Ταξίδι στην Κεντρική Ασία: Β' ανταπόκριση

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

8/7/2019

Η διάσχιση του Καζακστάν με την λευκή Honda CB500X στην διαδρομή Oral – Aktobe – Aral – Shymkent (2.150 χλμ) αποδείχθηκε η πιο ανιαρή και μονότονη αποστολή του ταξιδιού. Στέπες, καμήλες, άμμος, ευθεία και μοναξιά, πρωταγωνίστησαν για τρεις μέρες στην ζωή μου…
Το Ουζμπεκιστάν ήταν η δεύτερη κεντροασιατική χώρα που με υποδέχθηκε. Η πρωτεύουσα Τασκένδη, μόλις 20 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Καζακστάν, με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες, μου πρόσφερε μια ευχάριστη περιπλάνηση σε ενδιαφέροντα μουσεία (Μουσείο Ταμερλάνου), βαθύσκιωτα πάρκα και μεγάλες πλατείες, ενώ οι καλοσυνάτοι κάτοικοί της με καλωσόρισαν στην πόλη τους μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο.

Μόλις 280 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τασκένδης, κυκλωμένη από καταπράσινα χωράφια με βαμβάκι, αντίκρισα την Σαμαρκάνδη, το "Γαλάζιο Μαργαριτάρι της Κεντρικής Ασίας", που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πόλεις στην διαδρομή του μεταξένιου δρόμου, από την μακρινή Κίνα στην Δύση.
Στο διάβα των αιώνων, τις πύλες της κεντροασιατικής πολιτείας πέρασαν αμέτρητα εμπορικά καραβάνια, σκονισμένοι ταξιδιώτες και αδίστακτοι εισβολείς. Η απόφαση του Ταμερλάνου να επιλέξει την Σαμαρκάνδη για πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, μοιραία της χάρισε μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των πιο ένδοξων πόλεων του κόσμου.

Με σημείο αναφοράς την διάσημη πλατεία Regastan, η παλαιά πόλη της Σαμαρκάνδης ήταν γεμάτη με πανύψηλα μνημεία, που με εντυπωσίασαν κυρίως με τους γαλάζιους τρούλους τους. Μαυσωλεία και τζαμιά τα περισσότερα, αποτελούσαν την μακροσκελή λίστα των μοναδικών κτισμάτων της μαγευτικής Σαμαρκάνδης.
Δεν χρειάστηκε να οδηγήσω περισσότερα από 270 χιλιόμετρα για να φτάσω κατόπιν στην Μπουχάρα, που καμαρώνει σήμερα για τα διάσημα χαλιά της, όπως φυσικά και για τα 140 διατηρημένα μεσαιωνικά κτίσματα που υπάρχουν στα όρια της παλαιάς πόλης.
Η Μπουχάρα, το "δεύτερο ανατολίτικο θαύμα", όπως περιγραφόταν από τους ποιητές της Ανατολής, έφτασε στο απόγειο της δόξας της κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (12ο–16ο αιώνα), όταν εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού.

Η Μπουχάρα, διαθέτοντας ένα μοναδικό σκηνικό εποχής, μού πρόσφερε στο ακέραιο την αίσθηση μιας αυθεντικής ανατολίτικης πολιτείας της μεσαιωνικής περιόδου. Αλλά και οι κάτοικοί της, απλοί και καλοσυνάτοι, σε αρκετές περιπτώσεις με κάλεσαν σπίτι τους για να πιούμε μαζί ένα φλιτζάνι τσάι και να μου διηγηθούν μια ιστορία για ένα τζαμί ή ένα κάστρο, για ένα μύθο ή έναν τρομερό πολεμιστή της μυθικής Μπουχάρα… Γιατί να αρνηθώ άλλωστε; Επειδή δεν μιλούσα ουζμπέκικα;

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

19/9/2022

Όταν τα ξέφρενα πανηγύρια της άφιξης στη βόρεια εσχατιά της Ευρώπης κόπασαν και έσβησαν τα φώτα της «παράστασης», μοιραία ξεκίνησε η –ψυχολογική και ρεαλιστική– διαδικασία της επιστροφής από το Nordkapp στα πάτρια εδάφη.

