2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Στη γη των ταράνδων

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.

Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…

Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.

Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.

Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery

https://bit.ly/MOTO_669

3/5/2022

Μετά την Μεδίνα, σειρά είχε κατόπιν η Μέκκα, η ιερότερη πόλη του Ισλάμ. Εκεί βρίσκεται το ιερότερο τέμενος των Μουσουλμάνων, το Μεγάλο Τζαμί (Masjid al Haram), που στο εσωτερικό του δεσπόζει η Κάαμπα, ένα από τα πιο ιερά σημεία του Ισλάμ. Λόγω όμως της απίστευτης κοσμοσυρροής του Ραμαζανιού, στάθηκε αδύνατο να μπω στο Μεγάλο Τζαμί. Για τις τρεις επόμενες μέρες δεν υπήρχε καμία διαθέσιμη ημερομηνία εισόδου –τα ραντεβού εισόδου κλείνονταν μόνο μέσω διαδικτύου. Μεγάλη ατυχία!

Λίγο πριν την ανατολή, ξεκίνησε η αυθημερόν πορεία μου για την πρωτεύουσα Ριάντ (845 χλμ.), στην γεωγραφική καρδιά της χώρας. Στο Ριάντ έφτασα αργά το απόγευμα, κατάκοπος από τα χιλιόμετρα της διαδρομής και εξαντλημένος από την πείνα–νηστεία του Ραμαζανιού. Και μόλις ο ήλιος επιτέλους έδυσε, ξεχύθηκα –όπως όλοι οι μουσουλμάνοι άλλωστε– να ικανοποιήσω την τρελή μου πείνα!

Το Ριάντ των 7.200.000 κατοίκων, που ανακηρύχτηκε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας το 1932, δεν μου έκλεψε την καρδιά, όπως συνέβη με την Τζέντα. Στη διήμερη γνωριμία μου με την πλουσιότερη πόλη της χώρας, “στάθηκα” στο National Museum Park Murabba, στο τζαμί Imam Turki bin Abdullah, στο φρούριο-μουσείο Al Masmak και στον επιβλητικό ουρανοξύστη Kingdom Tower (302 μ.). Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτή η πόλη με εξιτάρισε.

Μετά την πρωτεύουσα Ριάντ, η κόκκινη γραμμή του χάρτη συνέχιζε ανατολικά και κατέληγε στις ακτές του Περσικού κόλπου (480 χλμ. μακριά). Εκεί με περίμενε η γέφυρα “King Fahd Causeway” (μήκους 25 χλμ.), η οποία συνδέει την Σαουδική Αραβία με το Μπαχρέιν. Ναι, το λιλιπούτειο νησί–βασίλειο του Μπαχρέιν καρτερούσε τον Έλληνα αναβάτη του “Arabian Tour”.

Αφού ολοκλήρωσα σχετικά γρήγορα τις συνοριακές διαδικασίες (έβγαλα βίζα εισόδου για Μπαχρέιν και αγόρασα ασφαλιστική κάλυψη για την μοτοσυκλέτα), βρέθηκα να οδηγώ πάνω στην κολοσσιαία γέφυρα και ενθουσιασμένος έβαλα ρόδα στο λιλιπούτειο βασίλειο του Περσικού κόλπου.

Για την Ιστορία, στους πανάρχαιους μύθους των Σουμερίων το νησί του Μπαχρέιν αναφερόταν ως ο καταπράσινος Κήπος της Εδέμ, ενώ ο Έλληνας ναύαρχος Νέαρχος –υπό τις διαταγές του Μεγάλου Αλεξάνδρου– είχε αποβιβαστεί στο νησί πριν από περίπου 2.300 χρόνια. Οι δε αρχαίοι πρόγονοί μας, ονόμαζαν το νησί Τύλος!

Η καρδιά του νησιού κτυπούσε δυνατά στην πρωτεύουσα Manama. Οι δεκάδες ουρανοξύστες που "βελόνιζαν" τον ουρανό, τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους και τα λαμπερά εμπορικά κέντρα (Malls) “πρόδιδαν” την ευημερία και τον πλούτο που έχουν προσφέρει στο Μπαχρέιν τα άφθονα κοιτάσματα πετρελαίου που κρύβει ο βυθός του Περσικού κόλπου. Χλιδή και πολυτέλεια, όλα σε υπερθετικό βαθμό!

Στην τουριστική ατζέντα μου είχα σημειώσει –και επισκέφθηκα φυσικά– το Τέμενος Al Fateh Grand Mosque (ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά του μουσουλμανικού κόσμου), το πορτογαλικό φρούριο Qal’at al Bahrain, την πύλη Gate of Bahrain και το παραδοσιακό παζάρι της πόλης (σουκς).