που ανεβάζουν τον πήχη πολύ ψηλά για το πρωτάθλημα που μόλις ξεκίνησε.. και φυσικά αμέσως μετά άρχισε να βρέχει!

Ήταν λες και κρατήθηκε ο καιρός τόσο, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να απολαύσουμε τον αγώνα, με τους Άραβες να λένε περήφανοι ότι εισακούστηκαν οι προσευχές τους και δημιουργήθηκε ένα παράθυρο ίσα-ίσα για τον τελευταίο αγώνα της ημέρας. Το MOTO θέλει η βροχή να σταματήσει πλήρως, καθώς θα οδηγήσουμε τώρα τα νέα ελαστικά της Michelin στην μαγική αυτή πίστα με τα πιο απαιτητικά φρένα και την τεράστια ευθεία, μείνετε συντονισμένοι!  

Επόμενος αγώνας στις 9 Απριλίου: Gran Premio Motul de la República Argentina με τον αγώνα να είναι προγραμματισμένος για τις 22:00 ώρα Ελλάδας!

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”