Νορβηγία, Φιλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία ήταν οι χώρες που με καρτερούσαν καθοδόν. Λίγες οι μέρες που διέθετα, πολλά τα χιλιόμετρα που είχα να διανύσω. Αποχαιρέτησα με ανάμεικτα συναισθήματα την υδρόγειο σφαίρα, πάτησα μίζα, έβαλα το κεφάλι κάτω και όρμηξα ακάθεκτος για τον μακρινό νότο.

Η μοναδική στάση που έκανα στην Φιλανδία πραγματοποιήθηκε στην πόλη Rovaniemi (λόγω Αρκτικού Κύκλου). Στη συνέχεια, τα 1.640 χλμ. της Σουηδίας (Haparanda–Umea–Sundsvall–Stockholm–Malmo–Trelleborg) βγήκαν σε μόλις 2 μέρες, παρά τις άστατες καιρικές συνθήκες που συνάντησα, ενώ το νυκτερινό ακτοπλοικό δρομολόγιο Trelleborg–Rostok σηματοδότησε το τέλος της οδικής αποστολής μου στην Σκανδιναβία.

Αν και ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός μου, εντούτοις κατάφερα να επισκεφθώ δυο προορισμούς που διακαώς ήθελα να γνωρίσω. Στη Γερμανία –κοντά στην πόλη Regensburg της Βαυαρίας– προσέγγισα την Βαλχάλα (Walhalla). Πρόκειται για ένα πιστό αντίγραφο του Παρθενώνα, κτισμένο δίπλα στον Δούναβη από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α΄ στις αρχές του 19^ου αιώνα. Στο εσωτερικό της πλούσια διακοσμημένης Βαλχάλα υπήρχαν συγκεντρωμένες οι προτομές όλων των επιφανών ηρώων της γερμανικής Ιστορίας.

Μετά τη Γερμανία, στάση για καφέ στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στο Seefeld, το διάσημο τουριστικό θέρετρο των Αυστριακών Άλπεων που τόσο λατρεύω. Κοσμοπολιτισμός και υπέροχη αλπική φύση σε υψόμετρο 1.207 μ., στην καρδιά του Τιρόλο. Ένας λαμπερός προορισμός που πάντα επισκέπτομαι όταν βρίσκομαι στην περιοχή των Αυστριακών Άλπεων.

Και τέλος, η Ιταλία. Η πράσινη BMW F 850 GS κύλησε τους τροχούς της πάνω στην διαδρομή Brennero–Verona–Bologna–Ancona (590 χλμ.), ενώ το Ελληνικό Στρατιωτικό Κοιμητήριο του Ρίμινι αποτελούσε τον δεύτερο προορισμό που έμελλε να επισκεφθώ. Στα νότια προάστια του Ρίμινι, στον λιτά διαμορφωμένο χώρο του Ελληνικού Στρατιωτικού Κοιμητηρίου, απέτισα έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους 116 Έλληνες μαχητές της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας, που σκοτώθηκαν το 1944 στη μάχη του Ρίμινι.

Ακτοπλοϊκή επιστροφή στην Ελλάδα (Ancona-Patra) και τίτλοι τέλους για το υδάτινο οδοιπορικό “VOLGA ROUTE”, που με ξενάγησε στις –λιγότερες γνωστές– γειτονιές της ρώσικης επικράτειας. Ο Βόλγας, ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ευρώπης, αποτέλεσε την έμπνευση αυτού του εναλλακτικού ταξιδιού και μού πρόσφερε την βιωματική εμπειρία της γνωριμίας μιας Ρωσίας πέρα από τα καθιερωμένα τουριστικά κλισέ. Η αλήθεια είναι πως το “VOLGA ROUTE”πραγματοποιήθηκε σε μια όντως δύσκολη χρονική περίοδο. Ελπίζω και εύχομαι, την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην περιοχή, στον ουρανό να πετούν μόνο τα λευκά περιστέρια της ειρήνης, και όχι πολεμικά αεροσκάφη και πύραυλοι…